บทที่7 ดูความประพฤติของเธอ

บทที่7 ดูความประพฤติของเธอ “กู้เหวยยี！” มู่โล่หมิงเน้นน้ำหนักเสียงขึ้นมา เขาโกรธจนกัดฟัน กู้เหวยยียังคงหัวเราะ “ประธานมู่ หูฉันไม่ได้ตึงนะ คุณอย่าตะโกนเสียงดังสิ ฉันได้ยิน!” สีหน้าของมู่โล่หมิงแย่มาก สามปีไม่ได้เจอ ผู้หญิงคนนี้ทำไมปากดีขนาดนี้ ยิ่งมองยิ่งรำคาญตา! “ได้ กู้เหวยยี เธอมันแน่” มู่โล่หมิงไม่ปิดบังความเกลียดชังบนใบหน้าตัวเองเลยแม้แต่น้อย “จำคำที่เธอพูดไว้วันนี้เลยนะ แล้วอย่ามาเสียดายทีหลัง！” เขาพูดจบก็เดินกลับไป “เดี๋ยวก่อน” กู้เหวยยีเรียกเขาไว้ มู่โล่หมิงหันกลับมาด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดและเย็นชา “ทำไม เสียดายแล้วหรือ?” กู้เหวยยีดึงเงินจากมือผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ มา แล้วโยนไปที่ตัวของมู่โล่หมิง “ประธานมู่ คุณลืมเงินของคุณไว้น่ะ” มู่โล่หมิงโกรธจนเส้นเลือดที่หน้าผุดขึ้นมาหมดเลย ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะบีบคอผู้หญิงเลวทรามคนนี้ให้ตายไปเลย มู่โล่หมิงกัดฟันไว้แน่น พูดกระแทกไป “ถือว่าให้ติ๊บเธอ” เขาพูดจบก็เดินกลับไปที่รถ ปิดประตูรถอย่างแรง แล้วขับไปด้วยความเร็ว คลื่นลมที่เกิดจากรถพัดธนบัตรบนพื้นลอยขึ้นมาจนหมด ผู้หญิงที่ยืนเรียกลูกค้ากับคนที่ผ่านไปมาวิ่งเข้ามาเก็บกันหมด “ทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้ นี่มันเงินของฉัน!” ผู้ชายคนนั้นก็พุ่งเข้าไปเหมือนกัน เงินพวกนี้ทำให้คนกลุ่มนั้นทะเลาะกันไม่หยุด ถึงขั้นที่ลงไม้ลงมือกัน กู้เหวยยีเห็นพวกเขาแล้วรู้สึกรังเกียจ เธอหันหลังกลับไปแล้วเดินเข้าร้านนวดโดยเร็ว เธอรู้สึกเย็นๆ ที่ใบหน้า เธอเอามือไปจับถึงรู้ตัวเองตัวเองร้องไห้ แต่ตัวเธอเองไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน กู้เหวยยีหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้น เครื่องสำอางที่เธอใช้ไม่ได้กันน้ำนะ เดี๋ยวเครื่องสำอางหลุดจะโดนผู้หญิงคนอื่นๆ ในร้านนวดเยาะเย้ยเอา ความลำเอียงที่พี่หงมีต่อกู้เหวยยี บวกกับเธอเรียนรู้ได้เร็วมาก ช่วงนี้ก็เลยเรียกลูกค้าให้ทางร้านได้ไม่น้อย ไม่รู้ไปมายังไงก็มีเรื่องกับผู้หญิงคนอื่นๆ ในร้าน กู้เหวยยีเดินไปที่หน้าร้าน เธอมองไปที่แสงไฟสีชมพูอ่อนนั้น แล้วค่อยๆ หยุดลง คืนนี้เธอเรียกลูกค้าได้ไม่กี่คนเอง เลิกงานแบบนี้เลยไม่ได้ ไหนๆ มู่โล่หมิงก็ไปแล้ว เห็นเขาโกรธซะขนาดนั้น ต่อไปนี้คงไม่มาอีกแล้ว เพราะฉะนั้น.......... เธอกระทบงานของตัวเองเพราะเขาทำไม เธอยังต้องเก็บเงินอีก กู้เหวยยีหยิบกระจกในกระเป๋าขึ้นมา เช็ดน้ำตาออก แล้วแต่งหน้าเพิ่มเล็กน้อย แล้วหันกลับไปเดินตรงไปที่ปากทาง เธอจะทำงานต่อ เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ลูกค้าผู้ชายคนนั้นเดินตรงมาที่เธอทันที กู้เหวยยีส่งยิ้มไป “คุณคะ คูณ........” “เปี๊ยะ--” ผู้ชายคนนั้นง้างมือแล้วตบไปที่หน้าของกู้เหวยยี “ผู้หญิงสำส่อน เธอจะโยนเงินฉันทำไม!” ผู้ชายโกรธมาก “ตอนแรกมีตั้งหลายพัน สุดท้ายฉันเก็บได้แค่ไม่กี่ร้อย!” ใบหน้าของกู้เหวยยีร้อนขึ้นมาทันที เธอปวดมาก เธอคิดว่าหน้าอีกด้านของตัวเองก็คงบวมไปด้วย ตอนนี้บาลานซ์กันแล้ว “เงินของนาย? เงินพวกนั้นเป็นของนายได้ยังไง?”กู้เหวยยีพูด “สุดท้ายนายก็ไม่ได้ทำเรื่องที่มู่โล่หมิงจ้างให้ทำไม่ใช่หรือ?” ผู้ชายคนนั้นพุ่งเข้ามา อยากจะลงไม้ลงมืออีก กู้เหวยยีรับหลีกทางออก “ให้ฉันแล้ว มันก็คือของฉัน! ถ้าวันนี้เธอไม่ใช้คืน กูก็จะเอาผู้หญิงสำส่อนแบบมึงให้ตายตรงนี้เลย” กู้เหวยยีอยากเถียงกลับไป แต่นึกถึงความแสบร้อนที่หน้าแล้ว เธอยิ้มขึ้นมาทันที “ได้ค่ะ คุณพี่อย่าโกรธสิคะ ฉันคืนเงินพี่ โอเคไหม?” เธอควงแขนผู้ชายไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “พี่ไปที่ห้องกับฉันสิ ฉันรับรองว่าจ่ายคืนสองเท่าแน่นอน” ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าเธอพูดดี สีหน้าก็ดูดีขึ้นกว่าเดิม เขาลูบไปที่มือของกู้เหวยยีแล้วพูด “ได้สิ งั้นดูความประพฤติของเธอแล้วกัน” กู้เหวยยีพาผู้ชายไปที่ห้องนอนเล็กๆ ของเธอจริงๆ เขาทั้งสองคนเดินหน้าตามหลังกันไป ยูยูที่ทำงานร้านนวดเดียวกัน เห็นภาพที่เปิดประตูเข้าห้องพอดี เธอรีบคว้าโทรศัพท์ออกมา แชะๆ ถ่ายรูปเก็บไว้ ไอกู้เหวยยี ปกติตอนอยู่ร้านปากบอกว่าแค่เรียกลูกค้า ไม่ขาย ทำตัวสูงส่ง สุดท้ายก็แอบพาคนเข้าห้องไปอยู่ดี พฤติกรรมเรียกลูกค้าลับหลังเจ้านายแบบนี้ ทำผิดกฎของร้านนะเนี่ย ดูสิว่ารอบนี้เธอจะไปฟ้องกู้เหวยยีให้ พี่หงยังไง!