ตอนที่ 10

หญิงสาวตอบเสียงเนิบ ๆ ก่อนจะเริ่มสอนให้เขาก้าวเท้าแบบเต้นลีลาศอย่างถูกวิธี ซึ่งพายัพก็ทำได้ดี แต่สิ่งที่ทำให้จิณณ์เริ่มเสียสมาธิก็คือสายตาคู่คมของคู่เต้นที่จับจ้องเธอไม่วาง มันทำให้เธอรุ่มร้อนเหมือนเขากำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากดวงตาของเธอ เอวบางพลิ้วไหวไปตามจังหวะการเต้นซึ่งปราศจากเสียงดนตรี แต่หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีสมาธิดังเช่นที่เคยเป็น เธอกำลังถูกรบกวนจิตใจด้วยกล้ามเนื้อแกร่งของพายัพที่เสียดสีบนเนื้อตัวของเธออยู่ตลอดเวลา กว่าจะรู้ตัวอีกทีร่างบางก็สะดุดขาตัวเองและทำให้คู่เต้นของเธอพลอยล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาโดยไม่ตั้งใจ “พายัพ!...เอ้อ...ฉันขอโทษ” จิณณ์ละล่ำละลักบอกชายหนุ่มที่ตอนนี้ร่างกำยำใหญ่โตของเขาอยู่เหนือร่างของเธอที่ล้มลงไปนอนหราอยู่บนโซฟาตัวยาว หญิงสาวขยับตัวจะลุกนั่งแต่กลับถูกอ้อมแขนรัดแน่นและลำตัวหนาใหญ่ไม่ยอมเลื่อนออกไปให้เธอเป็นอิสระ “จีน...คุณเจ็บหรือเปล่า” “ไม่...ฉันไม่เป็นไร...แต่...นายปล่อยฉันก่อนได้มั้ยพายัพ” “จีน...” เสียงของพายัพแหบพร่าอยู่ใกล้หูของหญิงสาว แล้วจิณณ์ก็ชะงักไปเมื่อร่างสูงใหญ่ไม่ยอมเลื่อนออกจากตัวเธอแถมเขายังทำให้หญิงสาวประหลาดใจด้วยการกอดเธอแน่นและจ้องตาเธอนิ่งนาน “พายัพ...ปล่อยฉันก่อนสิ...ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียจังหวะ” “ไม่หรอกจีน...อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว” “ว่ายังไงนะ” คราวนี้คนที่น้ำเสียงสั่นพร่าเสียเองกลับเป็นหญิงสาว จิณณ์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เหมือนมีบางอย่างแล่นจากตัวเขาเข้าไปในตัวเธอ มันเป็นความร้อนรุ่ม เหมือนกระแสไฟอ่อน ๆ ที่ทำให้เธอต้องหยุดนิ่งและจ้องนัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายคู่นั้น “พายัพ...นี่นาย” “จีน...ได้โปรดอย่าขยับตัวได้ไหม ผมอยากกอดคุณไว้แบบนี้...นาน ๆ” “พายัพ...นายจะทำอะไร...ฉันไม่...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ท้วงติงปากนุ่ม ๆ ของเธอก็ถูกปิดไว้สนิทด้วยปากร้อนรุ่มของพายัพ จิณณ์ถึงกับนิ่งเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถูกผู้ชายจูบ รู้สึกถึงแรงดันจากลิ้นของเขาที่แทรกเข้าไปในปากของเธอ และเธอก็เปิดปากรับปลายลิ้นของเขาไว้โดยไม่ยินยอมปฏิเสธเลยสักนิด “อือ...อือ”