ตอนที่2 หญิงหม้าย 2

”เหลียนเอ๋อร์ เหลียนเอ๋อร์ๆๆ นั่งเหม่อถึงสิ่งใดเล่า ใยข้าเรียกจึงไม่ตอบรับ”เสียงหญิงชราขานเรียกจากในกระท่อม ทำให้ “จูจู“ หรือที่ตอนนี้คือฮูหยินรองตระกูลฝาง “หม่าเหลียนเฟย” ที่กำลังนั่งใจลอยอยู่สะดุ้งและหันไปขานรับ “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านแม่ ข้าเพียงแต่กำลังคิดว่าพรุ่งนี้เช้าเราควรออกเดินทางกันตั้งแต่ยังไม่รุ่งสางน่าจะดีกว่าออกตอนสายนะเจ้าคะ” นางตอบพลางคลี่ยิ้มน้อยๆให้”ฝางฮูหยิน“แม่สามีที่ตอนนี้เดินออกมานั่งข้างๆ เกือบครึ่งปีแล้วที่นางหลุดเข้ามาอยู่ในยุคโบราณก็ได้นางผู้เป็นแม่สามีคอยอบรมสั่งสอนดูแลเหมือนดั่งนางเป็นลูกสาวแท้ๆ แรกที่รู้ตัวว่านางอาจจะตายและวิญญานหลุดมาสิงร่างผู้อื่นก็ให้รู้สึกเสียใจทั้งนึกเป็นห่วงสิ่งที่อยู่ข้างหลังไหนจะร้านสปาที่หากเธอตายหรือหายสาบสูญจะเป็นเช่นไรไหนจะ”ต้นอ้อ”เพื่อนรักที่ยังไม่ได้เอ่ยแม้แต่คำลาแล้วไหนจะผู้ชายหลายใจคนนั้น เขาจะรู้สึกอะไรบ้างมั้ยกับการจากไปของเธอ แต่หลังจากได้รับรู้ถึงความทรงจำของหญิงที่วิญญานเธอเข้าสวมร่างแล้วทำให้เธอรู้ว่าความทุกข์ของเธอนั้นช่างเล็กน้อยยิ่งนักหากเปรียบกับชีวิตของ”หม่าเหลียนเฟยผู้นี้ ”เช่นนั้นก็ดี สายเกินคนก็คงจะเยอะ ไหนจะต้องรอต่อคิวเข้าเมืองอีก ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปหาเตรียมเสบียงเพิ่มขึ้นอีกเผื่อต้องรอที่หน้าด่านนานสักหน่อย” ฝางฮูหยินว่าพลางขยับกายลุกขึ้น ”เดี๋ยวข้าไปเองเจ้าค่ะ ท่านแม่ไปนอนพักต่ออีกซักหน่อยเถิด ข้าจะรีบไปรีบกลับเจ้าค่ะ” ”ขอบใจเจ้านะเหลียนเอ๋อร์ ลำบากเจ้าจริงๆ หาก “ท่านพี่” กับ “อาหยวน” ยังอยู่เราก็คงไม่ลำบากกันมากขนาดนี้ เจ้าเลยต้องมาลำบากดูแลคนแก่ๆไม่มีประโยชน์เช่นข้า“ นางว่าพลางก้มหน้าเช็ดน้ำตาพร้อมสะอื้นไห้ ”ไม่เลยเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ หากท่านพ่อกับพี่หยวนที่อยู่ในปรโลกได้รับรู้ว่าท่านร้องไห้โศรกเศร้าเพราะพวกเขา พาลจะทำให้วิญญานไม่สงบสุขเอานะเจ้าคะ มาเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะพาท่านไปนอนพักเอง”ว่าพลางจูงแขนนางเดินเข้าไปในกระท่อม “นอนพักนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้ากลับมา” ขยับกายออกจากประตูแว่วเสียงฝางฮูหยินบอกให้ระวังตัว นางอมยิ้มพลางเดินไปหยิบมีดผ่าฟืนเก่าๆมุ่งหน้าตรงเข้าป่าที่อยู่ไม่ห่างจากกระท่อมมากนัก เดินมองซ้ายมองขวาก็ให้เหลียวเห็นยอดมันที่ขึ้นอยู่ตามชายป่า เร่งฝีเท้าเข้าหาต้นมัน เมื่อลงมือขุดก็เริ่มนึกถึงเรื่องราวของหญิงสาวเจ้าของร่างนี้ หม่าเหลียนเฟยจากตระกูลหม่าหญิงสาวชาวบ้าน “เเคว้นหนาน เมืองอีป้อ” เกิดและเติบโตมาจากหมู่บ้านที่อยู่ติดแนวชายแดน รู้จักและเติบโตมาพร้อมกับคุณชายรองตระกูลฝาง ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ตระกูลหม่ายากจนเนื่องจากหัวหน้าครอบครัวจากไปด้วยโรคภัยตั้งแต่นางยังเป็นเด็กแหลือเพียงมารดาฮูหยินหม่าที่เคยเป็นเพียงแม่บ้านแต่เมื่อไร้สามีก็ต้องรับภาระเลี้ยงดูบุตรสาวที่ยังอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน จึงได้ความเมตตาสงสารจากฮูหยินฝางจ้างมาช่วยทำงานที่เรือนบ้างรับจ้างทั่วไปบ้างให้พอได้มีเงินทองไว้ใช้สอย ตระกูลฝางเป็นตระกูลพ่อค้าเล็กๆฮูหยินไม่มีบุตรสาวมีเพียงบุตรชาย2คน แต่โชคร้ายคุณชายใหญ่อายุสั้นนัก ปีนั้นเกิดโรคระบาดร้ายแรง หมู่บ้านแถวชายแดนหากป่วยไข้กว่าจะมีหมอมาถึงซักคนก็ยากที่จะพยุงอาการป่วยคอยได้ จึงเหลือเพียงคุณชายรองดังนั้นฝางฮูหยินจึงรักใคร่เอ็นดูหม่าเหลียนเฟยและให้มาอยู่เป็นเพื่อนเล่นฝางหยวนไช้อยู่เป็นประจำ เคราะห์หามยามร้ายของเหลียนเฟยน้อยยังไม่หมด เมื่อมารดาผู้เป็นที่พึ่งเดียวที่เหลืออยู่ต้องประสบเคราะห์กรรมถูกโจรใจบาปทำร้ายถึงแก่ชีวิตเมื่อยามเข้าป่าไปหาเก็บสมุนไพร ฝางฮูหยินรู้ข่าวก็ให้เวทนาเด็กสาวยิ่งนักจึงขอร้องให้ผู้เป็นสามีรับอุปการะให้มาอยู่เป็นคนในตระกูลดังนั้นนางจึงได้เติบใหญ่อยู่ในชายคาบ้านตระกูลฝาง เมื่อเริ่มเติบใหญ่จากเพื่อนเล่นก็กลายเป็นเพื่อนใจ หลังนางเข้าสู่วัยปักปิ่น ฝางหยวนไช้จึงขอให้ฮูหยินฝางตบแต่งนางเข้ามาเป็นสะใภ้ของตระกูล ซึ่งทุกคนในตระกูลก็ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์ เนื่องจากเห็นกันมาตั้งแต่ยังเยาว์ นางจึงใช้ชีวิตคู่อยู่อย่างผาสุขในตระกูลฝาง ทุกวันนางมีหน้าที่ดูแลบ้านเรือนและบ่าวไพร่ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ Talk..ติชมให้กำลังใจกันได้นะคะ