บทที่2.จบตอน

“อุ๊ยตายนึกว่าใคร สบายดีเหรอจ๊ะ แทมมี่” “อืม สบายดี แต่ไม่ดีตรงที่มาเจอเธอนี่ล่ะ” แทนฤทัยตอบแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ในชีวิตสาวสวยและรวยมากอย่างเธอ มีผู้หญิงสองคนที่เธอไม่ค่อยชอบหน้าก็คือ พิมพ์ภัสสร กับ ยายพอลล่านี่ล่ะ สำหรับพิมพ์ภัสสรนั้นตอนนี้เป็นพี่สะใภ้ของเธอไปแล้ว และความดีของพิมพ์ภัสสรกับชะตากรรมที่น่าสงสารทำให้เธอรักและเข้าใจพิมพ์ภัสสรมากขึ้น ซึ่งในตอนนี้เธอกับพิมพ์ภัสสรก็สนิทกันมากเพราะผ่านเรื่องทั้งร้ายดีมาด้วยกัน แต่สำหรับพอลล่าซึ่งเคยเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยมาด้วยกันนั้นเธอรู้ไส้รู้พุงผู้หญิงคนนี้มากกว่าใครๆ เลยก็ว่าได้ แต่ไม่ได้อยากสนใจมากนักเพราะเธอคิดเสมอว่าจะไม่ยอมลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนที่ทำตัวเหมือนสาวขายบริการในคราบนักศึกษาอย่างพอลล่าเป็นอันขาด “แหม.. ยังปากกล้าเหมือนเดิมนะ” “จะว่าฉันปากหมาก็พูดมาเถอะ” แทนฤทัยพูดในสิ่งที่คิดว่าอีกฝ่ายต้องคิดเช่นนั้นแน่ๆ ซึ่งพอลล่าก็ยิ้มกว้างชอบอกชอบใจ “แหม รู้ใจฉันไม่เปลี่ยนเลยนะ” “ไม่ใช่แค่รู้ใจหรอก แต่รู้สันดานเลยล่ะ ว่าแต่เธอมาขายของเหรอ..” แทนฤทัยเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าหยันๆ ในใจก็รุ่มร้อนอย่างประหลาดเมื่อคิดว่าราฟาเอลเป็นลูกค้าของยายพอลล่า คนทุเรศเอ๊ย ไม่วายที่เธอจะคิดค่อนขอดอีกคนด้วยความเดือดดาลในอก “เปล๊า” พอลล่าทำเสียงสูงแล้วลุกขึ้นเดินมาหาด้วยท่าทางนวยนาดน่าหมั่นไส้ในความคิดของแทนฤทัย ท่าทางเหมือนนางแมวยั่วสวาทคงคิดว่าผู้ชายเห็นแล้วจะวิ่งเข้าหาหล่อนสินะ “เธอคงยังไม่รู้ว่าฉันกับราฟ เรา มีอะไรๆ หลายๆ อย่างที่ทำร่วมกันอยู่...” ใบหน้าสวยจัดไม่เป็นรองใครเปี่ยมด้วยความมั่นใจจนแทนฤทัยรู้สึกเหมือนอากาศในห้องนี้มันน้อยเต็มที เธอยอมรับว่าพอลล่าเป็นคนสวยมากจนผู้หญิงด้วยกันยังอดอิจฉาไม่ได้ รูปร่างสูงโปร่งอกเป็นอกเอวเป็นเอวเจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงที่รูปร่างสวยไม่มีที่ติด และแม้ว่าพอลล่าจะผ่านการศัลยกรรมมาแต่โครงหน้าเดิมของเจ้าหล่อนก็สวยไม่ด้อยกว่าใคร ยิ่งแต่งเติมถูกที่ถูกทางก็ยิ่งสวยเจิดจรัสจนน่าหลงใหล และแน่นอนว่าหากใครไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจ้าหล่อนมาก่อนก็ต้องหลงใหลรูปอันงดงามของพอลล่าเป็นธรรมดา คงรวมถึงราฟาเอลด้วยกระมัง ไม่ว่ายที่เธอจะคิดค่อนขอดไปถึงเขา “เหรอ แล้วบอกฉันทำไม ไม่ต้องกลัวฉันจะมาแย่งเศษเนื้อจากเธอหรอกนะ เพราะฉันกับเขาก็แค่ร่วมงานกันเท่านั้น คนอย่างแทมมี่ตัวเลือกเยอะแยะไม่ต้องมาทำทีหวงก้างเหมือนหมาตัวเมียที่กำลังติดสัดหรอก หรือถ้าหากเขาจะหลงรักฉันก็ไม่แปลก เพราะฉันสวยธรรมชาติ สดและซิงกว่า..” แทนฤทัยยิ้มเยาะอีกฝ่ายบ้าง พอลล่าหน้าแดงก่ำใบหน้าสวยบิดเบ้ด้วยความเดือดดาล