2

“คุณกอหญ้าจะเข้าสำนักพิมพ์เหรอครับ?” ลุงหวังเอ่ยถาม เมื่อเห็นการแปลงโฉมของเธอ ที่เขาจะเห็นไม่ค่อยบ่อย และแน่นอนเรื่องนี้ลุงหวังก็ต้องปิดเป็นความลับเช่นกัน “เปล่าค่ะ...หญ้ามีประชุมที่ช่องสถานี...แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับงานเขียนค่ะ” กอหญ้าตอบออกไปอย่างใจดี และขอตัวไปยังรถคันเล็กซูซูกิ Swift สีเหลืองที่เธอจะนานๆใช้ที เพราะนี้คือรถของนักเขียนนามปากกา ‘กอหญ้า’ ลุงหวังยืนมองพร้อมรอยยิ้ม และกำลังจะกลับไปทำหน้าที่ต่อ... “สวัสดีครับคุณคริสต์...” ลุงหวังทักทายผู้อาศัยชั้นบนสุดของอาคาร “สวัสดีครับลุง...สามสี่วันมานี้ผมไม่เห็นลุงเลยนะครับ...” คริสต์ทักทายและพูดคุยกับลุงหวังอย่างเป็นกันเอง “ลุงลากลับบ้านที่หัวหิน...พึ่งกลับมาทำงานวันนี้ครับ” คริสต์พยักหน้ารับรู้และขอตัวเดินไปยังรถ Land Rover Discovery Sport สีดำ และเคลื่อนออกจากที่จอดไปยังอาคารของช่องสถานีที่คุณหญิงศศิธรเป็นประธานบริหาร และอีกตำแหน่งคือแม่ผู้กำเนิดเขานั้นเอง ‘ณ อาคารสถานีโทรทัศน์’ “สวัสดีครับ...ติดต่อชั้นไหนครับ” เจ้าหน้าที่ทางเข้าอาคารจอดรถของอาคารสถานีสอบถามกอหญ้า ที่เปิดกระจกรับใบจอดรถ “เอ่อ...ไม่ทราบชั้นค่ะ...แต่ดิฉันมีประชุมกับคุณเขมิกาค่ะ...” “คุณนักเขียน!...เชิญชั้นสองเลยครับ” กอหญ้ายิ้มและกล่าวขอบคุณ เคลื่อนรถมายังชั้นสองตามที่ได้รับแจ้ง แต่เอ้!...แล้วเธอต้องจอดตรงไหนกันละ ถึงที่นี่จะเป็นลานจอดรถสำหรับผู้บริหารแต่เธอก็ไม่รู้ว่าที่ตรงไหนเป็นที่ถูกเตรียมไว้ให้เธอ.... “…ตรงนี้แล้วกัน ใกล้ทางเข้า” กอหญ้าเข้าจอดช่องที่ว่างที่ไม่มีกรวยกั้น และเธอก็มองไม่เห็น รปภ. ที่ชั้นนี้ด้วย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนลงจากรถเธอไม่ลืมที่จะต้องสวมแว่นตาหนาเตอะ เพื่อช่วยในการปิดบังใบหน้าและลงจากรถไป “สวัสดีค่ะ...ติดต่อชั้นไหนคะ” เสียงเจ้าหน้าที่ประจำเค้าเตอร์ชั้นสอง สอบถามกอหญ้า เมื่อเธอเดินเข้ามา “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ...แต่ดิฉันมีนัดประชุมกับคุณเขมิกา เวลาสิบโมงค่ะ” “คุณคือเจ้าของผลงาน ‘พ่ายกลซาตาน’...ขออนุญาตเรียกคุณกอหญ้านะคะ...” กอหญ้ายิ้มและพยักหน้าให้กับเจ้าหน้าที่ ที่ดูตื่นเต้นมากขึ้น “...ขออนุญาตนะคะ...ขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยคะ?...ชอบมากเลยค่ะ...คือดิฉันเป็นแฟนผลงานของคุณกอหญ้าค่ะ...ไม่คิดว่าคุณกอหญ้าดูอายุยังน้อยอยู่เลย...ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ?” กอหญ้าได้แต่ยิ้มตลอดการตื่นเต้นของเจ้าหน้าที่ตรงหน้า “เอ่อ...หญ้าขออนุญาตเป็นการให้เพียงลายเซ็นอย่างเดียวนะคะ...เรื่องถ่ายภาพต้องขอโทษด้วยนะคะ...ไม่สะดวกจริงๆค่ะ” กอหญ้าตอบออกไปอย่างสุภาพ เมื่อเธอหาช่องในการพูดกับเจ้าหน้าที่ตรงหน้าได้ “...