CHAPTER 2 แมน

มันโวยวายเมื่อฉันบิดมือมันดังกร๊อบ ลูกสมุนมันสองคนเลยมาคว้ามือสองข้างของฉันไว้อีก ฉันตีเข่ากลางเป้าคนหนึ่ง จับทุ่มอีกคนข้างๆ มันก็เลยเล่นรักบี้กดทับฉันจนแบน ตุบ ! อึก! มีสี่คนทับอยู่บนตัวฉัน “ปล่อย!” หนัก หายใจไม่ออก ทำไง “แบบนี้ก็หนีไม่ได้แล้วแม่เสือร้าย ยอมเป็นของเล่นแก๊งพี่ซะดีๆๆ” “อื้อ” เลยทำท่าสมยอม “ก็โอ แต่ขอทีละคน” พวกมันเลยสู้กันเอง “ข้าก่อนเว้ย แกถอยไป!” พวกโง่ ฉันเลยลุกขึ้นไล่ถีบซ้ำ พวกนั้นเลยรู้ว่าฉันแกล้งยอม พอกระทืบเสร็จจนน็อคแล้วจะเดินต่อพวกมันก็ดึงขาฉันจนล้ำคว่ำแล้วลากจนถากกับพื้นเข้าไปใกล้ๆ จู่ๆ ก็เห็นเท้าใหญ่ๆ ข้างหน้าอีกแล้ว แต่รองเท้าของคนนี้ดูเท่มีสไตล์ เงยมองก็เห็นว่าเป็นผู้ชายกล้ามล่ำๆ ที่เจอเมื่อเช้ากับเมื้อกี้ ที่ว่าจะไปส่งฉันแต่ฉันปฏิเสธไป “ให้ช่วย?” เสียงทุ้มถามฉัน “ไม่” ถึงปฏิเสธเขาก็ช่วยอยู่ดี “เซธ” พวกมันเรียกเขา “อย่าเข้ามายุ่งนะเว้ย!” เซธ: “ปล่อยเพื่อนกู” “ฮะ?” ฉันเหรอเพื่อน? “ใครเพื่อนนาย!?” สงสัยเป็นมุขช่วยผู้หญิง ไม่นานคนชื่อเซธอัดอันธพาลกล้ามใหญ่ล้มหงายบ้างคว่ำบ้าง ก่อนมือใหญ่จะดึงมือฉันเดินลิ่วออกจากตรงนั้น “ไม่ขอบใจ” ฉันป้องกันตัวไว้ก่อน “ไม่ได้ขอให้ช่วย” “อือ” ฝีเท้าร่างสูงก้าวยาว “มาใหม่?” เซธพูดห้วนเหมือนฉัน ฉัน : “อือ” เซธ : “มาเรียนที่อันตรายแบบนี้ทำไม มีแต่ผู้ชาย” ฉัน : “โรงเรียนสหะ ทำไมจะมาไม่ได้” เซธ : “ไหนล่ะผู้ชาย” ฉันเถียงไม่ออก บางทีวิทยาลัยนี้อาจโฆษณาชวนเชื่อว่าเป็นสหะแต่ที่จริงเป็นชายล้วนก็ได้ สองสามวันหลังจากค้นกระทู้ต่างๆ ในเน็ตฉันถึงได้รู้ว่าอาร์เธอร์เป็นวิทยาลัยสหะก็จริง แต่นักศึกษามีแต่ผู้ชาย และการที่ไม่มีนักศึกษาหญิงมาสมัครก็ไม่ใช่ความผิดของที่เรียน ผู้หญิงอยากมาก็ไม่ห้าม แต่ไม่มีใครมาเพราะเพิ่งเปิดเป็นสหศึกษาได้ไม่กี่ปี คนตัวสูงบอกเสียงนิ่ง “ไม่อยากถูกยำอีกก็ตามมา” เขามาฉันมาที่ไหน? แสงแดดสีขาวสว่าง สนามหญ้าสีเขียว ท้องฟ้าสีครามและใบเมเปิ้ลที่ขยับพลิ้วตามลมอย่างสดใส ที่นี่คือหลังวิทยาลัย “จะพามาเจอเพื่อน” เขาบอก แล้วในวันนั้นฉันได้พบเพื่อนอีกห้าคนของเซธ “ชื่อนิค จากชื่อเต็มนิกิต้า” คนแรกแนะนำตัว มีหญิงสาวสวยข้างกาย ตอนหลังได้รู้ว่าชื่อวิคกี้ หมั้นกันแล้ว “ชื่อแซค” คนต่อมาแนะนำตัว “ชื่อคาเมรอน” “ชื่อเคนตัน” เมื่อแนะนำตัวครบฉันได้ยินพวกผู้ชายแถวนั้นฮือฮา “นั่นกำแพงนายแบบชาย” เห็นด้วยเพื่อนทั้งห้ารวมเซธเป็นผู้ชายที่หล่อและดูโดดเด่นมาก วิคกี้ก็สวยน่ารักมาก แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือคำถามของเคนตันที่ยิงมาที่ฉัน เคนตัน: “มาเช่าบ้านด้วยกันไหม พวกเรากำลังหาคนเช่าเพิ่มพอดี” แซค : “ห้องเหลือ” เพราะงั้นฉันเลยได้บ้านเช่าก่อนค่ำพอดีพร้อมกับเพื่อนชายที่ดูเหมือนองครักษ์รวมกันห้าคน แต่เสียใจที่ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง โป๊ะ จู่ๆ นิ้วเรียวของแซคเคลื่อนเปิดไฟแล้วบ้านมืด “ไฟดับ” “ดูให้” ฉันบอกก่อนเดินไปนอกบ้าน เปิดเซฟทีคัท ไฟกลับมาสว่างสดใส “แล้วหลอดนี่มัน...” เมื่อกี้หลอดไฟแตกไฟเลยช็อต นิคมองหลอดที่จะเปลี่ยนใส่ใหม่งงๆ คงไม่เคยใส่ “ใส่ให้” ฉันบอกก่อนปีนเปลี่ยนหลอดไฟ “ไม่ต้อง ให้เซธทำ มันทำเป็น” แซคเบรก แต่ฉันใส่เสร็จหลอดแล้ว แซคถอนหายใจหันไปคุยกับคนอื่น “ที่จริงพูม่านี่ก็ดูเป็นเพื่อนที่ห่วงคนอื่นดี ชอบช่วยเหลือ แต่ถ้าดูแค่หน้านิ่งๆ เชิดๆ แม่งกวนชิบหาย แต่ก็สวยโคตรว่ะ” ตุบ! มืดเลยเหยียบบันไดพลาดไปหน่อย แต่มันเหมือนล้มบนฟูกยังไงบอกไม่ถูก ร้อนด้วย ปรากฏว่าเป็นแขนกำยำของเซธที่รับฉันไว้ ตาจ้องตา และทำไมเขาถึงยังไม่ปล่อยแขน ดวงตาสีดาร์คเข้มที่ราวกับจะทำให้เวลาถูกหยุดไว้ แล้วทำไมฉันต้องจ้องตาเขาด้วย “เธอนี่มันผู้ชายหรือผู้หญิงวะ” เสียงขัดของแซคทำให้ฉันผละจากมือที่ประคองอยู่ “แมนชิบ” “คนหารค่าเช่าทำตัวมีประโยชน์ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง งานแมนๆ เชื่อใจพูม่าได้” ฉันบอก อยากช่วยเพื่อน พวกเขาดูเป็นคนดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร “แล้วจะไม่ยิ้มให้พวกเราหน่อยเหรอ พูม่า” “ไม่” ฉันตอบ ไม่ได้กระชากเสียง พูดเฉยๆ ไม่ถนัดคำลงท้ายเหมือนผู้หญิงทั่วไป “ดีแล้วน่า จะได้ไม่ต้องคอยปกป้องเหมือนพวกที่ทำตัวเหมือนเจ้าหญิง น่ารำคาญ” นิคเอ่ยสบายๆ “ใช่ แบบนี้ก็ดี” เคนตันเห็นด้วย “อยากทำอะไรดีๆ ?” ฉันถามเพื่อนใหม่ “อะไร” “ปีนเขา” “ที่ไหน” “เอเวอร์เรสท์” “นี่มันแมนไปป่าววะ!!”