บทที่ 19 โคแก่เปย์ไม่อั้น 1

“แหวนสวยมากเลยวา” ธารทิพย์ชมแหวนเพชรที่นานโอมอบให้วารุณีด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดีใจไปกับเพื่อนรักหลังได้ฟังเรื่องราวสุดแสนโรแมนติกที่นานโอทำให้วารุณี ทว่าหล่อนไม่คิดอิจฉา แต่ก็หวังในใจว่า สักวันจะมีผู้ชายคุกเข่าขอแต่งงานบ้าง แต่อีกใจก็ค้านกลับทันทีว่า คงไม่มีวันไหน จะมีผู้ชายคนไหนมามองตน จนก็จน ความสวยก็ไม่ได้ถึงขั้นเตะตาต้องใจผู้ชายตั้งแต่แรกเห็น ทโมน พูดจาไม่อ่อนหวาน นิสัยยิ่งไม่มีความหวาน คุณสมบัติอย่างหล่อนสมควรอยู่คนเดียว “แกก็ให้พี่น็อตซื้อให้สิ เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ” เมื่อวารุณีพูดถึงบุรินทร์ ความหมองเศร้าเกาะกินใจธารทิพย์ทันที หล่อนจะเจ็บน้อยกว่านี้หากไม่ตกปากรับคำเป็นแฟนจำเป็นของเขา ทว่าอีกใจกลับมีความสุข ธารทิพย์ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองว่า จะไปทางดีหรือทางไม่ดี เนื่องจากมันสับสนปนเปไปหมด “แกก็รู้ว่าฉันกับพี่น็อตไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ทุกอย่างที่ทำคือการแสดงล้วนๆ” “ถ้ามันคือการแสดง ฉันว่านะพี่น็อตคือนักแสดงยอดเยี่ยม เพราะเล่นได้สมบทบาทเหลือเกิน ดาราไทยยังอาย” แม้ว่าวารุณีจะเพิ่งเห็นการกระทำของบุรินทร์ที่ไว้วาน ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่าบังคับให้ธารทิพย์เป็นคนรักจำเป็นให้วันนี้เป็นครั้งแรก ทว่าหล่อนกลับเห็นบางอย่างในแววตาของบุรินทร์ รวมทั้งการกระทำของเขาที่มองยังไงไม่ชวนคิดเลยว่า บุรินทร์แกล้งทำ วารุณีดูออกแต่ทำไมธารทิพย์ถึงไม่เฉลียวใจสักนิด “เขาก็ต้องแสดงให้แนบเนียนสิ คนถึงจะเชื่อโดยเฉพาะคุณแม่” ธารทิพย์ตอบแบบไม่คิดอะไรลึกซึ้ง “ฉันก็เลยต้องเป็นนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมไปด้วย ไม่งั้นความแตก ถ้าความแตกเรื่องของแกรู้ถึงหูพี่เหนือแน่ ฉันถึงได้ทำเต็มที่ไง” “ถ้าเผื่อพี่น็อตชอบแกขึ้นมาจริงๆ แกทำไง” วารุณีถามกึ่งเล่นกึ่งจริง “แกจะรับรักพี่น็อตไหม” “คนระดับนั้นจะมามองอะไรฉัน ฉันไม่มีอะไรเทียบพี่น็อตได้เลยนะ อีกอย่างเขาไม่มีวันชายตามองฉันหรอก รอบกายเขามีแต่ผู้หญิงสวยๆ ฐานะดี การศึกษาเลิศ ซึ่งตรงกันข้ามกับฉันทุกอย่าง” ธารทิพย์พูดอย่างเจียมตน “ถ้าพี่น็อตสนใจฉัน เขาสนใจแกดีกว่า แกสวยกว่า ดีกว่าฉันทุกอย่าง” “แกนี่เหมือนจะเข้าใจโลกแต่ไม่เข้าใจเนอะ” ธารทิพย์มองหน้าเพื่อนกับคำต่อว่า “ทำไมอ่ะ ฉันเนี่ยเข้าใจโลกสุดๆ แล้ว” “เหรอ” วารุณีทำเสียงสูง “เข้าใจที่สุดในโลก โลกที่แกพูดถึงโลกแคบๆ ของแกรึเปล่า” “ฉันหมายถึงโลกอันกว้างใหญ่ย่ะ” ธารทิพย์ตอบกลับ “ทำไมแกชอบพูดว่าตัวเองไม่ดี ไม่คู่ควรกับใคร