บทที่ 3. งานหนัก ที่หนักใจ...

พลอยไพลินทำหน้าเหมือนกินยาขมเมื่องานแรกที่เขายัดเยียดให้ แม่บ้านส่วนตัว เช่นเธอทำ ดวงตากลมโตมองคนที่นอนรอให้เธอไปบีบนวดท่าทางราวเจ้าชาย ร่างสูงใหญ่นอนเหยียดยาวหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่สามารถปรับเป็นเตียงนอนเล่นขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียวในห้องรับรองหรูหราท่าทางเขาดูสบายๆ แต่เธอสิหนักใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว... “นี่เธอจะยืนเซ่ออยู่อีกนานมั้ย...” เสียงห้าวห้วนดังขึ้นจนเธอสะดุ้งหน้าซีดตกใจแล้วเดินเข้าไปหาเขาแข้งขาสั่น แต่ไม่ใช่แค่ขาหรอกนะที่สั่นแต่เธอสั่นไปทั้งตัวเลยล่ะ “จะ... จะให้ฉันทำอะไรคะ” หญิงสาวถามเสียงสั่นเล็กน้อยแล้วนั่งลงข้างๆ ร่างแกร่ง “เธอความจำสั้นหรือโง่จนไม่เข้าใจคำสั่งของฉันหา..” เขาลืมตาขึ้นมองหน้าใสๆ อย่างไม่สบอารมณ์ หญิงสาวหลบตาเขาอย่างหวาดหวั่นกับสายตาเข้มๆ นั้น ซึ่งท่าทางของเธอทำให้เขาพอใจมาก ของเล่นชิ้นใหม่ของเขาช่างน่า...? “ฉัน... เอ่อ” “เอาล่ะฉันเมื่อยมากนวดให้ฉันหน่อยซิ” เขาสั่งแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ร่างหนานอนคว่ำรอการบริการจากหมอนวดจำเป็น ซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต ให้ตายสิ คนอย่างเขาไม่เคยใช้เล่ห์กลหลอกล่อผู้หญิงคนไหนเลยสักครั้งโดยเฉพาะผู้หญิงไทยที่เขานึกรังเกียจและไม่คิดจะคว้าเอามาข้างกายหรือแม้แต่จะควงเล่นๆ ด้วยซ้ำ แต่พลอยไพลินกลับทำให้เขาเกิดความคิดอย่างนี้ขึ้นมา เธอทำให้เขากลืนน้ำลายตัวเองดังนั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำกับเขาชายหนุ่มคิดเข้าข้างตนเองหน้าตาเฉย... พลอยไพลินกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างลำบากเพราะรู้สึกเหมือนลำคอแห้งผากจนเจ็บแสบไปหมด มือบางสั่นระริกค่อยๆ แตะลงบนบ่ากว้างของเขาช้าๆ แล้วออกแรงบีบบ่าแกร่งของเขาอย่างที่คิดว่าแรงที่สุดแล้วแต่ดูเหมือนเขาไม่ได้รับรู้ถึงแรงราวกับมดของเธอเลยสักนิด แต่หญิงสาวก็ตั้งหน้าตาบีบนวดให้เขาอย่างตั้งใจจนใบหน้านวลแดงก่ำเพราะออกแรงเยอะแต่คนหนังหนาอย่างเขาก็ยังดูไม่สะเทือนซ้ำยังสำเสียงหงุดหงิดในลำคอ “นี่เธอออกแรงแล้วเหรอ...” “ก็คุณตัวใหญ่นี่คะ ลินก็บีบไม่ไหว” พลอยไพลินเผลอตัวว่าเขาและแทนตัวเองอย่างที่เคยชิน อาเธอร์พลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเธอใบหน้าที่มีเคราครึ้มดูบึ้งตึงไม่พอใจจนหญิงสาวใจเสียถอยห่างเขาไปเล็กน้อย... “ไหนเอามือมาซิ” เขาบอกเสียงห้วนพลอยไพลินจึงค่อยๆ ยื่นมือมาให้เขาช้าๆ มือบางเล็กจ้อยสั่นระริกจนเขาสังเกตได้ อาเธอร์กระชากมือเธอย่างไม่เบานักจนร่างที่ถอยห่างไปเซถลากลับมาที่เดิมและแทบจะเกยทับร่างเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ “มือเล็กแค่นี้ออกแรงให้ตายฉันก็ไม่หายเมื่อย” “ก็ลินไม่ได้ตัวใหญ่เหมือนคุณนี่” หญิงสาวแย้งอย่างอดไม่ได้ “แล้วฉันจะสอนการนวดให้ แล้วก็จำไว้ว่าต้องทำแบบไหนฉันจึงจะหายเมื่อย...” เขาพูดเสียงเข้มอย่างที่เธอไม่เข้าใจแล้วก็ต้องมองเขาตาโตเมื่อเขารั้งให้เข้าไปใกล้จนพลอยไพลินต้องขืนตัวไว้ แต่สุดท้ายก็แพ้แรงคนตัวโตเสียหลักล้มลงมาเกยทับเขาเกือบทั้งตัว... “อุ้ย คุณอาเธอร์ จะทำอะไรคะ... อื้มมม...” เสียงหวานที่กำลังจะเอ่ยทัดทานการสาธิตการบีบนวดของเขาหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยักสวยของเขาทาบลงมาบนกลีบปากระเรื่ออีกทั้งมือหนาก็ช้อนใต้ศีรษะบังคับให้เธอยอมจำนนกับจุมพิตของเขา ลิ้นหนาฉวยฉกเข้าไปในโพรงปากสาวเกี่ยวรัดหยอกเย้าลิ้นเล็กๆ ที่ตื่นตระหนกให้โอนอ่อนผ่อนตามได้ไม่ยาก คนอ่อนเดียงสาอย่างเธอรึจะหาญสู้ผู้มากประสบกาม เอ๊ย ประสบการณ์อย่างเขาได้... อาเธอร์คิดอย่างกระหยิ่มใจพลางจูบไซ้ซอกซอนหาความหวานจากโพรงปากนุ่มที่หวานล้ำอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสได้จากหญิงสาวคนไหนมาก่อน พลอยไพลินทำให้เขาอยากจะจูบ อยากจะลูบไล้เรือนกายงามของเธอได้โดยที่ไม่ต้องยั่วยวนเขาสักนิด และพลอยไพลินเป็นหญิงไทยคนแรกที่เขาจูบเธอเสียด้วย ริมฝีปากร้อนผ่าวจูบซับความหวานจากปากสาวอย่างหิวกระหายค่อยๆ ไล้ละเรื่อยมายังแก้มแดงจัดและใบหูบางที่แดงไม่แพ้กันก่อนจะจูบไซ้ลงมาที่ซอกคอขาวผ่องขบเม้มเล่นทั้งดอมดมกลิ่นเนื้อสาวเขาปอดอย่างพอใจ ริมฝีปากร้ายร้อนระอุไม่หยุดเท่านั้นแต่กำลังเลื่อนต่ำลงมายังร่องออกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อชีฟองลายสวยแขนกุดเผยไหล่มนผุดผ่อง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนทรวงสาวจะเบ่งบานรอคอยบางอย่าง ยอดอกเครียดคัดไหวระริกอยู่ใต้บราเซียตัวสวยยั่วให้ดูดดึงดื่มกินยิ่งนัก... “เธอหวานเหลือเกินพลอยไพลิน หวานอย่างไม่น่าเชื่อ...” อาเธอร์ ครางเหมือนเพ้อละเมอไม่รู้ตัว ในขณะผ่อนร่างอ่อนระทวยของหญิงสาวลงบนโซฟาตัวใหญ่ แล้ววกกลับมาจุมพิตริมฝีปากแดงปลั่งอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง มือร้อนระอุราวเปลวไฟลูบไล้สอดซุกเข้าไปในชายเสื้อตัวบางเสาะหาสิ่งที่เขาปรารถนาจะจับต้องและเมื่อพบมันเขาก็ไม่รอช้าที่จะสัมผัส... “อุ้ย คุ คุณ อาเธอร์ อย่า...” หญิงสาวเอ่ยห้ามอย่างตื่นตระหนกเมื่อมือร้อนๆ ทาบลงบนทรวงอวบอิ่มเต็มตึงของตน