ไม่สามารถเก็บกักอาการดังนางพญาที่มักแสดงได้อย่างแนบเนียนยามอยู่ต่อหน้าบุคคลอื่นไว้ได้ “นี่ฉันก็แค่พูดด้วยดีๆ นะแทมมี่” “เหรอ แต่ท่าทางและแววตาเธอมันไม่ได้บอกแบบนั้นนี่ อย่าแอ๊บเลยน่า” “หึ เธอนี่มัน...” “สวยและรวยมาก...” แทนฤทัยต่อให้ยิ้มๆ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับรองอีกฟากห้องเพื่อรอเจ้าของห้องที่กำลังประชุมอยู่ รู้อย่างนี้เธอไม่มาให้เสียเที่ยวหรอก “แหงล่ะ ใครจะเกิดมาโชคดีเหมือนเธอล่ะ เกิดมาบนกองเงินกองทองไม่ต้องทำอะไรก็พร้อมจะมีคนก้มหัวให้” “คนเราถ้าไม่มีอะไรดี มีเงินอย่างเดียวก็ไม่ได้ทำให้ดูมีคุณค่าขึ้นมาหรอก คนเราสวย รวยและต้องฉลาดด้วยจึงจะเรียกว่าเจ๋งจริง ข้อนี้เธอก็รู้ดีจริงมั้ย” “แน่นอน แล้วฉันก็มั่นใจว่าฉันเองก็มีดีไม่แพ้เธอหรอก” คราวนี้น้ำเสียงห้วนจัดใบหน้าแววตาขึงขุ่น “อ๋อ เหรอ..” แทนฤทัยแค่นยิ้มเมินหน้าหนีก้มอ่านเอกสารไปพลางๆ เหมือนเป็นการตัดบทสนทนากรายๆ และเป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องเปิดออก ร่างสูงของราฟาเอลก็เดินเข้ามาในห้องพอลล่าก็รี่เข้าไปหาชายหนุ่มทันที “ไฮ.. ราฟคิดถึงจังค่ะ เดี๋ยวนี้ราฟไม่โทร. หาพอลล่าเลยนะคะ” พอลล่าร่ายยาวพยายามแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของราฟาเอลอย่างออกนอกหน้า แทนฤทัยเบะปากยิ้มเยาะชายหนุ่มที่หันมาสบตาเธอพอดี แต่ราฟาเอลก็วางสีหน้าท่าทางปกติ “ผมมีงานต้องทำ ช่วงนี้ก็ยุ่งมาก คงไม่มีเวลาคุยกับคุณหรอกนะ คุณวิไล มาหาผมด่วนเลยนะครับ..” ราฟาเอลแกะมือเรียวออกจากแขนตนเองแล้วเรียกเลขาของตนไม่นานร่างท้วมของเลขาสาวโสดวัยสี่สิบปีก็เดินมาหาเจ้านายหนุ่มอย่างว่องไวผิดกับรูปร่าง “ค่ะท่านประธาน” “เดี๋ยวพาคุณพอลล่าไปรับเช็กนะครับ แล้วก็เอาเอกสารและสัญญาให้เธอกลับไปอ่านแล้วนัดเธอมาทำสัญญาอาทิตย์หน้า ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มส่งแฟ้มงานให้เลขาไปท่าทางของราฟาเอลตอนนี้แตกต่างจากตอนที่กวนประสาทเธอมากมายเหลือเกิน แทนฤทัยเฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆ แล้วก็ต้องรีบหลบสายตาสีเขียวมรกตนั้นเมื่อเขาหันมา “คุณวิไลจะดูแลคุณเองนะพอลล่า ตอนนี้ผมขอตัวก่อน มีงานสำคัญต้องไปทำ ไปกันเถอะแทมมี่..” ว่าแล้วชายหนุ่มก็คว้ามือเรียวของแทนฤทัยเดินออกไปทันทีซึ่งแทนฤทัยเองก็มัวแต่อึ้งกับความรวดเร็ววิ่งไวของเขาแต่ก็เดินตามเขาเหมือนคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็หันมายิ้มเยาะพอลล่าอย่างเหนือกว่า ในขณะที่พอลล่ากัดฟันกรอดมองตามหนุ่มสาวทั้งสองจนลับตาไปด้วยความเดือดดาล “เชิญคุณพอลล่าไปที่ห้องดิฉันเลยค่ะ” วิไลบอกสาวสวยผู้ที่จะมาเป็นนางแบบแบรนด์สินค้าตัวใหม่ด้วยความสุภาพ “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรทั้งนั้น โอ๊ย งี่เง่า...” หญิงสาวหันมาตวาดผู้สูงวัยกว่าแล้วเดินกระแทกเท้าจากไปอย่างไม่รักษามารยาท