已经是第一章了
บทที่ 5
\"ตรวจสอบหรอ ตรวจสอบบ้าอะไรวะ เรื่องมันผ่านมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว คิดจะมาตรวจสอบเรื่องของผมตอนนี้มันไม่สายเกินไปหรือไง\"
\"กะ ก็สายค่ะ แต่ฉันอยากให้คุณฟังเหตุผลของแม่บ้าง อย่างน้อยท่านก็ตายไปแล้ว ฉันอยากให้ท่านสบายใจ\"
\"งั้นผมจะบอกให้นะ ว่าแม่คุณไม่มีทางสบายใจได้หรอก\" คนตัวโตบอกเสียงเย็น แล้วยกมือขึ้นมาบีบแก้มเธอแรงๆ ด้วยสายตาคาดโทษ
\"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ\"
\"เห็นไหมล่ะ ถ้าคุณเจ็บแม่คุณไม่มีทางสบายใจหรอก\"
\"ทำไมคุณถึงไม่คิดจะฟังเหตุผลของคนอื่นบ้างเลย\" ประดับดาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีชนิดยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเอ่ยถามเขาทั้งน้ำตา และพยายามสะบัดหน้าออกจากอุ้งมือหนาที่เขาเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่ปรานี
\"เหตุผลงี่เง่านั่นคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง เพราะไม่ว่าพวกคุณจะมีเหตุผลสวยหรูสักแค่ไหน มันก็ชดใช้กับสิ่งที่ผมต้องเจอไม่ได้อยู่ดี\"
หญิงสาวนิ่งฟัง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหมดหนทางจะโต้แย้ง \"ฉันขอโทษ\"
\"ขอโทษแล้วมันหายไหม\"
\"แล้วคุณต้องการอะไรล่ะคะ ฉันถามไปตั้งหลายครั้งแล้ว คุณก็ไม่ยอมบอกสักที\" คนตัวเล็กถามด้วยอารมณ์คุกรุ่น ทว่าท่าทางของเธอเหมือนลูกแมวที่กำลังโกรธมากกว่าจะดูน่ากลัว
\"ผมบอกไปหลายครั้งแล้วนะ\" ธาวินบอก แล้วคลี่ยิ้มร้ายที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย
\"อะไรล่ะคะ\"
\"ก็ความทรมานของแม่คุณไง\" เขาตอบ
\"แต่แม่ฉันตายไปแล้ว ท่านไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วค่ะ\"
\"หรอ แล้วคุณคิดว่าตอนนี้แม่คุณจะอยู่บนสวรรค์หรือในนรกล่ะ\"
\"สวรรค์สิคะ\" เธอตอบอย่างไม่ลังเล
\"หึ ถ้าอย่างนั้นเวลาที่แม่คุณมองลงมาคงปวดใจน่าดู เพราะถ้ามองจากข้างบนลงมาต้องเห็นชัดกว่าข้างล่างแน่ๆ\"
\"หมายความว่าไง\"
หญิงสาวถามด้วยความงุนงง ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเธอถูกเขาเหวี่ยงลงมาบนโซฟาที่อยู่ด้านหลัง
ตุ๊บ!
\"โอ๊ย!\" คนตัวเล็กร้องขึ้น แล้วพยายามขยับหนีคนที่กำลังจะตามลงมาทาบทับ \"อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ นะคุณ\"
ธาวินฉีกยิ้มกว้างและยกมือหยาบกร้านขึ้นมาวางบนเรียวขาทั้งสองข้างของเธอ ก่อนจะออกแรงดึงให้ร่างบอบบางนอนราบไปกับโซฟาสีแดงสดเพื่อข่มขวัญ
\"ฉันขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ\" ประดับดาวประนมมือขึ้นไหว้ขอร้องเขาทั้งน้ำตา ทว่าคนตรงหน้ากลับส่ายหน้าและปัดมือของเธอทิ้งไป
\"อยากร้องก็ร้องไปสิ ไม่ต้องขอ\"
\"อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ\"
ขณะที่เธอพยายามอ้อนวอนให้เขาหยุด คนตัวโตกลับใช้เข็มขัดหนังเส้นใหญ่มัดข้อเท้าเล็กเอาไว้ แล้วถอดเนกไทออกมามัดข้อมือเล็กอีกครั้งแทนเชือกที่เธอแก้ออกไป
\"คุณจะทำอะไรน่ะ !?\"
\"ก็เห็นอยู่แล้วจะถามทำไม\" เขาบอกอย่างหัวเสีย เพราะเธอดิ้นรนขัดขืนไม่เลิก
\"ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่นักโทษนะคุณ\"
\"ไม่ใช่ก็ต้องใช่แล้วล่ะ แผนการแก้แค้นของผมเริ่มต้นขึ้นแล้วคนสวย\"
ประดับดาวอ้าปากพะงาบๆ เพราะท่าทางและแววตาเอาเรื่องของเขาทำให้เธอไม่กล้าต่อกรด้วย
\"ฉันขอร้องล่ะ อย่ามัดฉันไว้แบบนีี้เลยนะคะ\"
\"ทำไมล่ะ กลัวแล้วหรอ\" ร่างสูงถามกลั้วหัวเราะ
\"ค่ะ ฉันกลัว\"
\"ยอมรับง่ายจังนะ คิดว่าผมจะใจดีแล้วปล่อยคุณไปล่ะสิ\"
\"เอ่อ...\" หญิงสาวอึกอักเพราะลึกๆ แล้วเธอก็หวังให้เป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
\"แต่เสียใจด้วยนะ ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ก็บอกแล้วไงว่าจะแก้แค้น แล้วแผนของผมก็เริ่มแล้วด้วย\" คนใจร้ายบอกหน้าตาย แล้วผละออกไปเมื่อเขาจัดการมัดมือมัดเท้าของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว
\"แต่ฉันต้องกลับบ้าน\"
\"ถ้าผมไม่อนุญาตให้คุณกลับ คุณก็ไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้หรอก คุณประดับดาว\" ธาวินบอก แล้วเดินไปอยู่ที่หน้าประตูห้อง \"ผมยังไม่ได้บอกชื่อผมใช่ไหม\"
\"ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ ฉันไม่อยากรู้\" คนตัวเล็กตอกกลับ แล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
\"ว้า...า อย่างน้อยคุณก็ควรจะรู้ไว้นะ เพราะว่าเวลาครางจะได้เรียกชื่อผมถูก\"
\"เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันต้องครางด้วย\"
\"โตแล้วนะ คิดเองสิ\" ชายหนุ่มบอกกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูเพื่อเตรียมจะเปิดออกไป
\"ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น\"
\"ไม่คิดก็ไม่ต้องคิด เย็นนี้ก็อดข้าวไปนะ จะซ้อมตายก็ได้ไม่ว่า\"
\"ไอ้คนเลว!\" ประดับดาวตะโกนใส่เขาอย่าเหลืออด
\"ผมชื่อธา ถ้าคราวหน้ายังเรียกไม่ถูกอีกจะปล้ำ\"
คำขู่ของเขาทำเอาร่างบางแข็งค้าง แล้วรีบหุบริมฝีปากของตัวเองที่ตั้งท่าจะด่าอีกฝ่ายลงทันควัน
ให้ตาย! เธอต้องติดแหงกอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน
已经是最新一章了
加载中
