บทที่11 ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว

บทที่11 ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว กู้เหวยยีหัวเราะขึ้นมาทันที เธอเงยหน้าขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “นายจ่ายเพิ่มอีกเท่าตัว ก็พอแล้ว” มู่โล่หมิงมองจ้องไปที่เธอด้วยสายตาที่รังเกียจ แล้วเอาเงินสดทั้งหมดในกระเป๋าเงินออกมาโยนไว้ที่โต๊ะกาแฟ “พอรึยัง?” กู้เหวยยียิ้มแล้วเดินเข้ามาหาเขา ค่อยๆ รวบเงินทั้งหมดมาจัดเป็นกอง “พออยู่แล้วสิคะ สมกับที่เป็นประธานมู่เลยคะ ใจป้ำจริงๆ” มู่โล่หมิงเห็นท่าทางที่เธอจับต้องเงิน แล้วรู้สึกรำคาญตาขึ้นมาทันที “อย่าไปแตะต้องเงินนั้น ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง “ความสกปรกที่ติดตัวเธอ ล้างให้มันสะอาด!” กู้เหวยยีสะดุ้งเล็กน้อย เหงื่อที่ฝ่ามือซึมไปที่ธนบัตรจนเปียก ผ่านไปหลายวิ เธอถึงพยักหน้า “ค่ะ” เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำกู้เหวยยีมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ติดพื้น ตัวเธอเต็มไปด้วยความสำส่อนและต่ำต้อย เครื่องสำอางที่แต่งบนหน้าอย่างแน่นจัด เธอดูตัวเองแล้วยังรู้สึกขยะแขยงเลย ไม่เชื่อว่ามู่โล่หมิงจะลงมือได้ลง สมกับที่เป็นโรคจิตจริงๆ เธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นหรอก นอกซะจาก...........ให้มู่โล่หมิงรังเกียจเธอ ไม่จับต้องเธอ กู้เหวยยี เปิดก๊อกน้ำมา แล้วล้างเครื่องสำอางที่หน้าออก ใบหน้าที่ไม่มีรองพื้นทำให้รอยฝ่ามือตรงหน้าเธอเห็นได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะหน้าข้างขวาที่เพิ่งโดนตบมา บวมจนทรงหน้าเริ่มเปลี่ยน ใต้ตาข้างขวา มีรอยแผลเป็นบางๆ อีกรอยหนึ่ง นั้นเป็นรอยที่เธอโดนคนอื่นใช้เล็บข่วนตอนที่เธอตบตีกับคนอื่นในคุก ตอนนั้นถ้าเธอลบไม่ทัน ตาข้างขวาของเธอคงบอดไปแล้ว กู้เหวยยีมองที่ใบหน้าของตัวเอง แล้วยิ้มอย่างขยะแขยง ตอนแต่งหน้าก็ขี้เหร่ พอลบเครื่องสำอางออก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลก็ขี้เหร่เหมือนกัน เธอไม่เชื่อหรอกว่ามู่โล่หมิงทำอะไรกับเธอในสภาพแบบนี้ได้ลง กู้เหวยยีจงใจอาบน้ำนานๆ อ่างอาบน้ำของห้องเพรสซิเด้นท์สูทหรูหราและสบายมาก เธอแช่น้ำอย่างสบายๆ ไปครึ่งชั่วโมง แล้วถึงจะใส่เสื้อคลุมอาบน้ำอย่าลีลาและเดินออกมา มู่โล่หมิงยืนอยู่หน้ากระจกแบบพาโนราม่า มือของเขาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง สีหน้าบึ้งตึง กำลังมองไปที่แสงสีนอกกระจก กู้เหวยยียืนอยู่ที่ไกลๆ เอ่ยปากพูดว่า “ประธานมู่ ฉันอาบเสร็จแล้ว” มู่โล่หมิงหันกลับมา เห็นหน้าสดของเธอแล้วเขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขาเดินเข้ามาหากู้เหวยยี บีบคางเธอไว้ ถามด้วยความเย็นชาว่า “ใครตบเธอ?” สิ่งที่เขาถาม คือรอยฝ่ามือที่อยู่บนหน้ากู้เหวยยี กู้เหวยยีเล่าด้วยความนิ่งเฉยว่า “ลูกค้าคนหนึ่ง เขาชอบความรุนแรง เขาให้เงินฉัน ฉันก็เลยเล่นกับเขา โดนไปสองที” สีหน้าของมู่โล่หมิงแย่กว่าเดิม “กู้เหวยยี เธอนี่มันสำส่อนจริงๆ” กู้เหวยยีมองไปที่เขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตลอดว่า “ฉันสำส่อนได้กว่านี้อีก คืนนี้ยังอีกยาว ประธานมู่อยากลองดูสักครั้งแบบดีๆ เน้นๆ ไหมคะ?” เธอตั้งใจทำให้น้ำเสียงฟังดูหื่นกระหาย ปรากฏว่ามู่โล่หมิงทำสีหน้ารังเกียจเธอออกมาจริงๆ เขาปัดคางกู้เหวยยีออก ด่าเธออย่างรุนแรง “ผู้หญิงสำส่อน ！” กู้เหวยยีหันข้างมองไปที่พรมที่ดูสวยและประณีต พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “ประธานมู่รู้ตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอคะว่าฉันสำส่อน? ฉันเป็นผู้หญิงขายบริการถ้าไม่สำส่อน แล้วจะมีลูกค้าได้ไงคะ? ถ้าประธานมู่ไม่ชอบ ฉันไสหัวไปตอนนี้ได้เลยค่ะ” มู่โล่หมิงมองจ้องไปที่เธอ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะไม่พูดอะไร กู้เหวยยีมองไปที่เขาแล้วพูดอีก “หรือว่า ประธานมู่ก็อยากลองอยากรู้ว่ามีอะไรกับผู้หญิงสำส่อนมันรู้สึกยังไง? ถ้าอย่างงั้นฉันเล่นด้วยได้นะคะ ถึงยังไงแล้วคุณก็จ่ายฉันมาสองเท่าอยู่แล้ว” เธอพูดๆ ไปก็เดินเข้าไปหามู่โล่หมิงจริงๆ เธอยกมือขึ้นกำลังจะปลดเนกไทและกระดุมเขาออก “ไสหัวไป！” มู่โล่หมิงปัดมือกู้เหวยยีออกไปอย่างแรง “เธอทำให้ฉันขยะแขยงจริงๆ” กู้เหวยยีสวนเขากลับ “รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงขายบริการที่น่าขยะแขยง แต่ก็รังควานฉันไม่เลิก มู่โล่หมิง นายมันไม่น่าขยะแขยงกว่าดูจอมปลอมกว่าหรือ?” มู่โล่หมิงจ้องเธอด้วยสายตาที่ดุและเย็นชา “กู้เหวยยี เธอไม่รู้จักจำจริงๆ ใช่ไหม? คำเตือนของฉัน เธอลืมไวขนาดนี้เลยหรือ?” กู้เหวยยีรีบก้มหน้าลง ทนกล้ำกลืน พูดด้วยความเคารพว่า “ขอโทษค่ะประธานมู่ ฉันทำผิดอีกแล้วค่ะ” แต่ภาพที่เธอดูเชื่อฟังเขา มันก็ทำให้มู่โล่หมิงรู้สึกรำคาญตาเหมือนกัน เขาแค่รู้สึกว่ากู้เหวยยีไม่ควรเป็นแบบนี้ เธอไม่ควรเป็นผู้หญิงสำส่อน ไม่ควรต่ำต้อยและเป็นหนามที่แหลมคม เธอควรจะเป็น......คนที่ซื่อๆ และสดใส ความคิดนี้ที่ผุดออกมาทำให้มู่โล่หมิงตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง มันเกี่ยวอะไรกับเขา?