เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 7 คู่หมั้น

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 7 คู่หมั้น [ยินดีกับการทำความดีเป็นครั้งที่ 85/99,999 ด้วยนะโฮสต์! ระบบได้จัดการสุ่มสกิล โฮสต์ได้รับสกิล ’จัดงานเลี้ยง’ ยินดีด้วย! ยินดีด้วย!] \"ทำไมชื่อสกิลถึงไม่หวือหวาเลยอ่ะ\" [ระบบหมดมุก] \"...\" อย่างน้อยเธอก็ได้แต้มความดีมาสองแต้มล่ะวะ! [ตอนนี้แต้มความดีของโฮสต์สามารถแลกสกิล ’เทเลพอร์ต’ ได้ โฮสต์จะแลกเลยหรือไม่] \"จัดไปอย่าให้เสีย!\" เจ้าระบบส่องแสงวูบหนึ่ง ลอเรนท์ยืนกำมือมองอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นแม้แต่น้อย ต่อให้ตีลังกา ดัดหลัง ทำสะพานโค้งก็ไม่ต้องอายใครจ้า! (แม้ไม่รู้จะทำไปทำไมก็เถอะ) [ระบบทำการติดตั้งสกิล ’เทเลพอร์ต’ เสร็จสิ้น] ติ๊ด! เสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวก่อนที่ลอเรนท์จะเซนิดหน่อยแล้วสะบัดหัวเบาๆ อยู่ ๆภาพตรงหน้าก็มืดครึ้มทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่ พอสัมผัสได้ว่าตัวเองมีพลังเพิ่มพูนขึ้นก็ฉีกยิ้มอย่างดีใจไปทางระบบ [โฮสต์อย่าได้มโน การติดตั้งสกิลไม่ได้ส่งผลอะไรกับร่างกายทั้งสิ้น] \"...แหะ\" ให้เธอมโนหน่อยก็ไม่ได้! [หากจะเรียกใช้ให้ทำการกำหนดพื้นที่แล้วพูดว่า ’จงเปิดออก เส้นทางแห่งดวงดาว!’ จากนั้นโฮสต์ก็จะเทเลพอร์ตไปได้] \"เดี๋ยวๆ ไอ้คำพูดน่าอายมันอะไรกัน\" [หากไม่พูด สกิลจะไม่ทำงาน] \"นี่! เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนายจะให้ฉันพูดอะไรแบบนี้จริง ๆ เหรอ\" ลอเรนท์ยกมือกุมอก ดวงตากลมโตพราวไปด้วยความอ้อนวอน บอกเลยว่าพอเธอทำในร่างลอเรนท์ที่สวยหยาดเยิ้มปานนางฟ้าตกสวรรค์ ขออะไรก็สมหวังทั้งนั้นแหละ! [ระบบขอโทษ] เยส! [ความจริงต้องทำท่าด้วย ยกสองมือมาไขว้กันไว้ข้างหน้า นิ้วกลางกางออกกว่านิ้วอื่นให้เหมือนจีบกรายๆแบบงดงาม แล้วก็กางขาออกนิดหน่อย แล้วก็พูดว่า ’ตัวแทนแห่ง...’] พลั่ก! \"บ้า!\" ไม่จำเป็นต้องรอฟังจบประโยค เธอก็จัดการตบระบบกระเด็นไปโดนผนังทันที หันมาตั้งสมาธิกับตัวเองดีกว่า \"จงเปิดออก เส้นทางแห่งดวงดาว!!!\" กริบ... \"ท่ะ...