เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 9 เริ่มเรียนรู้

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 9 เริ่มเรียนรู้ \"ระบบบอกฉันที...ว่าเรื่องพวกนี้แค่ฝันไป\" ลอเรนท์เหม่อมองเพดานขาวๆ ด้วยสีหน้าที่แม้จะดูงดงามตามใบหน้าฉบับเดิมของเจ้าของร่างยังไง ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความโง่ของเจ้าของร่าง ห้องนอนนี้ยังคงหรูหราและเธอยังชอบมันเหมือนเดิม เพียงแต่วันนี้มีสิ่งหนึ่งที่รบกวนจิตใจเธอเป็นพิเศษ นั่นก็คือกองบรรดาหนังสือมากมาย ทั้งสารานุกรม ชีวประวัติ ประวัติศาสตร์ และอื่น ๆ อีกมากมาย ที่เจ้าองครักษ์หน้านิ่งนั่นหอบมาวางเอาไว้ พร้อมกับเสียงดังกริ๊กของประตูที่ล็อคจากข้างนอก ’หากยังอ่านพวกนี้ไม่หมด องค์หญิงไม่มีสิทธิออกจากห้องครับ’ จ๊ะ! มาให้หมดเลยจ๊ะ! [โฮสต์ควรยอมรับความจริง แล้วรีบกอบกู้สถานการณ์ตัวเองได้แล้ว] \"ฉันใช้เทเลพอร์ตหนีไปได้ไหม...\" [ไปตายเหรอ?] \"นี่นายดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ! \" ลอเรนท์เบะปาก เห็นอย่างนี้เธอก็เคยจนมาก่อนะโว้ย ชีวิตทีกัดปากตีนถีบเป็นยังไงทำไมเธอจะไม่รู้ แต่ก็อย่างที่เคยบอกไปว่ามันดีทุกอย่าง เว้นอย่างเดียวคือโลกนี้กฎหมายไม่แน่นพอเท่านั้นแหละ จะถูกฆ่าก็ง่าย จะถูกจับไปขายก็ง่าย ไปเป็นทาสก็ยังง่ายเลย ไม่รู้ว่าทุกคนชินกับโลกที่ป่าเถื่อนแบบนี้ได้ยังไง... [หากเทียบกับฝั่งปีศาจแล้ว โลกมนุษย์ไร้อารยธรรมกว่ามาก นั่นเป็นผลมาจากทางผู้พัฒนาเกมต้องการให้ ’ปีศาจ’ เป็นเผ่าพันธ์ชนชั้นสูง และเพิ่มความนิยมให้กับหมู่ผู้เล่นสาวๆ มากขึ้น] \"...แต่มันซวยฉันน่ะสิ\" ลอเรนท์ถอนหายใจ ถึงระบบจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็ไม่ได้อยากกลับไปฝั่งปีศาจหรอกนะ ความใฝ่ฝันของเธออีกอย่างก็คงอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นสักครั้งในชีวิต อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่อย่างนี้เธอก็โอตาคุพอตัว แต่เธอเป็นพวกนิยายกับการ์ตูน มากกว่าจะเป็นพวกโอโตเมะเกมแบบนี้น่ะสิ แถมชื่อเกมน่าเกลียดๆ แบบนี้ เธอไม่คิดจะหยิบมาเล่นให้เสียเวลาเปล่าหรอก แถมพอนึกหน้าพระเอกในเกมทั้งสี่คนที่เหยียดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้ว โดยเฉพาะเจ้าบ้าเทียร์ที่กล้าจับเธอไปทดลอง เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกมือมาลูบแขนไปมาให้หายขนลุก ผู้ชายเเบบนั้นสาวๆ กรี๊ดกันไปได้อย่างไงนะ? เฮ้อ \"เอาเถอะ ต้องลองสักตั้งใช่ไหม\" ลอเรนท์เหยียดตัวขึ้นมานั่งมองกองหนังสือรอบที่สิบ เธอไม่ชอบอ่านหนังสือเท่าไหร่ เพราะมันทำให้นึกถึงความทรงจำตอนยังอยู่ในโบสถ์ที่เธอตัองนั่งหลังคดหลังแข็งอ่านหนังสือสอบ โดยมีเทียนโง่ๆ จุดเล่มหนึ่ง กว่าจะผ่านไปแต่ละคืนก็แลกมากับการใส่แว่นตาหนาๆ ที่ใส่แล้วถูกคนในโบสถ์เรียกเธอยัยเอ๋อๆ แต่หากเธอไม่ทำอะไรเลย เธอก็คงเป็นผู้หญิงที่ไร้ค่าที่สุดเลยล่ะมั้ง ชีวิตตัวเองยังไม่คิดจะพัฒนาอะไรเลยนี่นา \"กะจะมาอยู่แบบสบายๆ แท้ๆ \" ลอเรนท์นึกถึงตอนตัวเองยังคงเป็นลิลิธอยู่แล้วก็รู้สึกคิดถึงนิดหน่อย แม้จะอยู่ในร่างกายที่อ่อนแอ ทั้งยังไม่สวยแบบร่างนี้ ถึงจะวุ่นวายกับพวกเจ้านายทั้งสี่ไปบ้าง แต่โดยรวมเธอก็มีความสุขดี แถมยังมีเพื่อนด้วย! ถึงจะยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ก็ตาม พอมาเทียบกับร่างนี้แล้ว นอกจากเอเดนที่อยู่ข้างๆ ทั้งยังไม่มีความจริงใจแล้ว เธอก็แทบจะไม่มีใครเลย แต่ถามว่าเศร้าไหม? ก็ไม่นะ เธอกลับคิดถึงลอเรนท์ตัวจริงมากกว่าว่าเจ้าตัวอยู่ได้ยังไงในสถานการณ์แบบนี้ ในสถานที่ที่ไม่มีใครรักเลยแบบนี้ ลอเรนท์จะรู้สึกยังไงนะ ในคืนนั้นเธอก็เปิดหนังสือค้างเอาไว้ทั้งคืน โดยที่ในหัวเอาแต่ขบคิดเรื่องของลอเรนท์ตัวจริงไม่หยุด \"นี่คือแบบทดสอบของเมื่อวานครับ\" \"คะ? \" เช้าวันนี้เธอถูกปลุกด้วยมือหนาของเอเดนที่เข้ามาตบไหล่เบาๆ ทำให้รู้ตัวว่าเธอเผลอหลับคากองหนังสือตั้งแต่เมื่อคืน ตรงมุมหนังสือมีน้ำลายเธออยู่ด้วยนิดหน่อย ก่อนที่จะสะลึมสะลือไปมากกว่านี้ ก็ถูกกระดาษสีขาวปึกหนึ่งกระแทกใส่หน้า หลังจากนั้นลอเรนท์ไม่อยากจะคิดเลยว่าชีวิตเธอต้องถูกรังแกไปมากเท่าไหร่ ตื่นเช้ามาออกกำลังกาย ตอนกลางวันเรียน พักกินข้าว แล้วก็เรียนพวกมารยาทสังคมชั้นสูง ตอนกลางคืนยังต้อนเรียน ก่อนนอนยังต้องสวดมนตร์ไว้เทพเจ้าบ้าบออะไรไม่รู้ เพื่อให้เป็นที่คุ้นชิน พูดก็พูดเถอะ นี่มันเชี่ยไรวะ?! นังลอเรนท์คนนี้เกิดมาเพื่อจะเป็นชนชั้นล่างนะโว้ยย เพี๊ยะ! \"อย่าเหยียดขาแบบนั้นค่ะ\" \"ค่ะ\" สรุปเธอก็ต้องกัดฟันทนกับเรื่องพวกนี้ต่อไปใช่ไหม... แถมตอนที่เอเดนยื่นข้อสอบชุดแรกมาให้ คะแนนของเธอยังห่วยชนิดที่เอเดนเผลอเอาไปเผาไฟ แล้วก็เพิ่มสาระพันปัญหามาให้เธอเรียน เธอจำไม่ได้แล้วว่าการนอนหลับอย่างเป็นสุขอย่างไร ตอนนี้เพียงแค่หัวสัมผัสหมอน โลกก็ดับลงแล้ว [โฮสต์...] \"ฉัน...โอเค\" ตอบไปแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ใต้ตาดำคล้ำเหมือนหมีแพนด้า แถมดวงตายังเหม่อลอยจับโฟกัสไม่ได้ [โฮสต์...] \"ฉัน...\" \"องค์หญิงได้เวลาไปเรียนมารยาทแล้วครับ\" \"...\" ขอตาย!!!!!!!!!!!