บทที่ 1. เธอคือเหยื่อ หรือ ของแถม...

ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั้นดูเคร่งเครียดจัด ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยความโกรธเมื่อของสำคัญได้หายไปจากงานแสดงเครื่องเพชรของ คิงส์คอปอเรชั่น และเครื่องเพชรชุดนั้นก็มีมูลค่ามหาศาลทั้งยังเป็นของรักของมารดาผู้ล่วงลับของเขา ชายหนุ่มหันมามองคนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยแววตาขึ้งเครียดเมื่อรู้แน่แล้วว่าของสำคัญของเขานั้นอยู่ที่ไหนและกับใคร อาเธอร์ คิงส์ นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งแม็กซิกัน อเมริกันผู้หล่อเหลาและร่ำรวยมหาศาล ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ 188 เซนติเมตร ผิวสีแทนคร้ามใบหน้าเรียวยาวได้รูปซึ่งประกอบด้วยดวงตาสีฟ้าสดคมเข้มภายใต้คิ้วหนายาว จมูกโด่งเป็นสันสวยไม่งองุ้มรับกับริมฝีปากหยักสีเข้มร่างแกร่งอุดมด้วยมัดกล้ามตึงแน่นอย่างที่เราเรียกกันว่าซิกแพ็กนั้นน่าลูบไล้สัมผัสด้วยปุยขนสีอ่อนนุ่มนวลสีเดียวกันกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มออกแดงเล็กน้อยที่ตัดเล็มอย่างดีเยี่ยมรับกับรูปหน้าหล่อเหลาคมเข้ม เขาเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างที่สาวๆ ใฝ่ฝัน แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถครอบครองหัวใจหนุ่มโสดเนื้อหอมคนนี้ได้ ในวัยสามสิบสามปีอาเธอร์ก็ยังคงเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมอันดับต้นๆ ของวงการนักธุรกิจ หนุ่มหล่อ รวย ชื่อเสียงโด่งดังช่างเป็นอะไรที่หญิงสาวทุกคนอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา... ในชีวิตของอาเธอร์ไม่เคยขาดหญิงงามข้างกาย พวกเธอทุกคนก็ล้วนแล้วแต่สวยโดดเด่นมีส่วนสัดที่ยั่วใจ และมีลีลารักที่เร่าร้อนช่ำชอง แน่นนอนเขาชอบสนุกกับพวกเธอแต่ก็ไม่ได้จริงจังกับใครเป็นพิเศษเพราะอาเธอร์คิดว่าไม่มีหญิงสาวคนไหนรักเขาที่ตัวตนที่แท้จริง ส่วนใหญ่พวกเจ้าหล่อนเหล่านั้นก็รักที่หน้าตาชื่อเสียงเงินทองของเขาเท่านั้น... “แกแน่ใจนะว่าไอ้ดอนมันกบดานอยู่ที่นั่น” ชายนุ่มถามบอดีการ์ดคนสนิทของตนเสียงเครียดเมื่อกล่าวถึง ดอน ดักลัส นักธุรกิจมืดที่บังอาจมาลูบคมอาเธอร์ คิงส์ “ครับ ผมแน่ใจมันต้องการเอาเครื่องเพชรชุดนั้นไปแลกกับของบางอย่าง ตามสั่ง..” ริชาร์ต บอดีการ์ดหนุ่มคู่ใจของเขาตอบกลับมาอย่างหนักแน่น “ดี ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปเอาของเราคืน... ไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อม...” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มแววตากร้าวจัด ก่อนร่างสูงองอาจจะนั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่หรูหราแล้วถอนหายใจออกมาดังๆ เมื่อบอดีการ์ดคนสนิทออกไปแล้วมือหนายกขึ้นลูบใบหน้าคมอย่างนึกโล่งอก “แม่ครับ ผมตามหาของสำคัญของเราเจอแล้วและคราวนี้ผมจะไม่ให้มันหายไปอีก ผมสัญญา ผมคิดถึงคุณแม่นะครับ...” อาเธอร์พูดเบาๆ กับรูปของมารดาซึ่งใส่กรอบงดงามที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของตน ใบหน้าสวยหวานกับเรือนผมสีทองอร่ามในวัยห้าสิบปีแต่ยังดูงดงามไม่สร่างนั้นยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน อาเธอร์ชอบรูปนี้ของมารดาเพราะมันดูเหมือนกับว่าท่านนั้นมีความสุขและมีชีวิตชีวา ซึ่งในความจริงแล้วมารดาของเขาไม่เคยมีช่วงเวลาที่มีความสุขเลยตั้งแต่บิดาได้ทิ้งเขากับมารดาไปกับหญิงสาวคราวลูกอย่างไร้เยื่อใยปล่อยให้มารดาเลี้ยงดูเขาลำพัง... ในตอนนั้นเขาอายุเพียงสิบขวบความทุกข์ใจของมารดาทำให้เขาฝังใจมาตลอดเวลาและนึกโทษหญิงสาวชาวไทยหน้าด้านคนนั้นที่แย่งบิดาไปจากเขากับแม่และมันคือสาเหตุที่ทำให้เขาเกลียด ผู้หญิงไทย เป็นที่สุด... แพรดาวรีบวิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตูเงียบเมื่อกลับมาจากดินเนอร์สุดหรูของเธอกับชายหนุ่มชาวต่างชาติที่เธอพบกับเขาทางอินเตอร์เน็ตแล้วคบกันได้สามเดือนอย่างเร่งรีบไม่ให้มารดากับน้องสาวเห็นแล้วรีบลงกลอนประตูด้วยความโล่งใจ ร่างระหงเดินไปทรุดนั่งบนเตียงอย่างหมดแรงแล้วครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญ เธอไม่น่าหลงกลไอ้ฝรั่งชั่วนั่นเลยแล้วทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะมารู้ตัวก็เมื่อสายเกินไปว่าตัวเองถูกหลอกจนไม่เหลืออะไรแล้ว และจริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ไปดินเนอร์ด้วยแต่ไปทำงานบางอย่างให้ มัน “ดาว... ลูกดาว ทำอะไรอยู่ให้แม่เข้าไปหน่อยลูก” เสียงเคาะประตูเบาๆ แต่ทำให้แพรดาวสะดุ้งอย่างหวาดระแวงทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้าใครทั้งนั้น... “ดาวอยากพักน่ะแม่ จะนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” “แต่ลูกดาวคะ คุณดอนเขาว่าไงบ้างลูกจะมาสู่ขอลูกดาวเมื่อไหร่แม่จะได้ไปประกาศให้พวกชาวบ้านปากหอยปากปูมันฟังว่าแม่จะได้เขยฝรั่ง ทั้งหล่อทั้ง รวย...” นางเดือนพูดพร่ำอยู่หน้าห้องบุตรสาวคนโปรดอย่างเพ้อฝันในขณะที่แพรดาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงคิดหาทางเอาตัวรอดจากผู้ชายหน้าเนื้อใจเสือคนนั้นไม่สนใจเสียงของแม่ที่ร้องเรียก พลอยไพลินมองมารดาที่เดินกลับเข้าห้องของตนไปอย่างผิดหวังเล็กน้อยเมื่อแพรดาวไม่เปิดประตูให้ หญิงสาวถอนหายใจแล้วนั่งมองซึ้งนึ่งขนมถ้วยของตนอย่างไม่ใส่ใจว่ามารดากับพี่สาวจะทำอะไร ในหัวสมองของเธอคิดอย่างเดียวว่าพรุ่งนี้จะทำขนมอะไรและจะขายอะไรที่ได้เงินมาให้มารดากับพี่สาวใช้ ชีวิตของเธอวันๆ ก็วนเวียนอยู่แค่นี้แต่พลอยไพลินไม่รู้หรอกว่าในอนาคตอันใกล้ ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาลเพราะความโลภและเห็นแก่ตัวของคนที่เธอรักที่สุด... “คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ทำร้ายน้องสาวของฉัน” แพรดาวถามชายหนุ่มผมทองผู้หล่อเหลาร่างสูงสมาร์ตเต็มตึงด้วยมัดกล้ามน่าหลงใหล แต่นิสัยขัดกับหน้าตาลิบลับอย่างเป็นกังวลเล็กน้อย จริงอยู่แม้ว่าเธอไม่เคยเห็นพลอยไพลินอยู่ในสายตา แต่การที่หลอกพลอยไพลินมาอย่างนี้เธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้... “ทำไมล่ะสตาร์ หรือว่านึกห่วงน้องสาวที่เธอไม่เคยสนใจเลยคนนี้ขึ้นมา” ดอนถามหญิงสาวคู่ขาคนล่าสุดด้วยภาษาไทยชัดเจน แพรดาวเป็นคู่ขาที่ร้อนแรงและยังเป็นเหยื่ออันโอชะให้เขากำไรจากร่างกายเธอได้มากโขอย่างเยาะหยัน ผู้หญิงไทย นี่โง่จริงๆ เห็นแก่เงินอยากได้สามีฝรั่งต่างชาติแห่แหนใคร่จะมีกันเหลือเกิน และนั่นล่ะคือช่องทางทำมาหากินของเขาชายหนุ่มผู้คร่ำหวอดในการหากินบนเรือนร่างของผู้หญิงมานานคิดอย่างสาแก่ใจ “แล้วเงินในส่วนที่ฉันจะได้ล่ะ” “เธอได้แน่นอนอยู่แล้ว และหากเธอหาผู้หญิงไทยหน้าโง่มาให้ฉันได้อีกเธอก็จะได้เงินเพิ่มอีกนะ สนใจมั้ยล่ะ งานง่ายๆ แต่รายได้งาม” “ไม่ล่ะ ฉันคิดว่าพอแค่นี้ก่อน..” แพรดาวตอบเสียงเบานึกหวั่นใจกับงานที่เธอหลวมตัวทำไปแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่มีโอกาสได้คิดอะไรต่อ เมื่อร่างสูงของดอนเดินเข้ามาหาด้วยแววตากระหายหื่นและเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถหนีพ้นเพลิงพิศวาสอันรุนแรงของเขาไปได้ เมื่อเขาจูงเธอเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับห้องที่พลอยไพลินนอนหลับใหลไม่ได้สติเพื่อรับทัณฑ์สวาทของเขาอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง... “อย่าทำอะไรลินเลยนะคะ ได้โปรดปล่อยลินไปเถอะ” พลอยไพลินตื่นขึ้นมาในห้องกว้างดูหรูหรางดงามพร้อมกับเจอหน้าของชายหนุ่มต่างชาติผู้หล่อเหลา แต่สายตาของเขากลับทำให้เธอนึกกลัวและเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องเจอกับอะไรพลอยไพลินถึงกับเข่าอ่อนหวาดหวั่นอย่างที่สุด ไม่นึกเลยว่าพี่สาวแท้ๆ จะทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้ “ฉันไม่ทำให้เธอเจ็บหรือผิดหวังหรอกน่าสาวน้อย แต่ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด มีผัวฝรั่งมันดีนะ แล้วเธอจะติดใจเหมือนพี่สาวเธอ” “ไม่ค่ะ ปล่อยลินไปเถอะ ลินไม่ได้อยากมีผัวหรือต้องการผัวฝรั่งเลย..” พลอยไพลินพูดลนลานพลางเดินถอยห่างจากเขาที่สืบเท้าเข้ามาหาด้วยแววตาที่น่าขยะแขยงนัก “เธอไม่มีทางไปจากที่นี่ได้หรอกพลอยไพลิน หรือหากเธอก้าวออกจากห้องนี้ไปโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต เธออาจจะมีผัวทีเดียวหลายคน ฮ่าๆ” ดอนกล่าวพลางหัวเราะด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมจนพลอยไพลินขนหัวลุกด้วยความกลัวและขยะแขยง ดวงตากลมโตดำขลับราวนิลเนื้อดีกวาดมองหาช่องทางหนีแต่มันไม่มีเสียเลย... “กรี๊ดดดด ปล่อยนะ ปล่อยฉันนน...” พลอยไพลินกรีดร้องเมื่อร่างสูงของดอนกระโดดเข้ามาคว้าตัวของเธอไว้ได้ก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงกว้างอย่างไม่ปราณีใบหน้าหล่อเหลาดูหื่นกระหายจนน่ากลัวมือหนาฉีกเสื้อยืดตัวเก่งของเธอออกอย่างไม่เบามือ ผิวขาวลออในร่มผ้าทำให้ดวงตาสีเขียวของเขาวาววับด้วยความตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อว่าพลอยไพลินมีผิวที่สวยมาก สวยกว่าแพรดาวด้วยและมันทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มด้วยความหื่นหิวอยากสัมผัสเนื้อนวลของคนที่ดิ้นรนอย่างหวาดหวั่นตรงหน้า ยิ่งเธอดิ้นกรีดร้องด้วยความกลัวเขายิ่งสนุกและคึกคัก... ดอนกระชากเสื้อผ้าที่เหลือออกจากเรือนร่างของพลอยไพลินอย่างป่าเถื่อนในขณะที่พลอยไพลินดิ้นรนหนีอย่างบ้าคลั่งเนื้อนวลขาวผ่องเป็นรอยแดงช้ำแต่ดอนก็ไม่ได้รามือหรือเบาแรงลงเลยกลับยิ่งกดน้ำหนักมือลงไปมากขึ้นเมื่อเห็นว่าพลอยไพลินไม่ละความพยศเขาก็ชกลงที่หน้าท้องนวลเต็มแรงจนร่างที่ดิ้นหนีอย่างบ้าคลั่งของเธอหยุดชะงักงองุ้มหน้าซีดขาวทันตา “หึ เป็นไงล่ะดีดดิ้นเหมือนไม่เคยดีนัก ทีพี่สาวเธอล่ะวิ่งเข้าใส่ แต่อีกหน่อยเธอก็จะเหมือนพี่สาวของเธอนั่นล่ะ เห็นฝรั่งต่างชาติหน่อยไม่ได้อยากได้เป็นผัว แต่รู้อะไรมั้ยคนสวย เพราะความอยากของพวกเธอนั่นล่ะที่ทำให้ฉันมีรายได้งามขนาดนี้ ฮ่าๆๆ” ดอนพูดชิดใบหน้าซีดเผือดของพลอยไพลินที่พยายามหันหน้าหนีอย่างขยะแขยงแต่ทำได้เพียงน้ำตารินอย่างอดสูเมื่อรู้สึกได้ว่ากางเกงยีนตัวเก่าหลุดออกจากเรียวขางาม ความเย็นจากอากาศที่กระทบกายช่างหนาวเหน็บเหมือนจะเกาะกินไปทั้งกายและใจของเธอ หญิงสาวหลับตาลงทันทีที่ริมฝีปากร้อนผ่าวและฟันของดอนกระแทกลงมาบนผิวเนื้อเนินอกอวบของตนอย่างหยาบคาย...