II [2]

โอ้ย!!!! สองเสียงดังไล่เลี่ยกัน เมื่อไบรอัลไม่รู้ตัวว่า ต้องดาวออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ และเธอเดินออกมาจากห้องนอนในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ทันทีที่เธอเห็นแผ่นหลังของคนที่เธอไล่ไปแล้ว แต่เขายังอยู่ ตุ๊กตาไม้ขนาดพอดีมือที่วางอยู่ก็ลอยไปกระทบศีรษะด้านหลังของไบรอัลทันที ใบหน้าของเธอไร้ความโศกเศร้าและสำนึกผิดเมื่ออาวุธนั้นทำร้ายร่างกายเขาอย่างจัง “ฉันบอกให้นายไปแล้วยังไง ทำไมยังเสนอหน้าอยู่ที่นี่อีก” ไบรอัลกุมศีรษะตัวเองไว้ โชคดีที่มันไม่แตก แต่เขารู้สึกถึงความปูดโปนในทันที เมื่อ พาสปอร์ตที่อยู่ในมือถูกโยนไปตรงโซฟาตัวยาวอย่างไม่ได้รับการสนใจต่อไป ไบรอัลพยายามจะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ซึ่งในยามปกติเขาไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามในการควบคุมตัวเองมากเท่าครั้งนี้เลย เขาไบรอัล อีรีน กอนคาโล ทายาทเพียงคนเดียวที่เป็นเจ้าของธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเรื่องการลงทุนอย่างมหาศาล เขาเป็นนักลงทุนหรือหลายๆคนมองว่าเขาเป็นพวกพ่อค้านักฉวยโอกาสที่ฉกฉวยผลกำไรที่นักบุกเบิกได้ทำไว้ แต่อย่าลืมนะถ้าคนเหล่านั้นไม่มีคนอย่างเขาภาวะที่พวกเขามีปัญหาก็มีเขานี้แหละที่เข้าไปช่วยเหลือ เขาไม่ต้องการดอกเบี้ยแต่เขาแค่เข้าร่วมรับความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นในธุรกิจนั้น ก็แค่แบ่งหุ้นให้กับคนอย่างพวกเขาเป็นการตอบแทนกับเงินที่เขาให้ไปโอบอุ้มธุรกิจเหล่านั้น ออ! แน่นอนว่าเขาสนใจแต่ธุรกิจที่มีโอกาสโตหรือรอดมากกว่าสี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็เท่านั้น “บ้าพอเหรอยัง” ไบรอัลขบกราม เค้นเสียงออกไป เขาเริ่มจะโกรธนิดๆ เพราะเขาเกลียดที่สุดก็ผู้หญิงงี่เง่า ไร้สมอง ทำอะไรไม่คิด และเขาคงไม่ให้เธอตรงหน้าเป็นแบบนั้น แน่นอนเพราะในเมื่อเขาวาดแผนอนาคตให้กับเธอไว้อย่างสวยหรู ต้องดาวนิ่ง เมื่อเสียงและแววตาของเขาเปลี่ยนไป ถ้าเขาเกิดบ้าขึ้นมาอีก เธอมีแต่เสียกับเสีย ฉลาดไว้ต้องดาว “ฉันรู้สึกไม่ดีที่คุณยังอยู่ที่นี่ ในห้องฉัน” “ผมต้องการคุย” “ไม่ใช่ตอนนี้” “คุณพร้อมตอนไหน” “ฉันต้องดูตารางของฉันก่อน แต่ตอนนี้ฉันต้องการเวลาส่วนตัว” ไบรอัลเลื่อนสายตามอง เธออยู่ในชุดเสื้อคลุมคงอยากจะแต่งตัว แต่จะว่าไป เธอก็ฉลาดเอาตัวรอดไม่งี่เง่าอย่างที่คิดไว้ ก็พอจะมีอนาคตกันต่อได้ “อย่างไรแล้วคนเราก็ต้องกิน คุณไปแต่งตัว ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเราสองคนออกไปหาอะไรกินกัน คุยกันตอนนั้นแหละ ตามนั้น” ไบรอัลพูดจบ หันหลังเดินออกจากห้องของต้องดาวทันที ปล่อยให้หญิงสาวอ้าปากเหวอ จะค้านก็ไม่ทันแล้ว ก็ในเมื่อเขาไปแล้ว