ทำไมใช้ไม่ได้\" [อะแฮ่ม โฮสต์เชื่อระบบจริงเหรอ] \"เจ้าบ้าาา!!!!!!!!! วันนั้นเธอก็ไม่รู้เลยว่าได้เผลอสร้างข่าวลือว่าตั้งแต่กลับมาจากการเดินทางไปต่างเมือง องค์หญิงก็คล้ายโดนผีเข้า ใจดีขึ้น อ่อนโยนขึ้น และมีอาการพูดคนเดียว... \"ส่ะ...สวัสดีค่ะ\" \"ครับ\" ลอเรนท์หันสายตาหลบไปด้านข้างเมื่อโดนดวงตาสีนิลที่เย็นชาเสียจนบาดหัวใจมองตรงมา ชายหนุ่งร่างสูงในชุดภูมิฐานนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาล้อมรอบด้วยเรือนผมสีดำที่มัดเป็นโบไว้ตรงหลังคออย่างงดงาม แต่คนมองอย่างเธอเห็นแล้วรู้สึกเสียววาบแปลกๆ รู้สึกเหมือนโดนดาบล่องหนแทงกระหน่ำจนเลือดไหลมุมปากเลยล่ะค่ะ \"อ่ะ...เอเดน\" ลอเรนท์ยื่นมือไปดึงชายเสื้อของผู้ชายที่ยืนอารักขาเธอที่ข้างหลังทันที หมอนี่ใครอ่ะ อยู่ ๆก็มีคนมาแจ้งว่ามีคนมาขอพบ ไอ้เราที่กำลังนอนอย่างขี้เกียจพลางสวาปามขนมก็ได้แต่ลุกขึ้นแล้วมานั่งเสนอหน้าอย่างงงๆตรงนี้ \"...ดูเหมือนท่านจะเปลี่ยนไปจริง ๆนะครับ\" \"ค่ะ..คะ?\" ลอเรนท์เบิกตาอย่างงุนงง ทำไมเธอรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้จังเลย \"คงไม่ได้ลืมหน้าคู่หมั้นคนนี้หรอกนะครับ?\" \"ค่ะ...คู่หมั้น!!!\" \"องค์หญิง\" เสียงเย็นๆของเอเดนเรียกสติของลอเรนท์ได้มากพอดู พอคิดว่าเรื่องความจำเสื่อมจะต้องเป็นความลับ ลอเรนท์ก็ดึงหน้ากากมาใส่ทันที \"ไม่มีทางหรอกค่ะ ท่านโนอาร์\" ลอเรนท์ฉีกยิ้มบางไปให้ พยายามควบคุมสติให้ถึงที่สุด แม้เธอจะโกหกไม่เก่ง แต่เธอคิดว่าเธอแสดงเก่งอยู่นะ ยิ่งหนังจักรๆวงศ์ๆนี่เซียนมาก \"ลอเรนท์คิดถึงท่านทุกวันเลยล่ะค่ะ\" \"...\" ทำไมเงียบล่ะ? ร่ะ...หรือเธอยังแสดงความรักไม่มากพอ ได้ยินว่าลอเรนท์คนเก่าคลั่งรักชนิดที่ไปแย่งคู่หมั้นมาเลยนี่ สงสัยแค่บอกคิดถึงคงไม่พอแน่ ๆ \"คิดถึงทุกลมหายใจเลยค่ะ!\" ว่าต่ออย่างแข็งขัน พออีกฝ่ายยังเงียบอยู่ ใจดวงน้อยก็โหวงเหวง ในหัวคิดไปถึงละครที่ผู้หญิงคลั่งรักมาก ๆ ทันใดนั้นหัวเธอก็ปิ๊งขึ้นมาทันที ลอเรนท์ลุกจาเก้าอี้แล้วไปนั่งเบียดร่างสูงอย่างลืมความเป็นกุลสตรี มือบางยกเกาะแขนอีกฝ่ายเอาไว้อย่างออดอ้อน \"โนอาร์มาหาเค้าซะไกล เหนื่อยไหมคะ?\" \"แค่ก!\" \"อ่ะ...องค์หญิง\" \"มีอะไรเหรอคะเอเดน?