ตอนที่25 XXIII

บอสแมพ ราชาหมาป่าวายุ ธาตุลม คลาส 6 ระดับ 699 เกิดสภาวะคลั่ง เลื่อนระดับเป็น 701 คลาส 7 ค่ะ “ซวยละ!” ทุกคนคงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างแน่นอน เพราะความต่างของระดับคลาสที่เปลี่ยนไปนี้จะทำให้พวกเขาลำบากกันเป็นเท่าตัว โฮกกก!! เสียงคำรามดังก้องไปทั่วผืนป่า ผู้เล่นรอบๆต่างโดนแรงลมกระเด็นกระดอนกระจายไปคนละทิศคนละทาง แนวป้องกันแตกระนาว ราชาหมาป่ายักษ์ได้จังหวะจึงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเข้าหาแนวหลังเป็นอันดับแรก กรงเล็บอันแหลมคมกรีดผ่านลำตัวของผู้เล่นที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างรวดเร็ว ฉัวะ! นักเวทย์ พรีซ รวมถึงนักธนูนับสิบล้วนตายทันทีด้วยการโจมตีเดียว “แย่แล้ว ไม่ดีแน่แบบนี้ รีบกลับเข้าประจำตำแหน่งของตัวเองเร็ว!” ธีระรีบสั่งลูกกิลด์ทันทีหลังเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีนัก แต่ในช่วงที่เขากำลังออกคำสั่งอยู่นั้นมีลูกกิลด์เข้ามารายงานบางอย่างด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “หัวหน้าครับ เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ!” หนุ่มแอสซาซินพุ่งมาบอกอย่างร้อนรน เขาทำหน้าที่เฝ้าระวังภัยจากภายนอก เมื่อมีอะไรผิดปกติเขาจึงรีบมารายงาน “มีอะไรอีก!..?” “พวกกิลด์อัสนีบาต กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ครับ พวกเราต้านไว้ไม่ไหวแล้ว!” “ว่าไงนะ! สิงค์ฝากทางนี้ด้วย เดี๋ยวฉันจะไปถ่วงเวลาพวกนั้นเอาไว้ก่อน” ธีระรีบสั่งการทันที หวังจะไปสมทบกับกลุ่มที่เหลือข้างนอก แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายไปแล้ว ตู้ม! อ๊ากก! เฮือกก! เสียงของการโจมตี และความเจ็บปวดจากการโดนโจมตีดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ ลูกกิลด์ของเขากลายเป็นแสงต่อหน้าต่อตาอยู่ไม่ไกลนักจากฝีมือของผู้มาเยือน “ก็นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็กิลด์กากๆแถวชานเมืองนี่เอง…” ผู้มาเยือนเอ่ยเย้ยหยันในทันทีที่มาถึง พร้อมกับสบัดอาวุธในมือไปมาก่อนจะเก็บเข้าไป “พวกแกมาทำอะไรที่นี่ อลัน!” ธีระตะโกนอย่างเดือดดาลที่ได้เห็นหน้าตาของผู้มาใหม่นี้ “ถามมาได้ ก็จุดประสงค์เดียวกับพวกแกไง” อลันหยุดพูดพร้อมชี้มือไปยังบอสแมพที่ตอนนี้กำลังปะทะกับผู้เล่นอยู่ “แล้วก็คงจะถือโอกาสนี้จัดการพวกสวะไร้ประโยชน์แถวนี้ไปด้วยเลยคงจะดี