บทที่ 010 อรุณสวัสดิ์ พี่เขย

บทที่ 010 อรุณสวัสดิ์ พี่เขย [เพื่อนๆที่มาจากสถานที่ต่างๆ เช่นข่าวTencentและข่าวด่วนรายวัน หากคุณต้องการอ่านหนังสือเล่มนี้ต่อ โปรดติดตามบัญชีทางการ WeChat 【Shy Diary】 และตอบกลับไปที่ 【พี่เขย】ก็สามารถดูต่อได้ 】 ถอดเสื้อคลุมสีดำ อารมณ์ความต้องการพุ่งขึ้นระดับสูงแล้ว ไม่มีความอ่อนโยน และความสงสารที่ไม่จำเป็น แยกขาของเซี่ยหรั่นแล้วอานอี้เฉินก็เข้าไปโดยตรง เขาอานอี้เฉินไม่เคยสัมผัสสิ่งที่คนอื่นเคยใช้ แต่ต่อหน้าเซี่ยหรั่นในวินาทีนั้น สติของเขาล้มละลายไม่เป็นกองทัพ ยืดยาวจนถึงเที่ยงคืน ในที่สุดอานอี้เฉินก็ออกไปจากระเบียง เซี่ยหรั่นแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ มุมปากของเขานั้นช่างดูถูกเหยียดหยาม และดูถูกตนเอง เมื่อเทียบกับเห้อโจ๋วฟานแล้ว เธอก็ไม่ไม่ได้ดีกว่ากันสักเท่าไหร่ ความแตกต่างระหว่างการนอนกับคนเป็นกลุ่ม และนอนกับคนคนเดียว มันก็ไม่ได้มีความแตกต่างกัน เธอไม่เคยทุ่มเทอะไรให้กับเห้อโจ๋วฟาน และตระกูลเห้อ ถ้าพูดถึงการแก้แค้น เธอคงไม่มีทุนพอ หลังจากเธอรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ ถูกกำอยู่ในมือของคนอื่น เธอก็ไม่มีทุนอะไรอีกต่อไป ดังนั้น เธอก็ต้องกลับมาอย่างเชื่อฟัง ตกลงแต่งงานกับเห้อโจ๋วฟาน และเขาไม่กล้าพูดว่า \"ไม่\"แม้แต่ครึ่งคำ อย่างไรก็ตาม เธอคงไม่อยากให้เป็นแบบนี้อีกต่อไป หากเธอไม่หย่ากับเห้อโจ๋วฟาน และออกจากครอบครัวตระกูลเห้อ สักวันหนึ่ง เธอคงหนีหางจากเห้อโจ๋วฟานไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นเห้อโจ๋วฟานพูดถูก ถ้าเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย เธอไม่ควรดำรงตำแหน่งของคุณนายใหญ่ของตระกูลเห้อ ห้องถัดไป อานอี้เฉินกลับไปที่ห้องของเขา หน้าตาสดชื่นแบบไม่ง่วงนอน เขาจึงไปนั่งที่ระเบียงในคืนที่มืดมิดและจุดบุหรี่หนึ่งม้วน หายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยหัวขึ้น มองดวงจันทร์เยือกเย็นบนท้องฟ้า ภายใต้แสงจันทร์สีเงิน ควันบุหรี่ค่อยๆไหลออกมาจากปากของเขา เหมือนดั่งความฝัน ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น \"เคาะๆ\" ยอดคิ้วของ อานอี้เฉินขยับเล็กน้อย และเขาสูบบุหรี่เข้าลึกๆอีกครั้ง ยังคงส่องพระจันทร์เยือกเย็นบนท้องฟ้า โดยที่ไม่สนใจเสียงเคาะประตูนั้น “ อี้เฉินฉันเอง” เสียงบอบบางของเห้อซือหมิ้นมาจากประตู \"ฉันฝันร้าย รู้สึกกลัวมาก คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม\" อานอี้เฉินยกมุมปากเล็กน้อย