ตอนที่ 12

“เลิศมากก ชะนี!!” “น้องเดย์สวยมากกกก สมแล้วที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหญิง” “โอ๊ยย สวยอะไรเบอร์นี้ลูกกก” “งานนี้โรงเรียนเราเด่นสุด เชื่อฉันสิ” “เรียบหรูสุด ดูแพงสุดดดด” ตอนนี้ฉันกำลังยืนประจำอยู่ตรงห้องแต่งตัว ของคนที่เดินพาเหรดโรงเรียนของฉันเอง..และทุกคนในห้องแต่งตัวต่างชมฉันไม่ขาดปาก หลังจากที่ฉันแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จเป็นที่เรียบร้อย.. และฉันก็ได้แต่ยิ้มรับคำขอบคุณนั่น..ก่อนที่จะลากไอ้บอลลูนเพื่อนสนิทฉันไปอีกที่...เพื่อที่จะคุยกับมันส่วนตัวสักหน่อย แต่จริงๆก็ไม่ได้ไกลมากหรอก ก็อยู่ในบริเวณห้องแต่งตัวนั่นล่ะ เพียงแต่อยู่ในมุมห้องที่ห่างไกลคนอื่นก็เท่านั้น คือเอาจริงฉันมองตัวเองผ่านกระจกแล้วยังงงเลยว่า อีนี่ใคร.. เชื่อแล้วล่ะ ว่าไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง.. ใช่แล้วล่ะ วันนี้เป็นวันกีฬาสีแล้ว และฉันก็ทำหน้าที่เป็นตัวแทนถือป้ายโรงเรียน คือแบบว่า รุ่นพี่ที่โรงเรียนรบเร้า และขอร้องฉันสุดฤทธิ์ รวมกับฉันคิดว่าแค่เดินถือป้ายมันก็ดูเป็นงานง่ายๆแล้วก็น่าสนุกดี ฉันก็เลยตัดสินใจรับ แต่กว่าที่ฉันจะอ้อนวอนขอให้เฮียไนท์ยอมน่ะสิ เหนื่อยสุดๆเลยล่ะ แต่แล้วไง ฉันซะอย่าง แค่ออดอ้อนหน่อย และทำตัวน่ารักวันสองวัน เฮียไนท์ก็ยอมฉันแล้ว แต่วันนี้เฮียมาด้วยไม่ได้..เพราะว่าช่วงนี้เฮียยุ่งมากกับการหาเคสคนไข้มาเพิ่มสกิลอะไรของเฮียนั่นล่ะ เฮียไนท์ก็เป็นแบบนี้ เวลาจริงจังกับงาน คือจริงจังมาก.. จนบางทีก็เหมือนจะลืมฉันไปบ้าง แต่ฉันก็เข้าใจนะ แค่เวลานอนเฮียยังไม่ค่อยจะมีเลย อืม เอาจริงๆ เฮียก็ไม่ใช่ว่าจะลืมหรือไม่สนใจหรอก เพราะแม้ว่าเฮียจะไม่ค่อยว่าง แต่เฮียก็ยังมีเวลาเพื่อที่จะมาคุยกับพวกพี่ๆเรื่องการแต่งตัวของฉัน จนในที่สุดก็ออกมาเป็นวันนี้ “มันดูโอเคจริงป่ะมึง..ไม่โป๊ไปใช่ป่ะ” ฉันหันไปถามบอลลูน ที่เป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวของฉันในวันนี้ มันทำหน้าที่เป็น ผู้ช่วยสไตล์ลิสของรุ่นพี่ ส่วนไอ้ฟ้าและสายน้ำ ก็เป็นฝ่ายสวัสดิการ ช่วยทำพวกอุปกรณ์ทำเชียร์อะไรพวกนี้ มันก็เลยไม่ได้อยู่กับฉันในตอนนี้ “อีดอก ถ้าจะโป๊น้อยกว่านี้ ก็ต้องเอาผ้ามาห่อตัวแล้วย่ะ!” เอาจริงๆชุดมันก็ไม่ได้โป๊หรอก ก็อย่างที่บอก