ตอนที่ 10 ความวุ่นวายสร้อยคอล้ำค่า

ตอนที่ 10 ความวุ่นวายสร้อยคอล้ำค่า ในวันรุ่งขึ้น เมื่อป๋ายบิงเวยตื่นขึ้นมา หลินจื๋อซีก็ไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว คนใช้ชุ่ยชุ่ยเคาะประตูห้อง “ คุณนาย ถึงเวลาลงไปทานอาหารเช้าแล้ว” “โอเค ฉันรู้แล้ว” ป๋ายบิงเวยรับคำ ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดสีขาวเมื่อวาน แล้วลงไปกินข้าวเลย ในห้องอาหารขนาดใหญ่ คุณปู่หลินกับคุณแม่หลินทานแซนด์วิชพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย “ คุณปู่อรุณสวัสดิ์ คุณแม่อรุณสวัสดิ์” ป๋ายบิงเวยนั่งลงในที่ของตัวเอง กินแซนวิชและผลไม้ที่คนรับใช้เตรียมให้อย่างพิถีพิถัน หยิบนิตยสารแฟชั่นข้างๆขึ้นมาเปิดดูลอยๆ “บิงเวย ชุดนี้เธอใส่เมื่อวานแล้วไม่ใช่หรือ?” หลังจากแม่หลินอ่านหนังสือพิมพ์เสร็จ ก็สังเกตเห็นทันที ที่ป๋ายบิงเวยยังใส่ชุดเมื่อวานอยู่ “ ตอนนี้เธอคือลูกสะใภ้ของตระกูลหลินแล้ว ทุกการกระทำก็ล้วนเป็นหน้าตาของตระกูลหลินเรา” คุณปู่ตระกูลหลินมองสังเกตป๋ายบิงเวยที่ขาวบริสุทธิ์ทั้งตัว อย่างละเอียดหนึ่งรอบ “หลานสะใภ้ แม่สามีเธอพูดถูก” “ คือว่าฉันพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างยังไม่ได้จัดเรียงเรียบร้อย” ป๋ายบิงเวยวางนิตยสารในมือลง ยิ้มตอบคำถามผู้ใหญ่สองคน “ เป็นเพราะเราคิดไม่รอบคอบเอง เสี่ยวจื่อ! เสี่ยวจื่อ...” แม่หลินเรียกตะโกนไปที่ห้องนั่งเล่น “คุณหญิง มีเรื่องอะไรคะ” เสี่ยวจื่อรีบวิ่งไปตรงหน้าแม่หลิน ระบายยิ้มมองดูแม่หลิน รอรับคำสั่ง “ เดี๋ยวเธอไปรีเบคก้ามอลล์ซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับกับคุณนายน้อย” แม่หลินจับมือของป๋ายบิงเวยไว้ “บิงเวย เลือกของที่ตัวเองชอบเยอะๆเลยนะ” ป๋ายบิงเวยเข้าใจชัดเจน รีเบคก้ามอลล์เป็นห้างสรรพสินค้าที่มุ่งเน้นการให้บริการลูกค้าระดับสูง แบรนด์ข้างในล้วนเป็นแบรนด์ระดับโลก และฝีมือของช่างชื่อดังทั้งนั้น กล่าวขอบคุณแม่หลิน หลังทานอาหารเช้าเสร็จ คนขับรถก็ได้ส่งเธอกับเสี่ยวจื่อมาที่รีเบคก้ามอลล์ ป้ายคริสทัลสีทองอร่ามหรูหรา พนักงานรักษาความปลอดภัยรอบข้าง ที่ผ่านการฝึกอบรมมาอย่างดี หรูหราอลังการเหนือระดับ เลิศหรูไร้ที่ติ หลังจากที่เสี่ยวจื่อพยุงป๋ายบิงเวยเข้าไปในห้าง ป๋ายบิงเวยตกตะลึงกับความหรูหราภายในห้างจนอึ้ง ทั้งห้างเสมือนถูกเนรมิตขึ้นจากคริสทัล เคาน์เตอร์และเก้าอี้นั่งล้วนทำจากคริสทัลหมด กระเบื้องยังเป็นคริสทัลออสเตรียสีชมพูฟ้า พนักงานแนะนำสินค้าที่แต่งหน้าสวยละเอียด แต่ตัวเรียบร้อยดูดี เดินเข้ามายิ้มต้อนรับป๋ายบิงเวยทันที “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงต้องการอะไรคะ?” เสี่ยวจื่อพูดอย่างราบเรียบและสุภาพ “เลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้คุณนายน้อยของเราหน่อย” พนักงานแนะนำสินค้ามองป๋ายบิงเวยหนึ่งรอบ “ได้ค่ะ กรุณาตามฉันมา” ป๋ายบิงเวยกับเสี่ยวจื่อตามพนักงานแนะนำสินค้าไปที่ชั้นสอง เสื้อผ้างดงานประณีตกับเครื่องประดับเพชรนิลจินดาวางเรียงรายนับไม่ถ้วน มีหมดทุกสิ่งอย่างที่ต้องการ ป๋ายบิงเวยกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าของเยอะขนาดนี้จะเลือกยังไง เสี่ยวจื่อพาป๋ายบิงเวยเดินไปหน้าเคาน์เตอร์วิกตอเรียส์ซีเคร็ต พูดอย่างมีมารยาทไม่เกรงกลัว” เอาคอลเลคชั่นฤดูใบไม้ผลิของต้นปีนี้ทุกสีทุกแบบ ตามขนาดไซส์ของคุณนายน้อยเรา จัดใส่ถุงให้เรียบร้อย” จากนั้นเสี่ยวจื่อก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้พนักงาน ป๋ายบิงเวยรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แค่เพียงคนใช้ของตระกูลหลิน ยังซื้อของใจกล้าเช่นนี้เลยหรือ “เสี่ยวจื่อ เธอมีขนาดไซส์ ของฉันได้ยังไง?” เสี่ยวจื่อพูดย่างซุกซน “ฉันวัดด้วยสายตา คุณนายอย่าดูเสี่ยวจื่อว่าเป็นเพียงแค่คนใช้นะ ด้านแต่งหน้าประดับตัวฉันรู้ดีมาก เดินช็อปปิ้งกับคุณหญิงเป็นประจำ” เห็นท่าทีคุ้นเคยชำนาญของเสี่ยวจื่อ ที่มีต่อรีเบคก้ามอลล์ ป๋ายบิงเวยค่อนข้างเข้าใจแล้วว่า ทำไมแม่หลินถึงให้เสี่ยวจื่อมาเดินช็อปปิ้งกับตัวเอง รู้สึกโล่งอกไม่น้อย ก็ดีเหมือนกัน ตัวเองจะได้ประหยัดหลายขั้นตอน ภายใต้การนำพาของเสี่ยวจื่อ ก็ซื้อเสื้อผ้ารองเท้าและกระเป๋าจำนวนมากได้อย่างรวดเร็ว ป๋ายบิงเวยแต่เดิมก็ไม่ค่อยไปเดินช็อปปิ้งตามห้าง ซื้อของมากมายขนาดนี้พร้อมกัน ก็รู้สึกเหนื่อยจริงๆนะ “เสี่ยวจื่อ น่าจะพอแล้ว เรากลับบ้านเถอะ ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้ว” เสี่ยวจื่อยิ้มมองป๋ายบิงเวย “ คุณนายน้อย ยังมีเครื่องประดับที่ไม่ได้ซื้อ ซื้อเสร็จเราค่อยกลับเถอะ คุณจะได้ไม่ต้องมาอีกรอบหนึ่ง” ตระกูลหลินยังไงก็เป็นตระกูลใหญ่โต ไม่มีเครื่องประดับคงไม่ได้แน่นอน ป๋ายบิงเวยพยายามเติมพลังสู้ต่อเรื่อยๆ เดินตามเสี่ยวจื่อกวาดซื้อสินค้าต่อไป มาถึงเคาน์เตอร์เครื่องประดับ Lyar ประกายแวววาวเต็มตู้ เต็มไปด้วยเพชรและอัญมณีสีต่างๆ เครื่องประดับ Lyar ก็เป็นหนึ่งในเครื่องประดับชั้นนำระดับโลก เครื่องประดับทุกชิ้นล้วนเป็นงานฝีมือช่างโด่งดัง มีเพียงหนึ่งเดียวไม่ซ้ำกัน ราคาก็ต้องแพงหูฉี่เป็นธรรมดา “ คุณนายน้อย คุณมาดูว่าคุณชอบแบบอะไร” เสี่ยวจื่อเดินไปหน้าเคาน์เตอร์ ดูเครื่องประดับต่างๆในเคาน์เตอร์แล้วพูดอย่างมีตื่นเต้น “เสี่ยวจื่อ เธอตัดสินใจเลย ซื้อเสร็จก็รีบกลับบ้านเถอะ” ป๋ายบิงเวยนั่งอยู่บนโซฟา ตอบกลับเสี่ยวจื่ออย่างหมดแรง “จื๋อซีคะ ครั้งที่แล้วคุณสัญญาว่าจะให้สร้อยฉันนะ วันนี้ต้องอยู่จนฉันเลือกซื้อได้นะ” ติงมั่นลี่จับมือของหลินจื๋อซีเหมือนปลาหมึก แล้วเดินมาทางเครื่องประดับ Lyar ป๋ายบิงเวยเห็นทั้งสองท่าทีสนิทสนม เดินเข้ามา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทีแรกคิดว่าหลินจื๋อซีจะยุ่งมาก ที่แท้ยังมีเวลาเดินช็อปปิ้งกับติงมั่นลี่จนมาถึงที่นี่ ติงมั่นลี่ก็ได้มองเห็นป๋ายบิงเวยแล้ว จับมือของหลินจื๋อซีอย่างเปิดเผยมากขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงหวานหยด “จื๋อซี คุณยุ่งขนาดนี้ยังมาเดินช็อปปิ้งกับฉัน คุณดีกับฉันจังเลย” ป๋ายบิงเวยดื่มน้ำที่รับมาจากพนักงาน แกล้งทำเหมือนว่าไม่ได้เห็นอะไร “ “มั่นลี่ มาซื้อวันหลังเถอะ” หางตาของหลินจื๋อซีสังเกตเห็นป๋ายบิงเวยที่นั่งอยู่บนโซฟา กับเสี่ยวจื่อที่กำลังเลือกเครื่องประดับอยู่ กำลังจะหันหลังก็ถูกติงมั่นลี่ดึงไว้ “ ไม่ได้ ฉันจะต้องซื้อวันนี้” หลินจื๋อซีมองติงมั่นลี่ ยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย “ เธอไปเลือกสิ” เดินตรงไปยังพื้นที่พักผ่อนและนั่งลงข้างป๋ายบิงเวย “ เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” หลินจื๋อซีถามขึ้นเสียงอ่อน “คุณแม่บอกให้ฉันมาซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับจำนวนหนึ่ง” ป๋ายบิงเวยตอบหลินจื๋อซีด้วยเสียงแผ่วเบา “อ๋อ ฉันเป็นคนคิดไม่ทั่วถึงเอง น่าจะซื้อให้เธอตั้งแต่แรกแล้ว” หลินจื๋อซีจับมือของป๋ายบิงเวยไว้ “บิงเวย เธอชอบอะไรก็ซื้อได้เลยนะ” “ คุณนายน้อย สร้อยเส้นนี้เหมาะกับคุณ” เสี่ยวจื่อพูดขึ้นอย่างดีใจ พนักงานนำสร้อยที่เสี่ยวจื่อชื่นชอบมาไว้ตรงหน้าของป๋ายบิงเวยในทันที ด้ายสีเงินที่บางประณีตนั้นประดับด้วยเพชรที่พราวแพรวไร้ที่ติ งดงามราวกับดวงดาวที่เรียงรายบนท้องฟ้า ความสว่างและรูปทรงของเพชรแต่ละเม็ดนั้นช่างงดงามไร้ตำหนิเหลือเกิน “จริงด้วย สวยจริงๆ จื๋อซี ฉันจะซื้อเส้นนี้” เมื่อครู่ติงมั่นลี่เห็นหลินจื๋อซีจับมือของป๋ายบิงเวย ก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมากแล้ว แต่เป็นเพราะมีพนักงานบริการอยู่ข้างๆ เธอเลยไม่อยากที่จะออกฤทธิ์นัก เพราะยังไงแล้วภาพลักษณ์ทางสังคมของเธอนั้นคือสง่าผ่าเผยจิตใจกว้างขวาง สวยงามหาที่เปรียบมิได้ เสี่ยวจื่อมองติงมั่นลี่ที่เสน่ห์ยั่วยวน “คุณคะ นี่คือคุณนายน้อยเราดูไว้ก่อนนะ” พนักงานรีบยิ้มตอบ “ คุณผู้หญิงทั้งสองสายตาแหลมคมจริงๆ รักหวานใจชุดนี้ เป็นผลงานของผู้ก่อตั้งเครื่องประดับ Lyar ใช้เวลานานถึงสามปีจึงจะเสร็จสมบูรณ์ มีเพียงเส้นเดียวในโลก และสร้อยเส้นนี้ สามารถซื้อได้โดยผู้ชายที่มีการลงทะเบียนด้วยบัตรประชาชนเท่านั้น มีความหมายว่า เพียงคนเดียวในชีวิต และ Lyar