ตอนที่ 6 หายไปจากสายตาฉันตอนนี้

ตอนที่ 6 หายไปจากสายตาฉันตอนนี้ คนรอบข้างเริ่มที่จะสังเกตถึงการสนทนาของทางนี้ ชี้มาทั้งนี้แล้วพูดเป็นระยะๆ “แหะๆ ต้นไม้ใช่ไหม? นั้นก็ดีกว่าเธอที่หิวจนทนไม่ไหว้ ขนาดเตียงคู่หมั้นของพี่สาวตัวเองยังจะขึ้น!”สายตาของ หลี่วานหนิงเหมือนเคยแช่ด้วยน้ำแข็ง ให้ความรู้สึกเย็นชามาก “อ๋อ ใช่แล้ว หยางหยูน่าจะยังไม่ได้บอกเธอ นั้นพอดีเลย เธอฟังฉันไว้ดีๆนะ คนที่จะแต่งงานกับหยางหยู คือฉัน ส่วนเธอหลี่วานหนิง จะกลายเป็นผู้หญิ่งน่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง ” ใจของหลี่วานหนิงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที หลังจากสองสัปดาห์นี้ก็จะเป็นวันที่จัดงานแต่งที่นัดหมายไว้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอคิดฝันไว้ตลอดเหตุการณ์การแต่งงานของวันนั้น แต่คาดไม่ถึงว่า ในที่สุดจะเป็นการจบด้วยแบบนี้ หลี่วานหนิงอยากจะหัวเราะ ฉะนั้นก็ได้หัวเราะออกมาจริงๆ “โจวหยางหยู ฉันมองเธอผิดจริงๆ ไม่คิดว่าเธอก็เป็นแค่สัตว์ตัวผู้ที่ใช้สมองส่วนล่างทำงาน ฉันตาบอดไปแล้วจริงๆถึงจะคิดว่าเธอจะเป็นผู้ชายที่จะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตนี้ได้” โจวหยางหยูขมวดคิ้ว แต่ตัวเองทำผิดมาก่อนและไม่มีเหตุผลเขาก็ไม่อยากจะเถียงกลับ “คนอย่างเธอ ฉันหลี่วานหนิง ไม่อยากได้!” ตอนแรกหลี่ม่งซูคิดว่าหลี่วานหนิงจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โวยวายไม่รักษาภาพลักษณ์ แต่นึกไม่ถึงว่ากลายเป็นว่าตัวเองกับโจวหยางหยูโดนด่าว่าไปชุดใหญ่ ในใจรู้สึกโมโหไม่พอใจ “หลี่วานหนิง เธอมีอะไรที่น่าภูมิใจ? เธอก็เป็นแค่เด็กที่ไม่มีคนเอาถูกพวกเราตระกูลหลี่รับเลี้ยงไว้เท่านั้น ขนาดพ่อแม่เธอแท้ๆยังรังเกียจเธอทิ้งเธอไป เธอไม่คู่ควรที่จะได้อะไร? เอาผู้ชายตัวเองไม่อยู่ก็ต้องโทษที่เธอไม่มีความสามารถ! ดึกขนาดนี้แล้วเธอมาที่นี่ ไม่ใช่มาหาความสุขมาระบายความเงาหรือ?” เปาะแปะ—— ใครก็คาดไม่ถึงว่า หลี่วานหนิงเอาเหล้าที่อยู่บนถาดของพนักงานเสิร์ฟที่กำลังเดินผ่านโยนไปที่ตัวของหลี่ม่งซู ต้นกำเนิดเป็นปมด้อยของหลี่วานหนิงมาตลอด หลี่ม่งซูโดนลาดเบียร์ไปทั้งตัว รู้สึกเหนียวมากและมีฟองน้ำที่ยังไม่จางหายไปติดอยู่ด้วยเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยง ริมฝีปากของหลี่วานหนิงมีรอยยิ้มอ่อนๆขึ้นมา”ใครบอกว่าฉันหาแฟนไม่ได้?” พูดจบ หลี่วานหนิงเดินไปทางขวาหลายก้าวแล้วยื่นมือได้คล้องแขนผู้ชายที่ร่างสูงใหญ่ “แนะนำหน่อย จ้านเป่ยเฉิง แฟนของฉัน ” ผู้หญิงยิ้มเหมือนดอกไม้เบิกบาน เงยหน้ามองไปที่จ้านเป่ยเฉิงกำลังโดยตัวเองกดไว้อย่างแน่น ภายในขอบตาที่แดงๆเต็มไปด้วยการขอร้อง หลี่วานหนิงเขย่งเท้า อยู่ข้างหูจ้านเป่ยเฉิง พูดเสียงเบาๆว่าอะไรบางอย่าง สุดท้าย”ช่วยฉันหน่อย” ผู้ชายยังคงเย็นชาเหมือนที่เคย แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือของเธอออกต่อหน้าทุกคน “นี่คือแฟนของเธอ?!เป็นไปได้ยังไง?!”