วิไลได้แต่มองตามสาวสวยไปอย่างเอือมระอาและซึ้งในคำว่า สวยแต่รูป จูบไม่หอม ถึงว่าสินะจ้านายเธอถึงไม่เสียเวลาเสวนาด้วย... ทางด้านหนุ่มสาวซึ่งนั่งรถมาด้วยกันต่างก็นั่งเงียบกันมาตลอดทาง ต่างคนต่างอยู่ในห้วงความคิดอันสับสนของตนเองและเป็นแทนฤทัยเองที่ทนไม่ได้สุดท้ายเธอก็พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “นี่ฉันขอกลับบ้านได้มั้ยไม่มีอารมณ์ทำงานร่วมกับใคร ปั๊มข้างหน้าน่ะ จอดเลย” แทนฤทัยบอกคนขับที่เงียบมาตลอดทางด้วยความฉุนเฉียว จนบัดนี้เขาก็ยังทำหน้าที่คนขับรถได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่องและยังไม่พูดกับเธอทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนจูงมือเธอขึ้นรถมาเองแท้ๆ “นี่นาย หูแตกรึไงหา ฉันบอกว่าให้จอดรถฉันจะลง ฉันจะกลับบ้าน ไม่ทงไม่ทำแล้วงานน่ะ” “หุบปากสักนาทีก็ไม่มีใครว่าเธอเป็นใบ้หรอกนะแทมมี่”“นี่นาย..” แทนฤทัยถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอคำพูดเรียบๆ ของเขาที่แม้จะพูดกับเธอแต่ก็ไม่ได้หันมามองคนนั่งข้างๆ ด้วยซ้ำว่าหน้าแดงหน้าดำเพราะความโกรธจัดแค่ไหน “เอาล่ะฉันจะเติมน้ำมัน ส่วนเธอจะไปเข้าห้องน้ำทำธุระอะไรก็แล้วแต่ฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมง ที่ปั๊มนี้มีร้านอาหารร้านกาแฟ จะกินอะไรก็ไปหากินเอาเอง แล้วก็อย่าคิดเบี้ยวหนีกลับบ้านล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นเธอกับฉันเห็นดีกันแน่...” ราฟาเอล บอกเหมือนสั่งเสียมากกว่าและมองเธอด้วยแววตาจริงจัง แต่นั่นมันเป็นเหมือนการท้าทายเธอในตัว แทนฤทัยเม้มริมฝีปากแน่นอย่างขัดใจ... ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่ว่าเธออยากได้อะไรก็ต้องได้และไม่เคยมีใครขัดใจเธอหรือใช้น้ำเสียงเหมือนสั่งเธอแบบนี้ แบบที่ผู้ชายคนนี้ทำยิ่งทำให้เธอเดือดดาล คงจะอารมณ์เสียที่ไม่มีเวลากกยายพอลล่าล่ะสิ แล้วทำเป็นว่าห่วงงานแต่สุดท้ายก็มาอารมณ์เสียใส่เธอ คนทุเรศ ผู้ชายเฮงซวย... นึกว่าเธออยากจะมาด้วยรึไง หากไม่ใช้เพราะบิดาได้ปรามาสไว้ว่ากลัวแพ้ไม่กล้าทำงานร่วมกับเขาล่ะก็ เธอไม่มีวันเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดนึกชังน้ำหน้าเขานัก พอเขาจอดรถแทนฤทัยก็ลงจากรถด้วยความโกรธจัดกระแทกปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรงแล้วเดินลงส้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์และคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป เธอจะไม่มีวันแพ้ผู้ชายคนนี้และจะไม่มีวันฟังคำสั่งเขาด้วยนั่นคือสิ่งที่หญิงสาวคิดขณะมองหาทางออกให้ตัวเอง แล้วดวงตากลมโตก็เบิกกว้างอย่างยินดีเมื่อเห็นรถตู้โดยสารคันหนึ่งวิ่งมาแวะเติมน้ำมันในปั๊มพอดี... “หึ ใครจะทนเดินทางร่วมกับผู้ชายปากร้ายใจขี้เก๊กอย่างนายได้ นายราฟอยากไปก็เชิญไปคนเดียวเถอะ...” หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์...