บทที่ 8 มีคนจะหาเรื่องเธอ

บทที่8 มีคนจะหาเรื่องเธอ ยูยูถือรูปไว้แล้วรีบไปหาพี่หง เตรียมให้พี่หงพาคนไปที่ห้องของกู้เหวยยี ไปจับกันคาหนังคาเขา เธอเข้าร้านนวดจากประตูด้านหลัง ไปเจอตำรวจเข้า พี่หงกำลังพูดกับตำรวจพร้อมยิ้มๆ ว่าที่นี่เป็นร้านนวดตัดผมที่ถูกกฎหมาย ไม่มีเรื่องผิดกฎหมายพวกนั้น ตำรวจทำหน้าเคร่งขรึม “แต่เราได้รับข่าวมาแน่ชัด ว่าที่นี่มีการค้าขายที่ผิดกฎหมาย หลีกไปเดียวนี้ ผมขอตรวจอย่างละเอียด!” พี่หงยิ้มแล้วห้ามตำรวจไว้ “เข้าใจผิดกันแน่ๆ เลยค่ะ ร้านของเราเปิดมานานแล้ว ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรเลย คุณพี่คะ พี่ก็เห็นใจกันหน่อยนะ.......” ละแวกนี้ถือว่าเป็นละแวกที่มั่วที่สุดของเมือง ผู้บังคับบัญชาก็รู้เรื่องพวกนี้ ขอแค่ไม่ก่อเรื่องขึ้นมา ปกติแล้วเขาก็หลับตาข้างเดียวกันทั้งนั้น ทำไมวันนี้ถึงมาตรวจอย่างกะทันหัน? หรือว่าไปทำให้ใครที่ไหนขุ่นเคือง? ตำรวจปัดมือของพี่หงออก พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกความจริงกับเธอ มีคนใหญ่คนโตให้คำสั่งด้วยตัวเอง ตรวจครั้งนี้ปล่อยไปไม่ได้ หลีกทางไปเดี๋ยวนี้!” พี่หงถามต่ออีกว่า “คนใหญ่คนโตคนไหนคะ?” “เธอไม่มีสิทธิ์ถาม” ตำรวจผลักเธอออก แล้วขึ้นตึกไปทันที ตรวจห้องเล็กๆ พวกนั้นไปทีละห้องอย่างละเอียด แต่ที่โชคดีคือ วันนี้ที่ร้านงานไม่ค่อยดี ห้องว่างเปล่าหมดเลย ไม่มีผู้ชายสักคน พี่หงปล่อยให้ตำรวจตรวจไป เธอสูบบุหรี่ไป ยูยูเดินเข้าไป ฟังเสียงเดินของตำรวจคาดว่าพวกเขากำลังจะลงมาจากตึก รีบพูดขึ้นมาด้วยความกระวนกระวายว่า “พี่หง ทำยังไงดี เมื่อกี้ฉันเห็นกู้เหวยยีแอบพาผู้ชายไปที่ห้องเธอ!” พี่หงตกใจพร้อมพูดว่า “เป็นไปไม่ได้” ยูยูทำหน้าแบบกังวลจนจะร้องไห้ แล้วตั้งใจพูดเสียงดังอีกว่า “ฉันเห็นจริงๆ นะ” “อยู่ไหน!” มีตำรวจคนหนึ่งวิ่งลงมา ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “รีบพูดมา!” พี่หงยังไม่ทันรู้ตัว ยูยูก็ชี้ไปข้างหลัง ตำรวจสองคนก็รีบวิ่งออกไป พี่หงกระแทกเท้าอย่างแรง จ้องไปที่ยูยู “นี่เธอตั้งใจใช่ไหม? เธอรู้ไหมถ้าโดนตรวจเจอ พวกเราจะโดนกันหมด” ยูยูอึ้งไปสักพัก เหมือนว่าเพิ่งจะรู้ตัว พูดพร้อมร้องไห้ว่า “ฉันไม่รู้.....ฉันแค่ ฉันแค่.......เห็นจริงๆ” พี่หงทิ้งบุหรี่ในมือไป รีบตามตำรวจไปหลังร้านแบบติดๆ ประตูห้อง และหน้าต่างของห้องกู้เหวยยีปิดอย่างมิดชิด แสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องออกมาจากร่องของประตู แสดงว่าในนั้นมีคนจริงๆ พี่หงเห็นภาพนี้แล้วใจเต้นเร็วมาก ตำรวจวิ่งไปถึงหน้าประตู แล้วพังประตูเข้าไป พี่หงทำเสียง ไอโย้ว แล้วรีบเดินพุ่งเข้าไปในห้อง ตำรวจต่างก็ยืนอยู่ในห้องและข้างเตียง กำลังใช้สายตากวาดไปที่ห้องเล็กๆ ห้องนี้ กู้เหวยยีนั่งบนเก้าอี้ ถุงน่องที่ขาใส่ไปได้แค่ครึ่งเดียว พี่หงไม่เห็นผู้ชายอยู่ในห้อง เธอโล่งอกขึ้นมาทันที “ฉันก็บอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีของผิดกฎหมาย คุณตำรวจคะ มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันภายในแน่ๆ เลยค่ะ” ตำรวจทำเสียง หึ ใส่เธอ แล้วหันไปถามกู้เหวยยี “เมื่อกี้เธออะไรในนี้?” กู้เหวยยีตอบอย่างนิ่งๆ “เปลี่ยนเสื้อผ้าไงคะ” ตำรวจอีกคนเดินมา มองจ้องไปที่กู้เหวยยี “เธอคือกู้เหวยยีใช่ไหม คนที่ติดคดีพยายามฆ่าเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้พวกเราสงสัยว่าเธอก่อเหตุอีกแล้ว รบกวนไปสถานีตำรวจกับพวกผมด้วยครับ” “มีสิทธิ์อะไร?” พี่หงตะโกนถาม “ก็เห็นๆ อยู่เธอไม่ได้ทำอะไรเลยสักหน่อย พวกคุณจะจับคนไปก็ต้องดูหลักฐาน” กู้เหวยยีก้มหน้าลง เธอพอจะเดาออกว่าทำไมคืนนี้ตำรวจถึงบุกมา “ฉันไปกับพวกคุณ” กู้เหวยยีตอบตกลง “แต่ฉันขอใส่เสื้อให้เสร็จก่อนได้ไหม?” ตำรวจตอบมาว่า อื้ม แล้วออกจากห้องไป พี่หงรีบดึงกู้เหวยยีมา พูดด้วยความเร่งรีบ “เธอจะไปกับพวกเขาทำไม? สถานีตำรวจไม่ใช่ที่ที่ดีอะไรเลย” กู้เหวยยีก้มหน้าไว้ สีหน้าขาวซีด “พี่หง มีคนจะหาเรื่องฉัน เขาอยากทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ครั้งนี้ฉันไม่ยอมไปก็ต้องไป ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” พี่หงถามด้วยความสงสัย “ใครจะหาเรื่องเธอ?” กู้เหวยยีหลับตาลง “คนที่จับฉันเข้าคุก เมื่อสามปีก่อน”