ไบรอัลเร่งฝีเท้าเดินไปยังฝั่งห้องของตน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นว่าหน้าเธอบวมแดง ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเลยทีเดียว แต่พอเห็นว่าเธอยังทำท่าอวดดีใส่เขา เขาก็ไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาสิ้นเปลืองน้ำลายปลอบประโลมเธอ เขาจะรอดูว่าเธอจะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยายเวอร์จิ้น!!!! เวลาผ่านไปยี่สิบนาที ต้องดาวเดินออกมาจากห้องของตนด้วยชุดใหม่ที่สดใสน่ารัก ใบหน้าแต่งไว้อย่างเหมาะสมและงดงามในสายตาของผู้ที่ได้พบเห็น หน้าห้องว่างเปล่าเธอเลยเดินต่อไปยังลิฟท์ที่อยู่ตรงกลางของชั้น ปีกซ้ายเป็นฝั่งทางห้องของเธอ แต่ห้องของเขาอยู่ตรงข้ามกับเธอหรืออยู่ฝั่งปีกขวา อันนี้เธอไม่แน่ใจ เมื่อคืนเธอไม่ได้เมา เธอเห็นเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในลิฟท์ ตอนนั้นเขาดูอาการไม่ค่อยดี ตอนแรกเธอก็กะว่าจะถามเขาอยู่เหมือนกันในฐานะเพื่อนร่วมโลกแต่พอเธอได้กลิ่นอบายมุขจากตัวเขา เธอเลยเปลี่ยนใจ ปิ๊ง เสียงลิฟท์ดังเตือนก่อนจะเปิด เป็นจังหวะที่ไบรอัลออกมาจากห้องของตนพอดี ไบรอัลกัดริมฝีปากตัวเองโดยทันที เมื่อยายเวอร์จิ้นเข้าไปในลิฟท์โดยที่ไม่รอเขาตามคำสั่งของเขา อวดดีจริงๆ ไบรอัลตามลงมาข้างล่างไล่หลังเธอไปไม่ถึงห้านาทีเอง ดวงตาสี หยกกวาดมองไปทั่ว มองหาร่างคุ้นเคย แต่ในระยะสายตาที่เขากวาดมองไร้แม้แต่เงา ไบรอัลจึงเดินออกไปนอกตัวอาคาร เขากวาดสายตาอีกครั้งทางซ้ายและหันมาทางขวา และเขาก็มาหยุดที่ฝั่งตรงข้าม เส้นผมสยายกลางแผ่นหลังคุ้นๆ นั่นมันร้านขายยา เธอเข้าไปทำอะไร ไบรอัลจึงขยับมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะข้ามถนนไปหาข้อสงสัยของตัวเอง ซึ่งนิสัยแบบเขาไม่ชอบเก็บความสงสัยไว้นานนักและเขาไม่ชอบรออีกต่อไปได้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมาบอกให้เขารู้ว่าการรอไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย สามปี พอกันที ต่อจากนี้เรื่องระหว่างเขากับยายเวอร์จิ้นนามว่าต้องดาว จะต้องดำเนินต่อไปในแบบที่เขาต้องการ “ตัวนี้แรงนะครับ เม็ดเดียวเอาอยู่ แต่ผมเกรงว่าคุณจะมีอาการข้างเคียง เช่นคลื่นไส้ ปวดหัวอยู่หลายชั่วโมงนะครับ แต่รับประกันว่าปลอดภัยแน่นอน” ไบรอัลคิ้วขมวด ไม่เข้าใจเภสัชที่กำลังอธิบายยาอะไรให้กับต้องดาว เขาเข้าใจภาษาจีนกลางได้ทั้งพูด อ่าน เขียน ระดับที่ดีมาก ก็เขาอยู่ที่นี่นานสิบปี แม้จะไปๆมาๆบ้าง แต่ช่วงเวลาส่วนใหญ่เขาจะอยู่ที่นี่ เขาใช้ทั้งภาษาจีนกลางและภาษาอังกฤษในการสื่อสาร แต่ตลอดเวลาที่เขาคุยกับต้องดาว พวกเขาใช้ภาษาอังกฤษกันนั้นก็เพราะเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เธอคงไม่รู้ว่าเขารู้ภาษาจีนกลางเป็นแน่ “งั้นเอาอันนี้แหละ จัดมาเลยฉันจะกินมันตอนนี้” “ทำอะไรนะ!” ต้องดาวหันหลังกลับมามองต้นเสียงทันที “มาได้ไงเนี่ย!” ต้องดาวถามกลับเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อไบรอัลเอ่ยกับเธอเป็นภาษาอังกฤษตามปกติ “ผมถามคุณ ต้องการให้คุณตอบ ไม่ใช่มาย้อนถามผมกลับ” “เรื่องของคุณ ส่วนนี้เรื่องของฉัน” ต้องดาวหันหลังให้กับไบรอัลอย่างไม่แคร์ เธอยืนรอให้เภสัชจัดยาให้เธอกินมันตอนนี้ และไม่ต้องรอนาน เมื่อยามาพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว “ยาอะไร?” ไบรอัลเสียงเข้มขึ้น เขาเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เพราะอะไรก็ไม่เข้าใจ ทำไมเธอป่วยเจ็บตรงไหนทำไมไม่บอกเขา ไบรอัลหงุดหงิดจนสมองฝ่ายเหตุผลไม่ทำงานชั่วขณะจนลืมคำนึงคิดไปว่าเขาและเธอพึ่งเจอกันเมื่อคืนนี้เป็นครั้งแรกเอง แม้จะนอนอยู่ด้วยกันทั้งคืนก็ตามที แต่สำหรับต้องดาวเขาก็ยังถือเป็นคนอื่นอยู่ดี อุ้ย! ต้องดาวร้องเสียงในคอเมื่อเธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วยา แต่ถูกมือของไบรอัลรั้งไว้ “ยาอะไร?” ไบรอัลย้ำถามอีกครั้ง แต่ต้องดาวยังไม่ทันได้ตอบ เภสัชจึงเป็นฝ่ายเอ่ยเสียเอง “ยาคุมฉุกเฉินเท่านั้นเองครับ” แต่คำว่าเท่านั้นเองของเภสัชกลับทำให้ไบรอัลเดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิมในเฉียบพลัน “นี่คุณจะฆ่าลูกของผมอย่างงั้นเหรอ” ห๊า!!!! ต้องดาวร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ “คุณจะบ้าเหรอไง” เสียงไม่พอใจดังออกมา และเธอพยายามบิดมือออกจากการเกาะกุม ซึ่งมืออีกข้างพยายามแกะมือไบรอัลออกจากข้อมือเล็กของเธอ “คุณนั้นแหละที่บ้า คุณมีสิทธิอะไรมาฆ่าลูกของผม” “หุบปากของคุณไปเลยนะ!” “ถ้าอยากให้หยุด คุณก็ต้องไม่กินมัน” ต้องดาวเม้มปากตัวเองแน่น หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง เธอก้มหน้าลงสายตาชำเลืองไปมองเม็ดยาที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เพี๊ยะ! โอ้ย! เฮ้ยยยย!!! สองสามเสียงดังไล่เลี่ยกัน แต่ทุกอย่างก็ช้าไป เมื่อต้องดาวเอากระเป๋าถือใบเล็กฟาดใส่หน้าตอนที่เขาเผลอไปชั่วขณะ และเธอก็ใช้มือข้างที่ว่างเอื้อมไปหยิบเม็ดยากรอกใส่ปากตัวเองอย่างรวดเร็ว แค่ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที ยาเม็ดนั้นก็เข้าสู่หลอดอาหารของเธอไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เภสัชกรมองตาค้างทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ต้องดาวสะบัดมือที่ถูกเกาะกุมไว้จนหลุดออกมา เธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว และเธอก็ก้มลงหยิบกระเป๋าที่ฟาดหน้าไบรอัลตะกี้มาจากพื้น เปิดกระเป๋าเพื่อหยิบธนบัตรส่งให้เภสัชกรก่อนเดินออกจากร้านไป ด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อนใดๆกับสายตา เดือดดาลของไบรอัลที่มองกลับมา