บทที่ 2. ต้องเลือกว่าจะอยู่หรือไป

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราว 188 เซนติเมตรก้าวยาวๆ เข้าไปในบ้านหลังงามของตนซึ่งตั้งอยู่ในเมืองมิวนิค เมืองหลวงของรัฐบาวาเรียประเทศเยอรมัน มิวนิคเป็นเมืองที่มีหอศิลปะสวนสาธารณะ และพิพิธภัณฑ์ที่มี ชื่อเสียงหลายแห่ง งานมหกรรมใหญ่ประจำปีทั่วโลกรู้จักคือ Oktoberfest เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของบริษัทที่มีชื่อเสียง เช่น BMW และซีเมนส์ บริษัทที่ผลิตสินค้าที่ใช้เทคโนโลยีระดับสูง และสถาบัน วิจัยอีกหลายแห่ง มีมหาวิทยาลัย 3 แห่ง และสถาบันการศึกษาระดับสูงอีก 8 แห่ง และที่นี่ก็เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของดีแลนแกรนด์โฮเทล ซึ่งมีมหาเศรษฐีหนุ่มหล่ออย่างอัคนี ดีแลนด์ เป็นผู้บริหารระดับสูงในวัยสามสิบสองปี เขาได้รับการยอมรับและยังเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่แรงทั้งไฟในการทำงานและไฟรักเร่าร้อน ที่หญิงสาวทั้งเยอรมันอยากจะเป็นคู่ควงของเขา เพื่อจะได้มีโอกาสได้สนุกกับบทรักเร่าร้อนที่มีคำล่ำลือว่าช่างน่าประทับใจ แต่อัคนีหรือเพื่อนๆ จะเรียกเขาว่า อัลล์ นั้นไม่เคยเหลือบแลสายตามองหญิงสาวคนไหนมาเกือบสี่ปีแล้วแม้เขาจะมีข่าวว่าควงสาวคนนั้นคนนี้ แต่ไม่มีหญิงสาวสักคนได้ลิ้มลองรสสวาทจากเขา จึงมีข่าวลือว่าเขาหมดสมรรถภาพทางเพศไปแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของพวกหล่อนเพราะความเป็นมหาเศรษฐีของเขาต่างหากที่พวกเธอยังหลงใหลและหวังว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลดีแลนด์ “คุณผู้ชายกลับมาแล้วหรือคะ ลิซ่าเตรียมอาหารเย็นไว้รอแล้วค่ะ” แม่บ้านสาวที่พยายามทอดสะพานให้เจ้านายหนุ่มรี่เข้ามาหาบอกด้วยน้ำเสียงหวาดหยอดย้อยพร้อมกับทอดสายตาเชิญชวน อัคนีปรายตามองแม่บ้านสาวคนใหม่ด้วยความไม่พอใจ นี่เขาคงจะได้เปลี่ยนแม่บ้านใหม่อีกแล้วสินะ ลิซ่าเป็นคนที่เท่าไหร่แล้วล่ะเขาไม่ทันนับ ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดแล้วเดินผ่านลิซ่าแม่บ้านสาวทรงโตไปอย่างไม่สนใจและไม่พูดอะไร “โรเบิร์ต มาหาฉันที่ห้องทำงานด้วย” ชายหนุ่มเรียกคนสนิทซึ่งดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างภายในบ้าน โรเบิร์ต ชายวัยกลางคนที่อยู่กับครอบครัวของอัคนีมานานรีบเดินตามเขาไปทันที ในใจก็คิดแล้วว่าเรื่องอะไร “ฉันให้หาแม่บ้านใหม่ไม่ใช่หาอีตัวมาใช่มั้ย” “ครับ” “ให้เธอออกไปจากบ้านของฉันภายในครึ่งชั่วโมงนี้ และไม่ต้องหาแม่บ้านมาอีก ฉันไม่ต้องการแล้วทุกอย่างคุณคงต้องจัดการเองแล้วล่ะโรเบิร์ต จะมาโอดครวญทีหลังไม่ได้นะ ออกไปได้แล้ว...” อัคนีมองใบหน้าที่มีแววอ่อนล้าของโรเบิร์ตอย่างเข้าใจ แต่ในเมื่อโรเบิร์ตทำงานตามที่เขาต้องการไม่ได้ ก็ต้องรับผิดชอบเองนั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เขาต้องการความสงบและพยายามจะหาคนมาช่วยแบ่งเบางานของโรเบิร์ตเพราะพ่อบ้านของเขามีโรคประจำตัวเขาจึงต้องหาคนมาทำหน้าที่ในบางส่วนช่วยโรเบิร์ต