บทที่13 เธอเป็นเหมือนลูกหมาน้อย

บทที่13 เธอเป็นเหมือนลูกหมาน้อย หลังจากครั้งนั้นที่เดินออกมา ผมก็ได้เช่าบ้านหลังใหม่ อยู่แถวๆ ถนนจงตง ผมไม่ได้เข้าโรงงาน ไม่ได้ทำงานด้านเครื่องกล แต่ผมทำงานรับส่งของในมาร์เก็ตเล็กๆ น้อยกับเพื่อนสมัยเรียนเม๋าเล็ก ผมไม่เคยเล่าเรื่องนั้นกับใคร กับเพื่อนผมยิ่งต้องปิดเป็นความลับ ผมคิดตลอดว่ามันเป็นแค่ฝัน เมืองเจียงในเดือนแปด เป็นเดือนที่อากาศร้อนมาก ผมใส่เสื้อกล้ามทุกวัน และก็ไปฝึกขับรถ ช่วงที่เพื่อนไม่ไปส่งของ ผมก็ไปส่งแทน เพราะว่าแรงเยอะ ผมก็ลงของเองทำอะไรเองหมด ถ้าเทียบกับความหรูหราจอมปลอมเหล่านั้นแล้ว ผมรู้สึกว่าแบบนี้ทำให้ชีวิตผมมีความสุข และมีความหมายมากกว่าทำงานเหนื่อยๆ แล้วกลับไปอาบน้ำเย็นๆ แล้วเข้านอน สบายกว่าเยอะ ผมคิดว่าผมลืมเธอได้แล้ว แต่บางทีร่างกายอาจจะไม่ฟังกัน จะนึกถึงภาพตอนมีอะไรกับเธออยู่เรื่อย เอาจริงๆแล้ว เธอดูดีนะ บางทีผมปิดประตูแล้วนึกภาพเธอขึ้น แล้วผมช่วยให้ตัวเองได้มีความสุขบ้าง แต่ผมจะไม่ไปหาเธอ และไม่เป็นห่วงเธอหรอก เธอมีเงินตั้งมากมาย ผู้ชายก็คงมีไม่ขาดมือ ก็เหมือนที่เธอมาหาฉันในบาร์ เธอก็คงไปหาคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน ผู้ชายหล่อๆ ในบาร์มีเยอะแยะ หลังจากที่เลิกยาไป ผมก็ติดบุหรี่อย่างหนัก สูบบุหรี่ยังไงก็ดีกว่าเสพยา วันนั้นหลังจากที่ผมขนของเสร็จ ขณะที่ผมกำลังสูบบุหรี่พูดคุยเรื่องอนาคตกับเพื่อน แต่อากาศร้อนมาก ผมก็เลยถอดเสื้อออก เปลือยกายท่อนบน ผิวสีแทนกับกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของผม ผู้หญิงที่เดินผ่านจำต้องมองมาที่ผม ผมบอกว่าผมอยากจะเปิดบริษัทใหญ่ๆ หาเงินเยอะๆ ซื้อหมาฮัสกี้สักสิบกว่าตัว “เฮ้ย เจียเหลียง ทางนู้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง แซ่บมาก กำลังมองมาที่เรา แม่งต้องชอบหุ่นนายแน่ๆ ” เพื่อนผมบอกกับผม ผมค่อยๆ หันหน้าไป เห็นผู้หญิงยืนอยู่ที่ถนน แต่งตัวดูดีอย่างที่เพื่อนว่า เป็นกระโปรงยาว ลายสก๊อต ถือกระเป๋าไว้หนึ่งใบ ใส่แว่นดำ ทรงผมเป็นทรงฮิตเกาหลี คอเสื้อเธอว้าวลึกลงไป มองเห็นเนินอกขาวอิ่มได้จากไกลๆ “เป็นไร? อยากได้ล่ะสิ ตอนเรียนอยู่แกล้งทำเป็นคนดีล่ะสิท่า.....” ผมค่อยๆ หันกลับมา พูดไปแบบนิ่งเฉยว่า “ก็งั้นๆ” ผมเปิดประตูรถกำลังจะขึ้นไป แต่เพื่อนดึงผมไว้ “เดี๋ยวนะ เธอกำลังเดินมาทางนี้ รอดูอีกหน่อย” ผมหันไปมองเธอ เธอเดินมาทางนี้จริงๆ เธอเดินเร็วมาก ไม่กี่ก้าวก็มาถึงแล้ว เธอดูเปลี่ยนไป นอกจากค้ายาแล้ว ก็คงเน้นการแต่งตัวแหละ ผมหันหน้ากลับไป แล้วได้ยินเสียงเพื่อน “สวัสดีครับ พี่สาวครับ มีอะไรรึเปล่า?” เพื่อนผมเป็นคนอ้วนๆ “หึ สวัสดี ฉันของคุยกับเจียเหลียงหน่อยได้ไหม?” เธอพูดอย่างไม่เกรงใจใคร เพื่อนผมอึ้งไปเล็กน้อยแล้วรีบพูดว่า “ได้..