ต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนนั้นคนนี้ แล้วก็ต้องมาโยงถึงฉันทุกที ถ้าแกคิดแบบนี้นะ คนที่สวยน้อยกว่าแกก็คงอยู่คนเดียวไปจนตายแหละ แกไม่เห็นหรือไงว่าคนไม่สวยบางคนก็ได้แฟนหล่อปานเทพบุตร ของอย่างนี้มันอยู่ที่ใจนะน้ำ แกอย่าคิดมาก แกลองเปิดใจสิ เปิดกว้างๆ แล้วแกจะเห็นอะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะในแววตาพี่น็อต” วารุณีไม่อยากบอกธารทิพย์ตรงๆ หล่อนจึงบอกแบบอ้อมโลกแทน แล้วหวังว่าเพื่อนรักจะเข้าใจที่ตนพูดมาทั้งหมด “เห็นอะไรอ่ะ ฉันเห็นแต่ตาดำตาขาว” วารุณีได้ยินคำพูดประโยคนี้ก็อยากเอาหัวโขกกับโต๊ะ หล่อนไม่คิดว่า ธารทิพย์ที่เคยเข้าใจอะไรง่ายๆ คิดเก่ง อ่านคนเก่ง มาเจองานนี้เข้าถึงกับไปไม่เป็น สมองตื้อขึ้นมาซะงั้น “ฉันไม่พูดกับแกแล้ว ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์เสีย” วารุณีผุดลุกขึ้นยืน “ฉันไปซื้อไอติมกินดีกว่า แกไม่ต้องตามมาอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันซื้อมาเผื่อ” ธารทิพย์ที่กำลังจะลุกขึ้นตามเพื่อนไปรีบนั่งลงตามเดิม ไม่เข้าใจว่าวารุณีอารมณ์เสียตนเรื่องอะไร มานั่งนึกถึงคำพูดของวารุณีเมื่อครู่ มันก็จริงตามที่วารุณีเอ่ยออกมา คนหน้าตาไม่ดีมีคนรักออกเยอะแยะ พวกเขาใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข ต่างกับบางคู่ที่ทั้งสวยและหล่อ ทว่าชีวิตคู่กลับไม่ราบรื่น คำถามของวารุณีที่ว่า หากบุรินทร์สนใจตนขึ้นมาจริงๆ หล่อนจะรับรักไหม คำตอบก็คงมีคำตอบเดียวคือรับรัก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ บุรินทร์ไม่ได้สนใจหล่อน เขาสนใจวารุณีต่างหาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ดูแลดีเกินหน้าที่เช่นนี้ ขณะที่ธารทิพย์กำลังนั่งนึกถึงบุรินทร์ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนามว่ามากัส หนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน-อิตาเลี่ยนเดินมานั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามธารทิพย์ มากัสเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่มีความสนิทสนมกันพอสมควร พอนั่งลงปุ๊บก็หาเรื่องสนุกๆ มาเล่าให้ธารทิพย์ฟัง ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสโดยไม่รู้ว่า กำลังมีชายคนหนึ่งเดินหน้าบอกบุญไม่รับมาหาทั้งคู่ “คุยอะไรกัน” เสียงเข้มห้วนของบุรินทร์ดังขึ้น คนถูกทักเงยหน้ามองคนถาม “คุยเรื่อยเปื่อย” ธารทิพย์ตอบ “นัดห้าโมง มาทำไมตอนนี้” “คิดถึงแฟน มาก่อนเวลาไม่ได้หรือไง” บุรินทร์ตอบขณะหย่อนก้นนั่งข้างธารทิพย์ “รักมากก็ต้องคิดถึงมากเป็นธรรมดา” ธารทิพย์ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เขาจะแสดงละครสมบทบาทเกินไปแล้ว