บทนำ

“ลูกดาวจ๊ะ ลูกต้องจำไว้นะลูกต้องมีผัวฝรั่งเหมือนบ้านนั้นเห็นมั้ย เขามีผัวฝรั่งกลับมาร่ำรวยฟู่ฟ่า ดูนังแมวสิพอลูกสาวมันได้ผัวฝรั่งกลับมาร่ำรวยมันก็คุ้ยฟุ้งไปทั้งหมู่บ้านแม่ล่ะหมั่นไส้มันนัก หาผัวฝรั่งรวยๆ นะลูกดาว แม่จะได้สบายรู้มั้ย” “ค่ะแม่ แล้วดาวจะหาผัวฝรั่งรวยๆ นะแม่นะ แต่ว่าตอนนี้ดาวขอเงินไปเรียนภาษาไปก่อนได้มั้ยคะแม่ขา อีกอย่างดาวจะไปจ่ายค่าเนตด้วย คืนนี้ดาวจะแชทคุยกับคุณดอนให้ฉ่ำใจไปเลย...” แพรดาว หญิงสาววัยยี่สิบห้าใบหน้าสะสวยหาตัวจับยาก เรือนร่างสูงระหงทว่าอวบอิ่มอกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพกอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มมองกันเหลียวหลัง ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งปลั่งอีกทั้งการแต่งกายที่เปิดเผยสัดส่วนอวบอิ่มของเธอก็ทำให้แพรดาวดูสวยเย้ายวนมากขึ้น หญิงสาวเอ่ยออดอ้อน นางเดือน ผู้เป็นมารดาซึ่งอยู่ในวัยสี่สิบปลายๆ แต่นางยังคงสวยพริ้งเพราเพราะชอบแต่งตัวและดูแลตัวเองดีมาเสมอ “ได้เลยค่ะ ดาวลูกรักของแม่” เรื่องสนับสนุนลูกให้หา สามีฝรั่งรวยๆ นี่นางสนับสนุนเต็มที่ “ขอบคุณค่ะแม่ขา แม่ช่างเป็นแม่ที่ทั้งสวยและใจดีมากๆ เลยค่ะ” แพรดาวเสียงหวานเอาอกเอาใจ ริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีแดงจัดจ้านยิ้มกว้างอย่างยินดีเมื่อนางเดือนรีบกุลีกุจอไปหาเงินมาให้ลูกรักของตนทันที... “นังลิน แกมาเอาเงินมาให้ฉันหน่อยสิเร็วๆ เข้า ฉันกับลูกดาวรีบ” เสียงแผดก้องของนางที่ดังมาจากในบ้านชั้นเดียวเล็กๆ ที่มีรั้วรอบขอบชิดดูสะอาดสะอ้านทำให้เจ้าของชื่อ นังลิน เงยหน้าขึ้นจากกระทะน้ำมันที่กำลังเดือดปุดๆ และมีกล้วยชุบแป้งทอดอยู่ในนั้น หรือที่เราเรียกกันว่า กล้วยแขก นั่นเอง “อะไรจ๊ะแม่ จะเอาเงินอีกแล้วเหรอ..” พลอยไพลิน ถามมารดาแต่มือยังสาละวนตักกล้วยที่ทอดสุกเหลืองกรอบน่ารับประทานให้ลูกค้าที่ยืนรออยู่สองคนจนเสร็จสิ้นกระบวนการขาย จึงหันมามองหน้ามารดาที่ยืนหน้าตึงท้าวสะเอวมองตนอย่างไม่พอใจ ใบหน้าเรียวรูปไข่แดงปลั่งเพราะไอร้อนจากกระทะกับไอแดดนั้นมันเยิ้มและแววตาอ่อนล้าอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัดหากแต่ผู้เป็นแม่กลับไม่คิดจะใส่ใจกับสิ่งที่เห็น “เออสิ ฉันจะเอาไปจ่ายค่าอินเตอร์เน็ตของลูกดาว อีกหน่อยลูกดาวมีผัวฝรั่งรวยๆ ฉันจะได้สบาย” “แต่แม่เพิ่งเอาไปเมื่อวานนี้เองนะ” “ก็นั่นมันเมื่อวาน