已经是第一章了
บทที่ 12 ใครอนุญาตให้เธอนอนที่นี่
บทที่ 12 ใครอนุญาตให้เธอนอนที่นี่
ตึกหูซานอีหลั่ง
หย่งเหยนกลับมาถึงห้อง ก็เร่งรีบอาบน้ำเสร็จ แล้วซักเสื้อที่เปลี่ยนลงมา เอาไปตากที่ระเบียนด้านออก
ที่ระเบียนมีสาวใช้กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ เห็นเธอเอาเสื้อที่เปียกน้ำมาตาก ก็แย่งเสื้อไปในทันที ： ”คุณผู้หญิงใหญ่ เสื้อนี้ล้างน้ำได้เหรอคะ นี่คุณก็เอาโดนน้ำแบบนี้ ？”
“ ฉันดูป้ายแล้ว ล้างน้ำได้ ”
สาวใช้พลิกเสื้อกลับมาดูทีนึง จากนั้นก็โยนคืนให้เธอแล้วเดินจากไปเลย ：“ คราวนี้ ถือว่าเธอโชคดี ต่อจากนี้ จะซักเสื้อผ้าอะไรก็ระวังๆหน่อย เพราะว่าถ้ามันเสีย เธอไม่มีปัญญาชดใช้ไหวแน่ ！ ”
หย่งเหยนกัดริมฝีปากของตัวเองไว้ แล้วตากเสื้อให้เรียบร้อย
เธอรู้ดีว่า นี่มันเพิ่งเริ่มต้น
ตากเสื้อผ้าเสร็จ หย่งเหยนกลับมาถึงห้อง เปิดดูภาพวาดเก่าๆที่ตัวเองวาดที่อยู่ในมือถือ
เวลาได้ค่อยๆผ่านไป ไม่นานก็สามทุ่มแล้ว เห็นลี่ถิงเชินยังไม่กลับมา และไม่มีคนใช้มาตามเธอลงไปทานข้าวเหมือนตอนเช้านี้
หย่งเหยนคิดอยู่ครู่นึง เปลี่ยนเสื้อแล้วลงไปชั้นล่าง เตรียมไปหาอะไรกินในห้องครัว
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ แค่ตอนเช้าเธอทานไปหน่อยๆ ตอนกลางวัน เธอมัวแต่ยุ่งกับเรื่องตรวจครรภ์ เลยไม่มีกระจิตกระใจไปคิดเรื่องทานข้าวอะไร ตอนนี้ เธอหิวจนท้องแบนราบอยู่แล้ว
ชั้นล่าง เงียบไม่มีคนเลย
หย่งเหยนเดินเข้าไปในครัว เพิ่งจะเปิดตู้เย็น ก็ได้ยินเสียงเย็นชาไร้ความเมตตาจู่ๆดังมาจากด้านหลังของเธอ ：“ นี่คุณมาทำอะไรที่นี่ ？”
หย่งเหยนถูกเธอทำจนตกใจ หันมาเห็นว่าเป็นแม่บ้าน แล้วค่อยๆอธิบาย ：“ กลางคืน ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ เลยอยากจะมาต้มอะไรกินหน่อย ได้มั้ยคะ？”
“ คุณผู้หญิงใหญ่ค่ะ คุณจะทานอะไรต้องสั่งล่วงหน้าไว้นะคะ ของพวกนี้เตรียมไว้สำหรับคุณท่านและคุณชายรองค่ะ ถ้าคุณทานไปแล้ว เดี๋ยวคุณท่านกับคุณชายรองจะทานอะไรหล่ะคะ？”
หย่งเหยน：“……”
“ ขอโทษคะ ฉันรู้แล้วค่ะ ฉันขอขึ้นห้องก่อนแล้วกันค่ะ ”
เธอเพิ่งเดินออกจากห้องครัว ก็เห็นลี่จิ่งหวยกลับมาพอดี
“ พี่สะใภ้ครับ ”ลี่จิ่งหวยเดินเข้ามาทักเธอ ท่าทีเคารพ น้ำเสียงนุ่มนวล เขาหันไปมองแม่บ้านทีนึง “ พี่สะใภ้ยังไม่ได้ทานอะไรกลางคืนเลยนั้นเหรอ？”
แม่บ้านกลัวว่าหย่งเหยนจะฟ้อง เลยรีบแก้ตัว：“ คุณชายรองคะ ทีแรกดิฉันก็กะจะต้มบะหมี่ให้คุณผู้หญิงใหญ่นะคะ แต่คุณผู้หญิงใหญ่เธอไม่ยอมทาน หาว่าในตู้เย็นไม่มีกระดูกซี่โครง ไม่มีเนื้อวัวค่ะ ”
