ตอนที่ 9

“อืม...ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมอยากเรียนเต้นลีลาศขึ้นมาแล้วล่ะ” “ตอนนี้เหรอ?” จิณณ์เลิกคิ้ว และคำตอบที่ได้รับคือการลุกขึ้นยืนของร่างสูงใหญ่ พายัพเดินไปหยุดตรงกลางห้องซึ่งเป็นพื้นที่โล่งพอสำหรับการเต้นรำ “มานี่สิจีน...ช่วยสอนสเต็ปให้ผมหน่อย” หญิงสาวจำต้องลุกขึ้นและเดินไปหยุดตรงหน้าเขา เธอต้องอยู่ในท่าที่ใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนครั้งแรก จิณณ์รู้สึกเหมือนเลือดในกายของเธอแล่นพล่านและความตื่นเต้นกำลังพุ่งสูง “ดนตรีล่ะ...นายจะเต้นทั้งที่ไม่มีดนตรีอีกอย่างนั้นหรือ?” “คุณสอนผมได้หรือเปล่าล่ะ สเต็ปแบบไม่มีดนตรีน่ะ” จิณณ์อยากจะทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เขา แต่พอเงยขึ้นสบนัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายคู่นั้นกลับทำให้ความตั้งใจอ่อนยวบ นี่เธอกำลังเป็นอะไร เธอเคยเกลียดพายัพจะเป็นจะตายแต่กลับมือไม้สั่นเวลาอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ “ก็...โอเค” “ผมชอบคำพูดนี้ของคุณจัง” “หรือจะให้ฉันพูดว่าตกลง” “ฟังดูแปร่ง ๆ นะ” “ถ้างั้นนายก็ต้องฟังฉัน ถ้าฉันบอกอะไรนายต้องทำตาม” “ครับ...คุณครู” เขาทำท่าย่นจมูกใส่หญิงสาว และนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าท่าทางของเขาน่ารัก ตายละ...น่ารักอย่างนั้นเหรอ จิณณ์คิดว่าเธอรู้สึกแบบนั้นไปได้ยังไง หญิงสาวทำท่าจะผละห่างแต่แล้วท่อนแขนกำยำของพายัพก็รัดตัวเธอเข้าหาเขา “นี่นาย...ทำแขนให้หลวม ๆ หน่อยสิ เวลาเต้นลีลาศเขาไม่กอดกันกลมอย่างนี้หรอกนะ” “แล้วถ้าราจะลองเปลี่ยนท่าทางดูบ้างล่ะ ผมว่าดีออกเวลาที่คู่เต้นกอดกันแนบชิด มันทำให้คนที่เห็นรู้สึกได้ถึงความเป็นทีมเวิร์ค” “นายจะมารู้ดีกว่าคนที่สอนนายได้ยังไง” เขายักไหล่ “คุณนี่...เหมือนเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยนเลยนะ สมัยเรียนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ไม่แตกต่าง ดุเหมือนนางเสือสาว” “นี่นาย...ไหนว่านายลืมเรื่องที่เรา...” จิณณ์ชะงักกึกเมื่อเขาก้มหน้าลงมาเกือบชิด ใบหน้าสวยหวานแดงซ่านอย่างไม่อาจปกปิด อกนุ่ม ๆ ของเธอก็แนบชิดกับอกกว้างเมื่อเขากอดรัดแผ่นหลังของเธอแน่นขึ้น ลมหายใจอุ่นของเขาสะท้อนบนใบหน้าของเธอ หญิงสาวเกือบจะหลับตาลงเมื่อรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขาเลื่อนลงมาเกือบชิดเรียวปากอิ่ม แต่แล้วชายหนุ่มก็กล่าวขึ้น “เราอย่ามาทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ เริ่มเต้นกันดีกว่านะจีน” จิณณ์เปิดเปลือกตาที่กำลังจะปิดลงและจ้องเขานิ่ง หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ พายัพอาจไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบหาเรื่องให้เธอได้อาย แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไป แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้เธอรู้สึกตรงข้ามโดยสิ้นเชิง “โอเค...”