แต่วันนี้คนละวันนะนังลิน ตกลงแกจะให้มั้ย” นางเดือนเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วนจัดมองบุตรสาวคนเล็กอย่างไม่พอใจมองดูใบหน้าเรียวนวลใสของพลอยไพลินอย่างไม่นึกรักหรือผูกพันเท่ากับแพรดาวบุตรสาวแสนสวยที่นางภูมิใจนักหนา แต่หากนางจะคิดได้บ้างว่าทุกวันนี้ที่นางกับลูกรักของนางมีกินมีใช้เพราะใคร... “แต่แม่คะ เราต้องจ่ายค่าไฟค่าน้ำนะคะ” “แล้วไงวะ ก็ฉันจะเอาน่ะแกจะทำไม” “ไม่ค่ะ แต่ลินมีแค่พันเดียวนะคะ หมดแล้วจริงๆ” พลอยไพลินตอบอย่างหมองเศร้าแล้วค่อยๆ ล้วงเงินในกระเป๋าหน้าของผ้ากันเปื้อนกลางเก่ากลางใหม่ทว่าสะอาดเอี่ยมออกมานับให้มารดา แต่นางเดือนกลับยื่นมือมาคว้าไปทั้งหมดที่มี ซึ่งพลอยไพลินก็ทำได้แค่มองตามหลังมารดาที่สะบัดก้นเดินเข้าบ้านไปแล้วสักพักมารดากับพี่สาวก็พากันออกไปข้างนอกด้วยความชื่นบานแต่งตัวสวยงามด้วยข้าวของราคาแพงแต่ไม่มีจะกิน “ดู๊ อีนังเดือนมันทำ มันทำแบบนี้มาตั้งแต่สาวยันแก่ ซ้ำมันยังมาสอนให้ลูกรักของมันเป็นเหมือนมันด้วย” เสียงของหญิงชราที่ขายข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำที่อยู่เยื้องๆ กันกับร้านของพลอยไพลินพูดขึ้นอย่างทนไม่ได้เมื่อหญิงสาวที่นางเห็นมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกต้องมาทนรับความมักง่ายเห็นแก่ตัวของผู้เป็นแม่และพี่สาว “โธ่.. ยายแย้ม ก็ช่างแม่กับพี่ดาวเขาเถอะ เงินน่ะไม่ตายก็หาใหม่ได้” พลอยไพลินตอบยิ้มๆ แล้วหยิบใบตองมาทำกระทงเล็กๆ ไว้สำหรับใส่ขนมของเธอ ก้มหน้าซ่อนความเจ็บปวดไว้ในอก ยายแย้ม หญิงชราวัยหกสิบแต่ร่างกายของนางยังแข็งแรงเดินเหินได้คล่องแคล่วก็เดินมายังร้านของพลอยไพลินซึ่งมีขายทั้งกล้วยทอดมันทอดฟักทองทอด ขนมถ้วย และวุ้นมะพร้าวรสชาติอร่อยหวานมันอย่างหมั่นไส้สองแม่ลูกนั้นไม่หาย “นี่หนูลิน พูดก็พูดนะ ยายน่ะถึงจะพูดมากชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน แต่ แม้... แม่กับพี่สาวของเอ็งก็ทำเกินไปนา ดูสินังดาวมันจะทำอะไรบ้าง วันๆ มันก็เอาแต่แต่งตัวสวย นอนเล่นโทรศัพท์เล่นเฟซบุ๊ก เล่นไลน์ เข้าเว็บหาผัวฝรั่ง” หญิงชรากล่าวอย่างเหลืออดเพราะสิ่งที่นางเห็นมาตลอดก็คือพลอยไพลินทำงานงกๆ แต่นางเดือนกับแพรดาวไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งแพรดาวนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์สมาร์ตโฟนเครื่องหรูทันสมัยท่องอินเตอร์เน็ตเข้าเครือข่ายโซเชียลยอดฮิตหรือไม่ก็เว็บหาคู่ชาวต่างชาติซึ่งคำพูดของนางก็ทำให้พลอยไพลินนึกขัน