ตอนที่1 หญิงหม้าย 1

ณ สนามบินใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร “จูจู หรือ อัสมา” สาวไม่น้อยวัย 35 กะรัต สาวลูกผสมไทยจีนแถมอิสลามอีกนิดหน่อยจากทางฝั่งย่าที่มาจากภาคใต้สุดของประเทศไทย เจ้าของร้านสปาขนาดย่อมย่านท่องเที่ยวแห่งหนึ่งในเมืองกรุงนั่งฟังเพลงปล่อยอารมณ์รอขึ้นเครื่องอย่างเหงาหงอยหลังจาก “ต้นอ้อ“เพื่อนสาวคนสนิทที่นัดกันไว้ในทริป “เซี้ยงไฮ้ในฝัน 6คืน7วัน” ที่เธอเป็นฝ่ายคะยั้นคะยอให้นางยอมไปเที่ยวด้วย ฉลองการเป็นโสดในรอบที่เท่าไหร่เธอก็ไม่อยากจะนับต้องลงไปเคลียร์งานด่วนที่มีปัญหา เสร็จแล้วถึงจะตามเธอไปในอีก 2วันข้างหน้า เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องดังขึ้นพร้อมกับที่ทุกคนเริ่มทยอยเดินตามกันไปยังประตูทางออก หลังจากนั่งประจำที่พร้อมรัดเข็มขัด หญิงสาวก็ทอดสายตามองลงไปยังเบื้องล่างเห็นเจ้าหน้าที่ส่งสัญญาณให้นักบินถอยพร้อมเตรียมนำเครื่องขึ้น แสงแดดจ้าสายตาเริ่มพร่ามัวความนึกคิดต่างๆก็วนกลับเข้ามาในสมอง น้ำตาก็เริ่มปริ่ม นึกไปถึงคนไกลที่เคยอยู่ในห้วงคำนึงมาถึง5ปี คนที่เธอเคยตั้งความหวังไว้ว่าจะเป็นคนที่จูงมือกันไปจนถึงวันแต่งงานจนยอมมอบกายมอบใจให้เขาครอบครอง ความสาวที่เธอหวงแหนนักหนาแต่เพราะรักเธอจึงตัดสินใจยอมเป็นของเขาอยู่กินกับเขาโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน รอวันที่เขาพร้อมจัดงานแต่งของเรา แต่สุดท้ายคำว่ารักแท้แพ้ระยะทางมันก็เป็นจริง หากระยะทางหรือจะทำร้ายความรักได้หากใจของเรามั่นคงต่อกัน ในความห่างไกลแค่ปีกว่าๆที่เขาไปทำงานต่างประเทศ มีเพียงแค่เสียงตามสาย หากจะได้เห็นหน้าก็เมื่อเวลาที่เขาว่างจริงๆเท่านั้น ในข้ออ้างของการไม่ค่อยมีเวลาโทรหา กลับกลายเป็นว่าเขามีคนอยู่ข้างกายตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น นึกไปแล้วก็ตลกนักหากผู้หญิงคนนั้นไม่ท้องเธอก็คงยังเป็นคนโง่ในสายตาเขา ถึงเขาจะอ้างว่าผู้หญิงคนนั้นปล่อยให้ท้องเพื่อจะจับเขา แต่หากเขาไม่ยุ่งกับเธอมีหรือจะเกิดเรื่องขึ้น อีกทั้งมีคนพูดกันลับหลังเธอว่าเขาแอบคบกันมานานแล้ว หากไม่มีผู้หวังดีพูดให้เธอฟัง เธอก็คงไม่รู้อะไรเลย หากวันนึงได้แต่งงานกัน เธอก็คงได้รับตำแหน่งเมียหลวงโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ช่างเถอะต่อไปนี้ก็ทางใครทางมัน ถึงแม้จะเสียทั้งตัวเสียทั้งใจแต่มันก็สายเกินกว่าที่จะแก้ไข อีกทั้งเธอเองก็กำพร้าไร้พ่อแม่ที่จะมาอับอายหากไม่ได้แต่งงาน หากจะมีก็แต่ญาติห่างๆที่ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันซักเท่าไหร่ คงไม่มีใครมาสนใจในเรื่องราวชีวิตเธอหรอก เพื่อนฝูงที่มีก็ไม่มากหากใครจะถามก็คงไม่น่าอายเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกเท ถึงแม้การเทครั้งนี้จะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงมือสองที่หม้ายขันหมาก จากนี้ก็คงต้องพึ่งงานเป็นยาสมานใจอีกครั้ง ปลอบใจตัวเองพร้อมทั้งรีบเช็ดน้ำตาเมื่อพนักงานบนเครื่องเสริฟเครื่องดื่มมาใกล้ถึงที่นั่งของเธอ ”รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” พนักงานสาวร่างโปร่งเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ ”ขอเป็น แจ๊คแดเนียลผสมโค้กค่ะ” เอาวะ ขอกระแทกดื่มเพื่อลืมเธอซักหน่อยเถอะ มาเทกันในวัยใกล้หลักสี่ เคยนึกบ้างมั้ยว่าฉันจะหาเนื้อคู่ยากขนาดไหน พูดแล้วมันขึ้นจริงๆ เมื่อแอลกอฮอล์เข้าร่างกายไม่นานความง่วงก็มาเยือน เธอจึงเผลอหลับไปโดยมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีมือมาเขย่าตัวและส่งเสียงเรียกอยู่ข้างๆหู “ฮูหยินรอง ฮูหยินรอง ตื่นเถิดเจ้าค่ะ” หญิงสาวลืมตาตื่นพร้อมขยับลุกนั่งแต่ก็ต้องร้องครางออกมาเมื่อสัมผัสกับความเจ็บปวดที่ศรีษะ “เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้ปวดหัวอย่างนี้ หรือเราจะดื่มหนักเกินเลยแฮงค์”เธอคิดพร้อมกับเงยหน้ามองรอบตัวแล้วก็ต้องตกตะลึง Talk...ติชมให้กำลังใจได้นะคะ