บทที่5 เจอเขาอีกแล้ว

บทที่5เจอเขาอีกแล้ว กระโปรงสั้นมาก ยาวถึงแค่บั้นท้ายของกู้เหวยยีพอดี สีแดงสดที่เข้ากับผิวขาวใสของเธอ ขาคู่นั้นที่เรียวยาวและดูสวย แต่เสียดายที่ด้านในของขาข้างซ้ายมีรอยแผลเป็นที่ขดเขี้ยวอยู่บนผิวเธอ สะดุดตามาก พี่หงมองไปที่รอยแผลเป็น แล้วถาม “รอบแผลเป็นนี้มาได้ไง” กู้เหวยยีพูดอย่าไม่ได้ปิดบังว่า “ตอนติดคุก โดนเขาใช้ช้อนที่ลับจนคมแหลมกรีดมา” พี่หงพูดด้วยความน่าเสียดาย “เสียดายขาที่สวยๆ คู่นี้จังเลย.....” เธอหาถุงน่องสีดำมาหนึ่งตัวให้กู้เหวยยีใส่ปิดรอยแผลเป็น ใส่ถุงน่องเสร็จ กู้เหวยยีใส่รองเท้าส้นสูงที่ไม่พอดีเท้าแล้วเดินออกจากทางเดินห้องไป การแต่งกายทั้งตัวของเธอ ดูเป็นผู้หญิงที่ขายหน้าตาและต่ำต้อย เครื่องสำอางบนใบหน้าก็ถูกที่สุด ทำให้เธอดูไร้ค่าไปเลย ถ้าก่อนที่เธอจะเข้าคุก เธอไม่มีวันทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้แน่นอน แต่ตอนนี้ ศักดิ์ศรีและความหยิ่งยโสของเธอ แตกสลายไปในเรือนจำแล้ว ตอนนี้กู้เหวยยีก็เหมือนขี้ฝุ่นบนพื้น ไม่มีค่าและสกปรก ตรงปากทางมีผู้หญิงคนอื่นๆ เรียกลูกค้าอยู่แล้ว กู้เหวยยีทำตามพวกเธอ ยิ้มแบบจอมปลอม แล้วพูดหยอกล้อกับผู้ชายอย่างระริกระรี้ ให้พวกเขาโอบเอวตัวเองตามอัธยาศัย แล้วเดินเข้าไปที่ร้านนวดด้วยกัน ตอนเริ่มทำงาน กู้เหวยยีไม่ค่อยรู้ว่าต้องพูดคุยกับลูกค้าผู้ชายยังไง มีลูกค้าที่เมาเหล้าอยากจับหน้าอกเธอ แต่กู้เหวยยีหลบหลีกไป ผู้ชายคนนั้นดื่มแล้วโกรธมาก อ้าแขนแล้วตบไปที่หน้าของกู้เหวยยี ตบจนหน้าบวมไปหมด นี่ยังไม่จบ ผู้ชายคนนั้นกดกู้เหวยยีไว้ อยากจะขืนใจเธอ โชคดีที่พี่หงมาทัน แล้วเรียกผู้หญิงในร้านออกมาบริการผู้ชายคนนั้นไป1คืน เรื่องนี้ถึงจะผ่านไป กู้เหวยยีหน้าบวม ไปประคบเย็นที่ห้องนอนของพี่หง พี่หงเทเหล้าให้เธอแก้วหนึ่ง เธอสูบบุหรี่ไปพร้อมพูดกับกู้เหวยยี “ปฏิเสธผู้ชาย ตรงเกินไปไม่ได้ เธอต้องอ้อมค้อมหน่อย อ่อนด้อยหน่อย ให้ผู้ชายเกินความสงสาร เขาถึงจะอ่อนมือลง ก็เหมือนเราจีบผู้ชาย ต้องทำเหมือนอยากได้แต่ก็ปล่อยไป ถ้าพูดไปตรงๆ ผู้ชายพวกนั้นจะรู้สึกว่าเธอต่ำ” ประโยคนี้สะกิดใจของกู้เหวยยีอย่างมาก เธอนึกถึงตอนนั้นที่ตัวเองตามจีบมู่โล่หมิง เธอตรงไปตรงมา ไม่เก็บซ่อนความรักที่มีต่อเขาเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายก็โดนมู่โล่หมิงรังเกียจทุกครั้งเลย “ฉันเข้าใจแล้ว” กู้เหวยยีก้มหน้าลงปิดความเศร้าในตาไว้ พี่หงจ้องไปที่เธอ “เสี่ยวยี ตอนเจอเธอครั้งแรก ฉันก็รู้เลยว่าต่อไปเธอต้องเป็นคนไม่ธรรมดาแน่ๆ หน้าตาเธอเกิดมาดีอยู่แล้วแถมฉลาด แต่ว่าไม่ค่อยเจ้าเล่ห์ ไม่งั้นตอนนี้ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้หรอก” กู้เหวยยีตอบกลับเสียงเบา “ใช่.....” เธอพักแผลที่หน้าไปแค่1วัน วันที่สองเธอก็แต่งหน้าจัดเต็มปิดรอยมือที่หน้าไว้ แล้วไปทำงานต่อ ตอนนี้เธออยากรีบๆ เก็บเงินแล้วหนีออกจากเมืองนี้ไป ไปชนบท หรือถ้าความสามารถถึงก็ไปเมืองนอก ลืมเรื่องเก่าๆ พวกนี้ที่ทำเธอเจ็บใจไปให้หมด ร้านนวด เป็นละแวกที่วุ่นวายและจนที่สุดของเมืองหลวง เดิมทีกู้เหวยยีคิดว่า เธอไม่มีทางที่จะเจอมู่โล่หมิงในที่แบบนี้แน่นอน เพราะเขาดูสูงส่ง แบบที่เราเอื้อมไม่ถึง แต่ฟ้าดันแกล้งเธอ เธอเจอมู่โล่หมิง มู่โล่หมิงเหมือนจะผ่านร้านไป รถมายบัคสีดำของเขาขับผ่านหน้ากู้เหวยยีไปไม่กี่เมตร แล้วถอยหลังกลับมา ขณะนั้น ผู้ชายที่โอบเอวเธอไว้กำลังคิดอยากจะเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของกู้เหวยยี แต่โดนเธอตีมือพร้อมหัวเราะ แล้วก็ทำเสียงที่เหมือนอ่อนแอด่าไปว่าไอ้บ้า ทำให้ผู้ชายหัวเราะเสียงดัง ทันใดนั้น ใบหน้าที่เย็นชาของมู่โล่หมิง ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ กระจกรถลดลงมาครึ่งเดียว เขานั่งอยู่ในรถอย่างผู้ดี สายตาเขามืดหม่นและเย็นชามองไปที่เธอ กู้เหวยยีใส่กระโปรงสีแดงสดที่โป๊ ใบหน้าที่แต่งจนเยอะเกินไป และรอยยิ้มที่จอมปลอม ทั้งคู่สบตากันในสภาพนี้ กู้เหวยยีเดินไปหยุดไป ทันใดนั้นเธอแทบจะหายใจไม่ออก