บทที่10 ไอขยะ

บทที่10 ไอขยะ คนที่อยู่ในรถคือมู่โล่หมิง เขาลดกระจกลง แล้วพูดด้วยความเย็นชาว่า “ขึ้นรถ” กู้เหวยยีมองไปที่เขาพร้อมเยาะเย้ย “ประธานมู่รังเกียจที่ฉันสกปรกไม่ใช่หรอคะ? ไม่กลัวว่าจะไปติดที่รถหรูของคุณหรือ?” สีหน้ามู่โล่หมิงเย็นชากว่าเดิม “ฉันบอกให้ขึ้นรถ อย่าให้ฉันต้องพูดครั้งที่3” กู้เหวยยีเดินไปที่หน้ากระจกรถของเขาอย่างช้าๆ มองก้มลงไป มองไปที่ตาของมู่โล่หมิงอย่างนิ่งๆ “ทำไม ประธานมู่มีอารมณ์ขึ้นมากะทันหันหรอ อยากจะจ้างผู้หญิงสำส่อนแบบฉันให้ได้สักคืน?” กู้เหวยยีพูดเยาะเย้ย “ตอนอยู่ที่ปากทางนายวุ่นวายไม่เลิกก็แล้วไป ตอนนี้ยังมาใช้วิธีที่สกปรกแบบนี้หาเรื่องฉันอีก มู่โล่หมิง สามปีไม่ได้เจอกัน นายนี่มันหน้าด้านขึ้นนะเนี่ย” “กู้เหวยยี เธออยากตายใช่ไหม?” มู่โล่หมิงโกรธจนกัดฟัน ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งปากดีขึ้นเรื่องๆ เขาจะบ้าตาย “ใช่ค่ะ ฉันอยากตาย มู่โล่หมิงแน่จริงนายก็ฆ่าฉันตอนนี้เลย” กู้เหวยยีกำมือสองข้างไว้แน่น “ยังไงชีวิตฉันก็ไม่มีค่า ฉันไม่กลัวอะไรเลย!” มู่โล่หมิงจ้องไปที่เธออย่าเย็นชา “กู้เหวยยี เธอลืมคนที่บ้านไปแล้วใช่ไหม?” กู้เหวยยีกัดริมฝีปากทันที มู่โล่หมิงเห็นความกลัวผ่านสายตาเธอ นี่ทำให้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย ที่แท้แล้วเขาก็ยังคงกดผู้หญิงคนนี้ไว้ได้เหมือนเดิม ทุกอย่างยังอยู่ใต้ความควบคุมของเขา “เรื่องคืนนี้เป็นแค่การเตือน ถ้าต่อไปเธอยังทำตัวไม่เคารพฉันอีก ฉันจะทำให้ทุกที่ที่เธออยู่ไม่ได้เป็นสุข!” กู้เหวยยีพูดไม่ออก เธอโดนความแม่นของมู่โล่หมิงจับจุดอ่อนไว้ได้อย่างโหดเหี้ยม ตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลย ไม่มีเงินไม่มีบ้านไม่มีแม้กระทั่งศักดิ์ศรี สิ่งเดียวที่มีคือเพื่อนรอบๆ ตัวแล้วครอบครัว แต่มู่โล่หมิงคิดจะทำร้ายแม้แต่คนพวกนี้ “มู่โล่หมิง นายมันขยะชัดๆ” มู่โล่หมิงทำตาหยีขึ้นมา สีหน้าดุอันตราย “กู้เหวยยี แน่จริงเธอลองพูดอีกรอบสิ?” อยู่ต่อหน้าสายตาที่ขู่บังคับของเขา กู้เหวยยีปิดปากไว้แน่น ไม่มีความกล้าที่จะพูดรอบที่สอง “ขึ้นรถ” มู่โล่หมิงหันกลับไป ทำสีหน้าเย็นชา แอบมีสีหน้าของผู้ชนะและได้ใจ ห้ามกู้เหวยยีที่ปากดีได้ มันทำให้เขาภูมิใจอย่างมาก กู้เหวยยีหลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ จัดการกับความรู้สึกของตัวเองเสร็จ สงบสติอารมณ์แล้ว เธอบอกกับผู้ชายที่หล่อเหลาตรงหน้าว่า “ขอโทษนะคะคุณ คืนนี้ไปเป็นเพื่อนคุณไม่ได้แล้วค่ะ” พอพูดจบ เสียงของมู่โล่หมิงที่โกรธและเซ็งก็ดังขึ้น “กู้เหวยยีฉันบอกให้ขึ้นรถ เธอไม่ได้ยินหรือ?” กู้เหวยยีกัดปากไว้ ไม่ได้มองไปที่มู่โล่หมิง เธอเปิดประตู แล้วเข้าไป ยังไม่ทันนั่ง ตัวรถก็เหวี่ยงออกไป พุ่งไปข้างหน้าแล้วขับไปไกลๆ กู้เหวยยีมองไปนอกรถ ใบหน้าเธอไม่มีความกลัวใดๆ เลย แต่ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ อยู่กับมู่โล่หมิงสองต่อสอง แน่นอนกู้เหวยยีต้องเกร็งและกลัว 10นาทีผ่านไป รถขับมาจอดที่ชั้นใต้ดินของโรงแรม กู้เหวยยีจำได้ นี่เป็นโรงแรมภายใต้การดูแลของตระกูลมู่ เธอขำแห้ง “ประธานมู่จะมีอะไรกับฉันจริงๆ หรอคะเนี่ย?” มู่โล่หมิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ เปิดประตูออก “อย่าพูดมาก ลงมาเดี๋ยวนี้” กู้เหวยยีมองไปที่นิ้วมือของตัวเองที่กำลังสั่น หายใจเข้าออกหลายรอบ ถึงจะรวบรวมความกล้าแล้วเดินลงจากรถ มู่โล่หมิงเดินทางเดินพิเศษ เข้าไปในลิฟต์แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องเพรสซิเด้นท์สูท สักพักก็ไปถึง มู่โล่หมิงเข้าห้องไปก่อน แล้วถอนเสื้อคลุมออก กู้เหวยยียืนอยู่หน้าประตู ความกลัวและเกร็งภายในใจเธอมากขึ้นจนถึงที่สุด เธอหน้าขาวซีดไปหมด แต่โชคดีที่แต่งหน้ามาเต็ม มองไม่ค่อยออก “คุณชายมู่ เหมาทั้งคืนแพงมากนะคะ คุณต้องจ่ายเงินก่อน” กู้เหวยยีพยายามทำตัวปกติ พูดแบบนิ่งๆ มู่โล่หมิงแสดงสีหน้ารำคาญ หยิบธนบัตรสีแดงออกมาหนึ่งปึกจากกระเป๋าเงิน โยนไปที่โต๊ะกาแฟ ถามกู้เหวยยี “พอไหม?” กู้เหวยยีคอแห้งเสียงแหบ พูดต่อไม่ได้ เธอลืมได้ไงว่ามู่โล่หมิงมีเงินไม่ขาดมือ ที่เขาขาดคือความสนุกสนาน ส่วนกู้เหวยยีก็คือของเล่นที่เขาเอามาเล่นสนุก เธอมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือ? ตอนนี้จะหนี ก็คงหนีไม่พ้น