2 สาวสวยในร้านดอกไม้

“โอ้! ไม่ยักรู้ว่าเธอมีวาจาสิทธิ์ คำภาวนาของเธอเป็นจริงแล้วริน” ชยางกูรบอกกับรวีรินเบาๆ หญิงสาวอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูดว่า “ฉันไม่ได้มีวาจาสิทธิ์หรอกน่า แต่ฉันเชื่อว่าเวรกรรมมันมีจริง” รวีรินพูดจบก็หัวเราะทันที ก่อนจะหันกลับไปมองโต๊ะด้านหลัง ซึ่งบัดนี้กำลังกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้านแล้ว เพราะหญิงสาวหน้าตาสวยในชุดนักศึกษาสถาบันชื่อดังแห่งหนึ่ง กำลังยืนทำหน้าถมึงทึงจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงซึ่งขณะนี้ลุกขึ้นยืนหันหลังให้รวีรินอยู่ หญิงสาวมั่นใจว่าใช่ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้ที่สั่งดอกไม้ร้านเธอเป็นประจำทุกวันอย่างแน่นอน เพราะเธอจำร่างสูงของเขาจากทางด้านหลังได้ รวมทั้งผมยาวระต้นคอทำไฮไลท์สีทองนั่นด้วยไม่ผิดคนแน่นอน “แล้วยัยหน้าแหลมนี่ใครกันคะไอเฟล บอกยิหวามาเดี๋ยวนี้นะ!” คราวนี้เสียงหญิงสาวนามยิหวาซึ่งถูกเรียกว่ายัยหน้าหมวยถามขึ้น พร้อมทั้งผุดลุกขึ้นยืนเช่นกัน รวีรินอมยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นหน้าตาของยัยหน้าหมวยชัดเจน เจ้าหล่อนก็หน้าหมวยจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็จัดว่าเป็นคนหน้าตาดี ผิวขาวมากและหุ่นอวบอัดเหลือรับประทานจริงๆ ผิดกับยัยหน้าแหลม ที่หน้าตาสวย ผิวสีน้ำผึ้ง และออกจะหุ่นเพรียวบางกว่าอีกฝ่าย “ดูเอาไว้นะชัตเตอร์ นี่แหละจุดจบของผู้ชายเจ้าชู้ ยิ่งกว่าดูละครน้ำเน่าหลังข่าวอีกนะเนี่ย” รวีรินหันกลับมากระซิบกับเพื่อนสนิท ชยางกูรส่ายหน้ายิ้มนิดๆ ก่อนพูดว่า “ท่าทางเธอสะใจมากเลยนะริน” “ก็บันเทิงพอสมควรนะ ฮะๆๆ” แล้วหญิงสาวก็นิ่งฟังเสียงโต้ตอบของหนึ่งชายสองหญิงที่โต๊ะด้านหลังต่อ “นี่ไอเฟลโกหกจุ๊บแจงว่าไม่ว่าง แล้วมานั่งกินอาหารญี่ปุ่นอยู่กับยัยหมวยนี่เหรอคะ” “ใครใช้ให้เธอมาเรียกฉันว่ายัยหมวยยะ ยัยหน้าแหลม!” “คือ...ใจเย็นๆ ก่อนนะครับจุ๊บแจง ยิหวา” “ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว บอกจุ๊บแจงมานะว่ายัยนี่เป็นใคร” “ฉันก็เป็นแฟนเค้าสิยะ หล่อนนั่นแหละเป็นใคร” “ตามที่เค้าบอกฉัน ฉันก็เป็นแฟนเค้าเหมือนกันกับเธอนั่นแหละ” “เอ่อ จุ๊บแจงครับ มาด้วยกันทางนี้หน่อย” รวีรินได้ยินเสียงนายขุนแผน (เวอร์ชั่นล่าสุด) พูด เมื่อหญิงสาวแอบชำเลืองไปมอง ก็เห็นร่างสูงดึงแขนหญิงสาวหน้าตาสวยผิวสีน้ำผึ้งที่ชื่อจุ๊บแจงออกไปนอกร้านอาหารแล้ว ส่วนหญิงสาวหน้าหมวยผิวขาวนั้นกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตามเดิมแล้วเช่นกัน “ฮู่ว! นึกว่างานนี้จะมีตบแล้วนะเนี่ย” ชยางกูรกระซิบกับรวีรินเบาๆ หญิงสาวเลยกระซิบถามเพื่อนสนิทว่า “นายคิดว่าใครจะตบกับใคร” “เอ้า! ก็พี่สาวสองคนนั้นน่ะสิ แว้ดๆ ใส่กันขนาดนั้นขืนยังยืนอยู่ที่นี่ต่อมีหวังได้ตบกันแน่” “แต่ถ้าเป็นฉันจะไม่ตบกันให้ตัวเองเจ็บเองหรอก ตบนายตัวต้นเหตุนั่นดีกว่า” “ฮึ่ย! เธอนี่โหดชะมัด” ชยางกูรพูดพลางทำหน้าขยาด ก่อนจะกระซิบบอกรวีรินว่า “แน่ะตัวต้นเหตุของเธอเดินกลับมาแล้วเคลียร์เร็วจังแฮะ อะฮ้า หล่อเหลือรับประทานจริงๆ ด้วย เอ๊ะ! แล้วพี่สาวที่ชื่อจุ๊บแจงอะไรนั่นหายไปไหนแล้วล่ะ” รวีรินหันขวับกลับไปมองตามที่ชยางกูรบอกทันที แล้วก็ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างปฏิเสธไม่ได้ ว่าผู้ชายจอมเจ้าชู้ที่เธอกำลังหมั่นไส้อยู่นั้นหล่อเหลือรับประทานจริงๆ อย่างที่เพื่อนรักของเธอบอก ใบหน้าของเขาหล่อขาวใส นัยน์ตาสีน้ำตาลคมหวานและริมฝีปากที่แย้มยิ้มอยู่นั้น สามารถทำให้ผู้หญิงทั้งหลายละลายได้เลยทีเดียว “ว่าไงคะไอเฟลจะอธิบายกับยิหวาว่ายังไงเรื่องยัยหน้าแหลมนั่น” รวีรินได้ยินเสียงสาวหมวยถามขึ้นทันทีที่อนรรฆนั่งลง และได้ยินเขาตอบว่า “เฮ้อ! ขอโทษด้วยนะครับยิหวา จริงๆ แล้วจุ๊บแจงก็เคยคบกับผมอยู่พักนึงแต่เราเลิกกันไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าเค้าจะมาอาละวาดใส่ยิหวาแบบนี้ แต่ผมเคลียร์เรียบร้อยแล้วล่ะ ยิหวาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” “จริงเหรอคะ ไอเฟลไม่ได้หลอกยิหวานะคะ” “ใครจะไปหลอกยิหวาได้ลงคอล่ะครับ ไม่เอาแล้วยิหวาอย่าไปใส่ใจกับเรื่องไร้สาระเลย ไม่รักผมแล้วเหรอถึงไม่เชื่อใจกันแบบนี้” “รักสิ แต่ไอเฟลห้ามหลอกยิหวานะ” “ครับ” “แล้วก็ห้ามกลับไปยุ่งเกี่ยวกับยัยนั่นอีกนะคะ” “ครับ” “สัญญานะคะ ว่าจะมีแต่ยิหวาคนเดียว” “ครับสัญญาครับ ยิหวากินต่อเถอะนะครับเราจะได้ไปเดินเล่นกันต่อ” “ค่ะ” “เชอะ ยัยพี่ยิหวานี่หลงคารมหมอนั่นง่ายชะมัด หมอนั่นโกหกยัยพี่ยิหวาชัวร์ เค้าจะเลิกกับยัยพี่จุ๊บแจงได้ยังไง ในเมื่อเค้ายังส่งช่อกุหลาบสีแดงไปให้ทุกวัน เชื่อมั้ยว่าเค้าก็ต้องบอกกับยัยพี่จุ๊บแจงทำนองนี้เหมือนกัน กะล่อนที่สุดเลยนายคนนี้ น่าเสียดายชะมัดที่หมอนั่นไม่โดนตบ” รวีรินกระซิบบอกชยางกูรทันทีที่ฟังอนรรฆพูดจบ ชยางกูรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชมอนรรฆว่า “หึๆๆ ก็สมแล้วล่ะที่เป็นหนุ่มจอมเจ้าชู้ ถ้าไม่ลื่นไหลขนาดนี้จะกล้าจีบสาวทีเป็นสิบเหรอ” “พฤติกรรมน่ารังเกียจที่สุด” รวีรินพึมพำพลางทำท่ารังเกียจชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังตัวเองอย่างเปิดเผย “นี่ตกลงรถไฟนายชนกันจริงๆ เหรอไอเฟล ไหนบอกว่าสับรางเก่งไง ไอ้นายสถานี ฮะๆๆ” คณาธิปพูดพลางหัวเราะไปพลางอย่างขบขัน เมื่อฟังเรื่องราวการเจอกันโดยบังเอิญในร้านอาหารญี่ปุ่น ของสองสาวที่อนรรฆกำลังจีบอยู่ “หึๆ แล้วสถานีพังหรือว่านายสถานีพังกันล่ะงานนี้” ภานุวัฒน์ถามยิ้มๆ พลางยกแก้วชาเย็นขึ้นจิบ “เฮอะ! มือชั้นนี้แล้ว ฉันเคลียร์ได้สบายมาก” อนรรฆยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ ภานุวัฒน์กับคณาธิปสบตากันยิ้มๆ ส่วนทิวากรส่ายหน้าพลางพูดอย่างเอือมระอา “โชคดีเหลือเกินนะไอ้จอมเจ้าชู้ ฉันว่าอย่างนายน่าจะเจอฝ่ามืออรหันต์ หรือไม่ก็ฝ่ามือพิฆาตซะทีสองทีนะ เผื่อพฤติกรรมของนายจะดีขึ้นบ้าง” “นายนี่ชอบอวยพรฉันเรื่อยเลยนะทิม” อนรรฆบ่น “แล้วตกลงว่านายสับรางยังไงล่ะไอเฟล” คณาธิปถามยิ้มๆ พร้อมทั้งหยิบคุกกี้ส่งเข้าปากแล้วตามด้วยกาแฟ อนรรฆหัวเราะก่อนเล่าว่า “ฉันก็ดึงแขนจุ๊บแจงออกมาเคลียร์นอกร้านน่ะสิ” “เคลียร์ยังไง” ภานุวัฒน์ถามขึ้นบ้าง “ฉันบอกกับจุ๊บแจงว่า ฉันเลิกกับยิหวาแล้วเพราะมาคบกับจุ๊บแจง แต่ยิหวายังตามฉันอยู่ ฉันก็เลยพาเค้ามาเคลียร์กันให้รู้เรื่องจะได้จบๆ กันไปก็แค่นี้ล่ะ” “แล้วยัยจุ๊บแจงนั่นก็เชื่อนายเหรอ” คณาธิปถาม อนรรฆพยักหน้ายิ้มๆ “เฮอะ ยัยจุ๊บแจงนั่นงี่เง่าชะมัดที่หลงเชื่อคารมไอ้จอมกะล่อนนี่ แล้วฉันทายว่านายต้องบอกยัยยิหวาแบบนี้ด้วยใช่มั้ยไอ้ชีกอไอเฟล” ทิวากรถามขึ้นด้วยสีหน้าหมั่นไส้อนรรฆเต็มแก่ “ถูกต้องนะครับ นายเก่งมากเลยทิม ทำไมนายทายถูกล่ะ” “ก็เพราะฉันฉลาดไง แล้วก็ไม่ได้หลงรักนายจนไม่ลืมหูลืมตาแบบยัยผู้หญิงพวกนั้นด้วย” “ยี้! นายไม่ต้องมาหลงรักฉันน่ะดีแล้ว ฉันไม่ชอบผู้ชายอย่างนายหรอก ไอ้จอมเย็นชาไม่มีหัวใจ” อนรรฆพูดพลางทำท่ารังเกียจทิวากร อีกฝ่ายเลยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางพูด “อย่ามาทำกระแดะ เดี๋ยวฉันก็เตะถวายให้หรอกไอ้คุณไอเฟล” “ไอ้จอมโหด ใครจะไปยอมให้นายเตะง่ายๆ ล่ะ” อนรรฆว่าทิวากรอีกรอบ พร้อมทั้งรีบกระโดดจากโซฟาที่นั่งอยู่หนีไปตั้งหลักอยู่ในระยะห่างไกล ซึ่งขาของทิวากรเหวี่ยงไปไม่ถึง ส่วนคณาธิปกับภานุวัฒน์พากันส่ายหน้าพลางหัวเราะอย่างขบขัน “รินจ๊ะ แม่กับพี่ฝนไปแล้วนะ ฝากร้านด้วยนะลูก” “ค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะรินอยู่กับพี่สาได้ค่ะ” รวีรินบอกมารดายิ้มๆ วันนี้ร้านของเธอรับงานจัดดอกไม้นอกสถานที่ ซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ จัดที่บ้าน ดังนั้นมารดาของเธอกับน้ำฝนจึงต้องเดินทางไปจัดดอกไม้ที่นั่น โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์หญิงสาวจึงสามารถอยู่เฝ้าร้านแทนมารดาได้เพราะไม่ได้ไปโรงเรียน หลังจากมารดากับน้ำฝนไปแล้ว รวีรินก็กลับเข้ามานั่งที่หน้าเคาเตอร์อันเป็นตำแหน่งประจำของมารดา หญิงสาวหยิบหนังสือเรียนและสมุดแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นมานั่งทำไปพลางๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ “น้องรินคะ พี่สาฝากหน้าร้านแป๊บนึงนะคะ พี่จะเข้าไปคัดดอกไม้หลังร้านที่เพิ่งมาส่งเมื่อเช้านี้หน่อยนะคะ” “ค่ะ ตามสบายเลยค่ะพี่สา” รวีรินบอกหญิงสาวรุ่นพี่ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่แบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์ที่กำลังทำอยู่ เธอไม่กังวลเรื่องลูกค้าจะเข้ามาในร้านนัก เพราะถ้ามีคนเข้ามาเสียงกระดิ่งที่ประตูก็จะดังเตือนให้รู้อยู่แล้ว อนรรฆชะลอรถเข้าจอดเทียบที่หน้าร้านดอกไม้ ก่อนที่ร่างสูงในชุดเสื้อยืดแขนสั้นคอวีสีส้ม กับกางเกงยีนขายาวและรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อจะเปิดประตูรถก้าวลงมา ชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดีก่อนก้าวยาวๆ ตรงเข้าไปที่ประตูร้านดอกไม้กำลังจะผลักประตูเปิดเข้าไป แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าตรงเคาเตอร์ที่คุณน้าเจ้าของร้านเคยนั่งอยู่เป็นประจำ มีหญิงสาวสวยหน้าตาคมผมยาวสลวยคนหนึ่งนั่งอยู่แทน “โอ๊ะโอ๋ สาวสวยมาจากไหนกันล่ะนี่ หรือว่าคุณน้าวรรณรับพนักงานใหม่” ชายหนุ่มพึมพำยิ้มๆ ก่อนผลักประตูร้านก้าวเข้าไป ทันทีที่เสียงกระดิ่งตรงประตูดังขึ้น หญิงสาวสวยที่หน้าเคาเตอร์ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาทันที อนรรฆรีบส่งยิ้มหวานละลายใจไปให้สาวสวยอย่างไม่รอช้า แต่ทำไมเธอถึงไม่ยิ้มตอบเขาเลยล่ะ แถมยังนั่งมองหน้าเขานิ่งๆ ไม่มีท่าทางตื่นเต้นเขินอายเหมือนบรรดาพวกสาวๆ ที่เคยสบตากับเขาเลย แต่คนที่ส่งยิ้มให้ก่อนอย่างเขากลับต้องเกิดอาการเก้อเขินเสียเอง “อ่ะ...เอ่อ สวัสดีครับ” ชายหนุ่มทักทายขึ้น ทั้งที่นึกประหลาดใจว่าปกติเวลาลูกค้าเข้ามาในร้านพนักงานของร้านนี้จะกล่าวทักทายลูกค้าก่อนเสมอ แล้วทำไมวันนี้เขาต้องมาทักทายพนักงานร้านขายดอกไม้ก่อนล่ะ อนรรฆถามตัวเองอย่างงุนงง ขณะที่ก้าวตรงไปที่หน้าเคาเตอร์ซึ่งหญิงสาวสวยนั่งอยู่ “สวัสดี จะสั่งดอกไม้เหรอ...คะ” รวีรินถามชายหนุ่มขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ อนรรฆขมวดคิ้วทันทีไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า ว่าผู้หญิงตรงหน้าดูเหมือนไม่เต็มใจจะพูดคำลงท้ายว่า ‘คะ’ สักเท่าไหร่ “ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า หญิงสาวจึงหยิบใบสั่งสินค้าขึ้นมาเขียนพลางถาม “ไม่ทราบว่าจะสั่งดอกไม้อะไร จัดใส่แจกันหรือว่าจัดเป็นช่อ” “กุหลาบแดงหนึ่งช่อครับผมจะรอรับไปเลย” “อ๋อ ถ้างั้นกรุณารอสักครู่เดี๋ยวจะจัดช่อให้เลย” รวีรินบอกเขาพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนเต็มตัว เผยให้เห็นร่างโปร่งบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาวแบบง่ายๆ อนรรฆมองดูการแต่งตัวของหญิงสาวสวยอย่างประหลาดใจ นี่เจ้าหล่อนสวมเสื้อผ้าแบบนี้มาทำงานเหรอ ปกติเขาเห็นนิสากับน้ำฝนหญิงสาวรุ่นพี่ทั้งสองคนออกจะแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยนี่นา แล้วทำไมเธอคนนี้ถึงได้แต่งตัวตามสบายขนาดนี้ ชายหนุ่มมองตามร่างโปร่งบางที่เดินไปหยิบดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่มาหนึ่งหอบ แล้ววางลงบนเคาเตอร์ก่อนจะเริ่มจัดช่อให้เขาอย่างคล่องแคล่ว “เอ่อ คุณน้าวรรณไม่อยู่เหรอครับ” รวีรินพยักหน้าแทนคำตอบมือยังคงจัดช่อกุหลาบอย่างคล่องแคล่ว “คุณน้าวรรณไปไหนล่ะครับ” “รับงานจัดดอกไม้นอกสถานที่” “แล้วพี่สากับพี่ฝนล่ะครับ” “พี่ฝนก็ไปด้วย แต่พี่สาอยู่หลังร้าน” “ผมชื่ออนรรฆแต่เรียกง่ายๆ ว่าไอเฟลก็ได้นะครับ ว่าแต่คุณคนสวยชื่ออะไรเหรอครับ จะไม่แนะนำตัวกันหน่อยเหรอ” อนรรฆพูดพลางส่งยิ้มให้หญิงสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงจัดช่อดอกไม้ต่อพร้อมทั้งตอบมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กวนสุดๆ ชนิดที่ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหน้าเหวอไปทันที “ฉันจะเป็นใครไม่เห็นสำคัญเลย แล้วนายก็แค่มาซื้อดอกไม้ ไม่ทราบว่าจะอยากรู้ชื่อฉันไปทำไม แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้จักชื่อของนายด้วย ไม่ต้องบอกหรอก” “แหม คนสวยครับ ถ้าคุณเป็นพนักงานใหม่เราก็น่าจะรู้จักกันไว้นะครับ เพราะผมเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ผมสนิทกับเจ้าของร้าน แล้วก็พี่สา พี่ฝนมากด้วย” “ก็เรื่องของนายสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันเลย” แล้วคำพูดกวนๆ ของสาวสวยก็เล่นเอาอนรรฆอึ้งไปอีกรอบก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “แหม คนสวยเล่นตัวซะด้วย” “ใครเล่นตัวกับนาย พูดให้ดีๆ หน่อยนะ” รวีรินเงยหน้าขึ้นถามอีกฝ่ายเสียงแข็ง “ไม่เอานะครับ คนสวยอย่าโกรธนะครับ เป็นเพื่อนกันดีกว่าน้า” อนรรฆพูดยิ้มๆ รู้สึกประหลาดใจที่หญิงสาวคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาเลยสักนิด “ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย” “ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อน งั้นอยากเป็นแฟนมั้ยครับ” อนรรฆถามยิ้มๆ และหวังว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาเขินอายกับคำพูดชวนเป็นแฟนของเขาบ้าง แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องผิดหวังอย่างแรง เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกเหลือนายคนเดียว ฉันก็ขออยู่เป็นโสดดีกว่า” “โอ้โฮ้! ทำไมปฏิเสธกันแบบไม่คิดเลยล่ะครับ” “นายก็ชวนผู้หญิงเป็นแฟนง่ายๆ แบบไม่คิดเหมือนกันนั่นแหละ” รวีรินย้อนกลับมาทันควัน เล่นเอาอนรรฆจนคำพูดขึ้นมาทันที