เขาปลดตะขอบราออกตอนไหนกันและเธอมานอนระทวยอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร... ทำไมเขาทำทุกอย่างได้รวดเร็วปานนี้ พลอยไพลินคิดอย่างมึนงง ทั้งยังไม่หายจากหวามไหวจากจุมพิตเร่าร้อนของเขาและไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนตอนที่ดอนจะจูบเธอ... สิ่งที่อาเธอร์ทำไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัวหรือขยะแขยงด้วยซ้ำแต่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน... “ไม่ทันแล้วจ้ะคนสวย ฉันอยากสัมผัสเธอ... โอ สวยเหลือเกินพลอยไพลิน...” อาเธอร์กล่าวเสียงแหบพร่าปัดมือที่พยายามปิดป้องทรวงสาวของตนออกเบาๆ ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตสีนิลไหวระริกเหมือนกำลังสับสนหวั่นไหว ใบหน้านวลใสที่ดูจืดชืดแดงปลั่งน่ามองดวงตากลมโตที่มีแววไม่มั่นใจในตนเองหรี่ปรือเหมือนกำลังเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากบวมเจ่อแดงเรื่อน่าจุมพิต และทรวงอกอวบใหญ่เกินตัวขาวผ่องยอดอกสีชมพูหดเกร็งที่ไหวระริกอยู่ตรงหน้าของเขาช่างงดงามเหนือสิ่งอื่นใดเมื่อเสื้อตัวสวยพ้นจากร่างงาม “อื้มมม มะ ไม่นะ อย่า อ๊า...” พลอยไพลินห้ามอาเธอร์เสียงแผ่วแล้วก็ต้องครางเสียงดังอย่างไม่อาจทานทนกับความเสียดเสียวที่พุ่งเข้าใส่ร่างเล็กๆ ของเธอ ซึ่งพลอยไพลินไม่รู้จะทำอย่างไรให้ความร้อนระอุและเสียวรัญจวนนี้หายไปจึงได้แต่ครวญครางระงมมือบางดึงทึ้งเรือนผมหยักศกนุ่มสลวยของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน เมื่อเขาก้มลงดูดกลืนยอดอกและเคล้นคลึงทรวงสาวของเธออย่างเมามันเอร็ดอร่อย เสียงลิ้นและริมฝีปากที่บรรเลงเพลงชิวหากับทรวงอวบใหญ่ดังไม่ขาดสายไม่แพ้เสียงครางกระเส่าของเธอยิ่งสร้างความพอใจให้อาเธอร์ มากยิ่งขึ้น เธอช่างหวาน เร่าร้อน และช่างมีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงแสนธรรมดาเช่นพลอยไพลินจะสามารถทำให้เขาหลงใหลไปกับเธอได้ขนาดนี้ เขาต้องการเธออย่างไม่ต้องสงสัยเขาอยากจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกให้หมดรวมถึงเสื้อผ้าของเขาด้วยแล้วโจนจ้วงเข้าไปในร่างงามควบขับเธออย่างเร่าร้อนถึงใจ... เขาต้องการเธอมากมายได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาจะต้องการผู้หญิงสักคนได้ถึงเพียงนี้ พลอยไพลินทำได้อย่างไร... ผู้หญิงไทยที่เขาแสนรังเกียจทำให้เขาต้องการเธอมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร... อาเธอร์คิดอย่างมึนงงและเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนี้เขาอยากดื่มกินเธอและเร็วเท่าความคิดกางเกงขาสั้นสีเดียวกันกับเสื้อก็มีอันถูกรูดลงมาพร้อมๆ กับบิกินีตัวจ้อยซึ่งปกปิดความงดงามแห่งอิสตรีก็เลื่อนลงมาด้วย