แต่แม่บ้านแต่ละคนที่มาสมัครหน้าที่นี่ล้วนแต่เป็นหญิงสาวซึ่งเขารู้ดีว่าพวกเจ้าหล่อนต้องการมาทำหน้าที่นี้เพื่ออะไร แรกๆ เขาก็ว่าคงไม่มีปัญหา แต่พอนานๆ ไป และเปลี่ยนไปหลายคนเขาจึงรู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นไม่เคนคิดจะมาทำงานเพียงอย่างเดียว มีแม่บ้านสาวหลายคนพยายามเข้าหาเขา พยายามยั่วยวนต่างๆ นานา แม้พวกเธอจะสะสวยและหุ่นน่าฟัดขนาดไหนแต่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอยากแตะต้องพวกเธอแม้แต่น้อย แต่กลับยิ่งรู้สึกรังเกียจและโกรธมากพานนึกโกรธคนที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้ บารนี... สาวน้อยที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่ เธอเป็นคนที่ทำให้เขาหมดความต้องการอย่างนั้นกับผู้หญิงคนอื่นๆ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความรู้สึกปวดร้าวซึ่งอัดแน่นรอการปลอดปล่อยช่วงแรกๆ เขาพยายามหาความสุขกับหญิงสาวงดงามหุ่นเร้าใจแต่ทุกครั้งมันก็พังไม่เป็นท่าเมื่อเขาไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับพวกเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวและยิ่งเขาพยายามจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงเหล่านั้นมากเท่าไหร่ ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาและแววตาหวาดหวั่นเจ็บปวดของบารนีก็ลอยเข้ามาทำให้เขาหมดอารมณ์กับพวกเธอเหล่านั้นไปทันที “บารนี ยายแม่มด นางมารร้าย เธอกับพี่ชายของเธอทำร้ายฉันจนฉันต้องซมซานมาที่นี่ แต่เธอกลับเสวยสุขอยู่กับครอบครัวของฉันอย่างหน้าชื่นตาบาน หึ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด...” ชายหนุ่มเอนกายสูงใหญ่พิงพนักเก้าอี้ทำงานแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนล้า วันนี้มีคณะมาดูงานจากเมืองไทยและเขาก็ให้การต้องรับอย่างดีรวมไปถึงการบรรยายเรื่องการบริหารและพัฒนาธุรกิจโรงแรมให้คนพวกนั้นฟัง หนึ่งในคณะที่มานั้นเป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีคนหนึ่งของเมืองไทยและพยายามเกาะแกะเขาจนน่าเวียนหัว หากเขาไม่เห็นแก่งานสำคัญก็คงตะเพิดเธอไปแล้วเพราะการมาดูงานครั้งนี้จะนำไปสู่การขยายสาขาโรงแรมและการลงทุนเพิ่มขึ้นจากนักลงทุนหลายๆ ประเทศแต่ทุกอย่างก็จบด้วยดีเมื่อเธอเจอชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่หล่อและรวยพอๆ กับเขา ซึ่งการมาของคณะผู้ดูงานครั้งนี้ก็มีนักธุรกิจหนุ่มหลายคนได้พูดถึง ภรรยา ของเขา อย่างชื่นชมซึ่งมันทำให้เขาไม่พอใจ... “เธอมันจะสักแค่ไหนนะบารนี คนที่ชื่นชมเธอมันคงไม่รู้สินะว่าเธอมีผัวแล้ว...” อัคนีกัดกรามกรอดด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูกว่าทำไมต้องรู้สึกไม่พอใจด้วยที่มีผู้ชายสักคนชื่นชมเจ้าหล่อน... แล้วภาพในอดีตก็เข้ามาในห้วงคำนึงเหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน... เมื่อสี่ปีที่แล้วหลังจากที่เขาพร่าพรหมจรรย์ของบารนีอย่างโหดร้าย