บทที่ 5 จับพอหรือยัง?

“ลั่วมั่น คุณพ่อบอกฉันให้นำคำพูดนี้มาบอกเธอ เธอฟังแล้วอย่าโกรธล่ะ ”เสียงของเฟิงเซิ่งเบามาก แต่สะกดชัดเจน ลั่วมั่นตะลึงเล็กน้อย แล้วขยับเข้าไปใกล้ “คุณพ่อ? พูดอะไรเหรอ?” “คุณพ่อบอกว่า ภายในสามเดือน ถ้าหากคุณไม่สามารถอุ้มท้องลูกของพี่ชายได้ ก็จะถอนเงินลงทุนจากตระกูลลั่ว...... ” ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ เดิมใบหน้าสดใสของลั่วมั่นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว แม้แต่ริมฝีปากก็ยังไม่มีสีเลือด ปฏิกิริยาแรกก็คือ สามเดือน ลูก? หลังจากแต่งงานมาเฟิงเฉินไม่เคยสัมผัสเธอเลย เธอจะไปมีลูกได้ที่ไหนกันล่ะ? หลังจากที่เธอสงบลงแล้ว เธอกำหมัดแน่น คิดถึงธุรกิจของตระกูลลั่วที่ดิ้นรนรักษาไว้หลายปี จำใจต้องเผชิญหน้ากับปัญหานี้ แม้ว่าในใจจะเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาดมานานแล้ว แต่ท่ามกลางสายนับพันที่จ้องมอง เธอทำได้เพียงแค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้นเธอจะไม่ได้ออกมานาน ​ข่าวนางหญิงเฟิงถูกมือที่สามเย้ยหยันที่งานประมูลจะต้องทำให้เกิดเรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่ ทำให้เธอเป็นตัวตลกของครอบครัว “รู้แล้ว ฉันขอตัวไปโทรศัพท์นะ” เธอพูดสามคำอย่างเบาๆ ซึ่งดูสงบตามปกติของเธอ เธอลุกขึ้นแล้วไปห้องน้ำ มีคนไม่น้อยที่กำลังมองดูอยู่ ตอนนี้ในงานไม่รู้ว่ามีคนมากน้อยเท่าไหร่ที่รอดูเรื่องตลกอยู่ แต่เธอกลับเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจและเดินอย่างสง่าผ่าเผย เผชิญหน้ากับคนรู้จักหลายคนและยังทักทายสนทนาแลกเปลี่ยน จนกระทั่งถึงห้องน้ำ หลังจากที่ล็อกประตูแล้ว เธอพิงกำแพงอันเย็นเฉียบแล้วกดเบอร์โทรของพ่อ “พ่อคะ ช่วงนี้สบายดีไหม? ” “สบายดี ทำไมถึงได้โทรมากะทันหันล่ะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” ที่ปลายสายอีกฝั่งของโทรศัพท์เสียงพ่อของนั้นยังนุ่มลึกอย่างที่เคยเป็นมา แต่ดูเหมือนจะเหนื่อยล้ามาก “งั้นก็ดีมากๆเลย หนูก็แค่คิดถึงพ่อนะ หนูกับเฟิงเฉินอยู่ที่งานประมูล พ่อเป็นยังไงบ้าง บริษัทเป็นยังไงบ้าง ถ้ามีเวลาหนูจะกลับไปเยี่ยมนะคะ ” ลั่วมั่นไม่กล้าที่จะถามเรื่องบริษัทตรงๆ หลังจากคำเตือนจากพ่อตา สิ่งที่เธอก็คิดก็คือตระกูลลั่วสามปีก่อนหลังจากพายุลูกนั้น ตอนนี้สิ่งที่ควรเติมให้เต็มก็เต็มแล้ว ดังนั้นฉันจะไม่มีชีวิตเพื่อพึ่งพาตระกูลเฟิง “ช่วงนี้.....บริษัทไม่ค่อยดี ลูกจะต้องอยู่กับเฟิงเฉินดีๆ เขาเป็นผู้ชาย ธุรกิจภายนอกก็ยุ่งมากอยู่พอตัวแล้ว ลูกก็แค่ทำให้เขาสบายใจ วันหลังมีอะไรให้ช่วยเหลือค่อยเปิดปากพูด รู้ใช่ไหม? ” คำพูดของพ่อนั้นรื่นหู แต่ทุกๆคำนั้นเตือนสติเธออย่างชัดเจนว่า ตระกูลลั่วจำเป็นต้องพึ่งพาตระกูลเฟิง! แสงริบหรี่แห่งความหวังสุดท้ายในใจของลั่วมั่นนั้นแตกสลาย สิ่งที่พูดหลังจากนั้นเธอล้วนไม่สนใจ เธอวางสายโทรศัพท์ เธอเอนศีรษะพิงกำแพงและหลับตาทั้งคู่ลงอย่างเหนื่อยล้าพร้อมถอนหายใจ เด็กคนนี้มีความจำเป็นเป็นอย่างยิ่ง เมื่อนับวันเวลาแล้ว วันนี้เป็นช่วงไข่ตก งั้นก็......วันนี้สิ เมื่อกลับเข้าไปที่ห้องโถง งานประมูลก็เริ่มขึ้นแล้ว เธอกลับไปที่นั่งของเธอแล้วนั่งลงด้วยสีหน้าปกติ ขณะที่ชายและหญิงทางซ้ายกำลังงับหูกัน ร่างของหลัวแมนจีแทบทั้งร่างพาดบนตัวของเฟิงเฉิน เฟิงเซิ่งที่อยู่ข้างๆมองดูด้วยสายตาเป็นกังวล เธอยิ้มกลับให้เฟิงเซิ่งอย่างไม่เต็มใจ หลังจากนั้นก็ทำเป็นไม่เห็นและไม่ได้ยินการกระทำของชายหญิงที่อยู่ข้างๆ สายตาเย็นชาทั้งคู่จดจ้องไปทีงานประมูล หางตาของเฟิงเฉินเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของลั่วมั่น เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจตนเองเลยสักนิด เพียงแต่มองดูงานประมูล แววตาแห่งความไม่พอใจก็เกิดขึ้น หลัวแมนจีก็อยากปีนขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกแค่ความน่าเบื่อ เขาดึงแขนของตัวเองกลับมาอย่างไร้ร่องรอย นั่งตัวตรงแล้วดูใบรายการประมูลในมือ “มีอะไรที่ชอบไหม?” หลัวแมนจีดีใจกับสิ่งที่ไม่คาดคิด เธอพยักหน้า เล็บมือที่ฝังเพชรชี้ไปยังสินค้าในประมูลหลายอัน “อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ฉันชอบมากๆเลย เลือกอันไหนดีน่ะ?” เฟิงเฉินใช้หางตาเหลือบมองลั่วมั่น แล้วเปล่งเสียงของเขาอย่างจงใจ “’งั้นก็เอาทั้งหมดเลย” “จริงเหรอ？” หลัวแมนจีพิงไหล่ของเขา ด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก แต่ในสายตาของเฟิงเฉิน ท้ายที่สุดก็มีเพียงใบหน้าอันเย็นชาทางฝั่งขวาเท่านั้น นอกจาก​ร่างกายของนางหญิงเฟิงแล้ว ผู้หญิงคนอื่นเขาก็ไม่สนใจ แววตาของเขาก็คอยๆเย็นชาขึ้นมา