ขอบคุณนะคะ...” กอหญ้ากล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งคืนเล่ม ‘พ่ายกลซาตาน’ ที่เจ้าหน้าที่ตรงหน้ายื่นมาให้ “ขอบคุณค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ...ลายเซ็นก็ดีใจแล้วค่ะ...เดี๋ยวรบกวนคุณกอหญ้ารอสักหน่อยนะคะ คุณเขมิกายังไม่เข้ามาค่ะ...” “อ๋อ!...ได้ค่ะ...ไม่เป็นไรเพราะนี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัดเลย...งั้นเดี๋ยวขอไปรอที่ร้านคอฟฟี่ช็อปตรงนั้นแล้วกันนะคะ...” กอหญ้าบอกอย่างสุภาพและขอตัว “สวัสดีครับ...รับอะไรดีครับ” พนักงานร้านคอฟฟี่ช็อป กล่าวทักทายลูกค้าที่เดินมาถึงตรงหน้าเค้าเตอร์ “ขอเป็นลาเต้เย็น หวานน้อยค่ะ” “เจ็ดสิบบาทครับ...เดี๋ยวคุณลูกค้านั่งรอที่โต๊ะได้เลยครับ...เดี๋ยวพนักงานนำไปเสิร์ฟครับ...” กอหญ้าชำระเงินเรียบร้อย ก็เดินไปยังโต๊ะตัวเล็กที่สำหรับนั่งได้เพียงสองคน ตอนนี้เก้าโมงครึ่ง เธอมาถึงก่อนเวลา นั้นก็เพราะเธอเผื่อเวลาเดินทางและออกมาเช้ากว่าปกติเพื่อเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วนของคนทำงาน “ขอบคุณค่ะ...” กอหญ้ากล่าวกับพนักเสิร์ฟ ที่นำลาเต้เย็นมาให้เธอ พร้อมหนังสือพิมพ์ฉบับประจำวันนี้ กอหญ้าจึงอ่านเพื่อฆ่าเวลา “ทายาทช่องดัง...กับสาวคนใหม่อีกแล้ว...” กอหญ้าเปิดมาถึงหน้าบันเทิง ก็ต้องพบการพาดหัวข่าวถึง คริสต์ ทายาทของคุณหญิงศศิธร เจ้าของสถานีที่เธอกำลังจะเซ็นสัญญามอบบทประพันธ์ ‘พ่ายกลซาตาน’ ให้กับทางช่องไปสร้างเป็นละคร ซึ่งกอหญ้าแค่มองผ่านๆ เธอไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่ ‘ในเวลาเดียวกัน ณ ลานจอดรถชั้นสอง ที่สถานี’ “ลุงชัด!...ปี๊ด ปี๊ด...” คริสต์กดแตรรถ เรียก รปภ. ที่ประจำชั้นสอง เมื่อตอนนี้ที่จอดรถประจำของเขาไม่ว่างเหมือนทุกครั้ง... “คุณคริสต์...” “ลุงชัด!...หมายความว่าไงครับ” คริสต์ถามกลับทันที ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ และสายตาย้ายไปยังรถสีเหลือง สลับกับการมองลุงชัด “ขะ...ขอโทษครับคุณคริสต์...พอดีลุงไปเข้าห้องน้ำมาครับ...ไม่ทราบว่าเป็นรถใคร...เดี๋ยวคุณคริสต์รอสักครู่นะครับ...” “ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมไปจอดช่องฝั่งโน้นก่อน...ผมมีประชุมและนี้ก็ใกล้เวลาแล้วครับ” คริสต์ตัดบทและเคลื่อนรถไปยังช่องจอดที่ว่างอยู่ “เอ่อ!...ขอโทษนะคะ...ห้องน้ำไปทางไหนคะ?” กอหญ้าลุกจากโต๊ะและเดินกลับไปยังเค้าเตอร์อีกครั้ง “ตรงประตูทางเข้าค่ะ...เลี้ยวขวา” กอหญ้ากล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่และเดินไปทิศทางที่เจ้าหน้าที่บอก พร้อมกับในมือที่ถือแก้วกาแฟที่พึ่งทานไปได้เพียงนิดเดียว...ห้านาทีต่อมา...