บทที่12 ไปทำงานที่คลับเฮาส์

บทที่12 ไปทำงานที่คลับเฮ้าส์ “ไสหัวออกไป！” มู่โล่หมิงรู้สึกรำคาญใจ ไม่อยากเห็นหน้ากู้เหวยยีขึ้นมาทันที “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้！” กู้เหวยยีภาวนาอยากให้เป็นแบบนี้นานแล้ว เธอเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องอาบน้ำโดยไม่ลังเลเลย แล้วก็เดินตรงออกไป เดินไปถึงหน้าประตู แล้วเธอก็เดินกลับมาหยิบเงินกองนั้นบนโต๊ะขึ้นมา “ประธานมู่ ยังไงคุณก็เงินไม่ขาดมืออยู่แล้ว งั้นพวกนี้ ฉันเอาไปแล้วนะ” เธอยิ้มพร้อมพูด มู่โล่หมิงรำคาญเธอมาก เขาหยิบแก้วบนโต๊ะกาแฟขึ้นมา แล้วปาไปที่ข้างๆ เท้าของกู้เหวยยีอย่างแรง “ไสหัวไป！” กู้เหวยยีกวาดสายตาไปที่เศษแก้วพวกนั้น แล้วรีบปิดประตูจากไป ออกจากห้องมาแล้ว เธอหายใจออกยาวยาวไปหนึ่งที โชคดีที่มู่โล่หมิงไม่ได้จะทำอะไรเธอจริงๆ ออกจากโรงแรมมากู้เหวยยีเรียกรถแท็กซี่มาหนึ่งคัน แล้วเธอก็นับเงินที่มู่โล่หมิงให้มา ไม่น่าเชื่อว่าจะมี5พันกว่าหยวน มันมากพอที่จะใช้จ่ายได้1เดือนโดยไม่ต้องทำงานเลย ร้านนวดเธอทำต่อไปไม่ได้แล้ว มู่โล่หมิงต้องมาหาเรื่องอีกแน่ๆ เธอไม่อยากลากพี่หงมาเกี่ยวข้องด้วย พี่หงเป็นคนที่ดีกู้เหวยยีไม่อยากทำให้เธอต้องมาลำบากกับตัวเอง กลับไปถึงร้านนวดก็เป็นเวลาตี3กว่าแล้ว พี่หงยังไม่นอน ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าประตู พอเห็นกว่ากู้เหวยยีกลับมา ก็รีบเดินเข้ามาหา “เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม?” กู้เหวยยีส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร ก็แค่........ พี่หง ฉันต้องไปแล้ว” พี่หงนึกถึงเรื่องที่ตำรวจมาตรวจกะทันหัน เธอก็เข้าใจแล้ว ไม่ได้รั้งให้กู้เหวยยีอยู่ต่อ และก็ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของเธอ พูดแค่ว่า “ฉันมีเพื่อนอยู่ที่นั่น ทำงานในคลับเฮาส์ ถ้าเธอไม่กลัว ฉันจะช่วยติดต่อให้ว่าเอาเธอเข้าไปทำงานได้ไหม แต่แค่.....” เธอหยุดไปสักครู่ ถึงจะพูดต่ออีกว่า “แต่คลับเฮาส์มันระเบียบเยอะ ระบบทำงานไม่ค่อยเป็นระเบียบ แค่เผลอนิดหน่อยก็อาจจะเสียเปรียบเอา” กู้เหวยยียิ้มด้วยความลำบากใจ แต่จริงๆ แล้วเธอไม่มีทางเลือกเลย ได้งานสักชิ้นที่ทำให้เธอมีเงินเก็บได้ มันก็ดีมากแล้ว มาตรฐานเธอไม่ได้สูงมาก ขอให้มีแค่5หมื่นหยวน เธอก็จะไปจากเมืองใหญ่นี้ แล้วไปอยู่เงียบๆ ที่ชนบท เช่าบ้านสักหลังหนึ่ง