บทที่19 ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

บทที่19 ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ “น้องเขย คนรับใช้ในตระกูลหลินมีเป็นร้อย ทำไมต้องยุ่งยากขนาดนั้น?” หลิ่วเลี่ยนอีจงใจพูดเสียงดัง “เป็นไปได้หรอว่าฉันคุณนายตระกูลหลินจะจงใจให้ร้ายคุณหนูคนนี้?” ในที่ลับ หลิ่วเลี่ยนอีส่งสายตาให้กับพ่อบ้านที่อยู่ด้านข้าง พ่อบ้านก็ถอยออกไปอย่างเงียบๆ แต่ฉากที่ถูดจัดขึ้นนี้ถูกหลินโม่โม่เห็นเข้า เธอจึงยิ่งแน่ใจว่าตนเองถูกหลิ่วเลี่ยนอีวางแผนใส่ร้าย ถึงแม้ตอนนี้จะมีคนเต็มใจที่จะยืนอยู่ข้างเธอ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะปล่อยหลิ่วเลี่ยนอีไป “ฉันก็ไม่ได้พูดว่าคุณนายหลินจงใจใส่ร้ายฉัน สาวใช้ที่ชนฉันคนนั้น เป็นเธอที่ใส่ร้ายฉัน ต้องรบกวนคุณนายหลินแล้ว” สีหน้าของหลิ่วเลี่ยนอีดูแย่ขึ้นมาทันที นังบ้านี่ปากดีอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าเกิดเธอยังดันทุรังต่อไป งั้นทุกคนก็จะสงสัยว่าเรื่องนี้มีปัญหา ถึงเวลาที่เธอต้องยกหินขึ้นมาทุบขาตัวเอง หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว หลิ่วเลี่ยนอีก็กัดฟัน แล้วออกคำสั่งไป ให้คนรับใช้ในบ้านทั้งหมดออกมา ฝู้สือเชินที่อยู่อีกด้านอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลินโม่โม่ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามีหลายมุมเสียจริง แต่ยังให้กำเนิดเสี่ยวเสี่ยวเด็กผู้หญิงตัวน้อยแสนฉลาด นับว่าไม่เลวเลย ไม่ทันไรฝู้สือเชินก็สนใจเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อไปแล้ว เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะล้างบาปให้ตัวเองอย่างไร ในตอนนี้ หลิ่วเลี่ยนอีส่งสายตาไปที่น้องสาวหลิ่วเลี่ยนซิน อยากให้เธอพาฝู้สือเชินออกไป ไม่อย่างนั้นถ้ายังอยู่ต่อ จะยิ่งทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก “สือเชิน ฉันปวดหัวมากเลย พวกเราไปกันเถอะ” หลิ่วเลี่ยนซินจับไปที่หัว แล้วสะกิดอยู่ด้านหน้าฝู้สือเชินอย่างอ่อนแรง แต่ยังไม่ทันโดนแขนเสื้อของฝู้สือเชิน ก็ถูกฆ่าด้วยสายตาเย็นชากลับไป เธอจึงได้เพียงถอยไปอีกด้านอย่างแค้นเคือง ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก หลินโม่โม่มองฉากนี้อย่างประหลาดใจ ในใจมีความสงสัยเล็กน้อย ท่าทีที่ฝู้สือเชินคนนี้ปฏิบัติต่อพี่น้องนั้นแปลกจริงๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดหาเหตุผลอย่างละเอียด วันนี้หลิ่วเลี่ยนอีคิดใส่ร้ายเธอ เธอไม่มีทางยอมให้หลิ่วเลี่ยนอีสมปรารถนา ผ่านไปสักครู่ พ่อบ้านก็เดินเข้ามาพร้อมพูดว่า “คุณนาย ทุกคนมาถึงแล้ว ทั้งหมดอยู่ที่ห้องด้านหลัง” “ไปเถอะ” ทุกคนเดินตามหลิ่วเลี่ยนอีไปถึงห้องด้านหลัง หลินโม่โม่ยืนอยู่ด้านหน้า สายตาแสกนผ่านกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็มองเห็นคนใช้คนนั้นที่ชนเธอ “เป็นเธอคนนั้น” เธอชี้นิ้วไปที่อีกฝ่ายทันที หลิ่วเลี่ยนอีเห็นเธอหน้าตามั่นใจในตัวเอง แล้วมองไปที่พ่อบ้านที่อยู่ด้านหนึ่ง เห็นเขาพยักหน้าให้แบบแทบมองไม่เห็น ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก หลินโม่โม่ คิดจะเล่นกับฉัน แกมันอ่อนหัดเกินไปแล้ว! “มานี่” เธอกล่าวกับคนรับใช้ น้ำเสียงเย็นเยือก จากนั้น เธอก็พูดขึ้นอย่างพาดพิงว่า “สร้อยคอของฉันถูกคุณหนูคนนี้ขโมยไป แต่เธอบอกว่าเป็นแกใส่ลงไปตอนที่ทำแก้วไวน์หกบนตัวเธอ แกมีอะไรจะพูดไหม?” สาวใช้ก้มศีรษะลง “คุณนาย ฉัน ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ชั่วพริบตา สาวใช้มองไปที่หลินโม่โม่ แต่สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น ราวกับว่ามีความรู้สึกบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น.....