ฮ่าๆๆ...” “เหอะ นี่พวกแกไม่ละอายใจบ้างรึไงที่มาแย่งของคนอื่นแบบนี้น่ะหะ!” “อ้าวหรอ ไม่ยักรู้ว่าเกมมันมีกฎแบบนี้ด้วย พวกแกรู้รึเปล่า?” อลันหันไปถามพวกของตัวเองด้านหลังหน้าตาเฉย “ไม่เลยๆๆๆ! แกมันมั่วแล้ว!” “ในโลกนี้ใครจะทำอะไรที่ไหนก็ได้เว้ย!” “เกมมันให้อิสระกับผู้เล่นอยู่แล้วเว้ยย ฮ่าๆ!” . . . สารพัดคำที่พวกมันพูดออกมาล้วนตอบเข้าข้างพวกพ้องตัวเองทั้งนั้น ก็จริงอยู่ที่เกมไม่ได้มีกฎแบบนั้น แต่มันเป็นเพียงมารยาทของสังคมเกมที่ใครเจอมอนสเตอร์ก่อนย่อมได้สิทธิก่อน มันควรจะเคารพสิทธิของกัน และกัน ไม่ใช่มาก้าวก่ายข่มขู่กันแบบนี้ “คนอย่างพวกแกนี่มัน!” ธีระกัดฟันพูดอย่างเหลือทน และทำท่าจะพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นอลันพุ่งเข้ามาหาพร้อมชักดาบคู่หมายจะฟันเขา เกร๊งง! ธีระเห็นดังนั้นจึงรีบยกง้าวขึ้นมากันไว้ทัน แต่ตัวเขาเองก็ถอยหลังไปเล็กน้อยจากแรงปะทะ “ใช้ได้นี่” อลันพูดขึ้นพร้อมกระแทกดาบให้ธีระถอยออกไป เขาเริ่มตั้งท่าเพื่อจะโจมตีอีกครั้ง ดาบคู่ถูกขูดลากไปกับผืนดินจากนั้นตวัดขึ้นฟันตรงมุมซ้ายล่างของธีระ เกร๊ง! ธีระรับมันได้แล้วสวนกลับไป อลันถูกลูกถีบเข้าเต็มท้องเกิดอาการจุกเล็กน้อย ธีระเปิดใช้สกิลบางอย่าง ง้าวของเขาเกิดเรืองแสงขึ้นมาจากนั้นฟันไปข้างหน้าเกิดเป็นคลื่นการฟันพุ่งเข้าหาอลัน ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ไม่ได้หลบแต่อย่างใด เขามั่นใจชุดเกราะระดับ S ของเขาเป็นอย่างดีว่าจะป้องกันการโจมตีนั้นได้ แต่ก็ต้องเสียใจเมื่อการโจมตีมันรุนแรงกว่าที่เขาคาดไว้มาก จนทำให้พลังชีวิตของเขาเกิดลดฮวบไปทันที ‘เกิดอะไรขึ้น? สกิลของมันก็แค่คลื่นพลังทั่วไปนี่นา แล้วอีกอย่างเราเกราะเราระดับ S เลยนะ หรือว่า ง้าวเล่มนั้น?’ อลันอดสงสัยไม่ได้ ชุดเกราะของเขาตีบวกแทบจะเต็มขั้นแล้ว แต่กลับโดนดาเมจเข้าเยอะมากขนาดนี้ “นี่แก อาวุธนั่นมันอะไรกันหะ!” “หืม นี่หรอ ก็อาวุธที่ใช้ฆ่าแกได้ไงล่ะ!” ธีระพูดจบก็พุ่งเข้าใส่อลันอีกครั้ง หมายจะทำให้มันจบๆไปเสียจะได้รีบไปช่วยคนอื่นสังหารบอสแมพต่อไป แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อมีบางคนเข้ามารับการโจมตีของเขาเอาไว้ เกร๊ง! ง้าวของธีระปะทะเข้ากับโล่เหล็กของชายร่างสูงใหญ่ผู้มาใหม่อย่างไม่สะทกสะท้าน อีกทั้งตรงเท้าของเขายังถูกพันธนาการด้วยเถาวัลย์หนาทำให้ไร้ซึ่งอิสรภาพ ก้อนหินขนาดใหญ่ที่คลุมด้วยเวทย์มนต์พุ่งใส่เข้าอย่างจัง