ตอนที่9 ยินดีกับความรักของเธอ 3

ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไป โดยทิ้งฉันไว้ในห้องน้ำ ทิ้งไว้กับคำถามมากมาย ไม่นึกว่าจะเจอนางร้ายเหมือนในละครหลังข่าว สมแล้วล่ะที่เป็นนักแสดง ฉันสลัดมือให้แห้งก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำเพื่อกลับเข้าไปนั่งด้านใน ขณะที่กำลังเดินผ่านห้องหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นเคยขึ้นมาซะก่อน “โยมีเรื่องจะคุยกับคุณ” “มีอะไร ทำไมไม่ไปคุยกันข้างนอก” “ติกำลังยืนรอใครอยู่เหรอคะ” “เปล่า” “ถ้าอย่างนั้น ติกำลังไม่พอใจอะไรคะ” “เปล่า” “งั้นคุณบอกโยได้ไหมคะ ว่าคุณรู้สึกยังไงกับน้องอาเจียวกันแน่” “เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย” “โยอยากให้ติไปคุยกับน้องเขา ในเมื่อติกำลังจะแต่งงานกับโย ก็ควรจะชัดเจนกับน้องเขาได้แล้วนะคะ ไม่อย่างนั้น น้องอาเจียวจะยิ่งคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่ตัดใจจากติสักที” “เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่ง” “ติคะ ติไม่สงสารน้องเขาบ้างเหรอ 10 ปีก็เกินพอแล้วนะ หรือว่า…ติเองก็ชอบน้องเขา” คำถามของผู้หญิงคนนั้นทำให้ฉันใช้ใบหูแนบกับประตูเพื่อให้ได้ยินเสียงชัดเจนยิ่งขึ้น หัวใจเต้นเร็วรอคอยคำตอบของเขาอย่างตั้งใจ ถึงแม้ฉันจะรู้ดีก็เถอะ ว่าเขาคงไม่ตอบว่าชอบแน่ๆ “ผมไม่ได้ชอบเจียวเจียว” “งั้นคุณก็ควร…” “และคุณก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้…โยลี” “ติคะ คุณจะไม่ให้โยยุ่งกับคุณได้ยังไง ในเมื่อโยกำลังตั้งครรภ์ลูกของคุณอยู่” “…” อะ…อะไรนะ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอะไรนะ เธอบอกว่า…เธอท้องเหรอ ที่โต๊ะ ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะ ด้วยใบหน้าซีดเซียว แววตาไร้จุดโฟกัสใดๆ ทั้งสิ้น สมองไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากอยากออกไปจากที่นี่ “เรากลับกันเถอะ” ฉันพูดจบก็เดินออกจากร้านไปที่ลานจอดรถโดยทิ้งฐานัสไว้ข้างหลังอย่างมึนงง ไม่น่าตามเขามาที่นี่เลย ไม่น่าไปได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันด้วย “อาเจียว เป็นอะไรหรือเปล่า” ฐานัสดึงแขนฉันให้หันไปหาเขา ทำให้เห็นหยดน้ำตาที่กำลังเอ่อไหลออกมาพอดี “เป็นอะไร ใครทำอะไร” “ฮึก…ฮือๆ …” ฉันกลั้นมันไว้ไม่อยู่แล้ว น้ำตาพลั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ได้แต่ใช้มือปิดหน้าไว้เพื่อปกปิดความอ่อนแอก่อนจะนั่งยองลงกับพื้น เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริง เสียใจกับความรักที่ฉันให้เขาไป ถูกตอบแทนด้วยความโหดร้ายแบบนี้ “อาเจียว” “ไม่เอาอีกแล้ว…ฮึก…ไม่เอาแล้ว” ฉันจะไม่ชอบเขาอีกแล้ว พอได้แล้ว ฐานัสนั่งลงตรงหน้าฉัน เอื้อมมือหนาประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้น ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาอย่างอ่อนโยน ยิ่งเห็นสีหน้าของเขาที่แสดงความห่วงใยอย่างชัดเจนยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ ฉันน่าสงสารมากเลยสินะ… “อย่าร้อง ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้” เขากำลังปลอบใจ…ฉันรู้ แต่ได้โปรด เปลี่ยนจากผู้ชายคนนี้เป็นอาติได้หรือเปล่า ฉันไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว “ผมจะอยู่ข้างคุณเอง” “…” ทำไมคนที่พูดประโยคนี้ถึงไม่ใช่อาติ ฉันหวังเหลือเกินว่าอาติจะเป็นคนมาปลอบใจฉันแล้วบอกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน แล้วบอกว่าเขาชอบฉัน… “อ้าว น้องอาเจียว เจอกันอีกแล้วนะคะ” ฉันหันไปมองชายหญิงที่เดินควงคู่กันมาที่ลานจอดรถก็รีบเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นยืนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจตอนนี้พังไม่เป็นชิ้นดี น้ำตาเริ่มจะไหลอีกแล้ว “จะกลับกันแล้วเหรอคะ” “ค่ะ” ฉันก้มหน้าเอ่ยตอบ “เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ น้องอาเจียว” “ขอบคุณค่ะ” ฉันหันไประซิบเบาๆ กับฐานัส “ไปกันเถอะ” “จะไปไหน” จู่ๆ ก็มีน้ำเสียงเฉยชาเอ่ยถามขึ้น “กลับบ้านค่ะ” “เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง” ฉันรีบเดินขึ้นไปนั่งบนรถและเลือกที่จะเบือนหน้าไปทางอื่นไม่มองหน้าอาติ ทั้งที่ความจริงฉันอยากเห็นหน้าเขาใจจะขาด แต่รู้ตัวเองดีว่าถ้าได้เห็นหน้าเขา น้ำตาต้องไหลพรากเหมือนเขื่อนแตกแน่ “เกิดอะไรขึ้น มีอะไรหรือเปล่า” “เปล่า ไปเถอะ” “โอเค” ฐานัสขับรถออกไปจากร้านอาหาร พาฉันกลับไปที่คอนโดอาจี ซึ่งฉันก็เห็นว่าเขาหันมามองตลอดด้วยความเป็นห่วง ดีที่ตอนมา ฉันขับรถมาจอดที่คอนโดก่อน แล้วค่อยนั่งรถไปกับเขา ไม่อย่างนั้นฉันคงได้ขับรถวนไปร้านเหล้าแล้วนั่งเมาแก้ช้ำใจไปแล้ว ทำไมเรื่องราวมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ท้อง แล้วพวกเขาไปรู้จักกันได้ยังไง สมองวนเวียนแต่จะหาคำตอบ ทั้งที่มันก็มีคำตอบของมันอยู่แล้ว 1 ชั่วโมงต่อมา “ถึงแล้ว” “ขอบใจนะ” “อาเจียว” “ว่า…” ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก เห็นสายตาของเขามองมาไม่รู้ว่ากังวลหรือเป็นห่วง “ผมหวังว่าคุณจะไม่ร้องไห้อีก” “…” “คุณไม่เหมาะกับน้ำตาแต่เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า” โอ๊ย!! พ่อคุณ จะมาหยอดคำหวานกันแบบนี้ไม่ได้นะคะ ฉันก็เป็นคนมีความรู้สึกเหมือนกัน แล้วยิ่งหัวใจกำลังอ่อนแอแบบนี้ ยิ่งแย่ อย่าได้เข้ามาทำให้หวั่นไหวเชียว “ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ” ด้วยความที่สมองของฉันยังประมวลผลช้าอยู่ ก็เลยไม่ได้ทักท้วงอะไร พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์ส่งให้เขาอย่างว่าง่าย “นี่คือเบอร์ของผม” พูดจบเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และจุมพิตที่กลางหน้าผากของฉันแผ่วเบา “พรุ่งนี้เจอกันครับ” ฉันพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินลงจากรถเหมือนคนต้องมนต์สะกด ยืนรอจนรถคันนั้นหายลับจากไปถึงได้หมุนตัวเดินเข้าคอนโด “เมื่อกี้…เขา…เขาแต๊ะอั๋งฉันใช่ไหม” ฉันบ่นพึมพำพลางใช้มือแตะไปที่หน้าผากของตัวเองที่ยังหลงเหลือสัมผัสอบอุ่น “ทำไมถึงเพิ่งกลับ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันหยุดเดิน ก็แค่ชะงักเท่านั้นเพราะสุดท้าย ฉันก็เลือกที่จะเดินต่อไปที่ลิฟต์ “เจียวเจียว!!” “ค่ะ” “ถามว่าทำไมเพิ่งกลับ!!” หมับ!! อาติกระชากแขนฉัน ทำให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาตามแรงดึง “เจ็บนะ!!” “ไปทำอะไรที่โรงแรม” “หนูจะไปทำอะไรมันก็เรื่องของหนู” “เจียวเจียว!!” “อาเลิกทำตัวเป็นห่วงหนูสักที เลิกสนใจว่าหนูจะไปไหนด้วย” “ทำไม” “เพราะหนู…” เพราะหนูไม่อยากชอบอาอีกแล้ว หนูอยากจะเลิกชอบอา เพราะงั้น อาอย่าเข้ามาใกล้หนูอีก “เพราะหนู…” “แล้วทำไมถึงอยู่กับผู้ชายคนนั้น แล้วคนที่เราไปดูตัวนั่นด้วย ทำไมถึงอยู่ด้วยกัน” เดี๋ยวนะ… “อารู้ได้ยังไงว่าหลินคือคนที่หนูไปดูตัว” อาติมีสายตาเลิ่กลั่ก เสไปมองทางอื่นไม่สบตาฉัน มันดูแปลกไปหมด แต่… “จีบอก…” ก็นั่นสิ มีแต่อาจีที่คอยบอกอาติ ไม่อย่างนั้นอาติจะรู้เรื่องเกี่ยวกับฉันได้ยังไง นึกๆ ไปแล้ว มีแต่ฉันคนเดียวด้วยซ้ำที่พยายามเข้าหาเขา รู้เรื่องเกี่ยวกับเขา เพราะอย่างนั้น มันควรจะพอได้หรือยัง อาเจียว… “อาติคะ ตั้งแต่นี้ต่อไป หนูจะเลิกชอบอาจริงๆ จะไม่เข้าไปวุ่นวายอีกแล้ว จะเลิกส่งข้อความหาอา จะเลิกไปหาที่บริษัทและที่คอนโด หนูจะไม่ทำอะไรที่อาไม่ชอบอีกแล้ว” ฉันใช้น้ำเสียงและแววตาที่จริงจังที่สุดจ้องมองเขานิ่ง พยายามข่มกลั้นน้ำตาที่อยู่ข้างในไม่ให้ไหลออกมาอีก พร้อมกับฝืนยิ้ม เพื่อบอกลาเขาจากใจจริง ใช่ ฉันควรจะทำแบบนี้ เธอทำถูกแล้วอาเจียว อาติเขาจะมีครอบครัวที่ดี มีทั้งพ่อแม่และลูกพร้อมหน้าพร้อมตา ส่วนเธอ จะกลายเป็นแค่หลานของเพื่อนสนิทเท่านั้น “อย่ามาประชดประชัน” “หนูพูดจากใจจริงนะคะ ไม่ได้พูดประชดประชัน ถึงมันจะยากก็เถอะ แต่หนูจะทำเพื่ออา…อาติ ยินดีกับความรักของอาด้วยนะคะ” “…” -----ตอนนี้ Ebook เรื่องรักร้ายกำลังลดราคาอยู่นะคะ สามารถหาซื้อได้ที่ Meb ค่ะ