ตอนที่ 5

“เอ้อ...ก็ได้” จิณณ์ตอบกระท่อนกระแท่น หญิงสาวลุกขึ้นยืนตรงข้ามกับลูกศิษย์คนใหม่ของเธอ พายัพเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ เขาตัวโตมากเมื่อยืนเทียบความสูงกับเธอ และที่สำคัญ ชุดลำลองขนาดพอดีตัวที่เขาสวมใส่ก็ไม่อาจปกปิดกล้ามเนื้อแน่นบนเรือนร่างสมชายชาตรีได้ โดยปกติเธอเป็นครูสอนลีลาศที่ผ่านการสอนเต้นให้ลูกศิษย์มามาก เพราะฉะนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่รู้สึกตื่นเต้นแม้ต้องเจอกับลูกศิษย์หน้าใหม่ ๆ แต่ครั้งนี้แตกต่างไปจากที่เธอเคยมีประสบการณ์ ถึงจะเคยไม่ชอบหน้าเขามาก่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบุรุษร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาและมีบุคลิกภาพอันนุ่มนวลอย่างพายัพทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ไม่เป็นจังหวะเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าเขา จิณณ์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตั้งคำถาม “ก่อนอื่นฉันอยากจะถามว่า นายเคยเต้นลีลาศสักครั้งหรือเปล่า” “เคยครั้งหนึ่ง...จริง ๆ แล้วผมเคยรู้จักจังหวะ การจัดวางท่าทาง แต่ตอนนี้ผมลืมมันไปเกือบหมด” “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ยากที่จะฟื้นความทรงจำ พอจะจำได้ไหมคะว่าเวลายืน นายต้องทำท่ายังไง” พายัพทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิดชั่วขณะก่อนที่เขาจะผ่อนลมหายใจ...ทำไมต้องตื่นเต้นเวลาอยู่ต่อหน้าครูสอนลีลาศคนใหม่ เธอออกจะตัวเล็กกว่าเขามาก แต่ดูประกายตาสีน้ำตาลหม่นที่จ้องมองมานั่นสิ มันทำให้สถาปนิกหนุ่มรู้สึกเบาหวิวอย่างบอกไม่ถูก จิณณ์ยืนนิ่งและมองชายหนุ่มจัดท่าของตัวเองด้วยการยืนตัวตรงหย่อนเข่าเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับย่อเข่า ดูเหมือนเขาจะยังไม่ลืมท่าทางก่อนการเริ่มเต้น “นายยืนในท่าที่โอเคแล้ว คราวนี้นายต้อง...เอ้อ...วางลำตัวลำตัวตั้งแต่เท้าถึงศีรษะเอนไปข้างหน้าจนรู้สึกว่าน้ำหนักตัวอยู่ที่ปลายเท้า แต่ส้นเท้าไม่ลอยพ้นพื้น นายต้องพยายามรักษาลำตัวตั้งแต่สะโพกขึ้นไปให้อยู่ในลักษณะตั้งตรง นายอยู่ในท่านี้แสดงว่าพร้อมแล้วที่จะก้าวเดิน” “และผมก็พร้อมสำหรับคุณนะ จีน” ชายหนุ่มกล่าวก่อนยกมือขึ้นเพื่อแสดงให้รู้ว่าเขากำลังเชื้อเชิญให้เธอเป็นคู่เต้น ซึ่งมันเป็นอีกส่วนที่สำคัญในการเต้นลีลาศ จิณณ์รู้สึกว่าหัวใจตัวเองกระตุกเต้นเมื่อเขาเชิญเธอด้วยมือหนาใหญ่ที่ผายออกในลักษณะเชิญชวน “เอ้อ...” เขาจะรู้ไหมหนอว่าเธอกำลังกลืนน้ำลายเหนียวหนืดกลับลงไปในลำคอ ถึงจะเตรียมตัวมาอย่างดีแต่มันก็ยังรวดเร็วเกินไปเมื่อต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้สำหรับครูสอนลีลาศสาว...เธอต้องไม่ตื่นเต้น “เอ้อ...เรายังไม่ได้กำหนดจังหวะของเพลงเลยนะ”