\" ลอเรนท์หันไปฉีกยิ้มให้ รู้น่าว่าจะชมเธอว่าเธอแสดงได้เนียนมาก! แต่เอาไว้ชมทีหลังก็แล้วกันนะ เธอกลัวอีกฝ่ายจะจับได้ซะก่อน! \"ชานี่อร่อยมากเลยนะคะ โนอาร์ไม่กินเหรอ?\" \"เอ่อ...\" ทำไมเหมือนเธอเห็นสายตาขอความช่วยเหลือของคุณคู่หมั้นที่ส่งไปหาองครักษ์ของเธอเลยล่ะ \"ไม่กินเหรอคะ...\" เธอเผลอทำหน้าซึมออกมา ก็ชานี่เธออุตส่าห์ทำเองเลยนี่นา พอเอเดนบอกว่าปกติองค์หญิงจะกินชาต่างน้ำ เธอก็ต้องฝืนกินชาขมๆตลอด กินไปกินมาทนไม่ได้จ้า วิ่งหน้าตั้งไปชงชาเองถึงในครัว พวกบรรดาเมดๆก็พยายามห้าม แต่ด้วยใจที่มุ่งมั่น เธอเลยฝ่าฟันจนได้กาน้ำชาที่หวานถูกปากเธอที่สุดกาหนึ่ง พอพวกเมดได้ชิมก็พากันถอยกลับไม่เคยยุ่งกับเรื่องชาเธออีกเลย ดังนั้นทุกวันนี้เธอจึงได้ดื่มชาที่หวานหอมคอสมใจ แล้วรู้ไหมว่ากว่าเธอจะได้สักกามันยากขนาดไหน! เจ้าบ้านี่อะไรเนี่ย! ตอนแรกก็คิดว่าดีอยู่หรอก! แต่กล้าดียังไงนั่งเมินน้ำชาเธอจนมันเย็นชืดแบบนี้ นั่น! ตกตะกอนแล้ว! \"ท่านโนอาร์...กินเถอะครับ\" \"...ครับ\" เพี๊ยะ! \"มันเย็นแล้วจะกินได้ยังไงคะ!\" ลอเรนท์ตีมือหนาแรงเสียจนขึ้นสีแดง เธอแย่งแก้วชาไปจากมือก่อนจะผุดลุกขึ้นไปรินชาให้ใหม่ ความเคยชินจากการเป็นคนรับใช้มานาน พอเธอรินชาเสร็จก็ดันมาวางอย่างนอบน้อม โค้งตัวให้อย่างนอบน้อม แล้วก็ไปยืนซ้อนหลังอย่างนอบน้อม \"องค์หญิง...\" \"คะ\" \"ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้นละครับ\" โนอาร์หันหน้าไปมองอย่างสงสัย ชนิดที่ใบหน้ายิ้มแย้มอันเป็นหน้ากากของเขาหลุดหายไปอย่างไม่อาจเรียกคืนได้ \"น่ะ...นั่นสินะคะ\" ลอเรนท์ยิ้มแห้งให้อย่างเพิ่งรู้ตัว เธอเดินไปนั่งเก้าอี้ของเธอแล้วคว้าหมอนมาซุกเอาไว้ โผล่มาแค่ดวงตากลมที่มองซ้ายมองขวาไปมาอย่างหลุกหลิก \"แล้ว...มีธุระอะไรเหรอคะ\" \"ผมแค่ได้ยินข่าวลือขององค์หญิงที่ ’ผิดปกติ’ มาน่ะครับ\" \"ข่าวลือเหรอคะ\" ลอเรนท์เหลือบตาไปมองเอเดนที่ยืนเคียงข้างแทนที่จะไปยืนข้างหลังแล้ว (จะได้จับทันตอนที่ลอเรนท์จะทำอะไรแปลกๆ) \"ครับ\" โนอาร์เรียกความเยือกเย็นของตัวเองกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่เจอเรื่อง ’แปลกๆ’ ไป สงสัยข่าวลืออาจจะเป็นจริงที่บอกว่าองค์หญิงโดนผีเข้า...