กอหญ้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอจัดการทุกอย่างพร้อมสำรวจตัวเองอีกครั้ง Grrrrr Grrrrr กอหญ้าก้มหน้าทันทีเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น โดยที่เธอยังคงก้าวเดินต่อไป พร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็กด้วยมือเดียวที่ว่างอยู่ และในจังหวะเดียวกันที่คริสต์ผลักประตูเข้ามาจากทางเข้าที่มาจาก ลานจอดรถ... “โอ้ยยยย!!!!!..../....เฮ้ยยยยยย!!!!!...” สองเสียงดังพร้อมกันทันที เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ที่เรียกว่า ‘อุบัติเหตุ’ กอหญ้าตาโตมอง ‘อุบัติเหตุ’ ตรงหน้าที่ตัวเองร่วมสถานการณ์นี้ด้วย แก้วกาแฟในมือที่ตอนนี้กลิ้งบนพื้นตรงหน้า และผลของมันก็อยู่ตรงหน้าเธอ คือ ชายหนุ่มที่เสื้อและกางเกงเปียกเลอะน้ำกาแฟ คริสต์กางแขนออก เมื่อตอนนี้เขาก้มมองดูตัวเองที่เลอะเทอะไปด้วยน้ำกาแฟเย็น วันนี้มันวันอะไร! ทำไมถึงมีเรื่องแย่ๆได้ตลอดเช้านี้ คริสต์ถอนหายใจออกมาพยายามจะระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง และสายตาค่อยๆมองคนตรงหน้า ไล่มาตั้งแต่ปลายเท้า จนถึงใบหน้าที่มองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างพร้อมกับปากที่เปิดค้างไว้ “ยายเด็กแว่นหน้าโง่ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ สถานที่นี่ ไม่ใช่ที่ของเด็กหน้าตาอย่างเธอจะเที่ยวมาเดินเพ่นพ่าน” คริสต์ปล่อยคำที่ส่อถึงความไม่พอใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเดินชนเขา จนกาแฟเย็นในมือของหญิงสาวหกเลอะเทอะใส่เสื้อผ้าเขา “ถ้าฉันรู้ว่าเข้ามาสถานที่นี่แล้วต้องมาเจอผู้ชายที่เลี้ยงหมาไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนไว้ในปากมากมายขนาดนี้ ฉันก็ไม่เข้ามาให้เสนียดติดรองเท้าฉันเป็นเด็ดขาด” กอหญ้้าที่ไม่พอใจคำพูดของผู้ชายที่มีดีแต่หน้าตา “ปากดีนักนะ ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร” คริสต์จ้องมองคนตรงหน้าสบตากับดวงตาผ่านแว่นหนาที่มองกลับเขาอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน คริสต์ละสายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าอีกครั้งและในความคิดเขา ผู้หญิงคนนี้มีรสนิยมการแต่งตัว เอ้าท์สุดๆ (out) ในสายตาเขา กอหญ้าที่ไม่พอใจสายตาที่หยามเหยีดคนของผู้ชายตรงหน้า เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลบสายตาเขา ถึงแม้เธอจะต้องเงยหน้าสู้สายตาเขาก็ตามทีเหอะ!เพราะผู้ชายคนนี้น่าจะมีความสูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร “จะเป็นใครก็ช่าง! ฉันไม่อยากรู้ เพราะเซลล์สมองของฉันมันมีค่ามากกว่าจะมารู็จักและจดจำคนอย่างนาย” “ รปภ.!!!” คริสต์ตะโกนดังลั่น เมื่อความอดทนของเขากำลังจะไม่เหลือ เพราะเขาไม่อยากได้ชื่อว่าทำร้ายผู้หญิง “ครับ”ลุงชัด รปภ. เฝ้าหน้าประตูวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเจ้านาย