ตอนที่ 7 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน

มิลันดามองใบปริญญาในมือด้วยความภาคภูมิใจ บิดามารดาหล่อนเดินทางมาร่วมยินดีกับความสำเร็จครั้งนี้ด้วย “เก่งมากนะลูกมิ จบแพทย์เกียรตินิยมเลยนะ” ชัยเดชชมเปราะ “อยู่ที่นี่ไม่มีอะไรทำคะพ่อ วันๆ เลยอ่านแต่หนังสือ” “ดีแล้วที่ลูกเรียนจบสักที แม่อยากให้ลูกกลับเมืองไทยได้แล้วนะ” ดาวเรืองเอ่ยกับบุตรสาวอีกครั้ง “ได้ค่ะแม่ คราวนี้หนูยอมแม่แล้วกลับก็กลับโอเคไหมคะ”หล่อนยอมแล้ว เพราะมารดาบ่นหลายครั้ง หล่อนเองก็คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ และบ้านกับเตียงนอนแสนสบาย “จริงเหรอมิ ดีแล้วลูก กลับบ้านเรากันเถอะ” ดาวเรืองระบายยิ้มสีหน้ายินดี ดาวเรืองรั้งบุตรสาวมาโอบกอดไว้ รอคอยมานานเหลือเกินให้ลูกกลับเมืองไทย บินมาหาทุกเดือนก็ไม่หายคิดถึง เคยอยู่ด้วยกันพอยัยมิมาเรียนเป็นห่วงหมดทุกอย่าง พ่อกับแม่แก่เฒ่ากันทุกวัน ลูกเองกลายเป็นสาวเติบโตสมดังความหวังพ่อแม่ มิลันดาไม่เคยทำให้หล่อนและสามีผิดหวังเลย “ดีแล้วลูก กลับบ้านเรากันพ่อจะได้ไม่ต้องห่วง”คนเป็นพ่อลูบศีรษะลูกด้วยความเอ็นดูเหมือนสมัยยังเด็ก “ห่วงอะไรกันคะพ่อ หนูไม่ได้ทำตัวเหลวไหลสักหน่อย” “จ้าๆ พ่อกับแม่รู้แล้วว่าลูกน่ะไม่ได้ทำตัวเหลวไหล” ชัยเดชรีบแก้ ดางเรืองดันบุตรสาวออกห่างกายแล้วยิ้มอ่อนโยน หล่อนมีเรื่องอยากบอกลูกมากมาย รวมถึงเรื่องชอบชายหนุ่มที่ลูกเคยหลงรักมาก่อน “มิ ตอนนี้คมเปิดบริษัทเป็นประธานหนุ่มไฟแรงเชียวล่ะลูก” มิลันดาแสร้งงทำเป็นไม่สนใจฟัง หล่อนรู้ดีมารดากำลังทำให้หล่อนหายโกรธเขา แต่หล่อนไม่อยากสนใจเรื่องของเขาอีกแล้ว ไม่ลืมแต่ไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะต้องยินยอมให้โดนพูดจาไม่รักษาน้ำใจอีก “แม่ไม่ต้องเล่าเรื่องของเขาหรอกค่ะ มิไม่สนใจอยากจะฟัง” “มิ... เลิกโกรธพี่คมได้แล้วนะลูก” ดาวเรืองพยายามไกล่เกลี่ย “แม่คะ มางานรับปริญญามิทั้งที อย่าพูดเรื่องที่ทำให้ใจหนูห่อเหี่ยวเลยค่ะ มิไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีก” ใบหน้าเรียวสวยเริ่มงอ “มิลดทิฐิลงบ้างนะลูก คมเองก็รู้สึกผิดที่ทำไม่ดีต่อลูกไว้แล้วนะ” ชัยเดชช่วยพูดอีกคน คนตัวเล็กเริ่มอึดอัด พ่อกับแม่เป็นอะไรไปทำไมเห็นดีเห็นงามไปกับเขาเสียหมด หล่อนถูกกระทำแท้ๆ ดูสิพากันช่วยพูดเข้าข้าง จะสนใจพี่คมเพื่ออะไรในเมื่อเป็นแค่ลูกชายเพื่อนเท่านั้น ป่านนี้เขาคงมีสาวในสังกัดนับไม่ถ้วนแล้วล่ะมั้ง “พ่อคะ แม่คะ ถ้าอยากให้มิกลับเมืองไทย อย่าพูดเรื่องพี่คมอีกเลยค่ะ” หญิงสาวตัดบท ดาวเรืองและชัยเดชจำต้องเงียบ ถึงแม้ว่าจะพยายามไกล่เกลี่ยเรื่องราวที่เนิ่นนานมาเกือบสิบปีแล้วก็ตาม แต่บุตรสาวของพวกเขากลับไม่เคยลืมเลือนได้เลย “ก็ได้จ้ะมิ พ่อกับแม่ไม่พูดแล้ว” มิลันดาเตรียมเก็บกระเป๋า หล่อนตั้งใจจะกลับพร้อมบิดามารดาเลย ส่วนเรื่องงานที่เมืองไทยหล่อนเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว หล่อนส่งข้อมูลตนเองให้กับโรงพยาบาลรัฐในเมืองไทย เมื่อกลับไปถึงต้องไปสัมภาษณ์และสอบเข้าแผนกที่ตนเองถนัดอีกที เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มิลันดารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องหล่อนกำลังจะกลับเมืองไทย ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนกันนะ ทั้งเมืองไทย และทั้งเขาอีกคน...