เฮียไนท์บอกเจตจำนงกับพวกพี่ๆอย่างชัดเจน ว่าขอเสื้อผ้าที่มันไม่โป๊ ทำให้พวกพี่ๆออกแบบชุดตั้งหลายรอบ กว่าเฮียไนท์จะให้ผ่าน จนมาเป็นชุดนี้ ตอนที่ดูในรูป มันก็ดูโอเคจริงนะ ดูเรียบร้อยและมิดชิดสุด แต่พอมาหน้างานจริง มันดันไม่ได้เป็นแบบนั้นน่ะสิ ถึงช่วงบนมันเป็นเสื้อคอกลมแขนยาวสีน้ำเงิน ที่มันก็ดูรัดกุมก็เถอะ แต่พอใส่จริงๆแล้วคือแบบว่า..มันเล็กและรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนสุดๆ.. แต่นั่นก็ไม่เท่าในส่วนของด้านล่าง เพราะมันคือกางเกงขาสั้นสีแดง คือมันขาสั้นมากจริงๆนะ สั้นแค่คืบเลยก็ว่าได้ แต่มันก็ยังดีที่มีกระโปรงผ้าสีน้ำเงินมาคลุมไว้ชั้นนอกจนมองไม่เห็น แต่ประเด็นคือ ด้านข้างกระโปรงน่ะ มันดันแหวกยาวมาถึงเอวของฉันเลย เพราะฉะนั้น ถ้าฉันยืนนิ่งๆมันก็ดูเรียบร้อยมิดชิด แต่ถ้าฉันเดินก้าวขาเมื่อไร ด้านข้างฉันก็จะเห็นขายาวของฉันมาถึงโคนขาเลยล่ะ.. และเฮียไนท์คงไม่ทันคิดสินะ ว่ามันจะรัดรูปและถ้าเดินมันจะเห็นขาแบบนี้.. “แต่เวลาเดิน ฉันว่ามันแหวกสูงไปอะ” “เอาหน่า เวลาก้าวเท้าก็ก้าวสั้นๆเร็วๆ มันก็ไม่ค่อยเห็นเท่าไร แล้วก็ช่วงไหนที่คนมองเยอะๆ หรือยกกล้อง แกก็เอาไม้ตรงป้ายมาบังแล้วกัน มันก็พอช่วยได้อยู่..อะ ไหนลองเดินดูสิ เดี๋ยวฉันช่วยดูให้” บอลลูนพูดจบก็ไปเอาป้ายมาให้ฉันถือ แล้วก็ถอยหลังไป ก่อนจะยืนดูฉันเดินไปหา พร้อมกับคอยสังเกตช่วงรอยแยกของกระโปรงให้ฉันตลอด และเมื่อฉันเดินมาถึงตัวมัน มันก็บอกและนำทางฉันให้เดินบิดตัวอย่างนั้นอย่างนี้ เอาป้ายมาเขี่ยกระโปรงให้มันปิดบ้าง และทำด้วยความเนียนขณะถือป้าย..จนในที่สุด ฉันก็เลิกกังวลเรื่องนี้ ถึงไอ้บอลลูนมันจะบ้าผู้ชาย ชอบแนะนำให้ฉันชอบผู้ชายคนนู้นคนนี้ แต่ฉันก็รู้ดีว่า..มันอะเป็นห่วงฉันสุดๆเหมือนกัน เหมือนอย่างตอนนี้ไงล่ะ แต่แล้วอยู่ๆ ไอ้บอลลูนพูดพร้อมกับมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเบะปาก พร้อมกับโพล่งปากออกมา “ว่าแต่มึงก็ซ่อนรูปเหมือนกันนะเนี่ย..โอ๊ยย อิจฉาาาา ทำไมฉันไม่สวยเหมือนแก นี่แน่ะๆ!!” และมันก็ไม่พูดเปล่านะ เพราะอยู่ๆมันก็เดินมาใกล้ฉันแล้วก็เขย่าไปมาด้วยความหมั่นไส้..จนฉันสั่นไปทั้งตัว ถึงมันจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่คิดว่าฉันจะยอมเหรอ?! “โอ๊ยยย อีบอล!” “ว้ายยย อีชะนี..