ตอนที่ 8 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน

มิลันดาเดินเบียดเสียดคนมากมายที่สนามบิน สายตาหล่อนหยุดมองคนขับรถที่มารับกระเป๋าของหล่อนกับบิดามารดา ยิ่งแปลกใจหนักเมื่อเห็นรถมารอรับหล่อนดูหรูหราผิดหูผิดตาไปจากเมื่อก่อน “แม่คะ ทำไมเรามีรถแบบนี้ล่ะคะ” หล่อนรู้สึกสงสัย พ่อไม่ได้ทำธุรกิจอะไรใหญ่โต ทำไมมีรถราคาแพงแบบนี้ได้ “พ่อเราได้เป็นถึงรัฐมนตรี ลูกจะให้พ่อนั่งรถกระป๋องหรือไงลูก” ดาวเรืองเย้า “หนูรู้แล้วล่ะค่ะ แต่ทำไมถึงมีเงินซื้อรถหรูๆ แบบนี้ล่ะคะ” “ก็พ่อของลูกซื้อหุ้นบริษัทของพ่อคมไงจ๊ะ ตอนนี้บริษัทเขากำลังรุ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเนื้อหอมไปแล้ว” ชื่อนี้อีกแล้ว พ่อกับแม่พูดถึงเขาไม่ขาดปาก หล่อนเบื่อจะฟังจึงเงียบตลอดเส้นทาง มองผ่านกระจกหน้าต่างดูเหมือนเมืองไทยเปลี่ยนไปมากทีเดียว รถเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้าน มิลันดาลงจากรถกวาดตามองรอบบ้านด้วยความแปลกใจ ทุกอย่างถูกตกแต่งทำใหม่จนไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลยก็ว่าได้ แม้กระทั่งบ้านตรงข้ามที่เคยเป็นของเขาบัดนี้ก็ดูหรูหราโอ่อ่าราวกับคฤหาสน์ในอังกฤษที่หล่อนเคยเห็นพวกเศรษฐีอยู่กัน ดาวเรืองสั่งสาวใช้ให้พามิลันดาไปที่ห้อง หล่อนชะงักถึงขนาดต้องมีสาวใช้กันเลยทีเดียว ถึงห้องนอน หล่อนจัดการเสื้อผ้าในกระเป๋าเรียบร้อยแล้วเดินไปรูดม่านตรงหน้าต่าง ยืนมองวิวภายนอกสายลมอ่อนๆ พัดมากระทบผิวหน้า สายตาหล่อนหยุดตรงหน้าต่างห้องของบ้านฝั่งตรงข้าม พลางคิดห้องนี้เป็นของใครกันนะ ร่างสูงก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากชำระร่างกายในลักษณะผ้าขนหนูพันท่อนล่างแค่ผืนเดียว ก่อนเอื้อมหยิบผ้าอีกผืนเพื่อเช็ดศีรษะที่กำลังเปียกปอน แล้วเดินไปตรงหน้าต่างเปิดมันออกเพื่อรับลม เขารู้ดีว่าห้องบ้านตรงข้ามไม่มีใครอยู่ เพราะตนเองเปิดดูอยู่ทุกวัน เผื่อบางทีอาจจะเห็นเด็กสาวคนที่ตนเฝ้าคิดถึงก็ได้ สาวบ้านตรงข้ามชะงักมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจ ดวงตาเรียวสวยไหววูบ เห็นชายรูปร่างกำยำยืนพิงขอบหน้าต่างเช็ดผมอย่างขมักเขม้นภายใต้ผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบเพียงผืดเดียว เขา... ไม่ได้สนใจว่ามีใครอยู่อีกฝากหนึ่งเลยสักนิด มิลันดาเม้มริมฝีปากร่างกายสั่นเทา หล่อนไม่อยากให้เขาเห็น ต้องหนีให้เร็วที่สุด แต่ทว่าหนุ่มข้างบ้านกลับหยุดเช็ดผมแล้วหันมาพอดี ดวงตาสบกัน คมฉณัฐขมวดคิ้วมองสาวข้างบ้านด้วยความงุนงง “ใครกัน หน้าตาสะสวย แต่ทำไมถึงดูคุ้นตานัก” เขาคิดในใจ มิลันดารีบปิดหน้าต่างรูดม่านเพื่อไม่ให้เขาเห็น ร่างบางยืนพิงกำแพงจับหน้าอกตนเองเพื่อควบคุมอาการเต้นของหัวใจ มันทำเหมือนจะโผล่ออกมานอกร่าง ทำไมเขาจะต้องอยู่ในสภาพเช่นนั้นด้วย สงบสติอารมณ์พักใหญ่ จึงเดินไปจัดการข้าวของของตนเองต่อ ไม่อยากคิดมาก เวลาผ่านไปนานแล้ว ป่านนี้เขาคงมีแฟน หรือไม่ก็สาวสวยรายล้อมมากมาย แม่เล่าว่าพี่คมรวยแถมยังเนื้อหอมอีก คงไม่อยู่เป็นโสดจนอายุล่วงเลยเข้าสามสิบหรอก มิลันดาจัดของเสร็จเลยถือโอกาสอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินลงชั้นล่างอยากเปิดหูเปิดตากับอะไรๆ ที่มันเปลี่ยนแปลง “มิ... จัดของเสร็จแล้วหรือลูก” ดาวเรืองถามบุตรสาวเมื่อเห็นบุตรสาวกำลังเดินลงมาจากชั้นบน “ค่ะแม่” หญิงสาวตอบ พิภัทรแวะมาที่บ้านเพราะรู้ว่ามิลันดากลับมาจากอังกฤษแล้ว หล่อนจำได้เลยยกมือไหว้เพื่อนพ่อแล้วยิ้มบางๆ “หนูมิใช่ไหมเนี่ย” แขกของบ้านถาม สีหน้าตกใจ “ใช่ค่ะ มิเองค่ะ” “ดูสิโตเป็นสาวแล้ว สวยขึ้นเป็นกองจนแทบจำไม่ได้เลย” “ไม่หรอกค่ะ ชมมิเกินไปแล้ว” หญิงสาวแก้ตัว “แบบนี้มีหนุ่มตามจีบเยอะเลยล่ะสิ” พิภัทรเริ่มแซว บุตรสาวเพื่อนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ร่างเคยอวบอิ่มสมัยยังเด็กวัยรุ่นกลายเป็นเพรียวระหงส์ดูสมส่วน แถมท่าทางโตเป็นผู้ใหญ่ แว่วมาว่าจบการศึกษาเกียรตินิยม อดภูมิใจแทนเพื่อนไม่ได้เลย “ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับมิหรอกค่ะคุณลุง” “ทำไมล่ะหนูมิ หลานลุงออกจะสวย” พิภัทรชมไม่ขาดปาก “คุณเลิกแซวมิเถอะค่ะ” “ลุงไม่ได้แซวหนูเลย ลุงแค่บอกตามที่เห็นแค่นั้นเองจ้ะ” “มิเข้าใจแล้วค่ะคุณลุง มิขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวตัดบทเพราะไม่อยากถูกแซวอีก ร่างบางสาวเท้าออกนอกตัวบ้าน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาสนทนากันดีกว่า “สงสัยหนูมิจะงอนข้าแล้ว” เขาหันไปบอกเพื่อน “ยัยมิไม่อยากให้แกชมหรอก เพราะลูกชายแกไงล่ะทำให้ยัยมิคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี จนป่านนี้แล้วดูสิ ข้าก็ไม่รู้จะบอกลูกยังไง” ชัยเดชบอกเพื่อน “เพราะไอ้คมคนเดียว มันเลยทำให้หนูมิเป็นแบบนี้ ไปดูมันเดี๋ยวนี้สิควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่รู้มันจะเอาใครแต่งงานกับมัน ฉันเห็นแล้วกลุ้มใจ” พิภัทรบ่น “ปล่อยเขาไปเถอะค่ะคุณพิภัทร ยังไงพ่อคมเขาก็เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอกค่ะ” ดาวเรืองออกความคิดเห็น “แต่ผมอยากให้มันแต่งงานแต่งการไปเสียที ไม่ใช่มาทำตัวเป็นพ่อปลาไหลลอยไปลอยมาไปวันๆ” “ทำไมถึงอยากให้ลูกชายแต่งงานนักไอ้ภัทร ทีแกยังแต่งตอนเกือบแก่เลย” “มันก็อายุปาเข้าไปสามสิบแล้วนะ จะให้มันทำตัวแบบนี้ต่อไปคงไม่ไหว” พิภัทรแย้งเพื่อน “แกจะไปสั่งให้ลูกแต่งงานได้ไงไอ้ภัทร เดี๋ยวนี้มีแต่เจ้าคมมันจะสั่งแกเสียมากกว่า มันทำงานจนรวยออกขนาดนั้น” คนเป็นเพื่อนขัดคอ “แต่ข้าคิดอะไรดีๆ ออกวะ” พิภัทรยิ้มเจ้าเล่ห์ “อะไรวะ!” ชัยเดชถาม “หนูมิไง หนูมิยังว่างหรือเปล่า ฉันขอนะอย่างได้เป็นลูกสะใภ้” เขาบอกแล้วหัวเราะลั่น “ไม่ได้หรอกค่ะ ยัยมิแกโกรธพ่อคมจนห้ามไม่ให้ฉันกับคุณเดชพูดชื่อพ่อคมเลยล่ะค่ะ คงฝังใจเรื่องเมื่อก่อนมากเลย คงไม่มีวันยอมแต่งงานกับพ่อคมแน่ๆ” ดาวเรืองรีบแย้ง “แบบนี้ก็แย่น่ะสิ” คนอยากได้ลูกสะใภ้เสียงอ่อย เขาอดโมโหบุตรชายไม่ได้พอเห็นมิลันดาในตอนนี้ ผู้หญิงเพียบพร้อมขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆ แบบนี้จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อหนูมิปักใจกับลูกชายเขาขนาดนี้ ดูท่าเรื่องในอดีตมันจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งเข้าไปใหญ่ เอาเป็นว่าคิดตามคำโบราณเอาไว้แล้วกัน คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน ถ้าคมมันเห็นมิลันดาตอนนี้อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ใครจะรู้