บทที่ 6 ผู้หญิงที่เขาเล่นแล้วทั้งนั้น

บทที่6 ผู้หญิงที่เขาเล่นแล้วทั้งนั้น “เป็นอะไร ไปสิ เธอบอกจะนวดให้ฉันไม่ใช่หรือ?” ผู้ชายคนนั้นเร่งกู้เหวยยี กู้เหวยยีอ้าปาก แต่พูดออกมาไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นมองไปตามสายตาของเธอ เห็นรถหรูและมู่โล่หมิงที่นั่งอยู่ในรถ เขาหัวเราะขึ้นมาทันที “ทำไม เห็นผู้ชายหล่อรวยแล้วเธอถึงกับก้าวขาไม่ออกเลยหรือ? อย่าหวังสูงไปหน่อยเลย เขาไม่มีวันมาชอบผู้หญิงอย่าเธอหรอก เธอไปคิดดีๆดีกว่าว่าเดี๋ยวจะบริการฉันยังไง” กู้เหวยยีดึงสติกลับมาได้ เธอละสายตากลับมาอย่างลำบาก “ใช่ เขาไม่มีวันมาชอบฉันหรอก” ผู้ชายคนนั้นโอบกู้เหวยยีไว้ แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ “หยุดเดี๋ยวนี้” มู่โล่หมิง ไม่น่าเชื่อว่าเขาลงจากรถแล้วเดินมา ................................................... กู้เหวยยีแข็งไปทั้งตัว มือของเธอสั่นอย่างแรง เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกลัวหรือว่ารอ “เธอคืนละเท่าไหร่?” มู่โล่หมิงมองไปที่ผู้ชายคนนั้น น้ำเสียงของเขาฟังดุเย็นชา ผู้ชายคนนั้นพูดพลางยักคิ้ว “อุ้ย คนรวยก็ชอบแบบนี้เหมือนกันหรือ? เธอก็แค่ของต่ำของถูก มากสุดคืนละสองร้อยหยวน” มู่โล่หมิงขมิบปาก สายตาที่หม่นหมองมองไปที่กู้เหวยยี “ถูกจริงๆ ถูกจนสำส่อน” กู้เหวยยีกำมือไว้แน่น เธออยากจะพูดว่าแล้วยังไง เกี่ยวอะไรกับนาย แต่เธอไม่มีเสียง ผ่านมาสามปี ความสำคัญของมู่โล่หมิงที่อยู่ในใจเธอกลับหนักหนากว่าเดิม มันกดทับเธอจนแทบจะหายใจไม่ออก มู่โล่หมิงหยิบกระเป๋าเงินออกมาช้าๆ แล้วหยิบเงินในกระเป๋าออกมาใบหนึ่ง “คุณชายใหญ่ คุณจะเอาเธอจริงๆ หรือ?” ผู้ชายคนนั้นรู้สึกแปลกใหม่ “ผมบอกให้นะครับ ผู้หญิงแถวนี้ เป็นพวกผู้หญิงเหลือๆ จากพวกคนจนที่ทำงานอยู่แถวนี้ทั้งนั้น คุณไม่น่าจะพอใจการบริการของเธอหรอก” มู่โล่หมิงยิ้มมุมปาก “ใครบอกว่าผมจะเล่นกับเธอ? ผู้หญิงอย่างเธอมันสกปรก ผมขยะแขยง เงินพวกนี้ให้นาย” เขายื่นเงินไปให้ผู้ชาย “ผมจะให้คุณเหยียดหยามเธอ ที่นี่” ผู้ชายคนนั้นมองไปที่เงิน ดูๆ แล้วน่าจะมีหลายพัน แทบจะเท่าเงินเดือนเขาแล้ว “งั้นดีเลยสิครับ” ผู้ชายคนนั้นรับเงินมาทันที “คุณชายใหญ่อยากให้ผมทำยังไงกับเธอครับ ว่ามาได้เลยครับ ผมรับรองว่าคุณต้องชอบแน่ๆ ครับ” กู้เหวยยีทนจนสั่นไปทั้งตัว เธอโกรธมาก แล้วเธอก็พูดมีเสียงจนได้ “มู่โล่หมิง นายอย่าทำมากเกินไป!” เธอมองจ้องไปที่เขา น้ำตาทำให้ตาของเธอดูใสกว่าปกติ “นายมีสิทธิ์อะไรมาจ้างคนเหยียดหยามฉันได้ตามใจชอบ?” มู่โล่หมิงมองไปที่เธออย่างเย็นชา “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัวไม่ใช่หรือ? แค่จ่ายเงินก็ได้เธอ ตอนนี้ฉันจ่ายเงิน ให้เขาใช้บริการเธอ มันก็สมเหตุสมผลไม่ใช่หรือ?” กู้เหวยยีกำหมัดไว้แน่น “ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงที่เสียเงินก็ได้ไป แต่ราคาที่นายให้มามันต่ำเกินไป” มู่โล่หมิงขมวดคิ้วขึ้นมา กู้เหวยยีซ่อนมือที่สั่นอยู่ของตัวเองไว้ แล้วเงยหน้าขึ้น “ถ้าประธานมู่ใจป้ำขนาดนี้ งั้นให้ฉันหนึ่งแสนทีเดียวดีกว่า ถึงตอนนั้นแล้วเนี่ย คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันยอมหมดทุกอย่าง” เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองจ้องไปที่ตาของมู่โล่หมิงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ถึงแม้จะให้ฉันคุกเข่าปรนนิบัตินาย ฉันก็ทำได้” มู่โล่หมิงขยะแขยงเธอมาก ยกมือขึ้นแล้วผลักกู้เหวยยีออก “เธอมันสำส่อนขนาดนี้เลยหรือ?” กู้เหวยยีหายใจเข้าลึกๆ กลั้นน้ำตาไว้ เธอพูดพร้อมหัวเราะ “สามปีก่อน นายก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?” สามปีก่อน เขาเข้าใจเธอผิด ว่าเธอสำส่อน เลวทราม สามปีผ่านมา เธอก็กลายเป็นคนแบบที่เขาพูดจริงๆ “กู้เหวยยีเธอน่าขยะแขยงมาก” มู่โล่หมิงพูดด้วยความรังเกียจ กู้เหวยยียิ้มพร้อมพูด “มู่โล่หมิง ในสายตาฉัน นายก็น่าขยะแขยงเหมือนกัน” มู่โล่หมิงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วมองจ้องไปที่เธอ เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงของกู้เหวยยี โดนเฉพาะดวงตาคู่นั้น ความใสซื่อที่เคยมีมันหายไปหมด กลายเป็นความสับสนและแข็งแกร่ง แต่ลึกๆ ของดวงตาคู่นั้นยังคงใสสะอาด เขาเกิดสนใจกู้เหวยยีขึ้นมาทันที เขายื่นมือไปจับข้อมือเธอไว้ อยากจะพาเธอขึ้นรถไป แต่กู้เหวยยีรีบหลีกไป “อย่ามาแตะต้องฉัน!” กู้เหวยยีถอยหลังไปสองก้าว ตะโกนสุดแรงที่มี “ฉันขยะแขยง” สีหน้าของมู่โล่หมิงแย่ลงทันที “กู้เหวยยี ฉันอุตส่าห์ไว้หน้าเธอ เธออย่ามาเยอะ” กู้เหวยยีหัวเราะด้วยความเยาะเย้ย “ประธานมู่พูดจาตลกดีนะคะ คุณเคยไว้หน้าฉันตอนไหน? ถึงแม้คุณจะอยากไว้หน้าฉันจริงๆ ฉันก็ไม่อยากได้หรอก！”