คนอย่างยายแย้มรู้จักเฟซบุ๊ก (Face book) และไลน์ (Line) กับเขาด้วย (เฟซบุ๊ก และไลน์ เป็นแอพพลิเคชั่นยอดนิยมสำหรับส่งข้อความ โพสต์หรือแชร์สิ่งต่างๆ ที่เราคิดหรือทำลงในไทม์ไลน์ (Timeline หรือที่เรียกว่าเส้นเวลาเป็นแผนผังแสดงการพัฒนาหรือลำดับเหตุการณ์ต่างๆ โดยขึ้นอยู่กับหัวข้อที่สนใจหรือสำคัญแต่ไม่ลงรายละเอียดมากนัก) ยายแย้มมองใบหน้านวลใสแสนธรรมดาของหญิงสาววัยยี่สิบสามปีอย่างสงสารแกมเอ็นดู พลอยไพลินนั้นเป็นหญิงสาวร่างเล็กปราดเปรียวแม้ใบหน้าเรียวสะอาดสะอ้านนั้นอาจจะไม่ได้สวยสะดุดตาเหมือนกับแพรดาวผู้เป็นพี่สาว แต่ผิวขาวกระจ่างและโครงหน้าสวยหวานอ่อนโยนของพลอยไพลินนั้นทำให้คนมองรู้สึกสบายตาสบายใจอีกทั้งรอยยิ้มสดใสที่มีให้ทุกคนไม่เฉพาะลูกค้าที่มาอุดหนุนเธอเท่านั้น แต่พลอยไพลินนั้นสุภาพนอบน้อมอ่อนโยนกับทุกๆ คน ในขณะที่แม่กับพี่สาวนั้นไม่มีความอ่อนโยนหรืออ่อนน้อมถ่อมตนเลยสักนิดซ้ำยังทำตัวฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย ทั้งที่คนหาเงินตัวเป็นเกลียวคือพลอยไพลินกลับไม่เคยได้ไปไหนไกลจากบ้าน จะว่าไปพลอยไพลินเสมือนหัวหน้าครอบครัวแทนบิดาที่เสียชีวิตไปเมื่อสี่ปีก่อน ก่อนที่พลอยไพลินจะเรียนจบ และพอเรียนจบหญิงสาวก็กลายมาเป็นหัวหน้าครอบครัวโดยสมบูรณ์และเธอก็ทำได้ดีโดยไม่มีขาดตกบกพร่องเสียด้วย... “ช่างเถอะค่ะยายแย้ม อย่างไรเสียพวกเขาก็คือครอบครัวของลินนะคะ” “จ้า ขอให้พวกเขาคิดเหมือนเอ็งเถอะหนูลิน ยายน่ะมันคนอื่น...” ยายแย้มสะบัดหน้าพรืดประชดนิดๆ ทั้งรักและสงสารหญิงสาวคนนี้จับใจ แต่อย่างว่านางมันก็คนอื่นจึงทำได้เพียงมองดูความอาภัพของพลอยไพลินและเฝ้าเอาใจช่วยให้เธอได้พบกับความสุขสบายบ้าง ไม่ใช่เป็นทาสรับใช้แม่กับพี่สาวอยู่อย่างนี้... พลอยไพลินยิ้มบางๆ ให้ยายแย้มแล้วตักขนมถ้วยใส่กระทงใบตองอย่างพิถีพิถันแม้รานขนมเล็กๆ ของเธอจะไม่ได้ใหญ่โตมีชื่อเสียงโด่งดังแต่รสชาตินั้นหวานลิ้นจนเป็นที่ติดใจของผู้บริโภคแล้วบอกต่อกันจนร้านขนมซึ่งเป็นเพียงซุ้มเล็กๆ แต่ตกแต่งงดงามสะอาดสะอ้านอยู่หน้าบ้านหลังเล็กของเธอก็เป็นที่รู้จักของผู้นิยมบริโภคขนมหวานเป็นอย่างดีและมันก็ทำให้สามารถหารายได้มาจุนเจือครอบครัวซึ่งมีกันแค่สามคนได้อย่างไม่ลำบาก