บทที่ 9 ฉันจะไม่ยอม

บทที่ 9 ฉันจะไม่ยอม พี่หงรู้ว่าที่กู้เหวยยีติดคุกเมื่อสามปีก่อนมันมีอะไรมากกว่านั้น แต่เธอไม่ได้ถามมาก พูดแค่ว่า “ยูยูบอกว่าเธอพาผู้ชายเข้าห้อง เรื่องจริงหรือเปล่า?” กู้เหวยยีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ว่า “จริงค่ะ แต่ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา ฉันขู่เขาเฉยๆ” เธอเข้าห้องมา อาศัยช่วงที่ผู้ชายเผลอ แล้วเอาโทรศัพท์เขามา โปรไปหาภรรยาของผู้ชาย พอโทรติดผู้ชายคนนั้นก็กลัว แล้วขอร้องให้กู้เหวยยีอย่าออกเสียง แล้วเขาก็คุยกับภรรยาไปแล้วหนีไป วิธีนี้พี่หงเป็นคนสอนเธอเอง “เสร็จรึยัง?” ตรวจที่รออยู่ข้างนอกเริ่มเร่งเธอ พี่หงมองกู้เหวยยีด้วยความเป็นห่วง กู้เหวยยีใส่ถุงน่องแบบนิ่งๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ตามตำรวจไปที่โรงพัก เธอใส่ชุดเดรสที่ราคาถูกๆ ถุงน่องสีดำ แต่งหน้าจัด มองยังไงก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่สำรวมตัว บวกกับสีหน้าที่เฉยชา ทำให้เธอดูสำส่อนกว่าเดิม ตำรวจที่สอบปากคำขมวดคิ้ว สอบปากคำเธอตามขั้นตอนพร้อมสีหน้าที่รังเกียจเธอ โดนเฉพาะเรื่องตอนที่เธออยู่ในห้อง ถามไปมาซ้ำๆ กู้เหวยยี อยู่กับผู้ชายรึเปล่า กู้เหวยยีมองไปที่ใบหน้าอันเคร่งขรึมของตำรวจ รู้สึกใจลอยเล็กน้อย เธอนึกถึงเมื่อสามปีก่อน ที่ตัวเองนั่งอยู่ที่นี่ สภาพที่โดนสอบปากคำจนสิ้นหวัง ตอนนั้นเธอทำเป็นแต่ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว “ออกจากคุกมา ฉันไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ผิดกฎหมายเลย คุณถามอีกสักร้อยรอบ ฉันก็ยังคงตอบแบบนี้” เธอพูดอย่างไม่แยแส “ถ้าคุณมีหลักฐานแสดงว่าฉันทำผิด ฉันจะยอมรับทันที ไม่มีหลักฐาน ก็รบกวนปล่อยฉันไปค่ะ” ตำรวจตบไปที่โต๊ะอย่างแรง “นี่เธอทำตัวอะไรกัน” กู้เหวยยีไม่สบตา แล้วไม่ได้พูดอีกต่อไป ตำรวจทนไว้แล้วถามเธอมาจนเที่ยงคืน ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเลย สุดท้ายโกรธจนเตะโต๊ะ แล้วออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกห้อง ประตูไม่ได้ปิดแน่น ส่งเสียงมาแผ่วๆ ไม่ค่อยชัด กู้เหวยยีได้ยินคำว่า คุณชายมู่ เขาจริงๆ ด้วย กี่นาทีต่อมา ตำรวจเปิดประตูเข้ามาบอกว่า “เธอไปได้แล้ว” กู้เหวยยีลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ไม่หันกลับมามองอีก เธอเดินออกจากโรงพักมา เห็นรถมายบัคที่คุ้นตาจอดอยู่ข้างถนน มู่โล่หมิงอยู่ในนั้นแน่นอน กู้เหวยยีหยุดเดิน ผ่านไปสักพัก เธอเดินเข้าไปหารถคันนั้นเอง กระจกรถที่ติดฟิล์มกันแสงปิดไว้อย่างแน่น เธอไม่เห็นข้างในรถว่าเป็นยังไง กู้เหวยยียืนนิ่ง แล้วกำมือไว้แน่น เคาะไปที่กระจกรถอย่างแรง “ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างใน” ในรถที่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา กู้เหวยยีพูดต่อ “สามปีไม่ได้เจอกัน นายยังเลวเหมือนเมื่อก่อนเลย ใช้แต่วิธีแบบนี้มาแกล้งฉัน แต่ฉันไม่ใช่กู้เหวยยีที่โง่ๆ เมื่อสามปีก่อนแล้ว คุกฉันก็ติดมาแล้ว ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรเลย ถ้านายมาหาเรื่องฉันอีก ฉันจะไม่ยอมแล้ว” เธอพูดจบกำลังจะเดินออกไป กระจกรถก็ค่อยๆ ลดลงมา กู้เหวยยีหันกลับไปมอง ไม่คิดว่าจะเป็นชายแปลกหน้าที่ดูหล่อ ตาที่มีเสน่ห์ กับรอยยิ้มที่ยั่วยวนใจ เขายิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ มองไปที่กู้เหวยยีแล้วเสยคางขึ้นลง ถามว่า “เธอจะทำอะไรฉันน่ะ?” กู้เหวยยีอึ้งไปสักพัก สายตาเธอทำอะไรไม่ถูก “ขอโทษค่ะ ฉันมองผิดคน.....” ผู้ชายคนนั้นมองไปที่กู้เหวยยี ยิ้มพร้อมพูด “เสื้อของเธอ.....ไม่เข้ากับเธอเลย” กู้เหวยยีไม่อยากคุยกับเขามากกว่านี้ ก็ส่งยิ้มให้ตามมารยาท แล้วกำลังจะเดินออกไป “เฮ้ย” ผู้ชายคนนั้นเรียกเธอ “ต้องการเงินไหมคนสวย? ไปทานข้าวกับฉันสักมื้อไหม ฉันจ่ายเธอเป็นชั่วโมง” กู้เหวยยีหยุดเดิน แล้วมองไปที่เขาอย่างจริงจัง “ทำไมถึงหาฉัน? คนรวยๆ อย่าคุณ หาคนกินข้าวเป็นเพื่อนไม่ได้หรือ?” ผู้ชายยิ้มขึ้นมา สะดุดตามาก “ผู้หญิงมีไม่ขาดมือหรอก แต่ขาดผู้หญิงที่มองแล้วเข้าตา เอายังไง รับงานฉันไหม” กู้เหวยยีลังเลไปแค่1วิ เธอเดินไปที่รถของเขาเพราะเงิน ทันใดนั้นมีรถมายบัคสีดำอีกคันขับมา เอี๊ยด ดริฟรถมาจอดที่ข้างๆ กู้เหวยยี