บทที่169 ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่2

บทที่169 ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่2 ตอนนั้นแม่บังเกิดเกล้าของฮ่องเต้อำมหิตตายไป​ เหล่าทหารขุนนางต่างเลือกคนตระกูลป๋ายขึ้นเป็นไทเฮา​ เพื่อแสดงความเชื่อมั่นและดึงตระกูลป๋ายเข้าเป็นพวก แม้ตระกูลโจว๋กับตระกูลถางเปิ่นเป็นตระกูลขุนนางใหญ่​ แต่อยู่ในเมืองหลวง​ เป็นมือสำคัญของแผ่นดิน​ คนมากมายจับตามองสองตระกูลนี้ตลอดเวลา​ แต่ตระกูลป๋ายมีความมั่นคงอยู่ฝั่งทางใต้​ จะพลิกอำนาจแผ่นดิน… ราชวงศ์จึงแต่งตั้งหญิงตระกูลป๋ายขึ้นเป็นไทเฮา​เป็นประมุขวังหลัง เพื่อดึงตระกูลป๋ายเข้ามาเป็นพวก! ไทเฮาและฮ่อเงต้อำมหิต​ ภายนอกเป็นแม่ลูก แท้จริงแล้วต่างมีจุดยืนในอำนาจที่แตกต่างกัน​ฉะนั้นฝ่าบาทจึงไม่เคยถามเนื่องวังหลัง​ ปล่อยให้ไทเฮาเป็นประมุขวังหลังอย่างอิสระ​ สำหรับเขาไม่ว่ายังไง​ ถึงจะเกิดเรื่องวุ่นวายอีกก็เป็นเเค่เรื่องในวังหลังเท่านั้น​ ขบวนฮ่องเต้เสด็จไปแล้ว​ หน้าไทเฮาก็ยิ่งเคร่งขรึม! "โจว๋ซินเห​ยา!" "ไทเฮาทรงจะรับสั่งอะไรเพคะ? รอสักครู่​ หม่อมฉันขอดูพี่สี่ก่อน" ซินเหยาปล่อยให้ไทเฮายืนอีกฝั่ง​ ยางเดินเข้าไปหาชิงหยี่​ ชิงหยี่สภาพตกใจจนเข่าอ่อน​ ซินเหยาประคองนางขึ้นมาเรียกพี่สี่ๆ​ โจว๋ชิงหยี่ตกสั่นขวัญแขวน​ ​"น้องหญิง​ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" โจว๋ซินเหยาพูด​ "ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ​ ดูเจ้าสิ​ ท่าทางตกใจจนสติกระเจิงไปหมดแล้ว​ อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นคนตระกูลโจว๋ เหตุใดถึงกลัวขนาดนี้? " โจว๋ชิงหยี่พึ่งได้สติ​ เข้าไปคารวะไทเฮา​ ไทเฮาให้นางกลับเข้าไปพักผ่อนในตำหนัก สุดท้าย​ ในตำหนักเหลือเพียงไทเฮา​ ซินเหยาและอ้านซินสามคน​ ไทเฮาตรัสเสียงเย็นชา​ "โจว๋ซินเห​ยา! ตอนนี้เจ้าควรอธิบายให้ข้าฟังได้แล้วนะ" ไทเฮาโกรธบีบถุงผ้าแน่น​ ซินเหยาเห็นว่าไม่มีทางบ่ายเบี่ยง​ ก็ยิ้มอ่อน​ "ไทเฮาเพคะ!​ ขอบพระทัยพระองค์ที่ทรงช่วยชีวิต​หากพระองค์เสด็จมาช่วยไม่ทันกาล​ กลัวว่าจะเกิดผลร้ายแรง​ ไทเฮาตรัส​" ข้าพูดปดเพื่อเห็นแก่เจ้าในฐานะว่าที่ฮองเฮา​ และต้องนำหลานสาวตัวเองเข้าตำหนักเย็น​ เจ้าจะไม่อธิบายให้ข้าฟังหน่อยรึ? " " ได้เพคะ" ไทเฮา​ทรงอยากทราบเรื่องอะไรเพคะ" ซินเหยาตัดสินใจบอกนาง​ ในเมื่อหลอกไปแล้ว ก็ต้องโกหกต่อไปสินะ ไทเฮาตรัส “เจ้ายุให้ข้าจัดงานฉลอง เชิญทหารขุนนางใหญ่มากมาย….ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าแค่อยากให้สองพี่น้องตระกูลถางเปิ่นเข้ามาเฉิดฉายในวังเหล่าแค่นั้น ข้าเชื่อว่าชิงหยี่จะไม่ทำเรื่องผิดศีลธรรม ถึงตั้งใจเตรียมให้นางพบกับสองพี่น้องตระกูลถางเปิ่น!” ซินเหยายิ้ม “ไทเฮาทรงเป็นผู้ใหญ่ที่จิตใจงดงาม พี่สี่ต้องสำนึกในบุญคุณครั้งนี้!” ไทเฮาโกรธ “แต่ข้ากลับคิดว่าตัวข้าเองคงโดนเจ้าหลอกอีกแล้ว เจ้าตั้งใจให้ข้าเชิญคนทั้งหมดมา คงไม่ใช่เพราะเรื่องสองพี่น้องถางเปิ่นกางสินะ?” ซินเหยาตอบ “พระองค์คิดอย่างไรเพคะ” ไทเฮามองถุงผ้าในมือ “วัตถุประสงค์ของเจ้าอยู่นี่มิใช่รึ? เจ้าแค่หาโอกาสให้คนครึ่งวังหลวงเมามาย หลังจากนั้นถึงเข้าไปขโมยของมีค่าในกล่องเซิ้น!” ซินเหยาพูด “ไทเฮาเพคะ พระองค์ทรงเชื่อว่าของในถุงผ้าเป็นของที่หยิบออกมาจากกล่องเซิ้นจริงๆหรือเพคะ?” ไทเฮาพิโรธ “ป๋ายกุ้ยเหรินรู้ดี ปกตินางปากร้าย จิตใจเหี้ยมโหดไม่รู้จักมองคน แต่ไม่กล้าทำผิด กุเรื่องขึ้นมาต่อหน้าฝ่าบาทกับข้าอย่างแน่นอน!” ซินเหยาถาม “แล้วเหตุใดไทเฮาทรงจับป๋ายกุ้ยเหรินเข้าตำหนักเย็นล่ะเพคะ?” ไทเฮา “ไม่ได้ทำเพื่อเจ้ารึไง?” ซินเหยาหัวเราะ “สิ่งที่ไทเฮากลัวคือไม่อยากให้ป๋ายกุ้ยเหรินมาพัวพันกับหม่อมฉันสินะเพคะ? ไทเฮาทรงมองออกตั้งนานแล้ว ปหม่อมฉันหาโอกาสสังหาร! ไทเฮาถึงทรงตั้งใจทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เอาป๋ายกุ้ยเหรินเข้าตำหนักเย็น ไทเฮาทรงคิดว่าหม่อมฉันคิดว่านางคงได้รับโทษแสนสาหัสแล้ว อย่าได้จงเกลียดจงชังนางอีก!” ในดวงตาไทเฮาเผยความเจ้าเล่ห์ “โจว๋ซินเหยา! เจ้าเป็นผู้หญิงน่ากลัวจริงๆ เจ้ามองถึงความคิดในใจของข้าได้ น่ากลัวนัก!” ซินเหยายิ้มร้าย “ไทเฮาทรงปรีชา!” ไทเฮาพูด “ในเมื่อเจ้าอ่านความคิดข้าออก ข้าหวังว่าเจ้าจะไว้หน้าข้าบ้าง!” ซินเหยาพูด “พระองค์หวังว่าหม่อมฉันจะไม่มีปัญหากับป๋ายกุ้ยเหรินอีก?” ไทเฮาพยักหน้า ซินเหยาพูด “พระองค์ทรงทราบ ป๋ายกุ้ยเหรินคนนี้ชอบหาเรื่องคนอื่น ต่อให้หม่อมฉันไม่เอาคืนนาง ก็ต้องมีคนเอาคืนนางอยู่ดี บอกได้ว่า หม่อมฉันจะไม่หาเรื่องนาง แต่นางจะหาเรื่องหม่อมฉัน! เมื่อกี้ไทเฮาทรงได้ยินมิใช่หรือเพคะ? ต่อให้ข้าเป็นผี ข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ เกลียดแค้นขนาดนี้ คงไม่มีโอกาสได้ดีกันแล้ว” ไทเฮาพูด “ข้าจับนางเข้าตำหนักเย็นไปแล้ว ไม่มีคำสั่งข้า นางก็ออกมาสร้างปัญหากับเจ้าไม่ได้” ซินเหยาพยักหน้า “งั้นก็ดีเพคะ ในเมื่อพระองค์ทรงรับปากแล้ว หม่อมฉันก็สัญญา แต่ หม่อมฉันรับประกันว่าจะไม่หาเรื่องนาง แต่ถ้านางยังอยู่ไม่สุข ยังเข้ามามีปัญหา อย่าโทษหม่อมฉันก็แล้วกัน!” ซินเหยาท่าทางอยากจะสังหารนาง และไม่อยากปล่อยป๋ายกุ้ยเหรินไป ในเมื่อไทเฮารับปสกแล้ว ซินเหยาต้องเห็นแก่หน้านาง เมื่อกี้ไทเฮาช่วยให้นางรอดพ้นปลอดภัย ไทเฮาพยักหน้า พูดเสียงเคร่ง “ข้าจะปกป้องนางต่อไป ถ้าเกิดนางทำเรื่องต่ำช้าอีก ข้าจะไม่ปกป้องนางอีกต่อไป เด็กคนนี้เกิดมาจิตใจต่ำช้าแต่กลับโง่เขลา! นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า” ซินเหยาพูด “ไทเฮาทรงมองหม่อมฉันสูงเกินไปแล้วเพคะ” ไทเฮาตรัส “เจ้าไม่ต้องมาถ่อมตัวหรอก ตอนนี้บอกความจริงกับข้าได้แล้ว!”