Chapter 2

อิงฟ้า... \"เป็นยังไงบ้างอิงฟ้าเหนื่อยมั้ย?\" พี่ผู้ช่วยผู้กำกับเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันส่ายหน้าเบาๆ \"ไม่ค่ะไม่ค่อยได้ทำอะไรเลย ว่างจนรู้สึกไม่ได้อะไรเลย ฮ่าๆๆ\" ฉันพูดติดตลกแต่คนฟังคนจะรู้ว่าฉันไม่ขำ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินมาตบไหล่ฉัน \"อดทนนะอิงฟ้า พี่ก็ช่วยไม่ได้มากพี่ก็ต้องฟังพวกเค้า เราก็คอยสังเกตเอานะว่าเค้าทำยังไงแบบไหน ไว้เรื่องหน้าพี่กำกับเองพี่จะให้หนูมาเป็นผู้ช่วยพี่\" ฉันยิ้มอย่างดีใจ ตื่นเต้นด้วย จริงๆคนที่ใจดีก็มีเยอะแต่ก็นะวงการมายาขนาดนางเอกที่กำลังดังยังเหวี่ยงไม่เลือกเลย \"ขอบคุณนะคะพี่แม็ค ยังไงเดี๋ยวฟ้าเอาบทไปให้คุณบีก่อนนะคะ\" \"จ้า ไปเถอะ\" พี่แม็คเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเดินจากไปส่วนฉันก็เกินเอาบทไปให้นางเอกของเรื่อง เดินมาถึงฉันทำใจอยู่นานกว่าจะเข้าไปได้เพราะไม่อยากทำไรให้ไม่ถูกใจเธออีก \"คุณบีคะ บทละครค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับฝากมาให้\" \"วางไว้ตรงนั้นแล้วก็ไปซะ \" ฉันพยักหน้ารับคำแล้วก็หันหลังจะเดินออกไปเธอเรียกฉันไว้ซะก่อน \"เดี๋ยว!!!!\" ฉันหันกลับมามองหน้าเธออย่างงงๆ หล่อนมองฉันตั้ฃแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้มเหมือนนางมารร้ายในละครทีวีหลังข่าว \"จำไว้นะเธอเป็นแค่เด็กในกองถ่ายละคร อย่ามาทำตัวจุ้นจ้านให้คนอื่นเห็นอยู่ในมุมของตัวเองซะฉันจะบอกแค่นี้ ไปซะ!!\" ถึงฉันจะไม่เข้าใจอะไรมากแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน ถึงจะไม่รู้สาเหตุก็เถอะแต่ฉันไม่อยากปะทะกับใครฉันอยากทำงานแบบมีความสุข \"ค่ะ\" [คล้อยหลังอิงฟ้าเดินออกไปนางเอกบีก็ทำหน้าบึ้งตึงมองตามอิงฟ้าไป ก่อนจะเอ่ยออกมากับตัวเอง \"เธอจะไม่มีทางได้มาเทียบเทียมฉันได้หรอก อิงฟ้า!!!!\" สามวันก่อน.... ’พี่แน็ตตี้มองอะไรคะ?’ บีเอ่ยถามผู้จัดการส่วนตัวของตัวเอง หล่อนเห็นเธอมองใครคนหนึ่งมาสักพักแล้วเธออยากรู้ก็เลยถามออกไป ’มองเด็กคนนั้นนะ เห็นแล้วนึกถึงบีตอนยังไม่เข้าวงการ หน้าตาเด็กคนนั้นสวยนะพี่ว่าถ้าจับมาปั้นให้ดังคนจะเกิดแน่ๆ’ หล่อนกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจในคำพูดของผู้จัดการของตัวเองสุดๆ คิดจะปั้นมันมาเทียบกันฉันเหรอ ไม่มีทาง!!!!! นังอิงฟ้า!!! ] ป๋าธีม... \"ป๋าครับจะกลับเลยมั้ยครับ? \" ผมนั่งอยู่ในออฟฟิศตอนนี้ก็ทุ่มหนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรมากก็แค่ตรวจงานของพนักงานทั่วไป บริษัทผมขึ้นชื่อความถูกต้องโดยเฉพาะการให้ข่าวแก่ประชาชนผมจะให้ความสำคัญอย่างมากต้องผ่านการกลั่นรองความจริงมาดีแล้วเท่านั้นถึงจะเผยแพร่ออกไปได้ ละครเรื่องไหนเรื่องไหนก็ดังเปรี้ยงปร่าง เด็กในสังกัดของผมก็ไม่ค่อยมีประวัติเสียหาย ผมตัดหางทันทีถ้าพวกเขาทำไม่ถูกต้อง เพราะแบบนี้ไง BEM ของผมถึงเป็น No.1 ของประเทศนี้ \"ก็ดีนะ ว่าจะไปหาอะไรทานสักหน่อยก่อนกลับเดี๋ยวแวะร้านประจำให้ผมหน่อยแล้วกัน\" ผมเอ่ยออกไปก่อนจะลุกขึ้นถือกระเป๋าส่งให้ผู้ช่วยผมแล้วเดินออกไปทันที ผมมีผู้ช่วยสองคนที่สนิทที่สุดและผมไว้ใจ แล้วก็มีบอดี้การ์ดติดตามไปอีกสี่คน