จะเก็บข้อมูลความรักของคู่นี้ไว้ตลอดไป” “ราคาขายของรักหวานใจก็แพงมากเช่นกัน หนึ่งร้อยล้านหยวน มีความหมายว่า ความรักที่เนิ่นนานตลอดไป...” หลังจากติงมั่นลี่ได้เข้าใจความหมายและคุณค่าของสร้อยคอ ยิ่งต้องการให้หลินจื๋อซีซื้อสร้อยคอเส้นนี้มอบให้ตัวเอง ในโลกนี้มีเพียงเธอ ติงมั่นลี่เท่านั้น ที่คู่ควรรักหวานใจของหลินจื๋อซี “จื๋อซี คุณเคยสัญญากับเค้านะ เค้าอยากได้เพียงสร้อยเส้นนี้เท่านั้น คุณซื้อให้เค้านะ” ติงมั่นลี่มองออดอ้อนกับหลินจื๋อซี“สร้อยเส้นนี้ใส่กล่องได้เลย” หลินจื๋อซีกล่าว ได้ยินว่าหลินจื๋อซีซื้อสร้อยเส้นนี้ ติงมั่นลี่ดีใจจนกลั้นไม่อยู่ รีบโพล่เข้ากอดหลินจื๋อซี ที่นั่งอยู่บนโซฟา “ขอบคุณนะจื๋อซี คุณดีที่สุดเลย” ป๋ายบิงเวยดื่มน้ำอีกคำหนึ่งอย่างอึดอัด หลินจื๋อซีนี่ก็จริงๆเลยนะ อย่างไรก็ตามฉันก็เป็นภรรยาของเขา อยู่ต่อหน้าเสี่ยวจื่อ ก็ควรที่จะไว้หน้าให้ตัวเองบ้าง ป๋ายบิงเวยเห็นติงมั่นลี่ที่เป็นเหมือนปลาหมึกเกาะติดอยู่บนตัวหลินจื๋อซี สองคนนี้หวานจนเลี่ยนเสียจริง เห็นภรรยาที่ถูกต้องอย่างเธอล่องหนอยู่หรือไงกัน ตัวเองก็ไม่อยากเป็นก้างขวางคอของพวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว ลุกขึ้นเรียกเสี่ยวจื่อเตรียมตัวออกไป แต่กลับถูกหลินจื๋อซีดึงไว้ “บิงเวย เมื่อกี้ฉันแค่ได้ซื้อสร้อยให้เธอไปเส้นเดียว เธอไม่เลือกเพิ่มหน่อยหรือ?” ป๋ายบิงเวยหันกลับไปมองหลินจื๋อซีที่หล่อสุขุมยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาตวัดลง ในเมื่อเขาจะเล่นละครต่อหน้าเสี่ยวจื่อ ตัวเองก็เล่นเป็นเพื่อนเขาแล้วกัน “ของที่จื๋อซีให้ ฉันก็ชอบหมด แม้ว่าเป็นเพียงชิ้นเดียว ก็คือรักหวานใจ ขอบคุณนะจื๋อซี” หลินจื๋อซีเดินไปข้างกายป๋ายบิงเวย จับมือป๋ายบิงเวยขึ้นแล้วยิ้มอ่อนๆ “ภรรยาของฉัน คู่ควรกับของที่ดีที่สุด” ดวงตาที่งดงามดั่งหงส์นั้น มองป๋ายบิงเวยหวานซึ้งด้วยความรัก คนนอกดูแล้วเต็มไปด้วยอารมณ์ความรัก มีผู้ชายที่หล่อรวยและรักภรรยาเช่นนี้ ต้องมีความสุขขนาดไหนเนี่ย พวกพนักงานสาวที่แนะนำสินค้า จ้องมองป๋ายบิงเวย ด้วยสายตาอิจฉายินดีอย่างนับไม่ถ้วน “จื๋อซี คุณมอบให้เธอได้อย่างไรกัน?” ติงมั่นลี่มองไปอย่างหงุดหงิด หลินจื๋อซีไม่แม้แต่จะสนใจติงมั่นลี่ มองข้ามติงมั่นลี่อย่างไม่สนใจใยดี กอดเอวป๋ายบิงเวยแล้วพูดขึ้นเสียงเบา “บิงเวย ไปเถอะ ฉันส่งเธอกลับไป” “จื๋อซี...” ติงมั่นลี่ดูภาพด้านหลังของหลินจื๋อซีกับป๋ายบิงเวยอย่างไม่น่าเชื่อ ติงมั่นลี่โกรธจนหน้าเขียวชา ที่จริงแล้ววันนี้พยายามตื้อหลินจื๋อซีมาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า หลังจากเจอผู้หญิงคนนี้ หลินจื๋อซีไม่สนใจใยดีอีกเลย ยัยสารเลว เป็นเพราะเธอคนเดียว จื๋อซีถึงได้เย็นชาใส่ฉัน เธอรอไว้เลยนะ...