อย่าคิดว่าสวย หุ่นดีแล้วฉันจะยอมนะ” “แน่จริงก็เข้ามาสิ ไอ้บอลล แบร่!” “โอ๊ยย ฉันเกลียดแก ไอ้เดย์!!” “..น้องบอลลูน น้องเดย์..เลิกเล่นกันได้แล้ว เดี๋ยวผมเผ้าก็กระจายหรอก อุตส่าห์เซ็ตมาแล้ว” แต่แล้ว ยังไม่ทันที่่ฉันและบอลลูนจะเปิดศึกกัน.. พี่กั้ง หัวหน้าจัดการพาเหรดครั้งนี้ก็มาห้ามทัพซะก่อน ก่อนที่จะแยกฉันและไอ้บอลลูนออกจากกัน ฉันกับมันก็อย่างนี้แหละ จิกกัดกันเป็นเรื่องธรรมดา..แต่ยังไง มันก็เป็นเพื่อนที่ฉันรักมากคนหนึ่งอยู่ดี “ขอโทษค่ะพี่กั้ง” “ไม่เป็นไรๆ อืมเดย์ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง จะได้เวลาแล้ว พร้อมยัง” “พร้อมแล้วค่ะ” “โอเค..งั้น..” “น้องเดย์..อยู่มั้ย..” แต่แล้วยังไม่ทันที่่พี่กั้งจะพูดจบ..ก็มีเสียงพี่ช่ารุ่นพี่ที่ดูแลพาเหรดนี้อีกคนตะโกนแทรกเข้ามาหลังจากที่เปิดประตูห้องนี้ และเดย์ที่ว่า ก็คงเป็นฉันสินะ “อยู่ค่ะ หนูอยู่นี่ค่ะพี่ช่า” “อ่อ..น้องเดย์..อยู่นี่นี่เอง..” สีหน้าที่ดูขวยเขินของพี่ช่า รวมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาทำให้ฉันงงว่า ..พี่ช่าไปทำอะไรมา หรือไม่เจอใครมา.. และฉันก็เข้าใจทันที เมื่อพี่ช่าเอ่ยปากบอกฉัน “ น้องเดย์..โซ่ ให้ออกไปหา..” ฮะ!!! เฮียโซ่มา..เหรอ?! ฉันหันหน้าไปมองบอลลูนชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมาและเอ่ยปากบอกออกไป “ตอนนี้เลยเหรอคะ” “ใช่จ้าา..อิจฉาน้องเดย์เนอะ ได้สนิทกับกลุ่มเจ้าชายแบบนั้น” เอิ่ม.. พี่ช่าคะ พี่จะเคลิ้มกับใครก็ได้ แต่ห้ามมาเคลิ้มกับเฮียโซ่ของหนู!! “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” อร๊ายย เฮียโซ่มาหาฉันนน แค่คิดก็ฟินแล้วว ฉันพูดจบก็เดินลั้ลลา ออกไปหาเฮียในทันที และทันทีที่ฉันเดินออกไปหน้าห้อง ฉันก็เจอผู้ชายที่ฉันคิดถึงมานาน..กำลังมองมาทางฉันด้วยสายตานิ่งเรียบจนฉันอ่านไม่ออกเลยสักนิด..แต่ต่างกับฉันที่ยิ้มไม่หุบ ^ ^ “เฮียโซ่ ไม่เจอตั้งนาน คิดถึงจังเลยยย” ฉันรีบวิ่งและเดินเข้าไปสอดแขนเข้ากับแขนแกร่งและพิงไหล่เฮียโซ่อย่างขี้อ้อนเหมือนกับตอนทำกับเฮียไนท์ทันที..ด้วยความคิดถึงจริงๆอย่างที่ฉันพูดนั่นล่ะ เพราะฉันแทบจะไม่เจอเฮียโซ่ มาเดือนกว่าๆแล้ว แต่ทันทีที่ฉันทำอย่างนั้น เฮียโซ่ก็ดันฉันออกมาเล็กน้อย ก่อนจะมองฉันหัวจรดปลายเท้าด้วยสายตานิ่งเรียบ และเอ่ยคำพูดด้วยเสียงที่นิ่งเฉย ซึ่งมันทำให้ฉันสตั้นและนิ่งไปเลยในทันที “ให้คนอื่นมาถือป้ายแทน..” “ได้ไงอะ มันหน้าที่เดย์นะ” “ตามนั้น..” ตามนั้น? คืออะไร ยังไง? “แต่อีกครึ่งชั่วโมงก็จะเริ่มแล้วนะ จะหาใครมาทำ มันไม่ทันหรอก” หมับ! แต่แล้วเฮียโซ่ก็จับมือฉันและพาออกไปจากตรงนี้โดยไม่พูดอะไร แต่ว่า..