已经是第一章了
บทที่ 4
\"เอ่อ... ก็จริงที่แม่ของฉันเป็นคนอนุมัติให้คุณไปอยู่กับคนพวกนั้น แต่ฉันคิดว่าแม่คงไม่ได้ตั้งใจจะให้พวกคุณไปเจอเรื่องร้ายๆ แบบนั้นแน่ แม่ฉันบริหารบ้านเพ็ญศิริมานาน ท่านไม่เคยปล่อยปะละเลยเด็กที่ออกไปกับผู้ปกครองเลยนะคะ อย่างน้อยก็ต้องติดตามผลเป็นเวลาหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กสามารถเข้ากับครอบครัวที่รับเลี้ยงเขาได้จริงๆ\" ประดับดาวแก้ต่างแทนมารดา เพราะเธอไม่เคยเห็นท่านทำงานผิดพลาดมาก่อน
\"แล้วพวกผมล่ะ คุณคิดว่าสิ่งที่ผมต้องเจอมันเรียกว่าอะไร คุณรู้ไหมว่าความสะเพร่าของแม่คุณมันทำให้เด็กผู้ชายสามคนต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในขุมนรกบนดินมาตั้งสิบกว่าปี แถมตัวเองยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในวงสังคมในฐานะแม่พระที่ให้ชีวิตใหม่กับเด็กๆ เนี่ยนะ หึ แม่พระหรือซาตานกันแน่\"
\"นี่คุณ!\"
\"ทำไม รับไม่ได้หรือไง\" ชายหนุ่มถามเสียงดังพลางจ้องมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยถากถาง
\"เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว และแม่ฉันก็คงไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นกับคุณกับพวกคุณหรอกค่ะ ไหนๆ ท่านก็เสียไปแล้ว อโหสิกรรมให้ท่านเถอะนะคะ ฉันกับครอบครัวจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณเอง\" หญิงสาวพยายามยื่นข้อเสนออย่างปะนีปะนอมมากที่สุด เพราะลูกคนเดียวที่ถูกประคบประหงมมาอย่างดีไม่เคยเจอเรื่องราวอะไรอย่างนี้มาก่อน
\"ตอนนี้ผมมีมากกว่าคุณด้วยซ้ำ\"
\"ถ้าอย่างนั้น... คุณพอจะให้อภัยแม่ฉันได้ใช่ไหมคะ\" ประดับดาวถามอย่างมีหวัง
\"โลกสวยไปหรือเปล่า\" เขาถามกลั้วหัวเราะ แต่คนฟังกลับหน้าถอดสี
\"แล้วคุณจะให้พกเราทำยังไงคะ\"
\"ผมไม่ได้ต้องการพวกคุณ แต่ผมต้องการให้แม่คุณชดใช้\"
\"แต่แม่ฉันเสียไปแล้ว คุณคงไม่ได้บ้าถึงขั้นจะไปปลุกคนตายให้ลุกขึ้นมาขอโทษหรอกมั้งคะ\" หญิงสาวตอบกลับอย่างเหลืออด เพราะเธอไม่ชอบให้เขามาตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหู
\"เป็นความคิดที่ดีนะ\"
\"คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ\"
\"ใช่ ความจริงผมควรจะบ้าตามผู้หญิงคนนั้นไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ\" ธาวินตะคอกกลับ เพราะเธอทำให้เขานึกถึงแม่เลี้ยงใจร้ายที่ชอบทรมานเขาและพี่ชายด้วยการจับข้างในห้องมืดๆ แล้วให้อดข้าวอดน้ำจนกว่าจะพอใจ
\"ผู้หญิง... คนนั้น ?\"
\"แม่เลี้ยงของผมที่แม่คุณไม่รู้ว่าเธอมีอาการทางจิตไง\" เขาเฉลย
\"อาการทางจิต\" ร่างบางทวนคำของเขาราวกับคนสติหลุด
ให้ตาย... แม่เธอปล่อยเด็กไปกับคนแบบนี้ได้ยังไงกัน
วูบนึงประดับดาวรู้สึกสงสารพวกเขาขึ้นมาจับใจ และเธอก็สัญญากับตัวเองว่ากลับไปจะต้องค้นประวัติของเด็กทุกคนขึ้นมาเพื่อตรวจเช็คสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาในปัจจุบันบ้างแล้ว เผื่อว่าจะมีเด็กคนไหนต้องเผชิญเรื่องร้ายๆ เหมือนคนตรงหน้ากับพี่ชายอีก
\"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ รู้สึกสงสารผมหรือไง\"
\"ฉันขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะ แต่บางทีตอนนั้นแม่อาจจะมีเหตุผลของท่านก็ได้ อย่างน้อย...\"
\"เหตุผลอะไร !?\" ธาวินตะโกนถามเสียงดังลั่น จนคนฟังสะดุ้งเฮือก
\"คะ คือ คือฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราน่าจะพอตรวจสอบได้\" เธอบอกเสียงสั่น
已经是最新一章了
加载中