แต่หนุ่มหล่อจอมเจ้าชู้อย่างเขามีหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ เขาไม่เคยพลาดสักครั้งถ้าคิดจะจีบผู้หญิงสักคน “คิดแล้วนะครับถึงได้ชวนน่ะ ไม่สนใจหนุ่มโสด หน้าตาดี ขี้เล่นบ้างเหรอครับ” “หึๆ นายลืมเพิ่มกะล่อนกับเจ้าชู้ลงไปด้วยรึเปล่า” รวีรินหัวเราะในลำคอแล้วถามด้วยสีหน้าราบเรียบไม่มีแววขบขันเลยสักนิด “คนสวยเอาที่ไหนมาพูดว่าผมเจ้าชู้” “ก็เห็นมากับสองตา ได้ยินมากับสองหู ชัดมากๆ เลยด้วยที่ร้านอาหารญี่ปุ่นน่ะ” “ฮะ! ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น” อนรรฆทวนคำด้วยสีหน้างุนงงสุดขีด รวีรินยิ้มเย็นก่อนจะพูดว่า “หนึ่งชายจอมเจ้าชู้ กะล่อนสุดๆ กับสองสาวยิหวาและจุ๊บแจง ชัดมั้ยล่ะนายคาสโนว่าไอเฟล” “เอ๊ะ! นี่เธอรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ” อนรรฆอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ “อ้าว! คุณไอเฟลวันนี้ก็มาซื้อดอกไม้เหรอคะ รู้จักกับน้องรินแล้วใช่มั้ยคะ” นิสาทักถามขึ้นเมื่อหอบดอกไม้ออกมาจากหลังร้าน แล้วเห็นอนรรฆยืนคุยอยู่กับรวีริน ชายหนุ่มมีสีหน้างุนงงกับคำถามของหญิงสาวรุ่นพี่ ก่อนจะย้อนถามกลับไปว่า “น้องรินไหนครับ” “อ้าว! ก็ที่คุณไอเฟลยืนคุยด้วยอยู่ยังไงล่ะคะ พี่ก็นึกว่าน้องรินแนะนำตัวแล้วซะอีก” “หา! น้องรินคนนี้เหรอครับ” อนรรฆชี้มือมาที่รวีรินซึ่งกำลังผูกริบบิ้นที่ช่อกุหลาบอยู่ นิสาพยักหน้าพลางพูด “ค่ะ นั่นแหละน้องรินลูกสาวของคุณวรรณ” “นี่! น้องรวีรินลูกสาวของคุณน้าวรรณจริงๆ เหรอครับพี่สา” “ใช่ มีปัญหาอะไรมิทราบ” รวีรินเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่นิสาจะตอบคำถามของอนรรฆ ชายหนุ่มรีบถลาเข้ามายืนจนชิดติดกับหน้าเคาเตอร์พร้อมทั้งพูดว่า “ถ้างั้นก็...สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับน้องริน แหม วันนี้ได้รู้จักตัวจริงกันซะที ได้ยินแต่คุณน้าวรรณ พี่สา แล้วก็พี่ฝนพูดถึงเป็นประจำเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่อยากรู้จักกับน้องรินมาตั้งนานแล้วนะครับ ทำไมไม่บอกว่าเป็นลูกสาวคุณน้าวรรณล่ะครับ ปล่อยให้พี่หลงนึกว่าเป็นพนักงานใหม่ปล่อยไก่ไปทั้งเล้าเลยนะครับ” “ไม่ใช่ว่าเมื่อกี๊นายกำลังหว่านเสน่ห์จีบฉันอยู่เหรอ ช่อดอกไม้ของนายเสร็จแล้วทั้งหมดหกร้อยห้าสิบบาท” รวีรินพูดตรงๆ พร้อมทั้งส่งช่อดอกไม้ให้อนรรฆ ชายหนุ่มมองหญิงสาวรุ่นน้องด้วยสีหน้างุนงง ที่อีกฝ่ายดูเหมือนไม่เต็มใจอยากจะรู้จักกับเขาเลยสักนิด ดูจากท่าทางเฉยชาไม่ยินดียินร้ายกับสีหน้าเรียบเฉยของเธอเขาก็พอจะรู้แล้วล่ะ “เอ่อ นี่ครับ ค่าดอกไม้” อนรรฆส่งธนบัตรฉบับละหนึ่งพันให้หญิงสาวด้วยท่าทางเก้อๆ อีกฝ่ายรับไปแล้วก็เปิดลิ้นชักหยิบเงินทอนส่งให้ชายหนุ่ม พร้อมทั้งพูดว่า “ขอบคุณมาก” จากนั้นเธอก็นั่งลงที่เคาเตอร์ แล้วก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์ต่อทันที โดยไม่สนใจว่าเขายังยืนอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์เลยสักนิด อนรรฆรีรออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “น้องรินครับ พี่ขอตัวนะครับ” “เชิญ” รวีรินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองอนรรฆด้วยซ้ำ ชายหนุ่มเลยได้แต่หมุนตัวเดินไปหานิสา พลางกระซิบกับหญิงสาวรุ่นพี่ซึ่งยืนอยู่ที่หน้าร้านว่า “ท่าทางลูกสาวคุณน้าวรรณจะไม่ค่อยชอบผมเลยนะครับพี่สา” “เมื่อกี๊พี่ได้ยินว่าคุณไอเฟลกำลังจีบน้องรินอยู่เหรอคะ” นิสาถามยิ้มๆ อนรรฆมีสีหน้าเก้อเขินเล็กน้อยก่อนแก้ตัวว่า “พี่สาอย่าไปบอกน้าวรรณนะครับ ก็ผมไม่รู้ว่าน้องเค้าเป็นลูกสาวของน้าวรรณ นึกว่าเป็นพนักงานใหม่ ก็เลย...” “คิดจะจีบใช่มั้ยคะ” นิสาดักคอก่อนที่อนรรฆจะพูดจบประโยค “แหะๆๆ ก็น้องเค้าสวยนี่ครับ ผมเป็นโรคภูมิแพ้คนสวยซะด้วย” “แต่คนสวยคนนี้ไม่ได้เป็นโรคภูมิแพ้คนหล่อหรอกนะคะ แถมหล่อแบบคุณไอเฟลด้วยน้องรินเค้าไม่สนหรอกค่ะ” “ทำไมล่ะครับ หล่อแบบผมเป็นยังไงเหรอครับพี่สา” “ก็เพราะน้องรินเกลียดผู้ชายเจ้าชู้เข้าไส้เลยน่ะสิคะ แล้วคุณไอเฟลก็มีชื่ออยู่ในบัญชีดำของน้องรินด้วยนะคะ” “หา! ทำไมน้องเค้าต้องมาขึ้นบัญชีดำผมด้วยล่ะครับ” อนรรฆถามอย่างงุนงง “ก็เพราะคุณไอเฟลส่งช่อกุหลาบสีแดงให้สาวๆ ทุกวัน แถมยังวันละเป็นสิบช่อด้วยไงคะ” นิสาตอบแล้วหัวเราะเบาๆ อนรรฆหันกลับไปมองรวีรินอีกครั้ง หญิงสาวยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอยู่เหมือนเดิม ถ้าอนรรฆจำไม่ผิดคุณรวีวรรณเจ้าของร้านดอกไม้แห่งนี้เคยเล่าให้เขาฟัง ว่าลูกสาวของเธอกำลังเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่หกอยู่ที่โรงเรียนเซนต์แองเจล่า ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ยิ้มกับตัวเอง พลางคิดอยู่ในใจว่าน่าเสียดายจริงๆ ที่สาวสวยในร้านดอกไม้คนนี้เป็นลูกสาวของคุณน้ารวีวรรณเจ้าของร้านที่เขานับถือ แถมเธอยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายอีกต่างหาก ดังนั้นนี่จึงเป็นสองข้อแม้ที่เขาไม่ควรจีบเธอถึงจะเสียดายมากก็เถอะ เด็กอะไรหน้าตาสวยคมเชียวถ้าไม่ติดข้อแม้สองข้อที่ว่า อนรรฆจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือเขาไปแน่นอน น่าเสียดายสาวสวยในร้านดอกไม้จริงๆ เลย ชายหนุ่มบอกตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ อีกรอบแล้วบอกกับนิสาว่า “ผมไปนะครับพี่สา” จากนั้นร่างสูงก็ก้าวออกไปจากร้านดอกไม้ รวีรินเงยหน้าขึ้นมองตามหลังอนรรฆแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงทำแบบฝึกหัดต่อพลางบ่นพึมพำ “เชอะ! อีตาชีกอ จีบไม่เลือกหน้า”