บทที่ 4 รักแท้เจอกัน

บทที่ 4 รักแท้เจอกัน ในตอนที่ฝู้หยุนเซียวได้ยินชื่อของมู่หว่านหว่าน ก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เขารีบชาร์จแบตโทรศัพท์ในรถ ในเวลาเดียวกัน ก็หยิบโทรศัพท์ของไป๋ซูไป แล้วลงรถโทรกลับ ไป๋ซูรอฝู้หยุนเซียวอยู่ในรถ เธอไม่ได้ลงรถ แต่ว่าเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะไปมองอารมณ์สีหน้าของฝู้หยุนเซียว ฟังเพลงเหมือนแกล้งทำเป็นว่าไม่มีเรื่องอะไร จนกระทั่งฝู้หยุนเซียวกลับมา เขามองไป๋ซูแล้วพูดว่า “โทรหาคนขับรถฉัน ส่งเธอกลับบ้าน ฉันมีเรื่องนิดหน่อย” “ที่รักไม่ต้องส่งฉันกลับบ้านเป็นพิเศษหรอก ที่รักอยากจะไปหาสาวๆ คนไหนก็ได้ นายรู้ ฉันไม่ใส่ใจอยู่แล้ว” ไป๋ซูพูดได้ง่ายมาก “พอดีเลย ฉันจะได้ไปเดินช้อปปิ้งคนเดียวด้วย ไปเล่นสักพัก มีความสุขหน่อย” หลังจากพูดจบ ไป๋ซูก็ลงจากรถเลย โบกมือไปทางฝู้หยุนเซียว “ที่รัก ลาก่อน” เหยียบรองเท้าส้นสูง แล้วเดินไปทางออก ฝู้หยุนเซียวจ้องเงาข้างหลังของไป๋ซูที่หายไปด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง จนกระทั่งโทรศัพท์ของเขาเปิดเครื่อง ในตอนที่แสดงออกมาว่ามีสายที่ไม่ได้รับสิบสายจากคนเดียวกัน เขาจึงจะสตาร์ทรถแล้วออกจากโรงรถไป …… ไป๋ซูไม่ได้ไปเดินช้อปปิ้ง เธอโบกรถแล้วไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ใจกลางเมือง ไปยังห้องผู้ป่วยอาการหนัก สามารถมองเห็นผู้หญิงผมขาวคนหนึ่งกำลังนอนอย่างสนิทผ่านกระจก “ไม่เข้าไปดูหรอ?” ในตอนที่ไป๋ซูยืนไปนานมาก หน้าประตูก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ไป๋ซูหันมา เห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง หวางเสี่ยวถงคุณหมอเด็ก “ไม่แล้ว เข้าไปแล้วจะทำอะไรได้? ท่านเป็นแบบนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว” หวางเสี่ยวถงฝืนยิ้มไปหนึ่งที หยิบลูกอมออกมาจากกระเป๋า แกะถุงออกแล้วมอบให้ไป๋ซู พูดปลอบใจว่า “แต่ว่า สมองตายแล้วเก้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ แต่หัวใจกลับยังเต้นอยู่ สมองที่เหลืออีกสองเปอร์เซ็นต์ได้เจริญเติบโตอยู่ทุกๆ ปีถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ด้านการแพทย์แล้ว” ใบหน้าของไป๋ซูมีรอยยิ้มเล็กน้อยเพราะคำพูดของหวางเสี่ยวถง ยื่นมือไปตบไหล่ของเธอ “ขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้ของฉัน สามารถให้ความหวังใหม่กับฉันได้ทุกเมื่อในตอนที่ฉันเสียใจและหมดหวังมากที่สุด” หวางเสี่ยวถงกลับหัวเราะด้วยสีหน้าไม่เป็นอะไร มองดูคุณแม่ของไป๋ซูผ่านกระจกพร้อมกับไป๋ซู ถึงจะเหมือนว่านึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน จู่ๆ ก็มองไป๋ซูอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “เดี๋ยวคืนนี้เธอมีงานอะไรหรือเปล่า?” “ไม่มีเรื่องอะไร เดี๋ยวฉันกลับไปดูไป๋เสี่ยวไป๋ที่บ้านพร้อมเธอเลย” “ไม่ใช่เรื่องไปดูลูก” หวางเสี่ยวถงมีเรื่องจะพูด แต่ก็หยุดไป กัดริมฝีปาก แล้วจึงจะพูดว่า “เสี่ยวไป๋อยู่บ้านเป็นเด็กดีมาก เธอไม่ต้องเป็นห่วง สิ่งที่ฉันจะพูดคือ คืนนี้โรงพยาบาลมีการบรรยายเรื่องจิตใจและสมองที่สำคัญมากๆ จะไปลองศึกษาดูไหม อาจจะมีประโยชน์ต่อการฟื้นฟูของคุณแม่เธอ เป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ที่มาจากอเมริกา” “ได้สิ เริ่มกี่โมง ไม่ว่ายังไงแล้ววันนี้ฉันก็ไม่มีงานอะไรอยู่ดี” ไป๋ซูใส่ใจในเรื่องที่สามารถช่วยให้คุณแม่ฟื้นฟูได้ดีขึ้นมากๆ อีกอย่าง วันนี้....ฝู้หยุนเซียวไปพบมู่หว่านหว่านแล้ว รักแท้เจอกัน ความเป็นไปได้ที่คืนนี้จะไม่กลับบ้านคือร้อยเปอร์เซ็นต์ “แต่ว่า....อันนั้นซูซู” หวางเสี่ยวถงลังเลไปอีกครั้ง “ผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์คนนี้ชื่อว่าฝู้จิ่งหวย” ฝู้จิ่งหวย.... หัวใจของไป๋ซูรู้สึกแย่ลงทันที เขาไม่ตอบสนองกับคำพูดของหวางเสี่ยวถงนานมาก ผ่านไปนานมากไป๋ซูจึงจะดึงสติกลับมาได้ แล้วพูดอย่างจริงจังขัง “ฝู้จิ่งหวยเป็นผู้เชี่ยวชาญละก็ ฉันไม่ไปฟังแล้ว เขานะ...ตอนนั้นที่ทำเรื่องวิจัยด้วยกัน ก็ไม่ฉลาดเท่าฉันอยู่แล้ว เขาจะถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรกัน” “อันนั้น เสี่ยวถง ฉันนึกได้กะทันหัน ฉันยังมีธุระอีก ฉันไปก่อนนะ วันนี้ฉันไม่ไปดูไป๋เสี่ยวไป๋แล้วนะ” ไป๋ซูเหมือนมีความกระวนกระวายที่อยากจะเดินออกไปทางข้างนอก เธอเดินเร็วมาก และรีบมาก เธอกลัวว่าหากเธอไม่เดินเร็วละก็ อาจจะเจอฝู้จิ่งหวยได้ แต่ว่า ในตอนที่เธอลงจากลิฟต์ อยากจะวิ่งออกไปทางข้างนอก กลับชนเข้าไปในอ้อมกอดของคนคนหนึ่ง ใบหน้าของคนคนนี้เหมือนเป็นของขวัญที่ฟ้าส่งลงมา สวมใส่ชุดกาวน์สีขาวตัวใหญ่ที่เรียบหรู แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนมีระยะห่าง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเขา เย็นชาและใสมาก ไป๋ซูมองไปหนึ่งที แล้วรีบก้มหน้าเดินออกไปทางข้างนอก คนคนนั้นกลับจับมือเธอจากข้างหลัง “ซูซู”