ฉันไม่ยอมหรอกนะ ถ้าฉันทิ้งพี่ๆไปแบบนี้ ฉันก็ไม่มีความรับผิดชอบน่ะสิ “อะไรของเฮียเนี่ย.. ไหนบอกว่าลูกสาวคนเล็กตระกูลเหยียนต้องมีสัจจะ แล้วนี่เฮียจะทำให้เดย์เป็นคนเสียสัจจะอยู่นะ!” ทันทีที่ฉันพูดจบ..เฮียก็หยุดชะงักไป ก่อนจะหันกลับมามองฉันด้วยสายตานิ่งพร้อมกับใช้ความคิดในทันที..และไม่นานเฮียโซ่ก็ปล่อยมือฉันออก พร้อมกับพูดเสียงเรียบขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นห้ามใส่ชุดนี้ ไปเปลี่ยนเสื้อซะ..” หื้ม..? นี่เฮียไม่พอใจที่ฉันใส่ชุดแบบนี้เหรอ.. พอฉันได้ยินแบบนั้น ฉันก็ยิ้มขึ้นมาทันที เพราะ ปกติเฮียโซ่ไม่เคยสนใจอะไรฉันนี่นา ทำไมวันนี้ถึงมา ทำไมวันนี้ถึงสนใจฉันล่ะ ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามออกไป “เฮียหวงเดย์เหรอ...” แต่แล้ว..หลังจากฉันถามพร้อมยิ้มกว้างอย่างดีใจส่งไปให้ เฮียก็เอาแต่มองหน้าฉันนิ่งอยู่สักพัก จนกระทั่งเขาก็พูดออกมา และคำตอบที่ได้ยินนั้นก็ทำให้ฉันไปไม่ถูกเลยทีเดียว.. “อืม หวง..” ..ฮะ!! มะ เมื่อกี้ เฮียโซ่พูดว่า..หวงฉัน ใช่มั้ย!! ใช่มั้ย!!! กรี๊ดดดดดด แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังฟิน บิดตัวไปมา..เฮียโซ่ที่ยิ้มเล็กน้อยก็กลับมานิ่งและพูดขึ้นมาอีกครั้ง.. “..ไปหาชุดใหม่ ห้ามรัดรูป ห้ามโชว์ขา..แบบนี้...เข้าใจมั้ยครับ” แม้ว่า เฮียจะมีดาเมจรุนแรงกับฉันมากกกกในตอนนี้ แต่ว่า..ฉันก็ไม่ได้บ้าผู้ชายหน้ามืดตามัวขนาดนั้น ฉันยังพอแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ เพราะฉันรู้ดีว่า กว่าจะได้เสื้อตัวนี้มา พี่กั้งและพี่ช่าทำมาตั้งหลายเวอร์ชันจนเหนื่อย อีกอย่าง ตอนนี้พี่ๆ ก็ดูวุ่นๆกับส่วนอื่นในพาเหรดอยู่ จะให้มาหาชุดให้ฉันใหม่ก็ใช่เรื่อง และฉันก็ไม่อยากทำให้พวกพี่หนักใจและเป็นภาระซะด้วย เพราะฉะนั้น “จริงๆ เดย์ว่าชุดนี้มันก็โอเคแล้วนะเฮีย เดี๋ยวพอเดย์ถือป้ายนะ ป้ายมันก็บังช่วยบังอีก..เนี่ย เดย์ซ้อมกับไอบอลลูนมาเป็นอย่างดีแล้วด้วย ว่าเดินแบบไหนให้มันไม่เห็นขาเยอะ ..