แต่การตรวจสอบแค่นี้คงทำให้ท่านผู้นั้นสบายใจไม่ได้ เขาจะต้องสืบค้นให้ลึกกว่านี้ \"แหะๆ ก็แค่ข่าวลือนี่คะ\" ลอเรนท์บ่ายเบี่ยง การแสดงเป็นสาวคลั่งรักคงทำต่อไม่ทันแล้วมั้ง เธอไม่ได้ไม่อายสักหน่อยที่ทำตัวแบบนั้น ไหน ๆเธอก็ฝืนทำต่อไม่ได้แล้วตอนนี้ก็เอาสมองมาหาทางตอบโต้กับคุณคู่หมั้นดีกว่า \"เขาบอกว่าองค์หญิงเปลี่ยนไปมาก ทั้งนิสัยใจคอและการวางตัว เหมือนมีใครมาสิงร่าง...\" \"แค่ก\" อยู่ ๆก็เหมือนมีอะไรติดคอ \"อะไรกันคะเรื่องไสยศาสตร์แบบนั้น\" \"ไสยศาสตร์?\" \"เรื่องเหนือธรรมชาติน่ะค่ะ!\" \"เรายังมีเวทมนตร์เลยองค์หญิง\" \"โอ๊ย! ปวดท้อง!\" ลอเรนท์กุมท้องเอาไว้ ใบหน้าหวานซีดเผือดอย่างไม่ได้แสร้งทำ เธอเครียดลงกระเพราะจ้าทุกคนน \"ปวดท้อง\" \"องค์หญิง\" เอเดนคุกเข่าลงจับใบหน้าของเธอให้สบกับดวงตาของเขา \"เป็นอะไรไหมครับ\" \"เอเดน...ฉันปวดท้องจังค่ะ\" \"งั้นไปพักกันเถอะครับ\" \"ค่ะ\" เอเดนยื่นมือให้เธอมาเกาะกุมก่อนจะโอบไหล่ของเธอคอยพยุงช้า ๆ อาการเสียดท้องราวกับไส้แตกทำให้เธอจำมือเอเดนแน่นขึ้น ใบหน้าหวานมีเหงื่อไหลพลั่กๆ ทั้งยังซีดเผือดเสียจนน่าสงสาร \"เดี๋ยวครับ\" โนอาร์ลุกขึ้นยืน แม้จะเหมือนพูดกับเธอ แต่สายตาคมกลับจ้องตรงไปยังองครักษ์ที่ยืนข้างกายเธอ \"องค์หญิงยังไม่ได้ตอบคำถามผม\" \"ฉัน...ปวดท้องค่ะ\" ลอเรนท์บอก ตอนนี้เธอปวดท้องจริง ๆนะเออ! \"แค่ตอบคำถามผมก็พอนี่ครับ จริงไหม?\" \"...\" ลอเรนท์เม้มปากสนิท ทำไมหมอนี่ขี้ตื๊อจริง ๆ สรุปเธอเป็นองค์หญิงจริงเหรอ ทำไมหมอนี่สั่งเธอจัง... \"ท่านโนอาร์ องค์หญิงไม่สบาย ผมเกรงว่าคงไม่สะดวก\" \"แค่ตอบคำถามผมเองครับ เอเดนคงไม่อยากให้ท่านผู้นั้นไม่สบายใจหรอกนะ?\" แม้ลอเรนท์จะก้มหน้าหลบตาโนอาร์ แต่เธอก็ยังจับน้ำเสียงอีกฝ่ายได้ โนอาร์กำลังขู่เอเดนเหรอ? \"...\" \"เอเดน\" ลอเรนท์กระซิบเสียงแผ่ว นายจะอยู่ข้างฉันใช่ไหม... \"ไปกันเถอะครับ\" \"อ่ะ อืม\" เธอถูกพยุงไปช้า ๆ ในตอนที่กำลังจะพ้นบานประตูเธอก็แอบเหลือบไปมองคุณคู่หมั้นที่ยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิม ดวงตาสีดำนั้นดูมืดสนิทชนิดที่มองแล้วรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เธอทำถูกแล้วรึเปล่านะ?