ตุ้มม! ธีระถึงกับกระเด็นออกไปด้านหลังพร้อมหลอดเลือดที่ลดลง สิงค์ที่พักจากการตีบอสแมพอยู่ได้เห็นเหตุการณ์พอดีจึงรีบเข้ามาหา ธีระอย่างเร่งรีบ “เห้ ธีระ ยังไหวเปล่า?” สิงค์ถามธีระอย่างร้อนรน ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ายังไหว จากนั้นสิงค์จึงละสายตาจากเขา และหันไปหาศัตรูที่ทำร้ายเพื่อนของเขา “พวกแกมัน 4 อัสนี! ทำไมผู้เล่นระดับสูงแบบพวกแกถึงมาปรากฏตัวพร้อมกันที่นี่ได้!?” “เหอะ แกก็รู้ใช่มั้ยว่าชุดเซตมันหายาก และมีค่ามากแค่ไหน แล้วบอสแมพมันมีอัตราการดรอปชุดเซตที่สูงกว่ามอนสเตอร์ทั่วไป อย่างน้อยๆก็ระดับ A แล้ว ถ้าโชคดีหน่อยก็ได้ระดับ S มาเลย หัวหน้าพวกเราอยากได้มันมาเสริมกำลังรบ เขาไม่อยากเสียเวลาก็เลยส่งพวกเรามาให้รีบทำให้จบๆไปยังไล่ะ” อลันพูดขึ้นจบพลันลุกขึ้นยืนพร้อมเลือดที่กลับมาเต็มอีกครั้งด้วยการฮิวของพรีซ ที่อยู่ด้านหลัง กลุ่มอัสนีบาตประกอบไปด้วยผู้เล่น 4 คน 4 ธาตุ คือ อลัน-ดาบคู่-สายฟ้า โลแลน-กาเดียน-แสง การัน-วิซาร์ด-ดิน ริซ-พรีซ-พืช ทั้ง4คนไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันมากนัก แต่เมื่อใดที่ทั้งสี่คนร่วมทีมกันแล้ว ไม่ว่างานไหน เมื่อไหร่ ที่ไหน ก็ทำสำเร็จอย่างรวดเร็วดังสายฟ้า “พวกนายยอมปล่อยบอสตัวนี้ไปจะดีกว่า จะได้ไม่มีใครต้องเจ็บตัว” โลแลนพูดอย่างใจเย็นหวังจะครี่คลายเรื่องพวกนี้ให้จบลงง่ายๆ “ฝันไปซะเถอะ พวกเราสู้กับมันจนมันแทบจะตายอยู่แล้ว พวกแกจะมาแย่งเอาหน้าด้านๆแบบนี้หรอหะ!” ธีระพูดขึ้น เขาไม่มีทางชนะศึกครั้งนี้เลย พวกเขาเป็นรองหลายด้านๆ ทั้งกำลังคน และระดับ ถ้าจะสู้กันจริงๆแล้วล่ะก็ แพ้ยับ! แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคออยุ่ เป็นเหตุผลให้เขายอมแพ้ไม่ได้ “ถ้างั้นก็คงช่วยไม่ได้ พวกเราจัดการทั้งพวกมัน และบอสแมพไปเลย ลุย!” อลันสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านหลังให้บุกทันที “เฮ้…” เสียงโห่ร้องปลุกกำลังใจของทั้งสองฝ่ายดังขึ้น ทันทีที่ทั้งสองกำลังจะเริ่มปะทะกันพลันต้องหยุดลงด้วยเสียงระเบิดที่จู่ๆก็ดังขึ้นสนั่นไปทั่ว ตู้มมมม!! . . . ตัวผมกำลังยืนมองคอยสนับสนุนการโจมตีอยู่ไม่ไกลนัก ซึ่งเป็นเรื่องปกติของอาชีพโจมตีระยะไกลที่พึงกระทำกัน ตัวผมไม่ได้เข้าไปยุ่งการล่าครั้งนี้มากเนื่องจากอยากเป็นผู้ชมที่ดีซะบ้างกว่า หรือก็คือขี้เกียจนั่นแหละ -.