บทที่ 18 เธอชอบฉันไหม

บทที่ 18 เธอชอบฉันไหม หนานกงห้าวฉีเกลียดคำขู่ทุกชนิด ไม่ว่าจะมาจากใคร ยิ่งไปกว่านั้นคือกับคนที่เขาอยากจะปกป้องโดยเฉพาะ หนานกงห้าวฉีกำหมัดแน่นข้างลำตัว สีหน้าแสดงออกถึงความเคร่งขรึม หนานกงห้าวฉีก้าวเดินไปข้างหน้าจ้องมองตาของเขา “ถ้าพ่อกล้าทำร้ายเขา ผมก็ไม่รังเกียจที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อรัก” ยังไม่ทันจะพูดจบ หนานกงเจิ้งฉิงถลึงตาโตทันที เขากัดฟันกรอดมองไปที่ลูกชายของตนเอง “ห้าวฉี แกกล้าขู่ฉัน?” “เหมือนกันแหละครับ” หนานกงห้าวฉีตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ สีหน้าของสองพ่อลูกโหดเหี้ยมจนน่ากลัว มองฝ่ายตรงข้ามตาไม่กระพริบ บรรยากาศน่าอึดอัด ดวงตาของหนานกงห้าวฉี ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้าอยู่ยังไงอย่างงั้น ผ่านไปสักพัก ในที่สุดหนานกงเจิ้งฉิงก็เอ่ยปากพูดเสียงต่ำ “ตกลง ฉันยอมให้พวกแกคบกัน แต่แค่เล่น ๆ เท่านั้น เรื่องแต่งงานอย่าแม้แต่จะคิด” หนานกงห้าวฉีหมุนตัวกลับ แล้วพูดขึ้นอย่างเฉยชา “เรื่องของผม ผมจัดการเองได้” หนานกงเจิ้งฉิงมองเห็นเขาจะเดินออกไป ก็รีบเรียกเขาเอาไว้ “แกคบกับผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะเธอหน้าตาเหมือนกับจื่อยู่นเหรอ?”ร่างกายหยุดชะงัก สายตาจ้องมองไปข้างหน้า หนานกงห้าวฉีไม่พูดไม่จา ผ่านไปสองสามวินาทีแล้วจึงเดินต่อไปข้างหน้า หนานกงเจิ้งฉิงที่ยืนอยู่ที่เดิม ความเหี้ยมโหดส่องประกายในดวงตาของเขา หลังจากนั้นกลับถอนหายใจเบา ๆ “ความสัมพันธ์ของฉันกับเขา เมื่อไหร่จึงจะคลี่คลายนะ?” เมื่อกลับมาถึงห้องรับแขก เห็นหมี่โยวกำลังพูดคุยกับคุณแม่หนานกงอย่างสนุกสนาน มีหมอกควันบาง ๆ ปรากฏต่อหน้าเขาทันที ภาพความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนเกิดขึ้นต่อหน้าเขา หมี่โยวหันหลังกลับ คล้ายกับว่ารู้สึกได้ถึงสายตาของเขา แล้วยิ้มหวานให้เขา เขาใจเต้นราวกับว่าจื่อยู่นกลับมาแล้ว “จื่อยู่น......” หนานกงห้าวฉีกระซิบออกมาโดยไม่รู้ตัว คุณแม่หนานกงเมื่อเห็นเขากลับมา ก็จับมือหมี่โยวอย่างอ่อนน้อมเป็นกันเอง แล้วพูดขึ้น “หมี่โยว วันหลังถ้าหากมีเวลาว่าง ก็มาคุยกับป้าบ่อย ๆ นะ เด็กคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ” หมี่โยวแก้มแดงระเรื่อ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วยิ้มตอบรับ “ค่ะ คุณป้า” “แม่ครับ พวกเรากลับก่อนนะครับ” หนานกงห้าวฉีพูดจบ ก็ดึงหมี่โยวลุกขึ้น แล้วเดินพุ่งตรงไปที่ประตูใหญ่ คุณแม่หนานกงรีบลุกขึ้น ตะโกนเรียกหนานกงห้าวฉี “ห้าวฉี นาน ๆ ทีจะกลับมาสักครั้ง อยู่ทานข้าวที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับเถอะนะ” หนานกงห้าวฉีไม่ได้หันหลังกลับ แล้วตอบกลับอย่างเฉยชา “ไม่แล้วครับ” เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากไป สายตาของคุณแม่หนานกงแสดงออกถึงความเงียบเหงา เมื่อเห็นหนานกงเจิ้งฉิงเดินลงมาข้างล่าง คุณแม่หนานกงพูดตำหนิ “เป็นเพราะคุณ หลายปีมานี้ ห้าวฉีไม่ยอมกลับมาบ้าน ตอนนั้นคุณไม่ควรจะคัดค้าน” หนานกงเจิ้งฉิงกวาดสายตามองอย่างเย็นชา “นั่นเป็นเพราะเขาไม่รู้เรื่อง ในอนาคตเขาจะรู้เองว่าที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อความสำเร็จของเขา” คุณแม่หนานกงส่ายหน้า แล้วพูดอย่างจริงจัง “เจิ้งฉิง เขากับคุณไม่เหมือนกัน สิ่งที่คุณต้องการอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ครั้งนี้คุณอย่าคัดค้านเลยนะคะ” หนานกงเจิ้งฉิงไม่ได้ตอบกลับ เขาไม่สบายใจ ความตั้งใจของเขาไม่มีทางเปลี่ยนไปเพราะใคร เมื่อออกจากบ้านหนานกง หนานกงห้าวฉีส่งเธอกลับถึงข้างล่างคอนโด ภายในรถ หมี่โยวเอ่ยปากพูดอย่างลังเล “อันที่จริง คุณควรจะให้เวลากับคุณป้ามาก ๆ ดูออกได้ว่าคุณป้าอยากให้คุณกลับไปที่บ้าน” สองมือจับพวงมาลัยรถไว้ หนานกงห้าวฉีหน้าตาเย็นชา “เธอไม่ต้องก้าวก่ายเรื่องพวกนี้” ได้ยินดังนั้น หมี่โยวอึ้งอยู่สองสามวินาที แล้วปิดปากอย่างว่านอนสอนง่าย ก็จริงอยู่ เธอไม่มีสิทธิก้าวก่าย หมี่โยวเปิดประตูรถ ยิ้มเล็กน้อย “ฉันไปแล้วนะคะ ขอบคุณที่มาส่งฉันนะคะ” เขาดึงมือเธอไว้ หมี่โยวถลึงตาด้วยความตกตะลึง “หนานกง......” เขาอยู่ในภาวะที่ได้เปรียบมองลงมาที่เธอ ฝ่ามือประคองแก้มของเธอไว้ ในตาของเขาเปล่งประกายเปลวไฟ ร่างกายค่อย ๆ ขยับเข้ามา “หมี่โยว เธอชอบฉันไหม?”