“ ฉันเปล่านะคะ ”
“ คุณผู้หญิงใหญ่คะ คนเราต้องรู้จักผิดชอบชั่วดีนะคะ เมื่อกี้คุณ ……”
“หุบปาก！ ”ลี่จิ่งหวยด่า “นี่เธอเป็นแค่คนใช้ พูดจาแบบนี้กับเจ้านายได้ยังไง？ ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วละก็ ออกไปตอนนี้ได้เลย ฉันจะจ่ายเงินเดือนๆนี้ให้เธอเอง ”
แม่บ้านไม่นึงว่าลี่จิ่งหวยจะเข้าข้างหย่งเหยน ตกใจทำอะไรไม่ถูก รีบขอโทษ：“ ขอโทษค่ะคุณชายรอง ดิฉันผิดไปแล้ว ”
“ คนที่เธอควรขอโทษคือฉันนั้นเหรอ？”
“ ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิงใหญ่ ยกโทษให้ดิฉันครั้งนี้ด้วยนะคะ ”แม่บ้านทำหน้าสงสารมองไปที่หย่งเหยน
หย่งเหยนมองหน้าเธอแล้วพูด：“ ไม่เป็นไรค่ะ ”
“ ไปเตรียมกับข้าวง่ายๆมาสองสามอย่าง ฉันเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวมาเหมือนกัน ”
ได้รับคำสั่งของลี่จิ่งหวยแล้ว ไม่นาน แม่บ้านก็ได้ทำอาหารยกมาเสิร์ฟหกอย่างและน้ำซุปหนึ่งอย่าง มีทั้งผัดผักและเนื้อ รสชาติดูน่าทานมาก
หย่งเหยนนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร มองหน้าลี่จิ่งหวยที่นั่งอยู่ตรงข้าง รู้สึกอึดอัดมากลี่จิ่งหวยรีบวางตะเกียบลง：“พี่สะใภ้ครับ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จ พี่สะใภ้ทานก่อนเลยนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อน ”
พูดจบก็ลุกเดินไป แต่เดินยังไม่กี่ก้าวก็หยุดลงอีก
หัวใจของหย่งเหยนพุ่งขึ้นมาถึงคอหอย
“ ใช่แล้วครับ พี่สะใภ้ กลางคืน เพราะว่าเวลากลับมาของทุกคนไม่แน่นอน เพราะฉะนั้นตระกูลลี่ของเราไม่ต้องรับประทานอาหารร่วมกันในมื้อค่ำ ถ้าพี่สะใภ้จะทานอาหารค้ำก็แค่ให้คนใช้เตรียมไว้ให้ ทานเองก็พอ ไม่ต้องรอคนอื่นๆนะครับ ”
ที่เขาหยุดลง ที่แท้ก็เพราะจะพูดเรื่องนี้
หย่งเหยนรู้สึกผิดขึ้นมา：“ ฉันรู้แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ”
ทานอาหารค่ำเสร็จ หย่งเหยนเดินขึ้นห้องไป นั่งอยู่บนเตียงไม่กล้านอน เธอไม่รู้ว่าลี่ถิงเชินจะเข้ามาเมื่อไหร่ ถึงแม้เมื่อคืนเขาจะไม่ได้นอนที่นี่ก็ตาม
ฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืด เพราะไม่ได้พักผ่อนดีๆมาเป็นเวลานาน เธอฝืนต่อไม่ไหว เลยล้มนอนอยู่ที่เตียงไป
“ ใครอนุญาตให้เธอมานอนที่นี่？！”
มาพร้อมกับเสียงตะโกนอันแหลมคม หย่งเหยนโดนจับข้อมือไว้แล้วโยนลงที่พื้น
已经是最新一章了
加载中
