ตอนที่ 22

ผม..เจอเดย์แล้ว.. ผมวิ่งเข้าไปหาทันที พร้อมกับตรวจสอบว่าเธอมีบาดแผล รอยช้ำ หรือโดนรังแกหรือไม่..และภาพที่ผมเห็นก็ทำให้ผมมือสั่นไปหมดด้วยอารมณ์ที่พยายามข่มไม่ให้มันเดือดไปกว่านี้ แต่ในความสั่นนั้น มันก็ยังมีความโล่งใจแอบแฝงอยู่ เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังปลอดภัย ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องสมกับที่ผมถนอมเธอมานาน แม้ว่าตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่เธอใส่ จะโดนปลดกระดุมไปสามเม็ดแรก จนเห็นเนินอกขาวที่หายใจกระเพื่อมอย่างช้าๆเล็กน้อยก็ตาม ส่วนกางเกงยีนส์ด้านล่างยังคงอยู่ในสภาพเดิม ไร้การแตะต้อง น่าจะเป็นเพราะเสียงปืน..ที่ทำให้ใครสักคนที่ทำกับเดย์แบบนี้หยุดชะงัก และออกจากห้องนี้ไป..และมันก็อาจจะเป็นหนึ่งในคนที่พวกผมฆ่าไปแล้ว และมันก็น่าเจ็บใจที่ผมไม่รู้ว่า..คนคนนั้นคือใคร เพราะถ้าผมรู้ มันจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด ที่กล้ามาแตะต้องผู้หญิงของผมแบบนี้ และถ้ามันตายแล้ว ผมก็จะไปคว้าซากมันแล้วยิงซ้ำๆให้มันตายเป็นร้อยๆครั้ง แม้ว่าผมจะแค้นมันมาก..แต่ผมก็ต้องหยุดคิด ก่อนจะมองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง “ปลอดภัยแล้วนะครับ...” ผมค่อยๆเอามือลูบใบหน้านั้นช้าๆอย่างทะนุถนอม พร้อมกับคิดว่า.. ถ้าพวกผมมาช้ากว่านี้ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ..หลังจากที่ผมสกัดกั้นอารมณ์ได้แล้ว ผมก็ค่อยๆเอื้อมมือไปติดกระดุมให้เหมือนเดิม พร้อมกับมองใบหน้าเธออีกครั้ง และมันทำให้ผมนึกถึงวันแรกที่ผมเห็นผู้หญิงคนนี้... “สวัสดี หนูจื่อเดย์ เฮียจื่อโซ่ใจ่มั้ยค่ะ ^ ^” ใบหน้าของเด็กผู้หญิงตัวน้อย..วัยเพียง 5 ขวบกว่าๆ ที่เอียงคอมาบังภาพตรงหน้าของผมอย่างกะทันหัน พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส..ทำให้ผมในวัย 7 ขวบตอนนั้น..บันทึกภาพนั้นอยู่ในหัวซ้ำๆทุกวัน จนในวันนี้ที่อายุ 18 ปี ภาพ น้ำเสียง และรอยยิ้มนั้น ก็ยังไม่เลือนหายไปไหน และนอกจากมันจะอยู่ในสมองแล้ว..มันก็ยังอยู่ในหัวใจของผมด้วย.. จะเรียกว่า..นั่นคือรักแรกพบของผมก็ว่าได้ รักแรกพบของผม คือเธอคนนี้..คือผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อว่า...เดย์ ผมโน้มตัวลงโอบกอดเธอทันที..ด้วยความรู้สึกห่วงใย ห่วงหา และโล่งใจที่เธอปลอดภัย ก่อนที่จะอุ้มร่างที่หมดสตินั้นขึ้นมา.. แล้วเอ่ยปากบอกผ่านเครื่องมือสื่อสารของไอซันไปยังเพื่อนๆผมทันที.. “กูเจอเดย์แล้ว เดย์ปลอดภัยดี..