นี่ๆ เดี๋ยวเดย์เดินให้ดู เดินแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้ เห็นม่ะ..เห็นขานิดเดียวเองงง” หลังจากที่ฉันพูด พร้อมกับแสดงท่าทางให้เฮียโซ่ดู ด้วยท่าเดินที่ซ้อมกับบอลลูนเมื่อครู่ เฮียโซ่ก็เอาแต่ขมวดคิ้วตลอดเวลา..จนฉันเริ่มรู้สึกใจไม่ดี.. “บอลลูน? มันอยู่ข้างในด้วย?” “อืม ใช่ๆ ไอ้บอลลูนมันเช็กให้เดย์หมดแล้ว เซฟให้เดย์เต็มที่ หายห่วงได้เลย..เพราะฉะนั้น ขอเดย์เดินน้าาาา” ฉันพูดจบ ก็ส่งยิ้มอ้อนไปอีกครั้งในขณะที่เฮียโซ่เปลี่ยนจากขมวดคิ้ว กลายเป็นสีหน้าบึ้งตึงแทน..ก่อนที่จะก้าวเท้า เดินเข้าไปโซนห้องแต่งตัวทันที! เฮ้ย! ซวยแล้ว เฮียจะเข้าไปทำอะไรวะนั่น!! “พี่โซ่!!!” “อร๊ายย พี่โซ่มา” “โอ๊ย หล่ออ..” ทันทีที่เฮียเดินเข้าไป ข้างในทุกคนก็หันมามองเฮียเป็นสายตาเดียว..มีทั้งสายตาตกใจ และก็สายตาเคลิ้ม..หลงใหล และทำให้ฉันรีบเดินเข้าไปยืนข้างๆเฮียโซ่ทันที ก่อนจะหันไปมองพวกเธอเหล่านั้น ด้วยสายตาที่บ่งบอกให้รู้ว่า คนนี้อะ ของฉันย่ะ!! แต่แล้วเฮียโซ่ก็มองห้องนี้รอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่บริเวณหนึ่งและก้าวเท้าเดินไปยังตรงนั้นทันที..และโซนที่เฮียเดินไปนั้น ก็คือโซนราวเสื้อผ้า !! เมื่อหยุดอยู่ตรงหน้านั้น เฮียก็เอามือปัดเสื้อผ้าบนราวไปมา..เหมือนกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง และทำให้พี่กั้งและพี่ช่า เดินตรงเข้ามาถามทันทีด้วยความตกใจ “เออ น้องโซ่ ทำอะไรเหรอคะ?” และนั่นก็เหมือนเสียงสายลมที่พัดผ่านไปเท่านั้น เพราะนอกจากเฮียจะไม่ตอบแล้ว ยังไม่แม้แต่เงยหน้ามามองเจ้าของเสียงเลยด้วยซ้ำไป นอกจากจะปัดเสื้อผ้าต่อไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ และระหว่างนั้นเอง ไอ้บอลลูนเดินมาสะกิดฉันยิกๆ ก่อนจะกระซิบถามฉันทันที “เกิดอะไรขึ้นวะแก” ควับ.. ทันทีที่ไอ้บอลลูนถามอย่างนั้น เฮียโซ่ก็หันมามองหน้าฉันและไอ้บอลลูนทันที ก่อนที่จะรู้ตัวอีกที ตัวฉันก็เซออกมาจากไอ้บอลลูน และไปอยู่แนบชิดกับเฮียโซ่แทน พร้อมกับเสื้อที่เฮียดึงออกมาจากราวเสื้อผ้านั่น “ให้เดย์ใส่ตัวนี้..ไม่งั้น ก็ห้ามเดิน” หื้ม??.. ตอนนี้ทุกคนมองไปยังเสื้อผ้าที่เฮียโซ่หยิบมาด้วยความงุนงงเล็กน้อย..เพราะ มันคือเสื้อนักเรียน..เสื้อธรรมดา เสื้อของฉันเอง..