ตอนที่407 ความอิจฉาทำให้คนเป็นบ้า

ตอนที่407 ความอิจฉาทำให้คนเป็นบ้า จริงๆแล้วเขาก็อยากจะรั้งจิดาถาไว้เช่นกัน แต่ความถูกต้องบอกกับเขาว่า ให้เธอเข้ากองถ่ายไปพร้อมกับคนอื่นๆ ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอ จิดาภาที่นั่งอยู่ในรถ มองไปยังร่างของผู้ชายคนนั้นทางกระจกหลัง ที่ค่อยๆเล็กลง จนหายไปในที่สุด....... เธอจะต้องพยายามให้มากขึ้น เพื่อให้การถ่ายทำสิ้นสุดลงได้โดยเร็ว แล้วรีบกลับมาอยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม จิรภาสก็เป็นเหมือนอากาศที่เธอขาดไปไม่ได้ ทุกครั้งที่ห่างจากเขา ล้วนแต่ทำให้เธอรู้สึกอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก คืนนั้นเธอกับโรศนีเข้าพักในโรงแรมที่ทางกองถ่ายจัดไว้ให้ ตลอดทั้งคืน เธอเอาแต่คิดถึงเรื่องที่ว่าเธอจะให้ของขวัญอะไรกับจิรภาสดี ดังนั้นเธอจึงดูเหมือนกับคิดอะไรในใจอยู่ตลอดเวลา "พี่จิดาภาคะ ไปเดินเล่นในสวนดอกไม้กันไหมคะ?" โรศนีที่เห็นว่าเธอดูเหมือนกับมีเรื่องอะไรในใจ จึงเสนอแนะขึ้นมา จิดาภาพยักหน้า ออกไปตากลมข้างนอกเสียหน่อย บางทีอาจจะคิดอะไรดีๆออก พวกเธอที่เพิ่งจะออกมาจากห้องนั้น มองเห็นคนสองคนที่เดินออกมาจากลิฟต์ ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นใบหน้าตรงๆ แต่.....ก็คล้ายกับคนที่อยู่ในความคิดของพวกเธอมาก ทั้งยังท่าทางที่เขาสองคนแสดงออกมานั้นมีความสนิทสนมกันเป็นอย่างมากด้วย "พี่จิดาภาคะ ใช่พวกเขารึเปล่า? ฉันไปสืบเสียหน่อยดีไหม?" โรศนีเอ่ยออกมาอย่างระวังตัว “ไม่ต้องหรอก” จิดาภากดลิฟต์ “เราอยู่ห่างพวกเขาตั้งไกล แสงไฟก็มืดอีก บางทีอาจจะมองผิดไปก็ได้ ก่อนที่จะมั่นใจเรื่องนี้ อย่าเพิ่งไปพูดเรื่องนี้กับใครนะ” โรศนีพยักหน้ารับ “ฉันรู้แล้วค่ะ พี่จิดาภา” เมื่อครู่นี้จิดาภาและโรศนีเดินกันช้า ดังนั้นนวาระและปรียสยังไม่ทันได้เห็นพวกเธอ แล้วก็คงไม่คิดเช่นกันว่าเรื่องความรักความสัมพันธ์นี้ของพวกเขาจะมีคนรู้เรื่องเข้าแล้ว ถึงแม้ว่าจิดาภาจะไม่ได้ให้โรศนีไปสืบ แต่ในใจนั้นกลับมีวิธีจัดการเรื่องนี้อยู่แล้ว ถ้าหากนวาระมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ หรือเป็นคู่รักกันจริงล่ะก็ เธอที่รับบทเป็นนางเอกของเรื่องนั้นคงจะอยู่ในกองถ่ายได้อย่างไม่ง่ายเท่าไหร่นัก “พรุ่งนี้ฉากแรกก็ต้องเข้าฉากกับนวาระ พี่จิดาภาคะ พี่ต้องระวังตัวนะ” ก่อนจะมาที่นี่นั้น จิรภาสได้กำชับกับเธอไว้แล้ว โรศนีจึงต้องเตือนจิดาภาไว้เสียก่อน และเธอเองก็จะคอยสังเกตภายในกองด้วยเช่นกัน “อืม” จิดาภามองไปยังตัวอาคารโรงแรม จู่ๆก็รู้สึกไม่มีอารมณ์ที่จะออกไปเดินเล่นแล้วเสียอย่างนั้น “เรากลับกันดีกว่า” ทั้งสองคนกลับมายังห้องพักอีกครั้งหนึ่ง จิดาภาไม่คิดว่าเรื่องจะกลายมาเป็นเช่นนี้ ตอนแรกที่จิรภาสบอกให้เธอระวังตัวนั้น เธอยังรู้สึกว่าเหมือนเขาดูจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสียด้วยซ้ำ..... จิดาภาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกดโทรออกหาจิรภาส “ทานมื้อเย็นรึยังครับ?” น้ำเสียงของเขายังคงดูอ่อนโยนเสมอ “ค่ะ เมื่อครู่นี้โรศนีได้รับการแจ้งคิวการถ่ายทำแล้วนะคะ พรุ่งนี้ช่วงสายๆฉันมีเข้าฉากกับนวาระค่ะ” จิดาภาไม่ได้เล่าเรื่องที่เห็นเมื่อครู่นี้ให้เขาฟัง แต่กลับพูดออกไปว่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะพอมีเวลามาได้หรือเปล่า?” “มีสิครับ ผมจะจัดงานไว้ก่อนล่วงหน้า แล้วพรุ่งนี้พบกันนะครับ” หลังจากที่จิรภาสวางสายไปแล้ว ในหัวของเขาก็คิดถึงสายตาที่แสนเกลียดชังของนวาระที่แสดงออกมาในวันนั้น การคาดเดาของเขานั้นไม่เคยพลาดอยู่แล้ว หลังจากนั้นเขาจึงติดต่อไปหาตฤณทันที เพื่อกลับไปจัดการเอกสารในช่วงกลางคืน วันรุ่งขึ้นเขาจะได้รีบไปที่กองถ่ายได้เร็วยิ่งขึ้น แต่เขาเองก็กำลังคาดเดาอยู่เช่นกันว่าหลังจากที่จิดาภาไปถึงโรงแรมกันแล้วนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกหรือเปล่า เพราะน้ำเสียงของเธอฟังดูแล้วแตกต่างไปจากเดิม แต่ในเมื่อจิดาภาไม่ได้พูดออกมา เขาก็เชื่อว่าเธอจะสามารถจัดการได้ ระหว่างสามีภรรยาอย่างพวกเขาการกระทำทุกอย่างเป็นที่รู้กันเพียงสองคนแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว เวลา 01.00 น. ห้อง708 ในโรงแรมแห่งนี้ หลังจากที่ทั้งสองคนนัวเนียกันอย่างเร่าร้อนเสร็จแล้วนั้น พวกเขาก็กำลังกอดกันอยู่..... “ปรียสคะ พรุ่งนี้มีเข้าฉากต่อสู้กับจิดาภา ฉันว่า ให้ฉันเป็นคนลงมือเองดีกว่าค่ะ” นวาระเสนอขึ้นมา “ไม่ได้ ไม่เหมาะหรอกครับ หากถูกจับได้จะทำอย่างไร?” ปรียสดับบุหรี่ในมือลง “ไม่ถูกใครสงสัยหรอกค่ะ! พรุ่งนี้เป็นฉากต่อสู้ด้วยพอดี เพียงแค่ฉันใช้เทคนิคเสียหน่อย เธอก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว” นวาระที่มีผ้าห่มหุ้มตัวอยู่นั้นลุกขึ้นนั่ง “ฉันรอไม่ได้แล้วค่ะ” “เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือ ว่ารอให้ผมต่อสู้กับเธอก่อน แล้วค่อยลงมือ?” ปรียสดึงเธอไว้ “ทำไมจู่ๆคุณ.....” นวาระหันกลับมา แล้วพุ่งตัวเข้าไปกอดเขา ดวงตาแดงเล็กน้อย “เธอขัดหูขัดตาฉัน ทั้งๆที่ใช้เส้นสายถึงได้แสดงบทนี้แท้ๆ แต่ฉันต่างหากที่รอมาตั้งนานขนาดนี้.....” “ปรียสคะ ฉันไม่อยากพลาดโอกาสในวันพรุ่งนี้ คุณเชื่อฉันได้ไหมคะ? ฉันจะบอกว่าเป็นการต่อสู้ที่ใช้แรงมากเกินไป จึงทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครสงสัยหรอกค่ะ” ถึงแม้นวาระพูดออกมาเช่นนี้ แต่ปรียสก็ยังคงไม่เห็นด้วย “รอก่อนนะ เรื่องนี้ให้ผมเป็นคนทำดีกว่า คุณรอให้สบายใจดีกว่านะ ดึกแล้ว นอนเถอะ” เขากอดนวาระไว้แล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่ยอมให้พูดถึงเรื่องนี้อีก แล้วภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความมืดและเงียบสงบลงอีกครั้ง ขณะที่นอนหนุนอยู่ในอ้อมกอดของปรียสนั้น นวาระกลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิดเดียว เธอมักจะนึกไปถึงวันเปิดกล้องวันนั้น ที่นักข่าวถามคำถามเหล่านั้นกับเขา เธออดทนกับความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ไหว แล้วก็รอโอกาสที่ปรียสบอกไม่ได้ด้วยเช่นกัน เธอต้องการจะแก้แค้นจิดาภา หลังจากที่ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว ให้เธอออกไปจากกองถ่ายเรื่องนี้เอง! ถึงตอนนั้นชนุดมคงต้องให้เธอได้รับบทเป็นนางเอกของเรื่องนี้ นี่เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้น ทางทีมงานกองถ่ายเริ่มเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้า เนื่องจากวันนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ถ่ายฉากของนางเอกอย่างจิดาภาเพียงเท่านั้น ยังมีฉากสู้กันระหว่างเธอกับนักแสดงสมทบอย่างนวาระอีกด้วย และบวกกับที่เป็นวันแรกที่เปิดกล้องถ่ายทำอย่างเป็นทางการ ดังนั้นทุกคนจึงให้ความสำคัญกับวันนี้เป็นอย่างมาก หลังจากที่จิดาภามาถึงที่กองถ่าย แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น เธอก็นั่งอ่านบทอยู่ในห้องพักผ่อน แต่กลับไม่รู้เลยว่าในห้องพักผ่อนอีกห้องนึงนั้น นวาระกำลังร้อนรนกระวนกระวาย เธอกำลังครุ่นคิด.....สรุปแล้วเธอจะเป็นคนลงมือเองดีหรือเปล่า? ทางด้านนอกนั้นทีมงานที่กำลังขนย้ายของไปพลางแล้วก็คุยกันไปพลาง “เมื่อกี้คุณจิดาภาทักทายฉันด้วย เธอเป็นกันเองมากๆเลยนะ!” “ใช่ๆ รูปร่างดีมากจริงๆนะ ใส่ชุดนางเองแล้วมีราศีจับมากๆเลย” คำพูดเหล่านี้เมื่อเข้าหูนวาระแล้วนั้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโหหนักขึ้นไปอีก! คนที่ควรได้รับความสนใจแบบนี้ควรจะเป็นเธอ.....และเป็นเพราะคำพูดเหล่านี้ นวาระจึงยังคงยืนหยัดในความคิดของตัวเอง เธอต้องการให้จิดาภาหายไปจากสายตาของเธอ หายไปจากกองถ่ายเรื่องนี้ และไม่นาน ก็ถึงเวลาแสดงของพวกเธอแล้ว เมื่อพวกเธอยืนอยู่ตรงหน้ากล้องแล้วนั้น ชนุดมหยิบบทขึ้นมาแล้วเอ่ยพูดกับพวกเธอ “ฉากนี้เป็นฉากหลังจากที่พวกคุณเกิดเรื่องเข้าใจผิดกัน การสู้กันฉากแรก เป็นการเคลื่อนไหวที่ต้องใช้แรง แต่สายตานั้นจะต้องแสดงออกถึงความลังเล เพราะทิพาวรรณและสุจิราเป็นเพื่อนรักกัน.....หลังจากนั้นคุณก็ตีเธอให้ล้มมาตรงขอบหน้าต่างทางด้านนี้ พวกคุณต้องระวังเรื่องความปลอดภัยด้วยนะครับ ถึงแม้ว่าจะเป็นอุปกรณ์การแสดง แต่ก็คมมาก ถ้าอย่างนั้นพวกคุณเตรียมตัวกันก่อนนะครับ” “ค่ะผู้กำกับ” นวาระตอบรับ มองดูจิดาภาที่ดึงความสนใจกลับไปยังบทอีกครั้ง มือของเธอนั้นกำแน่น นี่เป็นโอกาสของเธอแล้ว! “ผู้กำกับชนุดมครับ จะแบ่งถ่ายเป็นฉากๆไปหรือเปล่าครับ แบบนี้จะได้ลดระดับความเสี่ยงได้เยอะเลย อย่างไรเสียทั้งสองคนก็เป็นเหมือนดอกไม้ เหมือนหยกของวงการ หากได้รับบาดเจ็บก็คงจะไม่ดีมั้งครับ” รองผู้กำกับเสนอแนะขึ้นมา นวาระหลบตาลง ในใจแอบคิดว่า แบบนี้คงจะไม่ดีแน่ หากถ่ายแยกล่ะก็ เธอก็คงไม่มีโอกาสได้ลงมือกับจิดาภาแล้ว เพียงแต่...... จิดาภามองไปยังนวาระ แล้วบอกกับพวกเขาไป “ไม่ต้องแยกถ่ายหรอกค่ะ ฉันคิดว่ายึดตามวิธีเดิมถ่ายกันแบบนั้นดีกว่า อีกอย่างพี่นวาระเองก็มีประสบการณ์ด้วย เธอจะเป็นคนนำฉันเอง ใช่ไหมคะ?”