แล้วเจอกันที่รถ” Day Part อื้ออออ.. สบายจังเลยยยยย เตียงนุ๊มมนุ่มของฉันนนนน เอ๊ะ เตียงนุ่มเหรอ? แต่ว่าเมื่อกี้ ฉันต่อสู้กับลุงคนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ ก่อนที่ฉันจะสลบไป ฮะ!! สลบไป! พรึ่บ!!! ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาทันที.. และก็พบว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่..ในห้องนอนของตัวเอง!! เฮ้ย ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง.. หรือว่าฉันจะฝันไป พรึ่บ พรึ่บ แล้วนี่..ฉันเปลี่ยนเสื้อแล้วเหรอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ฉันรีบลนลาน..หามือถือของฉันเพื่อยืนยันว่า..เรื่องทั้งหมด เป็นเรื่องจริงหรือความฝัน แต่แล้วฉันก็หาไม่เจอ มือถือฉันอยู่ไหนนะ.. ฉันค่อยๆลุกขึ้น แล้วก็เดินออกไปนอกห้อง.. ลงไปด้านล่าง และเดินผ่านไปยังห้องนั่งเล่น..และนั่นก็ทำให้ฉันพบ..พบเฮียไนท์ เฮียซัน เฮียเค เฮียโซ่ และเฮียเคน.. นั่งกันครบ ฉันไม่รู้ว่าตอนที่ฉันนอนไปมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ผู้ชายที่ฉันต่อสู้ด้วยเป็นเรื่องจริง ฉันคิดว่าฉันคงก่อเรื่องเอาไว้หนักมากแน่นอน.. “เดย์ มานี่..” แต่แล้วฉันก็สะดุ้งตกใจในทันที.. เมื่อพบว่าเฮียไนท์เรียกชื่อฉันเสียงเข้ม..และจากสีหน้านั้น มันบ่งบอกให้ฉันรู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝันสินะ T T ฉันเดินทำหน้าหงอยไปในทันที โดยที่พวกเฮียๆต่างก็หน้านิ่งกันทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งเฮียซัน ที่ปกติมักจะส่งยิ้มมาให้ฉัน อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกร่างกายมันหนาวเหน็บยังไงไม่รู้สิ ฮือออ.. “ไหนสัญญากับเฮียว่าจะไม่ไปที่นั่น” และก็เป็นเสียงเฮียซันคนแรก..ที่เอ่ยออกมา ส่วนฉันก็ตอบไปด้วยเสียงเบาหวิว เพราะว่าฉันก็ผิดคำสัญญาจริงๆ “ก็เดย์อยากไปทะเล แต่พวกเฮียไม่มีเวลาว่างเลย เดย์ก็เลย..แอบไปก่อน” “ถึงอย่างนั้น เดย์ก็ควรบอกพวกเฮียก่อน..” “ก็...ถ้าบอก ...เดย์ก็อดไปสิ” “เดย์..รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำผิดอยู่..” ฉันค่อยๆเงยหน้ามามองเฮียไนท์ที่เริ่มพูดเสียงเข้มกับฉัน ก่อนจะเหล่ไปทางซ้ายขวาหาตัวช่วย แต่ดูแล้วก็ไร้วี่แววใครที่จะช่วยฉันเลยสักคน .. เพราะทุกคนต่างก็หน้านิ่ง..จนฉันเกร็งไปหมดทั้งตัว.. ฉันเลยมองหน้าเฮียตาละห้อย พร้อมกับเอ่ยปากพูดออกไปเบาๆ..