บทที่ 6 สัมภาษณ์

บทที่ 6 สัมภาษณ์ วันจันทร์ รุ่งอรุณของวัน หลินโม่โม่ได้ส่งหลินเสี่ยวเสี่ยวไปยังสถานรับเลี้ยงเด็ก แล้วก็รีบออกไปสัมภาษณ์ ถึงแม้เวลาจะเหลืออยู่มากมาย แต่เนื่องจากมารยาท เธอจะต้องถึงก่อนครึ่งชั่วโมง เธอนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกสิบนาที รอเรียกชื่อ ตอนนี้เธอใส่ชุดสูทสีดำ รองเท้าหนังสีดำ ผมมัดเป็นหางม้า และใส่แว่นตาหนึ่งแว่น คนนอกดูแล้วช่างหัวโบราณ และไร้ความน่าสนใจ แต่ในสายตาของหลินโม่โม่ เธอคิดว่าความสามารถนั่นคือที่หนึ่ง ความงามของเธอไม่จำเป็นที่จะต้องเพิ่มเติมอะไร คนที่สัมภาษณ์หลินโม่โม่ก็คือโจวจื้อเป่ย ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของ NC เขาอ่านรีซูมของหลินโม่โม่ หลังจากนั้นก็ได้มองหลินโม่โม่ที่อยู่ต่อหน้าของตัวเออย่างละเอียดง ทำไมการแต่งกายช่างดูเหมือนคนที่อายุสี่ห้าสิบเลยนะ โจวจื้อเป่ยเป็นคนที่ชอบสาวสวยที่สุดในเหล่าลูกเศรษฐี เขาส่ายหัวไปยังหลินโม่โม่โดยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี เขาไม่อยากหาผู้หญิงที่มีการแต่งกายโบราณเช่นนี้และยังไม่สวยมาทำงานที่นี่เลย หลังจากที่ดูปฏิกิริยาของโจวจื้อเป่ย หลินโม่โม่ก็รู้ว่าการสัมภาษณ์ครั้งนี้ล้มเหลวแล้ว แต่เธอยังไม่ได้ลุกขึ้นแล้วจากไป ประตูโดนเปิดออกจากด้านนอก “ประธานโจว ประธานฝู้มาแล้ว” ผู้ช่วยพูด “เขามาได้ยังไงล่ะ ?” โจวจื้อเป่ยได้ยักคิ้วขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ แต่ก็ได้ลุกขึ้นยืน แล้วก็ออกไปต้อนรับ หลินโม่โม่กำลังออกจากประตูห้องประชุม ก็ได้ชนกับฝู้สือเชิน “วันนี้ลมอะไรพัดมากันนะ คุณถึงมาที่นี่”โจวจื้อเป่ยได้ยิ้มแล้วเดินไปด้วย เมื่อได้ยินเสียง หลินโม่โม่ก็ได้เงยหน้ามอง ก็เห็นผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาที่สั่งตัดพิเศษ เสื้อสีขาวได้สลักเครื่องหมายพิเศษตัวเองเอาไว้ ใบหน้าของเขางดงามเหมือนกับแกะสลัก การแสดงท่าทางเหมือนกับบุรุษที่งดงาม แต่ระหว่างคิ้วกลับมีความรู้สึกคุ้นตายิ่งนัก เธอเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนหรือเปล่านะ ? “ในมือของคุณถืออะไร ?” ฝู้สือเชินไม่ได้ตอบกลับโจวจื้อเป่ยแบบตรง ๆ แต่สายตาไปมองชีวประวัติที่เขาถืออยู่ “ เมื่อสักครู่นี้ฉันกำลังสัมภาษณ์ แต่ว่าไม่เหมาะสม” ชณะที่โจวจื้อเป่ยพูดอยู่ก็ได้ยืนประวัติให้ไป ฝู้สือเชินไม่ได้รับกลับแต่อย่างไร แต่กลับไปมองยังหลินโม่โม่ สายตาของเขาเหมือนมีมีดอันแหลมคมซ่อนอยู่ หลินโม่โม่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว แต่เธอก็ยังมองฝู้สือเชินด้วยสายตาที่จริงจัง “เป็นเธอหรือ ? ฉันคิดว่าเหมาะสมดีนะ ไม่เหมือนมาทำไรเล่น ๆ รับเข้ามาทำงานเถอะ” ฝู้สือเชินพูดอย่างธรรมดา “ไม่ใช่หรอกมั้ง” โจวจื้อเป่ยพูดออกมาอย่างเสียงดัง ต้องรู้ว่าบุคลากรในNCเป็นคนที่เขาเลือกมาทั้งนั้น ล้วนเป็นชายหล่อหญิงสวย “มากับฉัน” ฝู้สือเชินมองด้วยสายตาเยือกเย็นในโจวจื้อเป่ย โจวจื้อเป่ยก็เงียบทันที แล้วก็เดินตามไปกับฝู้สือเชิน บรรยากาศเงียบไปหลายวินาที หลังจากนั้น ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็ได้รู้สึกตัวกลับมา แล้วก็ยิ้มกับหลินโม่โม่พูดว่า “คุณหลิน หากพรุ่งนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะก็ ก็สามารถมาทำเอกสารเข้าทำงานได้เลย” “โอเค พรุ่งนี้ฉันจะมารายงานตัวตามเวลา” ตอนนี้หลินโม่โม่ก็ยังรู้สึกงงงวย แต่สามารถเข้าNC เธอก็ไม่ได้มีความสับสนลังเลอะไรเลย