พี่ชายของเธอกับอดีตคนรักของเขาก็มาเจอเข้าพอดี เขาประมาทเองคิดว่าหลอกให้บริบูรณ์ไปดูงานที่โรงแรมสาขาเชียงใหม่ แต่บริบูรณ์กลับไปไม่ทันเที่ยวบินจึงกลับมาที่บ้านเพื่อรอขึ้นเที่ยวบินใหม่ในวันถัดไปจึงทำให้พบกับเขา ภัทราเข้ามาตบหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวทั้งที่เธอกับเขาจะมีเรื่องบาดหมางใจกันเมื่อเธอทิ้งเขาแล้วไปแต่งงานกับบริบูรณ์โดยไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายเธอซึ่งในตอนนั้นเขาเองก็อึ้งไม่คิดว่าภัทราจะกล้าทำ แล้วภัทราก็โทรศัพท์บอกเรื่องนี้กับบิดามารดาของเขาโดยขู่ว่าหากเขาไม่ยอมจะแจ้งความ แม้คนอย่างเขาไม่กลัวตำรวจ แต่อนาคตของเขาไม่สมควรจะจบลงที่นี่และคิดว่าหากพวกท่านมา พวกท่านจะต้องเอาเงินฟาดหัวสองพี่น้องให้กระเด็นไปจากชีวิตของเขา แต่กลับกลายเป็นว่าท่านบังคับให้เขารับผิดชอบบารนีด้วยการจดทะเบียนในวันรุ่งขึ้นทันทีและยังไม่เข้าข้างเขาอีกด้วย เขาจดทะเบียนกับบารนีเงียบๆ โดยมีคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ และยังมีงานเลี้ยงเล็กๆ รับขวัญบารนีในฐานะสะใภ้คนกลางของดีแลนด์ดูทุกคนจะมีความสุขโดยเฉพาะบิดามารดาที่โอบกอดบารนีอย่างรักใคร่ ซึ่งมันทำให้เขายิ่งโกรธเกลียดบารนีกับพี่ชายของเธอมากขึ้น... ใช่แล้วเขาเกลียดเธอที่ทำให้พ่อกับแม่รวมไปถึงพี่ชายและน้องชายของเขาต่างต่อว่าเขาว่าทำเกินไป ไม่มีใครเข้าข้างเขาเลยสักคน ตอนนั้นอัคนีพาลโกรธทุกคนและเอาความโกรธมาลงที่บารนี ก่อนที่จะหนีหน้ามาเยอรมันปล่อยให้บารนีนอนกอดทะเบียนสมรสอยู่คนเดียวในบ้านหลังงามที่กรุงเทพฯ เขาก็ได้ฝากรอยความแค้นใจไว้กับเธอแต่ทำไมมันช่างเหมือนว่าเขาฝากรอยความทรงจำให้กับตัวเองเสียอย่างนั้น มันเป็นอะไรบัดซบที่สุด.. “บัดซบที่สุด...” อัคนีลูบใบหน้าหล่อเหลาของตนเองแรงและสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่คนที่ตามหลอกหลอนเขามาตลอดสี่ปีออกไป แต่มันก็ไม่ได้ผลเขาต้องทำอย่างไรนะ... อัคนีลุกขึ้นเสยผมของตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วเดินเข้าห้องนอนของตนซึ่งมีประตูเชื่อมระหว่างห้องทำงานกับห้องนอนของเขา แต่เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น และเบอร์แปลกๆ ที่เขาไม่คุ้นเคยทำให้คิ้วหนาขมวดมุ่น อาจจะเป็นกลุ่มคนที่มาดูงานหรือไม่ก็นักธุรกิจในกลุ่มนั้นก็ได้ หากไม่ใช่วันนี้ เขาไม่รับโทรศัพท์เด็ดขาด อีกอย่างเบอร์นี้ไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวที่เขาใช้ติดต่อกับคนทางบ้านเฉพาะบางคนก็พอจะรับได้... “มีอะไรเทเรซ่า” ชายหนุ่มพูดเสียงกระด้างเมื่อกดรับแล้วเสียงหวานหยอดย้อยของใครคนหนึ่งตอบกลับมาทำให้เขาแทบจะวางสายเลยทีเดียวแต่ก็ยังทำไม่ได้เพราะยังรักษาหน้าของบิดาเธออยู่เมื่อได้ยินเสียงของ คุณโทมัส มูเลอร์ คู่ค้าคนสำคัญของเขาแว่วๆ มา เทเรซ่า หรือ แทตตี้ นางแบบสาวลูกครึ่งไทย เยอรมัน ซึ่งเป็นบุตรสาวของโทมัสนั่นเอง หลังจากที่เขาทิ้งบารนีไว้ที่เมืองไทยมาดูแลงานที่นี่เขาเคยคว้าเธอมาเพื่อระบายความใคร่และคิดว่าหญิงสาวสวยสมบูรณ์แบบอย่างเทเรซ่าจะช่วยให้เขาลืมเรื่องและคนที่เมืองไทย แต่กลายเป็นว่าเขาไม่มีอารมณ์จะมีอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อยกลับรู้สึกรำคาญอีกด้วย ซ้ำเทเรซ่ายังตามเกาะเขาแจจนน่ารำคาญ ที่สำคัญเธอแสดงตัวว่าเป็นผู้หญิงของเขาอย่างเปิดเผยโดยที่เขาไม่ได้แย้งอะไรเพราะคิดใช้เทเรซ่าเป็นไม้กันสาวๆ ที่คลั่งไคล้หรือที่อยากจะทอดสะพานให้เขาและมันก็ได้ผลเพราะสาวๆ พวกนั้นกระเจิดกระเจิงเมื่อเจอเทเรซ่าแต่ก็มีบ้างที่เขาควงคนนั้นคนนี้แก้เซ็งเพื่อให้ลืมใครบางคน เพื่อให้เขาไม่ฝันร้าย แต่สุดท้ายกจบลงเช่นเดิมคือเขาไม่มีอารมณ์จะแตะต้องหญิงสาวคนไหนเลย... “คุณอัลล์ขา คือคุณพ่อเชิญให้คุณมาทานมื้อเย็นที่บ้านน่ะค่ะ วันนี้แทตตี้ทำอาหารเองด้วยนะคะ” “วันนี้ผมเหนื่อยครับช่วยบอกคุณพ่อคุณด้วย” “โธ่ คุณอัลล์ขา แต่แทตตี้ทำอาหารไว้รอคุณสุดฝีมือเลยนะคะ” “ขอโทษด้วยนะแทตตี้ ผมไม่สะดวกจริงๆ แค่นี้นะครับเพราะผมต้องเตรียมงานไว้เสนอคณะที่มาดูงานจากเมืองไทย” พูดจบชายหนุ่มก็วางสายทันทีจึงไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความไม่พอใจของเทเรซ่า “กรี๊ดดด คนบ้า ฉันอุตส่าห์ทอดสะพานให้ยังทำไม่ใส่ใจ มันจะสี่ปีแล้วนะที่ฉันคอยตามคุณเนี่ย” หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างไม่เกรงใจบิดาที่มองมายังเธอด้วยความไม่พอใจ ในขณะที่นางวัชราหรือที่แม่บ้านชาวไทยในมิวนิคเรียกเธอว่า คุณนายแมว นั้นกลับลูบหลังลูบไหล่บุตรสาวคนเดียวอย่างปลอบโยน “โธ่ๆ ลูกขาใจเย็นๆ นะคะลูก คุณอัลล์ก็แค่เหนื่อยละมั้งจ๊ะ วันนี้ที่โรงแรมของคุณอัลล์มีคณะมาดูงานจากเมืองไทยนี่ลูก” “ก็ใช่สิคะคุณแม่แทตตี้ได้ข่าวด้วยนะคะว่ามียายผู้หน้าด้านคนหนึ่งมันพยายามอ่อยคุณอัลล์ด้วย” “พูดจาไม่เห็นจะน่ารักเลยลูกแทต แล้วอย่ากรีดเสียงร้องเหมือนชะนีร้องโหยหวนแบบเมื่อกี้อีกนะพ่อไม่ชอบ คุณก็เหมือนกันนะคุณแมว หากยังสอนลูกให้มีนิสัยเที่ยวล่าผู้ชายอีกผมจะไม่อดทนกับคุณ อย่าเอานิสัยตัวเองมาสอนลูก ผมทำธุรกิจไม่ได้คิดเอาลูกสาวไปขายทอดตลาด หากผมจะทำอย่างนั้นผมคิดว่าคงไม่ได้ราคาดีเท่าไหร่...” คุณโทมัสพูดจบก็เดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารอย่างเบื่อระอานิสัยแย่ๆ ของสองแม่ลูก เขาพลาดเองที่หลงกลของวัชรา เขาคิดว่าหญิงไทยจะนิสัยดีรักนวลสงวนตัวและเป็นกุลสตรีอ่อนโยนน่ารักเสียอีก แต่ไม่ใช่เลย ไม่ใช่วัชราที่มีแต่ความอิจฉาริษยาแม้จะมีทุกอย่างเหนือกว่าคนอื่นแต่ภรรยาของตนก็เที่ยวแสวงหาผู้ชายรวยๆ ให้ลูกสาวและสอนให้แทเรซ่ามีนิสัยเหมือนตนเขารู้ดีว่าลูกสาวของตนนั้นคาวแค่ไหน... “กรี๊ดดดด... คุณพ่อ / คุณโทมัส...” สองแม่ลูกกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บใจเมื่อโดนประมุขของบ้านด่าตรงๆ