ได้ครับ พวกคุณรู้จักกันหรือครับ? เดี๋ยวผมไปหาอะไรดื่มหน่อย พวกคุณคุยกันเลย” พอเพื่อนไปแล้ว ก็เหลือแค่เราสองคน ผมหันหน้าไปที่กระจกรถ แล้วจัดผมเล็กน้อย “บังเอิญจัง มากเจอนายที่นี่ได้ไง ทีแรกฉันไม่รู้ว่าเป็นนายนะเนี่ย” เธอพูด ผมไม่ได้พูดอะไร แต่จริงๆ แล้วผมไม่รู้ควรพูดอะไร ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก มีอะไรบ้างที่เธอไม่รู้ “อากาศร้อนนะเนี่ย บนรถนี่มีอะไรหรอก” ผมหัวเราะเบาๆ แล้วตอบ “ไม่ใช่ยาเสพติดแล้วกัน!” ครั้งนี้เธอไม่ได้โกรธ แต่กลับหัวเราะแล้วพูด “ถ้าเป็นยาเสพติดทั้งคันหล่ะก็ ฉันก็ไม่ต้องไปค้าที่เมืองนอกแล้ว มาหานายก็จบแล้ว หึ!” เธอฉลาดมาก พอเธอพูดแบบนี้ ผมก็สบายใจขึ้นมาหน่อย “มาคุยกันดีๆ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง? เธอมองมาที่ผม แล้วถอนแว่น ตาของเธอจ้องมาที่ผม ผมทิ้งบุหรี่ไป พอพ่นควันสุดท้ายเสร็จก็ตอบว่า “ก็โอเคดี ทำกิจการเล็กๆ น้อยๆ แน่นอนว่าสู้คุณไม่ได้หรอก! “คุณดูโตขึ้นนะ” เธอพูดกับผม ผมหันไปอีกฝั่ง มองไปที่มาร์เก็ตผู้คนเข้าๆ ออกๆ “เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้นะ เธอยิ้มแล้ว “แต่ที่พูดมาเมื่อกี้ก็เหมือนเด็กที่กำลังงอนนะ “หึ! เธอมายุ่งอะไร” ผมถอดหายใจยาวๆ “คุณนายไม่นั่งตากแอร์ที่บ้าน มาทำอะไรที่นี่ล่ะ? “มาซื้ออาหารให้หลานๆ ของนายไง” เธอพูด “แกสินับญาติกับหมา” พอผมพูดไป เธอก็หัวเราะใหญ่เลย แล้วก็มองผมด้วยตาดำๆ “ฉันเป็นหมาก็ได้ หายโกรธได้แล้ว” ผมฟังแล้วก็สบายขึ้นมาหน่อย ยิ้มพร้อมพูด “หมา*ต่างหาก” แย่แล้ว พอเธอพูดมาแบบนี้ ผมเริ่มห้ามใจไม่ไหว ข้างล่างของผมก็เช่นกัน เธอน่าจะรู้ แล้วเธอก็รีบหันมาหาผม ยื่นมือมาจับที่ข้างล่างของผม ผมรีบเบียดตัวออกไป “กลางวันแสกๆ คุณทำอะไรของคุณน่ะ!” เธออ้อนผมพร้อมพูด “ไม่ทำอะไรหรอก หนังงานสวยๆ ที่อยู่โรงแรมฝั่งตรงข้ามเธอกว่าคิดถึงนาย ถามว่านายไปเปิดห้องรอเธอได้เปล่า” พูดเสร็จเธอก็ยิ้มๆ โรงแรมนั้นเป็นโรงแรมหรูนะเนี่ย ผมมองไปที่เธอ ผ่านไปสักพัก ผมพยักหน้าแล้วถามว่า “เธอบอกรึเปล่าว่าจะกินตรงนั้นของผม” เธอเริ่มทำหน้าจริงจัง เคลิ้มไปตามผม เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เธอพยักหน้าพร้อมพูด “เธอบอกว่าทำอะไรก็ได้ ให้คุกเข่าที่ข้างหน้านายก็ยอม” ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว เธอพูดราวกับว่าเธอกระหายน้ำ “ห้อง1038 ฉันรอนายนะ” ผมพยักหน้า เธอยิ้มพร้อมหันหลังเดินไป ทิ้งผมไว้อย่างกับคนโง่ เธอมั่นใจได้ไงว่าผมจะตกลง เธอถึงกับเปิดห้องรอราวกับว่าวันนี้ได้กินผมแน่ๆ ผมเห็นเธอเดินเข้าโรงแรมไป ผมก็ปิดประตูรถ ใส่เสื้อกล้าม แล้วรีบเดินไปที่โรงแรมนั้น