เมื่อหลี่ม่งซูเห็นจ้านเป่ยเฉิงตาค้างไว้เลย ในจิงเฉิงมีใครไม่รู้ว่าคุณชายคนที่สองของตระกูลจ้าน เป็นพลตรี ที่อายุน้อยที่สุดจ้านเป่ยเฉิง? เป็นไปได้อย่างไรที่จ้านเป่ยเฉิงจะมีความสัมพันธ์อะไรกับหลี่วานหนิง! “ตอนแรกก็คิดว่ารอให้โจวหยางหยูกลับมาจากธุระค่อยพูด แต่คาดไม่ถึงว่าเจอกันตอนนี้ นั้นพอดีเลย” “อย่ามาโกหกคนเลยหลี่วานหนิง ฉันรู้ว่าเธอแค่รู้สึกเสียหน้าให้กับฉัน แต่แม้ว่าเป็นอย่างนี้ เธอก็ไม่สามารถที่จะลากผู้ชายคนไหนมาก็บอกว่าเป็นแฟนเธอนะ? เธอก็ต้องถามคนอื่นว่ายอมรับหรือไม่?ชิ เคยเห็นไม่เอาหน้าแต่ไม่เคยเห็นไม่เอาหน้าอย่างเธอจริงๆ” “หุบปากเธอไว้” คนที่พูดคือจ้านเป่ยเฉิง “เธอด้วย ตอนนี้หายไปจากสายตาฉันเดี๋ยวนี้ ไม่นั้น อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้านะ” โจวหยางหยูรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เมื่อต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้เขาไม่อยากจะยอม บวกกับได้ดื่มเหล้าไปเมื่อกี้นี้ อารมณ์ขึ้นมาทันทีและได้วิ่งออกไป คิดยังไม่ได้คิดก็จะต่อยไปที่ไหล่ของจ้านเป่ยเฉิงอยากจะโจมตีเขา”ทำไมเธอพูดจาแบบนี้ละ!” แต่มือของโจวหยางหยูยังไม่ทันแตะต้องเสื้อของจ้านเป่ยเฉิง ผู้ชายก็ได้จับข้อมือของเขาไว้ได้แล้ว และใช้แรงควบคุมแขนของเขา ทันใดนั้นลากมาทางร่างกายตัวเองอย่างรวดเร็ว ทั้งตัวของโจวหยางหยูไม่ทันตั้งตัวก็โดนแรงที่ไม่สามารถขัดขวางได้ลากจนตัวเอียง จ้านเป่ยเฉิงไม่ได้ให้โจวหยางหยูมีโอกาสต่อสู้แม้แต่น้อย หลังจากใช้แรงพลิกตัวโจวหยางหยูล้มลงพื้นแล้ว ทันใดนั้นจ้านเป่ยเฉิงใช้สองขาควบคุมร่างกายของฝ่ายตรงข้าม ใช้เข่าหนึ่งข้างกดที่ลำคอ อีกหนึ่งข้างกดที่หน้าอบ ในเวลาเดียวกันใช้กระดูกสะโพกเป็นหลักพลิกตัวโจวหยางหยูกลับมา! แค่ท่าเดียวเรียบร้อยทำให้ทุกคนที่ดูอยู่ทั้งตกใจทั้งชื่นชม แต่สำหรับคนอย่างจ้านเป่ยเฉิงที่เป็นทหารผ่านศึกมาก็เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยไม่อยากเลย แต่สำหรับโจวหยางหยูที่โดนควบคุมไว้ ทุกวินาทีก็ได้เจ็บปวดถึงที่สุด ไม่ว่าการขยับน้อยแค่ไหนก็สามารถทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดถึงที่สุด ไม่ต้องพูดถึงว่าจะสู้กลับเลย “อา อา......เจ็บ...... ” โจวหยางหยูสามารถรู้สึกได้ว่าถ้าฝ่ายตรงข้ามใช้แรงมากกว่านี้อีก ข้อไหล่ของตัวเองก็สามารถหลุดออกไปทันที “หยางหยู！” หลี่ม่งซูก็ตกใจและอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกะพริบตาตอนนี้ ใช้เวลาสักพักถึงจะรู้สึกตัว แต่มองไปเห็นสีหน้าที่ลึกลับของจ้านเป่ยเฉิงก็ไม่รู้จะทำยังไงดี อันที่จริงจ้านเป่ยเฉิงไม่ใช่ใครก็สามารถมาแตะต้องได้ ตอนแรกเธอคิดว่าสิ่งที่หลี่วานหนิงพูดเป็นคำโกหก แต่ตอนนี้ดูท่าทางแล้ว สองคนนี้ความสัมพันธ์เหมือนไม่ธรรมดาจริงๆ ในสมองของหลี่ม่งซูรีบหมุนไปสองรอบ ในที่สุดก็จำเป็นต้องยอมแพ้” คุณจ้านคุณจ้าน วันนี้ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของพวกเรา คุณจ้านขอให้คุณปล่อยพวกเราไปนะ พวกเรารับรองว่าจะหายไปทันที!” โจวหยางหยูก็ได้ขอร้องว่า” คุณจ้าน ขอให้เธอปล่อยฉันไปนะ” “หลังจากนี้ถ้ายังพูดจาไร้มารยาทอีก ผลกระทบที่ได้มาก็ต้องรับไปด้วย ไสหัวไปเลย!” จ้านเป่ยเฉิงพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง ใช้แรงโยนโจวหยางหยูไปที่พื้นอย่างแรง โจวหยางหยูยังไม่ทันที่จะบอกเจ็บ ได้แต่ก้มเอวและลากหลี่ม่งซูไว้ออกจากที่นี่อย่างน่าสงสารในสายตาของทุกคนเต็มไปด้วยความดูถูก