ตามไปทุกที่ถึงผมจะไม่ค่อยมีศัตรูที่ไหนแต่มีผู้ติดตามก็เป็นหน้าเป็นตาอย่างหนึ่ง \"ครับป๋า เชิญครับ\" ผมเดินขึ้นไปบนรถหยิบโทรศัพท์มากดดูเรตติ้งละครของทางช่อง ดูความเคลื่อนไหวของประเทศ ราคาหุ้นผมเหมือนจะว่างอ่ะนะแต่ผมก็งานเยอะอยู่นะเพราะผมจะตรวจงานเอง \"ฝนตกเหรอเนี้ย\" ผมรำพึงรำพันกับตัวเองมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นคนร่างเล็กยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ชื่ออะไรนะอิงฟ้าใช่มั้ยผมเจอเมื่อเช้า เธอน่ารักดีนะเห็นหน้าเธอแล้วทำให้ผมยิ้มได้แปลกดีเหมือนกันเธอดูไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเจอ \"จอดรถก่อน\" \"ครับป๋า\" ผู้ช่วยผมจอดรถตรงข้ามกับป้ายรถเมล์ ผมมองหน้าผู้ช่วยผมแล้วเอ่ยออกไป \"ไปพาอิงฟ้ามาขึ้นรถ\" \"เด็กผู้หญิงคนนั้นคนที่น่ารักเสื้อสีดำใช่มั้ยครับ??\" \"เออนั้นแหละ ไปรับเธอมาเอาร่มไปด้วย\" ผมเอ่ยออกไปลดกระจกลงนิดหน่อยมองเธอที่ยืนหลบฝนอยู่ตรงนั้น เวลาขนาดนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอแล้วผู้หญิงตัวคนเดียวแบบนั้นยืนอยู่คนเดียวแบบนั้นมันอันตรายจะตายไปสักพักผู้ช่วยผมก็พาเธอมาจนได้เหมือนเธอจะกลัวผมอยู่นะ \"อิงฟ้า\" \"ทะ.... ท่านประธาน!!! \" \"ขึ้นมาก่อนเปียกหมดแล้วมั่ง\" ผู้ช่วยผมเปิดประตูเพื่อให้เธอเข้ามาไวๆ เหมือนเธอจะเกร็งเมื่ออยู่ใกล้ผมยังไงก็ไม่รู้ ผมหันไปสั่งผู้ช่วยผมอีกคนให้หยิบผ้าขนหนูหลังรถมาให้ \"เจมส์เอาผ้าขนหนูมาที\" \"ครับป๋า\" ผมมองคนตัวเล็กตัวสั่นอย่างกับลูกนก ได้ผ้าขนหนูมาผมก็เอาไปวางไว้บนหัวของเธอจนเธอตกใจผงะถอยหลัง \"เอ่อ คือว่าหนู\" \"กลัวผมเหรอ? \" เหมือนเธอจะลังเลแต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธ \"ปะ.. เปล่าค่ะ คือหนูเกร็ง อยู่ๆท่านประธานก็ให้หนูมานั่งในรถด้วยหนูตกใจนี่ค่ะ แหะๆ เกรงใจด้วย\" ผมยิ้มออกมาทันทีตลกกับคำพูดของเธอด้วย ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งสวยผมสะดุดตาเธอครั้งแรกเมื่อตอนเช้ามาทำงานกับผมหลายเดือนแล้วแต่แปลกผมไม่เคยเจอ ก็นะพนักงานผมมีไม่รู้กี่พันกี่หมื่นคนผมจำไม่ได้ก็ไม่แปลก แต่เธอสะดุดตาผมตั้งแต่ครั้งแรกและผมยังจำติดตาจนถึงตอนนี้ \"เดี๋ยวผมไปส่งนะ บ้านอยู่ที่ไหน?\" \"หนูกลับเองได้ค่ะเกรงใจท่านประธาน เดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้วค่ะหนูกลับได้สบายมากค่ะ\" \"ไม่มีรถเหรอทำไมไม่ขับมาเอง\" ผมเอ่ยถามอีก ชีวิตเธอเหมือนมันสลับซับซ้อนจนผมงงๆ แต่ผมก็อยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มสนใจคนตรงหน้าแล้วหละ หึ \"ก็มีคันหนึ่งค่ะแต่ปกติถ้ามาที่บริษัทก็นั่งรถเมล์มามันง่ายกว่าค่ะ \" \"อ่อ งั้นเหรอ งั้นผมไปส่งที่บ้านแล้วกัน\" \"แต่ว่า\" \"ถ้าเกรงใจงั้นก็ตอบแทนผมสิ ^^\" ผมยื่นข้อเสนอไปไม่งั้นคนตรงหน้าผมจะคัดค้านหาเรื่องมาต่อต้านอยู่ดี \"ตอบแทนยังไงคะ?\" \"ทานข้าวเป็นเพื่อนที ทานคนเดียวมันเหงา ^^\" คนตรงหน้าผมยิ้มเขินก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตากับผม ผมยื่นมือไปจับหัวเธอไว้แล้วค่อยๆเช็ดผมให้เบาๆจนเธอตัวนิ่งไปไม่ยอมกระดิก \"อย่างเกร็งสิสบายๆ\" \"ใครไม่เกร็งก็ไม่ใช่คนแล้วหละค่ะ คงเป็นหุ่นยนต์ แหะๆ \" \"หึ!! :)\"