อย่างสำนึกผิดอีกครั้ง “รู้ ค่ะ... เดย์ขอโทษ” “เฮียได้ยินจนเบื่อแล้ว.. เฮียต้องทำยังไงกับเดย์ดี หรือว่าเฮียควรจะต้องเลิกยุ่งเลิกสนใจ ให้เดย์ได้เป็นผู้ใหญ่อย่างที่อยากเป็น และไม่จำเป็นต้องมีพี่ชายอย่างเฮียอีกต่อไป” หลังจากที่เฮียพูดจบ ฉันก็ไม่อาจที่จะทนมองดูสายตาของเฮียได้ เลยได้แต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง พร้อมกับส่ายหัวไปมา ด้วยความรู้สึกที่มันเสียใจ และไม่อยากตัดขาดความเป็นพี่ชายน้องสาวกับคนตรงหน้าคนนี้ ที่ผ่านมา เวลาฉันดื้อ เฮียก็จะเรียกมาดุบ้าง แต่ทุกครั้งเฮียก็จะพูดด้วยความอ่อนโยน และอธิบายเหตุผล และทุกครั้ง ฉันจะขอโทษและออดอ้อนเพื่อให้เฮียยกโทษ แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมว่าฉันทำมันไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะสีหน้าจากพี่ชายของฉันที่มันนิ่งจนน่ากลัว และน้ำเสียงที่ดูผิดหวังในตัวฉันสุดๆ จนมันทำให้ฉันรู้สึกแย่กับตัวเอง จนฉันอดไม่ได้ที่จะเริ่มรู้สึกร้อนๆที่กระบอกตา.. ก่อนที่จะมีน้ำใสๆค่อยๆไหลออกมา.. เผาะ! “ฮึก...ฮึก ฮึก” ในที่สุดฉันก็ร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่..แววตาของเฮียๆทุกคน มันทำให้ทนไม่ได้ แต่แล้วก็มีใครมาดึงมือของฉันไปนั่งตรงโซฟานั้น ก่อนที่ฉันจะเงยหน้ามา..และก็พบว่าเป็นพี่ชายของฉันเอง ฉันเลยยิ่งร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม ก่อนจะโน้มตัวไปกอดเฮียไนท์เอาไว้แน่น “ฮึก...ดะ เดย์จะไม่ดื้อแล้ว พวกเฮียๆอย่าเกลียดเดย์เลยนะ ฮือออ จะบอกเฮียทุกอย่าง ครั้งหน้าเดย์จะไม่แอบหนีเฮียไปเที่ยวแล้ว ฮึก เดย์จะไม่แอบนั่งรถเมล์กลับบ้าน เดย์จะไม่เอาเบอร์โทรพวกเฮียไปขาย ฮึก เดย์จะไม่ปิดบังเรื่องพี่สายมาจีบ เดย์จะ...” “ว่าอะไรนะ..” แต่แล้วในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้ฟูมฟาย..พร้อมกับสารภาพบาปทั้งหมดที่ฉันเคยทำ เผื่อว่าพวกเฮียๆจะยกโทษและเห็นใจ เสียงของเฮียโซ่ก็แทรกขึ้นมา..ฉันเลยหยุดพูดพร้อมกับสะอื้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตากับเฮียโซ่ที่นั่งข้างๆฉันอีกฝั่ง.. “ฮึก..เดย์ไม่ได้อยากเอาเบอร์พวกเฮียไปขายนะ..แต่พวกนั้นให้เงินเดย์เยอะอะ เดย์ขอโทษ ตะ แต่ เดย์ไม่เคยขายเบอร์ของเฮียโซ่เลยนะ ฮึก...” หลายครั้งก่อนหน้านี้ที่พวกเฮียมาบ่นกันว่า..มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาเบอร์ส่วนตัว ฉันก็ทำเนียนเป็นไม่รู้เรื่องมาตลอด.. แต่วันนี้ฉันจะสารภาพเพื่อไถ่โทษความผิดของฉัน..เพื่อแสดงความจริงใจ ว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆ หวังว่าพวกเฮียจะให้อภัยนะ TT ^ TT “เฮียหมายถึง ใครมาจีบ?” “ฮึก ก็..ก็พี่สายฟ้า ที่เราเจองานกีฬาสีวันก่อนไง.. พี่สายพาไปกินไอติม สามวันแล้ว แต่เพื่อนเดย์ก็ไปด้วย มันแค่นั้นจริงๆนะ เดย์ไม่ได้ยุ่งอะไรเลย..ฮึก เดย์สารภาพหมดแล้วทุกอย่าง พวกเฮียๆ หายโกรธเดย์ได้มั้ย..” “สายฟ้าไหนวะ? แล้วงานกีฬาสีคืออะไร มึงไปหาเดย์? ” แต่แล้วอยู่ๆเฮียไนท์ก็หันไปคุยกับเฮียโซ่.. แล้วเฮียถามแบบนี้หมายความว่าไง เพราะวันนั้นฉันถามเฮียโซ่อยู่ว่า สรุปว่าเฮียมาหาฉันทำไม และเขาก็ตอบมาว่า..เฮียไนท์บอกให้มาดูแลฉัน.. ฉันเลยปาดน้ำตา ก่อนจะหันไปมองเฮียโซ่ด้วยสายตางุนงง..ส่วนเฮียโซ่ก็มองมาทางฉันและเฮียไนท์นิ่งๆ ก่อนที่จะพูดเสียงเรียบออกมา “อืม..วันนั้นกูไปงานกีฬาสี ส่วนไอ้สายฟ้านั่น ก็เป็นนักเรียนโรงเรียน HIYA” “เดี๋ยวมึงค่อยมาคุยกับกูนอกรอบ..” ฉันหันไปมองเฮียไนท์ และเฮียๆทุกคน ที่มองไปทางเฮียโซ่นิ่งๆเหมือนคิดอะไรบางอย่าง..แต่แล้วฉันก็หันไปสบตากับเฮียเคน ที่เมื่อมองหน้าฉันแล้วเฮียก็เปลี่ยนสายตาเป็นไม่พอใจฉันขึ้นมาทันที “เฮียเคน..โกรธเดย์เหรอ” “นี่เดย์เอาเบอร์เฮียไปขายเนี่ยนะ!! ให้มันได้อย่างนี้สิวะเดย์!! นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นน้องนะ! หึ!!!” “ไอ้เคน..ใจเย็น.. น้องมันไม่ได้ตั้งใจ.. ครั้งหน้าเดย์จะไม่ทำแล้วใช่มั้ย” งึก งึก “ค่ะ เฮียเค.. เดย์ไม่ทำแล้ว จริงๆนะเฮียเคน.. เดี๋ยวเดย์เอาเงินที่ได้ไปคืนเพื่อนให้หมด แล้วจะบังคับให้พวกนั้นห้ามโทรไปหาเฮียอีก ใครโทรไป เดย์จะจัดการให้เอง..” ฉันรีบพูดพร้อมกับเดินไปเขย่าตัวเฮียเคน.. ส่วนเฮียก็มองมาทางฉันด้วยสายตาที่เหวี่ยงเล็กน้อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสายตาที่อ่อนลงพร้อมกับถอนหายใจออก “เห้อออ.. คราวหลังห้ามทำอีกนะ” “ค่ะๆ เดย์สัญญา ไม่ทำแล้วจริงๆ ไม่โกรธเดย์นะเฮีย..” “อืมๆ ครั้งนี้จะยอมให้แล้วกัน แต่ถ้าครั้งหน้า..เฮียไม่ยกโทษให้แล้วนะ” งึก งึก.. ฉันพยักหน้าตอบกลับไป พร้อมกับคิดว่า ตอนนี้เฮียเคนไม่โกรธฉันแล้ว แล้วเฮียคนอื่นๆล่ะ.. “เฮียซันอะ โกรธเดย์อยู่มั้ย..” หลังจากนั้น ฉันก็เปลี่ยนเป็นเดินไปที่เฮียซัน เวลาที่เฮียไนท์ดุฉัน ฉันก็มักจะพึ่งพาเฮียเสมอ.. และทันทีที่อยู่ตรงหน้าเฮีย เฮียก็เอามือมาแปะลงบนหัวฉันเบาๆ โยกไปมา...ก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มเล็กน้อย “เฮียไม่ได้โกรธเดย์ แต่เฮียเป็นห่วง อย่าทำอะไรให้พวกเฮียเป็นห่วงอีก..เข้าใจมั้ยครับ” งึก งึก.. ฉันรู้ดีว่า.. เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มันคงวุ่นวายน่าดูเลย เพราะจากคำพูดลุงคนนั้นที่บอกจะเอาฉันไปขาย และฉันไม่ได้บอกตำแหน่งที่อยู่เฮียไป แต่พวกเฮียก็ยังมาช่วยฉันได้.. มันต้องมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นระหว่างที่ฉันหลับไปแน่ๆ และเรื่องนี้มันก็ทำให้ฉันสำนึกผิดจริงๆ เพราะฉะนั้น ฉันต้องฝึกการต่อสู้ และต้องเก่งมากกว่านี้ จะได้ไม่เป็นภาระของพวกเฮียอีก.. ตอนนี้เฮียซัน..ไม่โกรธฉันแล้ว อืม..