บทนำ

“ไม่นะ ออกไป ไอ้ฆาตกร.. ออกไป ไม่ ม่ายยยย.. เฮือกกกก..” ร่างสูงผวาลุกขึ้นจากที่นอนกว้างด้วยใบหน้าตื่นตระหนกเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลาขาวเผือด.. มือเรียวอย่างชายชาตรียกขึ้นสอดเสยแล้วขยี้เรือนผมสีทองอร่ามของตนอย่างบ้าคลั่งก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด... “อ๊ากกก.. ฉันเกลียดแก.. ฮือออ.. ลินดา ลินดา.. ฉันขอโทษ..” น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาสีมรกตหม่นมัว ร่างแกร่งไร้อาภรณ์ใดๆ ซึ่งมีลายสักแปลกตาหลากสีอยู่บนแผ่นหลังกว้างและแขนแข็งแรงขดงอยู่บนเตียงนุ่มทว่าหนาวเหน็บอยู่เพียงผู้เดียวท่ามกลางฝันร้ายที่ติดตามหลอกหลอนเขามากว่าสิบห้าปี หากย้อนเวลากลับไปได้และหากเขาเข้มแข็งพอเขาอาจจะช่วยเธอไว้ให้ได้ แต่แล้วในวันนั้นเขากลับวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างคนขี้ขลาด.. ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและเกลียดตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาลง แต่ทุกครั้งที่ข่มตาลงภาพความทรงจำอันเลวร้ายก็ตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ร่ำไป แล้วเมื่อไหร่หนอฝันร้ายนี้จะหายไป... ราฟาเอล ฟร้องส์ หลับตาลงอย่างอ่อนล้าและเจ็บปวดกับความฝันแสนโหดร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาเนิ่นนาน... ฝันร้าย เมื่อไหร่จะจบสิ้น...