แล้วเมื่อกี้ที่หาอยู่ คือหาเสื้อนักเรียนของฉันสินะ จะให้ฉันใส่เสื้อนักเรียนถือป้ายเหรอ.. จริงๆมันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ว่าปกติที่ผ่านมาทุกปี ไม่เคยมีใครใส่เสื้อนักเรียนถือป้ายเลยนี่สิ “เอ่อออออ..คือ น้องโซ่มีปัญหาอะไรกับชุดของเดย์ตอนนี้เหรอคะ พี่ว่า..” “ชุดนี้...” ในขณะที่พี่กั้ง พยายามพูดออกมา เฮียโซ่ก็แทรกคำพูดนิ่งเด็ดขาด พร้อมสายตาที่มองไปที่เสื้อตัวที่ถืออยู่ทันที.. จนทำให้พี่กั้งได้แต่หันไปมองหน้ากับพี่ช่า ที่ยืนเงียบไม่กล้าพูดอะไรออกมา.. และอยู่ๆห้องนี้ก็เข้าสู่ความเงียบแบบมีกลิ่นอายความน่ากลัวบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาจากบุคคลข้างๆของฉันขึ้นมาทันที.. และฉันว่า ฉันควรต้องพูดอะไรออกไปสักหน่อย “เฮีย..เดย์ว่า เฮียควรเคารพสิทธิ์ของพี่กั้งนะคะ เดย์ใส่ชุดนี้ก็..” “อืม..งั้นก็ไม่ต้องเดิน กลับ!!” เฮ้ย!! ทันทีที่เฮียพูดจบ เฮียก็จูงมือฉันเดินออกไปทันที ส่วนพี่กั้งโพล่งปากออกมาทันทีเช่นกัน “ก็ได้ค่ะ ให้น้องเดย์ใส่ชุดนี้ก็ได้” กรึก ทันทีที่เฮียโซ่ได้ยิน เฮียก็หยุดเดินทันที ก่อนที่ปล่อยมือฉันเป็นอิสระ “เดินเสร็จแล้วโทรหาเฮียด้วย..” พูดจบเฮียโซ่ก็เดินออกไปจากห้องนี้ทันที..ทิ้งความงุนงงเอาไว้ให้ฉัน และคนอื่นๆที่เหลือในห้อง.. และก็ตามมาติดๆด้วยเสียงของพี่กั้งและพี่ช่า ที่ตอนนี้ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “โอ๊ยยย ฉันจะเป็นลมม เสื้อช้านนที่ออกแบบมาตั้งนาน ฮืออออ T T” “ฉันก็จะเป็นลมมด้วยยย” “ใจเย็นๆค่ะพี่ช่าา พี่กั้งงง นี่ค่ะ ยาดมๆ...” เห้ออ..ฉันได้แต่มองไอ้บอลลูนที่เอากระดาษพัดไปมาให้พี่กั้งและพี่ช่า ที่แย่งกันสูดยาดม พร้อมกับหันสายตามามองฉันเล็กน้อยด้วยความงุนงง ซึ่งก็ไม่ต่างจากฉันสักเท่าไรหรอก อะไรของเฮียโซ่นะ มาเร็วไปเร็ว แถมยังทิ้งความวุ่นวายไว้ตรงนี้อีก.. แต่เอาเถอะ ถึงมันจะวุ่นวายไปหน่อย แต่มันก็คุ้มกับฉัน เพราะว่า..วันนี้ฉันได้เจอเฮียโซ่แล้ว!! งื้อออ เพราะฉะนั้น ถ้าเฮียบอกให้ฉันใส่ชุดไหนฉันก็ใส่หมด ไม่เถียง ไม่เกี่ยง และยินยอมแต่โดยดีจ้าาาา แถมเดินเสร็จ ยังจะได้เจอเฮียไปอี๊กกก ฟินกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ว่าแต่ก็รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า จะได้รีบเดิน รีบจบ รีบเจอเฮียของฉัน “พี่กั้ง พี่ช่าขาาา งั้น..หนูไปเปลี่ยนชุดเลยนะคะ ^ ^” “ฝรืดดดดด จ้ะ..”