- เวลานี้พวกธีระเริ่มไล่ต้อนบอสแมพไปเรื่อยๆจนมันไม่สามารถโจมตีสวนกลับมาได้เลย แต่ละคนรู้หน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี มีการสลับการโจมตีกันอย่างเป็นจังหวะ ทุกคนล้วนเข้าขากัน เชื่อใจกันและกันเป็นอย่างดีราวกับเล่นด้วยกันมานานแรมปี “ได้ลูกกิลด์ที่ดีเลยนี่เจ้าพวกนั้น” การต่อสู้ดูเหมือนจะมาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว แต่แล้วกลับมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น กิลด์อัสนีบาต ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นของเมืองนี้ จะเข้ามาแย่งบอสแมพไป ทั้งๆที่พวกเพื่อนของผมแทบจะทำมันตายอยู่แล้ว กลับจะมาแย่งเอาดื้อๆด้วยการข่ม และกำลังที่เหนือกว่าซะงั้น ตัวผมที่รักเพื่อนยิ่งกว่าอะไรดีจึงโกรธขึ้นมา สายตาจ้องเขม่งไปยังพวกกิลด์อัสนีบาต ผมอยากจะเข้าไปจัดการให้พวกนั้นตายๆไปเสีย แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นลงเพราะผมเป็นคนนอก ไม่ได้รู้เรื่องราวความบาดหมางของทั้งสองฝ่ายดีนัก เข้าไปก็มีแต่จะทำให้เรื่องวุ่นวายไปกันใหญ่ จึงได้แต่มองดูสถานการณ์ไปก่อน ผมยืนมองอยู่ซักพัก แต่แล้วความอดทนของผมก็หมดลงเมื่อเห็นเพื่อนของผมเสียท่าจะจนจะถูกฆ่าอยู่แล้ว ผมหวังจะจบเรื่องพวกนี้เสีย จึงใช้ ‘Sonic’ พุ่งไปบนเหนือหัวของบอสแมพ ศรธนูของผมถูกย้อมด้วยเปลวเพลิงสีทองจากทักษะ พลังมหาศาลที่ถูกอัดแน่นเข้ามาเป็นศรเพียงลูกเดียว เพลิงสวรรค์ทลายดารา – เสริมคุณสมบัติธาตุไฟ ตู้มมม! เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่ทันทีที่ศรพุ่งตรงไปยังท้ายทอยของบอสแมพโดยที่มันไม่ได้ตั้งตัว แรงระเบิดทำให้เกิดหลุมกว้างบนพื้น ผู้เล่นที่อยู่ใกล้โดนลูกหลงไปบางส่วนจนเกือบตายแต่มีพรีซช่วยฮิวไว้ทัน ผู้เล่นรอบๆหันไปทางเดียวกันคือทิศทางของการโจมตีอันรุนแรงเมื่อครู่ ในสายตาของพวกเขากำลังเห็นชายปริศนาลอยอยู่เหนือหัวบอสแมพที่ตอนนี้มันกำลังค่อยๆกลายเป็นแสงหายไป ยินดีด้วย คุณได้สังหารบอสแมพ ราชาหมาป่าวายุ ธาตุลม คลาส 7 ระดับ 701 ค่ะ คุณได้รับ ชุดเซตระดับ A 1 เซต ป้ายสร้างกิลด์ 1 ชิ้น แร่อัพเกรดระดับ A 5 ชิ้น เงินจำนวน 1 แสนเหรียญ ค่ะ “เห้ย ไอ่บ้านนั่นมันเป็นใครวะ พวกของแกงั้นหรอ!” อลันตะคอกใส่ธีระทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า “ไม่รู้สิ อาจจะใช่ หรือไม่ใช่ก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องของแกนี่ ถูกไหม?” ธีระตอบยียวนกวนปราสาท เขารู้ดีว่านั่นคือภาคิน เพื่อนของเขาเอง “นี่แก! พวกเราลุย ฆ่าพวกมันให้หมด!” อลันไม่สนว่าบอสแมพจะเป็นยังไงอีกแล้ว เขาขอแค่ได้ฆ่าล้าง กิลด์นี้เสียวันนี้ก็พอ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ฉึก ฉึก ฉึก... พวกอลันต้องหยุดการเคลื่อนไหวทันทีที่เห็นศรเพลิงนับสิบปักลงพื้นขวางทางเอาไว้ พร้อมกับการปรากฏตัวของชายชุดดำทมิฬตรงหน้าที่โผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ “นี่แกเป็นใครกันถึงกล้ามาขวางทางไว้แบบนี้!” อลันตวาดใส่ผม “พวกนายอยากลบกิลด์นี้ออกไปจากเมืองใช่รึเปล่า แทนที่จะทำตรงนี้ ทำไมถึงไม่ไปทำในสงครามกิลด์เอาล่ะ จะได้ถือโอกาสนี้แสดงอำนาจให้ผู้เล่นคนอื่นได้เห็นด้วยไง ไม่ชอบแบบนั้นงั้นหรอ?” ผมไม่ตอบคำถามของเขา และเริ่มพูดประเด็นหลักทันที “เหอะ แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยหะ!” อลันที่ไม่สนหน้าสนหลังอีกแล้วทำทาจะพุ่งเข้าปะทะอีกรอบแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อผมเผลอปล่อยจิตสังหารออกไป มันรุนแรงมากถึงขนาด 4 อัสนีที่เป็นผู้เล่นคลาส 7 ยังถึงกับสีหน้าถอดสีกระอักกระอวนอย่างบอกไม่ถูก และไม่ต้องพูดถึงพวกที่เหลือที่อยู่ด้านหลังเลย “พวกนายกลับไปซะเถอะ ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาของพวกนาย แต่ถ้าอยากมีเรื่องกันตอนนี้.......ก็เข้ามา!” ผมพูดเสียงเรียบพร้อมเพิ่มจิตสังหารเข้าไปอีก ทุกคนถึงกับเขาทรุดกันหมดไม่เว้นแม้แต่พวกธีระ และเมื่อเห็นท่าทีที่เริ่มสงบลงแล้วผมจึงตลายจิตสังหารออกไป อลันพยายามควบคุมสติจากนั้นจึงพูดออกมา “เหอะ! แกเป็นพวกเดียวกับเจ้านั่นสินะ ก็ได้ แกคิดว่าตัวเองเก่งมากสินะ แล้วพวกเราจะได้เห็นดีกัน!” อลันยังไม่เลิกปากกล้า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยอมกลับไปโดยดี เขาไม่อยากเสี่ยงเข้าปะทะกับผมในตอนนี้ อลันรู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะผมได้ หากไม่เตรียมตัวให้ดีพอพวกเขาทั้งหมดคงจะแพ้ยับเยินเป็นแน่ . . “นี่ไอเทมที่บอสแมพดรอป” ผมเปิดการแลกเปลี่ยนกับธีระเพื่อโอนของที่ได้มาให้ไป “มึงฆ่าได้ไม่ใช่หรอ มาให้กุทำไม” ธีระถามอย่างสังสัย “ให้ก็เอาไปเถอะหน่า เดี๋ยวไม่มีของดีใช้แล้วไปแพ้สงครามกิลด์ขึ้น จะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะ” “เหอะ รับไว้ก็ได้เว้ย” ธีระกัดฟันรับอย่างจำใจ “แล้วเราจะเอาไงต่อดี” สิงค์ที่เดินเข้ามาถามขึ้น “ก็เตรียมพร้อมทำสงครามกิลด์ไงล่ะ...!”