สีหน้าเฮียเค ก็ไม่น่าจะโกรธเหมือนกัน ก็เหลือเฮียไนท์กับเฮียโซ่สินะ “เฮียไนท์ เราดีกันนะ..” ฉันเดินไปหาพี่ชายของฉัน ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาพร้อมกับยิ้มขี้อ้อนเหมือนที่ทำบ่อยๆ จนทำให้เฮียที่หน้านิ่ง..ค่อยๆถอยหายใจออกมา ก่อนจะจับนิ้วก้อยของฉันแล้วเปลี่ยนเป็นดึงฉันไปเข้าหาและลูบหัวฉันด้วยความแผ่วเบา เหมือนปกติที่เฮียชอบทำ “แค่เดย์ปลอดภัย เฮียก็ดีใจแล้ว..อย่าทำให้เฮียเป็นห่วงอีกนะครับ” หงึก หงึก “โอเค งั้นเราดีกัน” หลังจากที่เฮียไนท์เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับฉันแล้ว ฉันก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเบี่ยงสายหาหันไปหาคนสุดท้าย..เฮียโซ่ .. คนที่ฉันแคร์มากอีกคนหนึ่ง แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็น..ผ้าสีขาวพันแผลอยู่อย่างแน่นหนาที่อยู่บนแขนเฮียโซ่ นั่นเลยทำให้ฉันตาตื่นตกใจก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเฮียโซ่ทันที.. “เฮีย เป็นอะไร..ทำไมมีแผล..” แต่แล้วอยู่ๆฉันก็คิดได้..หรือเป็นเพราะฉันกันนะ.. “เป็นเพราะเดย์ใช่มั้ย...” ฉันเปลี่ยนเป็นเสียงซึม พร้อมกับจ้องไปในแววตาของผู้ชายตรงหน้าอย่างรู้สึกผิดทันที.. “ไม่เกี่ยวกับเดย์หรอก..” แต่แล้วเสียงเฮียเคนก็แทรกเข้ามา..ก่อนที่เฮียโซ่จะพูดขึ้นมาบ้าง “อย่าคิดมาก..นักรบย่อมมีบาดแผล..” “แต่เดย์ไม่อยากให้นักรบคนนี้มีบาดแผลนี่คะ..” ฉันพูดพร้อมกับจ้องมองไปในแววตา ก่อนที่ความรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลมันจะกลับมาอีกครั้ง.. ฉันไม่รู้ว่าภายในแผลนี้มันใหญ่แค่ไหน แต่ฉันว่ามันต้องใหญ่แน่ๆ เพราะผ้าสีขาวนั้นพันเต็มแขนขนาดนั้น.. หลังจากที่ฉันมองอยู่ครู่ใหญ่ อยู่ๆเฮียโซ่ก็เอ่ยคำพูดออกมา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ และนั่นเลยทำให้ฉันแปลกใจในทันที..แต่มันก็มีความสุขแบบบอกไม่ถูกเช่นกัน “ไหนใครชอบบอกว่าลูกสาวตระกูลเหยียนเข้มแข็ง แต่วันนี้ทำไมถึงได้ขี้แย..” ฝรืดดด ฉันสูดหายใจลึกๆ และกะพริบตาเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล ก่อนจะส่งยิ้มไป แล้วพูดอย่างร่าเริงออกมา “....เดย์ไม่ร้องแล้ว ” หลังจากที่ฉันพูดจบ พวกเฮียๆก็ยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนที่เฮียไนท์จะดึงฉันไปลูบหัว แล้วก็พูดออกมาเบาๆ “ตอนนี้ป้าจุ๊เตรียมอาหารไว้เพียบเลย เดย์ไปกินก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพวกเฮียตามไป” …พวกเฮียคงมีเรื่องคุยกันสินะ..และก็อย่างที่บอก ฉันจะไม่ดื้อแล้ว เพราะฉะนั้น.. “ พวกเฮียก็รีบตามมานะ ถ้าช้า อาหารหมดไม่รู้ด้วย..^ ^”