ทำราวกับว่าเป็นคนรักกันจริงๆ ยิ่งเขาทำเช่นนี้ รู้ไหมว่าหัวใจดวงนี้มันเจ็บปวด “จ้า น้ำก็รักพี่ คิดถึงพี่มากๆ สงสัยเราจะเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ มีกระแสจิตถึงกัน คิดถึงปุ๊บมาให้เห็นหน้าปั๊บ” ธารทิพย์ประชด แต่คนฟังอยู่ไม่คิดประชดตาม “จริงเหรอ น้ำรักและคิดถึงพี่จริงเหรอ งั้นเรียนจบแต่งงานกันเลยนะ” “จะบ้าเหรอพี่น็อต น้ำพูดประชด” ธารทิพย์พูดแก้ แต่หัวใจกลับเต้นแรง “โธ่ นึกว่าพูดจริง อดเลย” บุรินทร์ทำหน้าเซ็ง “พี่ว่าเราไปกันเลยเถอะ พี่มาก่อนนัดครึ่งชั่วโมงเอง พี่หิวแล้วด้วย” “ไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนวาก่อน คุณนานโอมารับตอนห้าโมง” ธารทิพย์เป็นห่วงเพื่อน “แกไปเถอะ ฉันอยู่คุยกับมากัสก็ได้” วารุณีที่เดินมาได้ยินคำพูดของธารทิพย์พอดี รีบพูดยื่นไอศกรีมที่ตั้งใจซื้อมาฝากธารทิพย์ส่งให้มากัสแทน “แกไปกับพี่น็อตได้เลย ต้องซื้อของหลายอย่างไม่ใช่เหรอ” “งั้นพี่ไปก่อนนะวา” บุรินทร์ลุกขึ้นยืน ฉุดข้อมือธารทิพย์ให้ลุกขึ้นตาม “ตามสบายค่ะ ฝากดูน้ำทั้งกายและใจนะคะพี่น็อต” “ได้เลยวา พี่จะดูแลน้ำอย่างดี” บุรินทร์รับคำ “ฉันไปก่อนนะ เจอกันที่ห้องนะ” ธารทิพย์บอกวารุณีที่พยักหน้ารับ ก่อนที่บุรินทร์จะกุมมือธารทิพย์ออกไป “แกจะรู้ตัวเมื่อไหร่เนี่ยน้ำว่าพี่น็อตชอบแก” วารุณีพูดขณะสายตามองไปยังเพื่อนรักที่เดินคู่กับบุรินทร์ไปยังรถยนต์คันหรู “เห็นทีต้องช่วยเบิกตาเบิกสมองยัยน้ำซะแล้ว” ธารทิพย์ช่วยเรื่องความรักของวารุณีมาตั้งแต่ต้น วารุณีจึงมีความคิดว่า สมควรที่ตนจะตอบแทนความมีน้ำใจของเพื่อนบ้าง ในเมื่อตนสุขสมหวังในความรัก ธารทิพย์ก็ต้องเช่นกัน ห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางกรุงโรมคือสถานที่ที่บุรินทร์กับธารทิพย์พากันมาหาของอร่อยๆ ทานและหาซื้อของที่ธารทิพย์ตั้งใจมาซื้อ แล้วหลังจากอิ่มท้อง ทั้งคู่จึงพากันเดินซื้อของ ส่วนใหญ่ของที่ธารทิพย์ต้องการซื้อคือ เครื่องสำอางที่ใช้ทำมาหากิน และต้องซื้อเติมตลอด การเลือกซื้อของของธารทิพย์ไม่ใช่เรื่องง่าย หล่อนมียี่ห้อเครื่องสำอางในใจ และจะเลือกซื้อร้านที่ถูกที่สุดเพื่อประหยัดเงิน หล่อนจึงเดินเข้าเดินออกร้านนั้นร้านนี้แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะซื้อ “เดินมาตั้งหลายร้านแล้วนะ ไม่เห็นซื้อสักที ไม่ชอบใจเหรอ” บุรินทร์ที่ไม่เข้าใจคนประหยัดถามขึ้นเมื่อหล่อนเดินเข้าร้านที่หก “ถ้าพี่น็อตไม่อยากเดินเหนื่อย ไปรอน้ำที่ร้านกาแฟก็ได้นะคะ น้ำซื้อของเสร็จจะไปหาค่ะ” การมาเลือกซื้อของในแต่ละครั้ง ธารทิพย์ชอบมาคนเดียว เพื่อจะได้เลือกซื้อของอย่างสะดวกใจ ไม่ต้องกังวลว่าคนที่มาด้วยจะรำคาญกับความเรื่องมากของตนหรือไม่