ตอนที่ 9 เวลาผ่านคนก็เปลี่ยน

มิลันดาเดินทอดน่องตามถนนของหมู่บ้าน คำแซวคุณลุงยังคงดังก้อง พอคิดแล้วอดนึกถึงเรื่องในอดีตไม่ได้ หากหล่อนสวยจริงพี่คมคงไม่ปฏิเสธแบบนั้นหรอก ใครจะไปสู้คนอย่างคุณกานต์สินีได้ วันนี้หล่อนนุ่งกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขาขาวเนียน สวมเสื้อแขนกุดสีขาว เพราะอยู่ต่างประเทศมานานเลยทำให้ไม่คุ้นกับอากาศเมืองไทยเท่าใดนัก อากาศเมืองไทยร้อนอบอ้าวกว่าที่คิด มิลันดาไม่ได้สนใจกับสายตาหลายคู่ซึ่งมองมาทางหล่อน “คุณมิออกมาทำอะไรคะ” สาวใช้ในบ้านทักขณะสวนทางกัน “ออกมาเดินเล่นจ้ะป้า พอดีอยากออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างไม่ได้อยู่เมืองไทยมานาน” มิลันดาตอบ “งั้นป้าไปก่อน เดินเล่นให้สนุกนะคะ” “ค่ะป้า” มองรอบๆ แล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า พอนึกได้เลยตรงไปยังร้านขนมครกเจ้าประจำสมัยเรียนมัธยม หล่อนหยุดยืนหน้าร้าน “ป้าจุ๋มสบายดีไหมคะ” คนขายเงยหน้าขึ้นมองขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ” “จำมิไม่ได้เหรอคะ มิที่เคยซื้อขนมครกป้ากินประจำ” หล่อนย้อนความถึงอดีต ป้าจุ๋มเริ่มนึก แล้วอ้าปาก ดวงตาเบิกค้างด้วยความตกใจ “คะ...คุณมิเหรอคะ” “ใช่แล้วค่ะป้า มิเอง” “ตายแล้ว ไม่อยากเชื่อเลย ป้าจำคุณมิไม่ได้เลยทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะเนี่ย ดูสิโตเป็นสาว สวยขึ้นเป็นกองเลย!” “ชมเกินไปแล้วค่ะคุณป้า” “ป้าไม่ได้ชมเกินไปเลยค่ะ จำได้เมื่อก่อนคุณมิอวบกว่านี้เยอะเลย ไม่คิดว่าเจออีกทีจะสวยอย่างกับนางฟ้า” มิลันดาหัวเราะแผ่ว หรือหล่อนเปลี่ยนไปมากจริงๆ อาจเพราะไม่กลับมาเมืองไทยเลย คงทำให้คนที่เคยรู้จักจดจำเด็กสาวผมเปีย ถือกระเป๋าไปโรงเรียนทุกวันกระมัง “ถ้างั้นมิจะรับคำขอบคุณแล้วกันนะคะป้า เดี๋ยวมิขอตัวก่อนนะคะ อยากไปดูร้านหนังสือที่เมื่อก่อนมิเคยไปเช่าอ่านประจำ” “ได้จ้ะ แล้วอย่าลืมมาอุดหนุนขนมป้าเหมือนเดิมนะคะ” “จ้าป้า” หล่อนเดินออกจากร้านขนมครกเจ้าอร่อย เพื่อเป้าหมายต่อไป คมฉณัฐขับรถออกมาจากบ้านเพื่อไปทำงาน ยังไม่หายคาใจกับสาวข้างบ้าน รู้สึกคุ้นหน้าแต่จำไม่ได้ว่าหล่อนเป็นใคร หล่อนสวยสะดุดตาเชียวล่ะ จังหวะเบรกเบาๆ เอกสารเบาะด้านข้างกลับตกลงไปที่พื้น ชายหนุ่มรีบก้มเก็บวางที่เดิม เงยหน้าขึ้นมา เอี๊ยด! เขาเบรกรถกะทันหัน มิลันดาล้มลงกับพื้นทันทีด้วยความตกใจ รถไม่ได้ชน เพียงแต่หล่อนตกใจจนทำให้ล้มลง หล่อนพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ข้อเท้าดันมาบาดเจ็บเสียก่อนทำให้ลุกยืนไม่ได้ คมฉณัฐรีบเปิดประตูออกมาดู ดูเหมือนเขาชนคนเข้าแล้ว ร่างสูงตรงเข้าพยุงคนเจ็บ เมื่อมิลันดาเงยหน้าสบเข้า หล่อนพยายามลุกแล้วเขย่งเท้าหนีทันที “คุณ! เดี๋ยวก่อน คุณจะรีบไปไหน!” คมฉณัฐตะโกนไล่หลัง หล่อนไม่ฟังเสียงอีกแล้ว เวลานี้ไม่ขอเกี่ยวข้องกับเขาดีกว่า กลัวใจตัวเอง แค่เห็นหน้าไม่กี่นาทีหัวใจยังเต้นแปลก ตอนนี้แผลกำลังสมาน อย่าให้มันฉีกขาดเพราะโดนซ้ำเลย ชายหนุ่มหัวเสียเพราะถูกสาวนิรนามวิ่งหนี แล้วแบบนี้จะทำอย่างไร สายตาชาวบ้านมองมา ไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านแถวนี้ คมฉณัฐรีบวิ่งตามไปทันที เสียงฝีเท้าของเขาทำให้มิลันดาหันมอง หล่อนรีบเร่งเขย่งมากขึ้นแต่ช้ากว่าอีกคน เอวบางถูกรวบไว้ “ว้าย!” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อตนเองตกอยู่ในอ้อมแขนคนที่หล่อนไม่อยากพบหน้ามาตลอด “ผมเรียกทำไมคุณไม่หยุด!” คมฉณัฐตำหนิ แล้วจ้องมองใบหน้าของคู่กรณี คิ้วเข้าขมวด หล่อนคือคนเดียวกันที่เห็นตรงหน้าต่าง เป็นใครกันแน่ถึงอยู่บ้านคุณอาดาวเรืองได้ ผู้หญิงหน้าตาสะสวยแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาบ้านข้างๆ เลยสักครั้ง “ผมว่าผมเคยเห็นคุณ” เขาบอก แล้วไม่ยอมละสายตาจากใบหน้าของหญิงสาว “อย่ามาใช้มุกเก่าๆ เลยค่ะ เราสองคนไม่รู้จักกันมาก่อน” มิลันดาปฏิเสธเสียงแข็ง “ไม่เป็นไร คุณปฏิเสธผมไม่ว่าอะไรหรอก แต่รู้เอาไว้ว่าผมน่ะจำคนเก่ง” จำคนเก่งงั้นเหรอ อยากยิ้มเยาะนัก หากจำเก่งป่านนี้คงรู้แล้วว่าหล่อนคือใคร หรือเพราะหล่อนไม่สำคัญพอให้จดจำ “เรื่องของคุณเถอะค่ะ ทีนี้ปล่อยฉันได้แล้ว” ชายหนุ่มไม่ฟังอุ้มร่างบางเหนือพื้น “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวร้องลั่น “ผมจะพาคุณไปหาหมอ”ชายหนุ่มบอก “ไม่ต้อง! คุณพาฉันไปส่งที่บ้านก็พอ แผลแค่นี้ไม่ทำให้ตายได้หรอก” “ไม่ตาย แต่ก็ทำให้เจ็บ” เขาเถียงแล้วไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะแสดงอาการไม่พอใจแค่ไหน