ขอพิชิตใจตัวร้าย (หนีไม่พ้น)

“นี่คุณ! ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลยนะ” เธอเอ่ยขึ้นเสียงขู่เขา เมื่ออีกคนก้าวขาเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นหญิงสาวก้าวหนีแต่ขาที่ยาวเหยียดของร่างสูงทำให้ระยะการก้าวของเขามีมากกว่าเธอมือหนายื่นมาใกล้ใบหน้าสวยก่อนที่จะ... ปึก! เธอโดนเขาดีดหน้าผาก...! หญิงสาวยกมือลูบที่หน้าผากมนของตัวเองมองร่างสูงอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะทำกับเธออย่างนี้ แดงไหมเนี้ย! ดวงตาปะทุร้ายส่งผ่านให้อีกคนหญิงสาวยิ่งหงุดหงิดที่เห็นสีหน้าดูจะสะใจเบาๆเผยมาให้เห็น “เป็นการไถ่โทษแล้วกัน” อะไรนะ! เขาดีดหน้าผากเธอเอาคืนที่ทำให้เสื้อเขาเปื้อนงั้นเหรอ!? จะจำอีกคนเอาไว้เลยว่าทั้งอันตรายไม่น่าไว้ใจแล้วยังจะนิสัยเสียอีก! ไพรินไม่คิดจะเอ่ยอะไรโต้ตอบสิ่งที่เขาทำ ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าเหมือนอยากจะกินหัวอีกคนก่อนจะเดินหนีออกมาเพราะถือว่าเธอได้ชดใช้ให้เขาแล้ว ร่างบางเดินมุ่งหน้ากลับโดยไม่คิดจะหันมามองร่างสูงนึกภาวนาหลายๆรอบอย่าให้ได้พบได้เจอกันอีก! ชายหนุ่มยังมองดูหลังบางจนหายลับไปพร้อมกับผู้คน เขามองท่าทางหญิงสาวเมื่อกี้ด้วยความรู้สึกสนใจ การกลับมาเหยียบไทยครั้งนี้คงจะมีอะไรให้ไม่น่าเบื่อสักเท่าไหร่ “ยัยรินหายไปไหนมา” ไพรินเดินเข้าไปเหยียบพื้นบ้านได้แค่สองก้าวเสียงที่ดังพอสมควรก็เอ่ยเข้ามาให้ได้ยินทันที “คุณย่า” เธอเอ่ยเสียงหวานอย่างออดอ้อนเดินไปหาผู้เป็นย่าที่ยังคงทำสีหน้าทะมึนมาให้ มือเรียวยกถุงที่ถือมาชูขึ้นให้หญิงชราได้ดู “รินไปตลาดมาค่ะ ซื้อนำ้เต้าหู้กับนำ้ผลไม้สดมาฝากด้วยนะคะ” “ไปแค่นี้ทำไมหายไปเป็นเกือบชั่วโมง” “รินรอแถวนานมากเลย” ใบหน้าสวยทำให้ดูสมจริงด้วยการทำสีหน้าเหนื่อยเสริมคำพูดตัวเองก่อนจะซ้อนตามองสบคุณย่าที่มองมาอยู่ “เอาเถอะ ตาลเอาของจากคุณหนูไปเทใส่แก้วมาให้ฉัน” ไพรินยิ้มหวานกับคำสั่ง ถึงคุณย่าจะดูดุแต่จริงๆแล้วก็ทั้งรักทั้งเป็นห่วงหลานสาวคนนี้มากจริงๆ เธออยู่พูดคุยและพาคุณย่าทานยาก่อนจะปลีกตัวออกมาเมื่อท่านต้องการนอนพักผ่อนเหมือนอาการยังไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ ร่างบางเลือกเดินออกมาสูดอาการที่สวนหลังบ้านมองกี่ครั้งก็รู้สึกสบายตาคุณย่าจัดสวนได้น่ามองจริงๆ ดวงตาเธอกวาดมองไปรอบๆเหมือนได้พักสายตากับสีเขียวของต้มไม้ใบหญ้าก่อนจะหยุดนิ่งมองดูกำแพงบ้านฝั่งบ้านที่หลังใหญ่โตมากนั้น นั้นมันน้องแมวนิ ขาเธอก้าวไปหามันเห็นน้องแมวตัวอ้วนขนสีขาวปุยกำลังหลับอยู่บนกำแพงบ้านของคุณย่านอนหลับพริ้มไม่รู้สึกตัว “น้องแมวน่ารักจัง” ไพรินเอ่ยเสียงหวานเงยมองมันไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่กลัวตกลงมารึไงกำแพงบ้านของคุณย่าก็สูงไม่ใช่เล่นนึกไม่ออกเลยว่าถ้าอยู่ๆเผลอตกลงมาจะเป็นอะไรรึเปล่า หญิงสาวไม่คิดจะไปรบกวนการนอนของมันขาของเธอก้าวเดินห่างออกมาเบาๆกลัวจะทำให้มันตื่นแต่ก็สงสัยอยู่ว่าเป็นแมวของใคร ข้างบ้านเธองั้นเหรอ? “คุณหนูคะ! อยู่แถวนี้ไหมคะ” เสียงตะโกนมาของปลาดังพอให้เธอสะดุ้งเพราะว่าเผลอไม่ใช่แค่เธอเจ้าแมวตัวนั้นมันก็สะดุ้งตื่นขึ้นด้วยไม่ต่างกันก่อนมันจะเสียหลักทรงตัวไม่อยู่ตกลงมาสัมผัสกับพื้น แถวตรงใกล้กำแพงเป็นพื้นหินไม่ใช่พื้นหญ้าด้วย หญิงสาวรีบวิ่งเพื่อหมายจะไปรับตัวมันไว้แต่ช้าไปเหมือนเจ้าขนปุยก็ตั้งหลักไม่ทันร่างของมันลงมาสัมผัสกับพื้นทันที ใจเธอหายวาบก้มลงไปมองดูเห็นมันไม่ได้มีเลือดอะไรแล้วก็พอโล่งอกแต่ก็ต้องหน้าเครียดเมื่อมันพยายามจะลุกขึ้นยืนขาหลังข้างหนึ่งดันไม่มีแรงลุกให้ สงสัยขามันจะเจ็บอยู่มากมันร้องออกมาเสียงเหมือนเจ็บปวดพาลให้ใจเธอวุ่น “เดี่ยวฉันจะพาไปหาหมอนะ” เธอค่อยๆยื่นมือขึ้นไปอุ้มไว้แนบอกขนาดแรงจะดิ้นหนีเธอก็ยังไม่ค่อยจะมีเลย “คุณหนูอยู่นี้เองเหรอคะอ้าวแล้วนั้นแมวจากไหนกันคะ” ปลาที่พึ่งจะเห็นเธอเดินมาถามเป็นชุดไพรินไม่คิดจะโกรธอะไรอีกคนที่ตะโกนเสียงดังเรียกเธอจนเข้าแมวตกลงมาเจ็บขาแบบนี้เพราะเจ้าตัวไม่รู้อะไร “มันตกลงมานะว่าจะพามันไปหาหมอ” “น่าสงสารจังเลยค่ะ” “ปลาเรียกฉันทำไมเหรอ” “ปลาไปทำความสะอาดห้องคุณหนูพอดีคุณวายุโทรเข้ามาน่ะค่ะปลาเลยจะเอามาให้คุณหนู” เจ้าตัวพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์ที่เธอลืมไว้ในห้องมาให้ “เอาไปไว้ที่เดิมเถอะแล้วปลาพอจะรู้ไหมว่ามีคลีนิคสัตว์อยู่แถวนี้รึเปล่า” “ปลาไม่ทราบเลยค่ะ” “งั้นไปบอกให้ไหลเตรียมรถให้ฉันหน่อยฉันจะพาแมวไปรักษากับหมอ” “เอ่อคงไม่ได้แล้วละค่ะ” ไพรินรู้สึกจะหงุดหงิดวันนี้เธอเจอเรื่องขัดใจตั้งแต่เช้า “ทำไมละ” “นายหญิงใช้ให้พี่ไหลไปทำธุระในเมืองค่ะคุณหนู” ให้มันได้ยังงี้สิ! รถก็มีอยู่คันเดียวด้วย! “ไปนานยัง” “ปานนี้น่าจะใกล้ถึงตัวเมืองแล้วค่ะ” แบบนี้จะให้วกกลับมารับเธอเห็นทีจะช้าเกินไป “แล้วจะทำยังไงดีมันน่าสงสารนะ” “มันตกมาจากไหนคะคุณหนู” “กำแพงฝั่งทางบ้านหลังนั้น” หญิงสาวเพยิดหน้าไปทางฝั่งบ้านที่อยู่ข้างๆ “น่าจะเป็นแมวของบ้านนั้นละมั่งคะคุณหนู ปลาตื่นมาช่วยป้าทิพย์ทำอาหารเช้าได้ยินเสียงร้องของแมวดังจากฝั่งนั้น” ก็น่าจะจริงแมวตัวนี้เป็นแมวพันธุ์เปอร์เซียขนนุ่มสลวยเหมือนได้รับการดูแลอย่างดี “งั้นฉันจะเอาไปคืนเจ้าของ” “คุณหนูเอาจริงเหรอคะ” ไม่ให้เธอเอาไปคืนแล้วจะให้ทำยังไงที่มันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ฝ่ายเธอเป็นคนผิดยังไงก็ต้องเอาไปคืนและขอโทษเขา “จริงสิ ฉันอยากรู้อยู่เหมือนกันว่าเจ้าของบ้านหน้าตายังไง” สร้างมาไว้ซะใหญ่โตหรูหราแต่นานๆมาทีเป็นเธอคงประกาศขายไปนานแล้วเสียดายเงินที่สร้างขึ้นมาแต่ใช้งานไม่คุ้ม “ปลาเคยเห็นนะคะ” “หือ ไปเห็นเอาตอนไหน” “ตอนที่คุณหนูไปตลาดได้ไม่นานเองค่ะ ปลาเห็นเขาเดินยืนอยู่หน้าบ้านน่าจะพูดคุยกับลูกน้องอยู่เพราะเห็นอีกคนก้มหัวก่อนจะเดินผ่านหน้าบ้านนายหญิงไปน่าจะไปตลาดเหมือนคุณหนูนะคะ” “เหรอ แล้วเขาดูเป็นยังไงบ้าง” อยากรู้ว่าน่ากลัวมากรึเปล่าทำแมวเขาเจ็บแบบนี้เธอจะโดนด่ากลับมาไหมใจก็ชักจะหวั่นๆ ไพรินมองสีหน้าดูเพ้อของปลารอยยิ้มเขินของเจ้าตัวถูกส่งมาให้เมื่อเธอถาม “หน้าตาดีหล่อมากเลยค่ะคุณหนู!” สงสัยจะหล่อมากจริงๆปลาถึงได้ออกอาการมากขนาดนี้ ไพรินมองไปทั่วบ้านหลังใหญ่อย่างตื่นตาเธอว่าภายนอกดูดีหรูมากแล้วเข้ามาภายในแทบจะเพิ่มเป็นหลายเท่าตัวนึกแล้วก็อดเสียดายไม่ได้สร้างมาซะใหญ่โตแต่ไม่ได้อยู่ให้มันคุ้มกับเงินที่สร้าง “นั่งรอก่อนนะครับผมจะไปเรียนท่านให้” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจตอบกลับยอมนั่งรถที่โซฟาปักลวดลายดูสวยงามมือเรียววางเจ้าแมวที่อุ้มมาไว้ที่ตักของตัวเองมันเหมือนจะคุ้นเคยกับที่นี้ตั้งแต่เธอเข้ามาแล้วพยายามที่จะลุกอยู่หลายครั้งแต่เพราะขาที่เจ็บจึงยังติดอยู่กับเธอ หญิงสาวมองมันด้วยแววตาทั้งสงสารและเป็นห่วงไม่ใช่แค่เจ้าแมวหรอกรวมสัตว์ทุกตัวด้วยเห็นแบบนี้ก็รู้สึกหดหู่ ยกเว้นสัตว์เลื้อยคลายและพวกแมลงไว้เป็นข้อยกเว้นแล้วกัน... ใบหน้าสวยเงยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้ เธอไล่สายตาขึ้นไปมองผู้มาใหม่ก่อนจะรู้สึกผงะไม่เชื่อสายตาตัวเอง อีกแล้วเหรอ!? ทำไมเธอถึงหนีเขาไม่พ้นกัน...! ตรงหน้าคือผู้ชายที่เธอพึ่งจะทำนำ้หกใส่เสื้อเขาเมื่อช่วงเช้า หญิงสาวนั่งนิ่งความเงียบเข้ามาปกคลุมไม่มีใครเงยอะไรขึ้นสักอย่าง เธออยากจะลุกหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้อีกใบหน้าหล่อก้มลงมาแต่ยังไม่เอ่ยพูดอะไรสักคำเจ้าแมวที่เธออุ้มมาพอเห็นอีกคนก็ร้องใส่พยายามจะลุกขึ้นไปหาเขามือของชายหนุ่มยื่นมือมาลูบที่หัวของมันที่ยังคงอยู่บนตักเธอ “สร้างเรื่องอีกแล้วนะ” เธอก็รู้ว่าเขาคุยกับแมวแต่ทำไมไม่รู้ถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองโดนไปด้วย “แมวของคุณมันตกลงมาที่กำแพงบ้านฉัน” เลือกที่จะไม่พูดถึงสาเหตุที่มันตกลงมาเพราะแค่เรื่องเมื่อเช้าเธอก็ปวดหัวกับอีกคนพอแล้ว มือเรียวอุ้มเจ้าแมวส่งไปให้เขา มือหนารับมันเอาไว้ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง “ตกได้ยังไง” เธอลุกขึ้นยืนในสมองกำลังคิดหาเหตุผลตอบอีกคน “ไม่รู้ ก็เห็นมันตกลงมาแล้ว” “รู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นเจ้าของ” คำถามที่สองก็เอ่ยมาอีกแล้วนี้เขาจะถามเธออีกนานไหม! “ก็ลองถามคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านคุณเขาบอกว่าเป็นแมวของคุณ”เขาไม่ได้ถามอะไรอีกกลับยื่นแมวกลับมาให้เธออีกครั้งหญิงสาวเผลอบ้าจี้รับมาไว้กับตัวเองเหมือนกัน ทำบ้าอะไรเนี้ย!? “ตามมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะเดินไปทางประตูบ้าน “นี่! ฉันก็เอาแมวมาคืนให้แล้วยังจะอะไรอีก” คำพูดร่างบางเหมือนจะเป็นอากาศธาตุอีกคนก้าวเดินชนิดไม่หันกลับมาฟังจนเธอจนใจต้องเดินตามเขาไปมองร่างสูงที่มาหยุดยืนอยู่ที่รถสปอร์ตคนหรูสีดำทมิฬดูเข้ากับเจ้าของรถอดจะคิดขึ้นมาไม่นานว่าเท่มากจริงๆ “ขึ้นรถ” เขาว่าอะไรนะ..? “ทำไม”ทำไมเธอต้องทำตามเขาสั่งด้วยเล่า อยากจะหนีห่างเขาจะตายไป เรื่องอะไรเธอจะทำตามกัน! เขาเลิกจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอร่างสูงพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนขับเสียดื้อๆปล่อยให้เธอยืนเคว้งคว้าง จนต้องเดินไปที่รถเปิดประตูฝั่งคนขับมือเรียวที่อุ้มแมววางมันไว้ที่เบาะนั่ง “แมวคุณก็พาไปเองสิ” เธอพูดบอกกำลังจะปิดประตูรถมือหนาดันยื่นมาขวางไม่ให้เธอปิดมันซะก่อน “ขึ้นมาเดี่ยวนี้” ก็ไม่อยากไปด้วยไงเล่าจะมาตื้อฉันทำไมตาบ้าเอ้ย! “นี่คุณ!-“ เธอกำลังจะเอ่ยว่าเขาแต่เจ้าแมวที่อยู่บนเบาะที่นั่งอยู่ๆก็ร้องขึ้นมาซะเสียงดังมันพยายามใช้แรงทั้งหมดลุกขึ้นกำลังจะกระโดดลงจากรถหญิงสาวตกใจอุ้มมันเอาไว้แนบอกตัวเอง อยู่ๆเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย! น่าปวดหัวทั้งแมวทั้งเจ้าของเลย!!