หางานสักชิ้นที่ถึงแม้จะดูต่ำต้อยแต่ก็พอเลี้ยงตัวเองไหว ก็พอแล้ว “งั้นก็รบกวนพี่หงด้วยนะคะ” เธอพูด พี่หงตบไปที่มือกู้เหวยยีเบาๆ พูดต่อว่า “นี่ก็ดึกแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะติดต่อเธอไป” กู้เหวยยีนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ พอหลับตาลง ใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของมู่โล่หมิงก็โผล่ขึ้นมา เหมือนปีศาจในฝัน ทำให้กู้เหวยยีไม่ได้หลับอย่างสงบทั้งคืน เธอนอนไม่หลับจนถึงเช้าของอีกวัน วันรุ่งขึ้นตื่นเช้ามา ไม่ใช่แค่ที่หน้ามีรอยฝ่ามือที่โดนตบ ตาเธอก็บวมด้วย พี่หงไวมาก ติดต่อกับเพื่อนของเธอไว้แล้ว ทางนู้นบอกว่าจะไปหาผู้จัดการ ขอให้โอกาสสัมภาษณ์กับเธอสักครั้ง หน้ากู้เหวยยียังบวมอยู่ เธอไม่สามารถไปเจอใครได้เลย พี่หงก็เลยนัดถัดไปอีก3วันให้เธอ โชคดีที่สองสามวันนี้ มู่โล่หมิงไม่ได้มาหาเรื่องเธออีกเลย ทำให้กู้เหวยยีได้ใช้ชีวิต3วันที่สงบสุข เธอพักจนแผลที่หน้าหายดี ถึงแม้ว่ารอยฝ่ามือยังเห็นอยู่รางๆ แต่ถ้าแต่งหน้าเล็กน้อยก็สามารถปกปิดได้ พี่หงไม่ได้ให้กู้เหวยยีแต่งตัวโป๊เกินไป ให้เธอใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์รัดขา ดูใสสะอาดมาก แต่ก็ทำให้ขาของเธอดูเรียวสวย “ผู้จัดการที่คลับเฮาส์แต่ละคนตาแหลมมาก ทุกการกระทำของเธอต้องระวังให้ดี พวกเธอจะถามเธอว่าเมื่อก่อนเธอทำอะไร เธอจะบอกว่าเธอเคยสูบยาไอซ์มาก็ได้ ไม่ว่ายังไงห้ามบอกว่าเธอเคยติดคดีพยายามฆ่าเด็ดขาด ลูกค้าที่ไปคลับเฮ้าส์ เป็นลูกค้าที่มีระดับทั้งนั้นเลย มีเรื่องขึ้นมาเรารับไม่ไหว” พอพูดสั่งการเสร็จ พี่หงก็ส่งกู้เหวยยีขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยตัวเองเธอ มองดูรถขับไปไกลแล้ว ถึงจะถอดหายใจออกมาเบาๆ เมื่อก่อนกู้เหวยยีเคยมาที่คลับเฮ้าส์ มาเพราะตามมู่โล่หมิงไป ตอนนั้นเธอยังไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จักอดทนแข็งแกร่ง โดนคนอื่นๆ แซวเล่นแกล้งเล่นที่คลับเฮาส์แล้ว สุดท้ายก็ร้องไห้แล้วหนีออกไป แถมยังโดนคนวงในเยาะเย้ยมานานมากเพราะเรื่องนี้ หลังจากนั้นมา เธอก็กลัวสถานที่แบบคลับเฮาส์ไปเลย แต่สุดท้ายฟ้าแกล้งเธอ สุดท้ายเธอกลับต้องมาเอาชีวิตรอดในที่แบบนี้ เธอลงจากรถมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วเดินเข้าคลับเฮ้าส์ไป หลังจากที่เธอเดินเข้าไป รถมายบัคสีดำก็ขับมาในเวลาเดียวกัน