และร่องรอยหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยได้ยินเสียงของเห้อซือหมิ้นในตอนนี้ ดูดบุหรี่และชื่นชมดวงจันทร์อย่างเงียบสงบในช่วงเวลาและพื้นที่จิตใจของตัวเอง ไม่ถูกรบกวนด้วยเสียงใดๆ ที่มาจากนอกประตู ราวกับสิ่งเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น เห้อซือหมิ้นเคาะประตูอยู่ข้างนอก เป็นเวลากว่าสิบนาที แต่ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆในห้อง หรือว่า เป็นเพราะอานอี้เฉินนอนหลับลึกเกินไป \"คุณหนู มีเรื่องอะไรรึเปล่า\" เมื่อเห้อซือหมิ้น ยกกำมือขึ้นกำลังจะพยายามเคาะประตูให้แรงขึ้น คนรับใช้ที่เฝ้ากลางคืนเดินมาจากที่ไม่ไกล ก้มหัวแล้วก็ถามอย่างเบาเสียง เห้อซือหมิ้นมองลงไปที่กรอบและอกที่ออกมาครึ่งหนึ่งของเธอ และใช้มือปิดบางทันที “ ไม่เป็นไร ไปพักผ่อนเถอะ” ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอใส่แค่ชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยว เห้อซือหมิ้นต้องสั่งสอนคนรับใช้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนี้อย่างแน่นอน \"ค่ะ/ครับ\" คนรับใช้พยักหน้า รู้สึกถึงความโกรธจากน้ำเสียงของ เห้อซือหมิ้นและถอยกลับอย่างระมัดระวัง เห้อซือหมิ้นกระแทกด้านหลังของคนรับใช้ด้วยสายตาอันโหดเหี้ยม และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ต่อหน้าห้องที่ปิดอยู่อย่างมิดชิด แล้วหันหลังกลับไปที่ห้องของเธอ ................................ ไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยหรั่นเปลี่ยนเสื้อแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้วกำลังจะลงไปชั้นล่าง เห้อโจ๋วฟานนอนหลับอย่างสงบทั้งคืนก็ตื่นขึ้นมา เขย่าศีรษะที่เจ็บปวด เห็นเซี่ยหรั่นที่กำลังเดินผ่านต่อหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว เห้อโจ๋วฟานเรียกเธอให้หยุดทันที \"เซี่ยหรั่นหยุดนะ\" เมื่อได้ยินเสียงเซี่ยหรั่นกระตุกฝีเท้า มองไปที่เตียงนอน และเธอก็โล่งใจ เมื่อเห็นเห้อโจ๋วฟานไม่ได้เป็นอะไร จากเดิมเธอยังคงกังวลว่าเห้อโจ๋วฟาน สลบนอนหลับนานเกินไป ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเห้อเทียนเหซียงและ หวังลี่เยว่ยังไง นึกไม่ถึงว่า ฝีมือของ อานอี้เฉินนั้นดีขนาดนี้ หนึ่งฝ่ามือลงไป ไม่หนักไม่เบา ไม่ทำร้ายเห้อโจ๋วฟานแม้แต่น้อยเดียว และก็ยังตื่นขึ้นมาทันเวลาได้ ดูเหมือนว่า อานอี้เฉินไม่ใช่คนง่ายๆกว่าที่ดูจากภายนอกของเขา ไม่รอให้เห้อโจ๋วฟานลงจากเตียงนอนแล้วทำร้ายเธอต่อเซี่ยหรั่นเดินออกจากห้องโดยเก้าที่ขนาดใหญ่ และลงไปชั้นล่างทันใดนั้น ต่อหน้าพ่อแม่ของเขาเห้อโจ๋วฟานไม่เคยทำอะไรเซี่ยหรั่นดังนั้นเซี่ยหรั่นจึงไม่ได้กังวลว่าเห้อโจ๋วฟานจะไล่ตามเขาออกมา ถามจากคนรับใช้ ถึงรู้ว่าทุกคนเริ่มทานอาหารเช้าในสวนดอกไม้เซี่ยหรั่นไม่ได้คิดที่จะทานอาหารเช้า แต่อยากจะไปทักทายกับเห้อเทียนเหซียงและหวังลี่เยว่และออกไปทำงาน ยังไม่ได้เข้าใกล้เซี่ยหรั่นก็ได้ยินเสียงของเห้อเทียนเหซียงและอานอี้เฉินพูดคุยกัน พูดถึงเรื่องอานอี้เฉินเข้าสู่ทีมคณะกรรมการของตระกูลเห้อ เซี่ยหรั่นไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับครอบครัวของตระกูลเห้อและไม่เคยสนใจเลย ดังนั้นเนื้อหาที่พวกเขาคุยกัน เธอจึงทำเหมือนกับไม่เคยได้ยิน เสียงของอานอี้เฉินลึกและไพเราะ เขามองเซี่ยหรั่นที่กำลังเดินมาด้วยมุมสายตาของเขา ในสายตาที่เย็นชาและสีหน้าไม่เปลี่ยน ไม่ได้เงยหน้ามองเธอ แต่ยังคงพูดคุยกับ เห้อเทียนเหซียงต่อไป “ อรุณสวัสดิ์ พ่อ แม่ พี่สาว ฉันไปทำงานก่อนนะค่ะ”เซี่ยหรั่นหยุดอยู่ต่อหน้าทุกคน ดวงตาของเธอห้อยต่อง แต่งริมฝีปากของเธอยกขึ้นเบาๆ “เซี่ยหรั่นเธอมองไม่เห็นอี้เฉินใช่ไหม ทำไมไม่เห็นเรียกพี่เขยล่ะ” เห้อซือหมิ้นที่นั่งอยู่ข้างๆอานอี้เฉินเหลือบมองเซี่ยหรั่นด้วยสายตา แล้วพูดอย่างไม่พอใจอย่างยิ่ง “ ใช่ เสี่ยวหรั่นตอนนี้อี้เฉินเป็นสมาชิกในครอบครัวแล้วนะ อย่าทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน” เห้อเทียนเหซียง ก็มองที่เซี่ยหรั่นแล้วพูด ในเวลานี้ อานอี้เฉินเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหรั่นเบาๆ แต่มองเพียงแวบเดียว จากนั้นเขาก็ก้มลงมองหยิบกาแฟที่อยู่ข้างหน้าเขามาจิบ ดวงตาหมึกลึกโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ \"จู่ๆ ก็มีพี่เขยอีกคนขึ้นมา ภรรยาของฉันไม่คุ้นเคย มันเป็นเรื่องปกติที่จะลืมเรียก\" คำพูดของเห้อเทียนเหซียง พึ่งจบลง และเสียงของเห้อโจ๋วฟาน ดังขึ้นที่ด่านหลังเซี่ยหรั่น เซี่ยหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก้มหัว “ โจ๋วฟานเธอเข้าข้างภรรยาของเธออีกแล้วนะ” เห้อซือหมิ้นหน้าบูดบึ้งแล้วจ้องมองไปทางที่ เห้อโจ๋วฟานที่กำลังเดินมาอย่างรวดเร็ว และเหลือบมองที่เซี่ยหรั่นอีกครั้ง“เรียกว่า ‘พี่เขย’ แค่คำเดียว”มันยากมากนักใช่ไหม เห้อโจ๋วฟาน เข้าหาเหยียดแขนยาวรอบไหล่เซี่ยหรั่นแล้วมองลงไปที่เธอด้วยท่าทางที่เป็นมิตร“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ยากหรือไม่ยาก มันอยู่ที่คุ้นเคยหรือไม่ ใช่ไหม คุณภรรยา” “อรุณสวัสดิ์ พี่เขย”