และแล้วความงดงามของสตรีเพศปรากกฎอยู่ตรงหน้ากลิ่นหอมเย้ายวนรวยรินออกมาจากผกาช่องามฉ่ำเยิ้มด้วยฝีมือโอ้โลมของเขา ความงามของดอกไม้ช่อสวยทำให้ลำคอแกร่งแห้งผากราวขาดน้ำหล่อเลี้ยงมานับสิบปี และตอนนี้เขากระหายน้ำเหลือเกินตอนนี้เขาไม่สนว่าพลอยไพลินจะเป็นใครมาจากไหน หากเขาไม้ได้ดื่มกินเธอเขาต้องขาดใจตายแน่ๆ “อย่านะคะ ไม่ได้ อ๊ะ อุ๊ย... อา...” เสียงหวานทั้งครางห้ามครางเพราะเสียวกระสันเมื่อลิ้นหนาร้อนผ่าวของเขาแตะแต้มลงบนยอดเกสร พร้อมนิ้วแกร่งลูบไล้ซอกซอกกลีบผกาสีสดที่หลั่งรินน้ำหวานแห่งความรัญจวนออกมาให้เขาได้ดื่มกินอย่างแสนอร่อย เรียวขางามเสลาถูกรั้งให้ตั้งชันบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตอนนี้ได้ปรับเป็นเตียงกว้างพอที่คนสองคนจะขึ้นไปนอนกอดก่ายกันได้ ในขณะที่อาเธอร์คุกเข่าอยู่ตรงหน้าร่างงามและก้มตาดูดกลืนยอดเกสรสาวอย่างลุ่มหลงมึนเมาในความหวานหอมทั้งบีบเฟ้นทรวงอกอวบอย่างหนักมือสร้างความเสียวซ่านหวั่นไหวให้แก่ผู้อ่อนด้อยในเกมกามให้หลงเตลิดไปกับรสสวาทที่เขาหลอกล่อ พลอยไพลินได้แค่ครางกระเส่าจิกทึ้งเรือนผมและบ่าแกร่งของเขาอย่างหวามไหว “อืม หวาน หวานที่สุด โอว ฉันอยากทำมากกว่านี้เหลือเกินลินจ๋า” ชายหนุ่มครางอย่างพลุ่งพล่านแล้วระรัวลิ้นให้หนักและเร็วขึ้นแรงขึ้นลึกขึ้นเข้าไปในโพรงดอกไม้สดฉ่ำจนหญิงสาวครางพลิ้วส่ายร่อนสะโพกเข้าโรมรันลิ้นร้อนอย่างลืมตัว ในขณะที่พลอยไพลินรู้สึกเหมือนว่าตนกำลังลอยขึ้นสูง สูงขึ้นๆ ขึ้นไปในอากาศ ร่างกายร้อนระอุอัดแน่นด้วยบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ จนในที่สุดเธอก็ระเบิดพร่างพรายออกมาพร้อมด้วยสะโพกมนเกร็งค้างอยู่ในอุ้งมือหนาและริมฝีปากร้ายกาจที่กำลังเล็มเลียหยาดน้ำหวานหยาดสุดท้ายจากกลีบกายสาวสดฉ่ำ... พลอยไพลินปรือตามองเขาอย่างเหนื่อยหอบทั้งสับสนทั้งอับอายที่ทำอะไรแบบนั้นทั้งไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรกับตน แต่ก็เป็นสุขอย่างประหลาดและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจับมือเธอไปหาบางสิ่งที่แข็งแกร่งและร้อนระอุราวกับว่ากำลังจับท่อนฟืนร้อนๆ พลอยไพลินก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือตาโตและไม่อาจจะละสายตาจากมันได้ทั้งๆ ที่เธอบอกตัวเองว่าอย่ามองอย่าจับ มัน... “ลินจ๋า ช่วยฉันหน่อย ฉันต้องการให้เธอช่วย...” น้ำเสียงนั้นฟังดูออดอ้อนนักจนคนฟังหัวใจละลายและพลอยไพลินก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าอาเธอร์จะพูดอย่างนั้นกับตน ก็เพราะท่าทางของเขาก่อนหน้านี้มันไม่ใช่แบบนี้นี่นา หญิงสาวคิดในใจแต่ความคิดของเธอก็ต้องติดๆ ขัดๆ นึกอะไรไม่ค่อยออกเสียด้วยสิ “ชะ ช่วย อะไรคะ... ลิน หนาว...” พลอยไพลินพูดตะกุกตะกักไม่เข้าใจที่เขาพูด และพยายามจะดึงมือหนีและลุกขึ้นหาผ้ามาสวมใส่เธออายเหลือเกินที่นั่งเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาแบบนี้ แล้วตอนนี้เธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ พลอยไพลินมองเขายังซึ่งสวมเสื้อผ้าครบชุดมีเพียงตรงกลางร่างแกร่งเท่านั้นที่เขาปลดกระดุมกางเกงยีนจนหมดแถวพร้อมกับปลดปล่อยบางสิ่งออกมาให้เธอกอบกุมอยู่ในตอนนี้... “ทำแบบนี้ที่รัก... อา นั่นล่ะ ใช่แล้วดีมาก” อาเธอร์ครางออกมาอย่างอ่อนหวานขยับมือหนาของตนสอนสั่งให้เธอทำตามซ้ำนักเรียนหน้าใสก็ยังทำได้ดีเกินคาดแม้จะยังกล้าๆ กลัวๆ ทั้งเคอะเขินในสิ่งที่กำลังทำอยู่ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างซ่านใจเมื่อเขาไม่จำเป็นต้องชักนำมือน้อยแล้วเสียงครางแหบห้าวหนักหน่วงจึงดังขึ้นในเวลาต่อมาพร้อมกับการได้ปลดปล่อยความอัดอั้นจากเพลิงปรารถนาออกมาจนร่างหนาสั่นเทิ้ม แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด เขาต้องการมากกว่านั้น... ดวงตาคมสีฟ้าจัดจ้ามองมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุดอย่างขัดเขินใบหน้าแดงจัดลามไปจนแดงทั้งตัวอย่างเอ็นดูเธอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกแปลกๆ จู่โจมไปทั้งใจแกร่งจนเขานึกกลัว... เมื่อเขาปล่อยมือเล็กของตนพลอยไพลินลนลานหาเสื้อผ้าที่เขาเหวี่ยงทิ้งมาสวมใส่มือไม้สั่น อับอายเขาอย่างบอกไม่ถูก อะไรกัน เธอเพิ่งเจอเขายังไม่ทันถึงสี่สิบแปดชั่วโมงเลยแต่กลับทำตัวเหมือนหญิงไทยใจง่ายนอนทอดกายให้เขาเชยชมอย่างที่เขากล่าวหา นี่หากว่าเขาไม่หยุดเธอก็คงไม่เหลืออะไรให้ภาคภูมิใจอีกแล้ว... พลอยไพลินนั่งหน้างออยู่ที่โซฟานั่งเล่นหน้าห้องนอนกว้างของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ อาเธอร์ใช้เธอราวกับทาสวันนี้ทั้งวันเธอทำความสะอาดเช็ดถูบ้านหลังงามคนเดียวทั้งหลัง ซ้ำยังคอยมารองรับอารมณ์คุณชายที่อยากได้นั่นอยากได้นี่จนเธอเวียนหัวยังไม่พอเขายังทำให้เธอหวั่นไหวเพราะ... “พลอยไพลิน... พลอยไพลิน เข้ามาข้างในหน่อยเร็วเข้า” ความคิดของเธอสะดุดลงเมื่อเสียงร้องเรียกดังออกมาจากในห้องทำให้แม่บ้านส่วนตัวอย่างเธอต้องรีบเข้าไปหาเขาทันทีที่เขาเรียก “คุณอาเธอร์มีอะไรให้รับใช้คะ” “ฉันจะนอนแล้ว” “อ้าว... เอ่อ คุณอาเธอร์ก็นอนสิคะ” หญิงสาวมองคนตัวโตที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจ เขาจะนอนแล้วเรียกเธอมาทำไม เธอเองก็อยากนอนพักผ่อนเหมือนกันนี่นะทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน แต่คำตอบของเธอทำให้คนที่อยาก จะนอนแล้ว หันมามองเธอเต็มๆ ตา เขารู้สึกแปลกใจที่พลอยไพลินดูซื่อๆ อ่อนเดียงสาซึ่งเขาสัมผัสมันได้เมื่อบ่ายนี้ และเขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวที่อยากจะมีผัวจนตัวสั่นอย่างเธอถึงได้ดูตื่นๆ แบบนี้ซ้ำยังไม่มืออาชีพในการบริการอีกด้วย แล้วแบบนี้อยากจะมีผัวฝรั่งไปทำไม... “ฉันจะนอนเธอก็ต้องมาเตรียมน้ำอาบให้ฉันจัดแจงที่นอน ตอนเช้าก็ต้องเข้ามาปลุกฉันเตรียมน้ำให้อาบตอนเช้าเตรียมเสื้อผ้าของใช้แล้วก็เตรียมอาหารเช้าให้ด้วย แค่นั้น...” “แค่นั้น หรือคะ...” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นกับคำว่า แค่นั้น ของเขา “ใช่หรือเธอมีปัญหา หรือจะยกเลิกสัญญาก็ได้นะ แล้วเธอก็ต้องไปทำงานในคาสิโนของฉันเป็นการตอบแทนที่ฉันช่วยเธอจากไอ้ดอน แต่หากจะมีแขกสักคนในคาสิโนอยากได้เธอไปนอนด้วยเธอก็ต้องยอมทำตามนั้นนะ” เขาบอกอย่างไม่ยี่หระแล้วเดินลงจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ พลอยไพลินถอยห่างร่างสูงเล็กน้อยรู้สึกหวั่นไหวและร้อนไปทั้งหน้าเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อบ่ายนี้ เธอทำแบบนั้นไปได้อย่างไรนะ แค่เขาจูบแค่นั้นเธอก็เหมือนสาวร่านรักให้เขาดูถูกแล้วตอนนี้เธอก็เป็นยิ่งกว่าตัวอะไรสักอย่าง “ตะ แต่... ตามสัญญามันไม่ได้เป็นแบบนั้นนี่คะ” “ใช่ แต่อย่าลืมนะว่าฉันคือคนที่มีสิทธิจะเพิ่มเติมหรือยกเลิกสัญญาได้ทุกเมื่อ” “นี่คุณ... คุณมัน...” พลอยไพลินพูดไม่ออกเมื่อเจอคำพูดของเขา นี่มันโกงกันชัดๆ นี่นา อาเธอร์จะเอาเปรียบเธอทุกทางเลยหรือไร... “ทำไม ฉันทำไม หรือเธอมีปัญหา” “ใครจะกล้ามีปัญหากับคุณล่ะคะ”หญิงสาวกระแทกเสียงนิดๆ “งั้นก็ดี หากเธอไม่มีปัญหาอะไรก็ไปเตรียมน้ำให้ฉันได้แล้ว” เขาพูดหน้าตายแล้วถอดเสื้อออกเหมือนว่าไม่มีเธออยู่ตรงนั้น “อุ๊ย...” หญิงสาวปิดตาแทบไม่ทันและเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆ มาจากลำคอแกร่ง... พลอยไพลินมองตามแผ่นหลังเปลือยสีแทนงดงามของเขาไปอย่างขุ่นเคืองหญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่ได้เปลือยท่อนล่างด้วย “คนบ้า... หน้าไม่อายเลยรึไงนะ” พลอยไพลินเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วก็ต้องหน้าแดงร้อนผ่าวไปทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงเขาเรียกให้เธอเข้าไปผสมน้ำให้เขาอาบในใจก็ค่อนแคะเขาไปด้วย ทั้งหวั่นใจว่าเธอจะหลงกลเขาเหมือนตอนนวดให้เขาอีก แต่สุดท้ายเธอก็ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้เมื่อเขาได้รับข่าวสำคัญที่ริชาร์ตเข้ามาบอกถึงในห้องน้ำ...