CHAPTER 4 มานั่งนี่เลย

ฉันสำลักควันแรง เซธคงแปลกใจที่ฉันไม่เคยสูบบุหรี่ ถึงจะคอแข็ง “ถ้านายสูบฉันจะสูบด้วย ป่วยก็ป่วยด้วยกัน” ดวงตาคมจ้องฉันนิ่งทว่าดุดัน โกรธที่โดนห้ามมั้ง “จะโกรธก็ได้ แต่ยังไงก็จะทำแบบนี้” ฉันบอก ดวงตาคมคายกลับอ่อนลง ก่อนมือใหญ่เคลื่อนโยกหัวฉันแผ่วเบา “จริงๆ เลย” ร่างสูงครางในลำคอ “ก็ตามใจ” ก่อนปล่อยให้ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาและดึงซองบุหรี่ออกมายึดไว้ไม่ให้เขาได้สูบอีก โยนทิ้งลงถังขยะ และมวนที่จุดอยู่เขาก็ปล่อยให้ฉันขยี้ด้วยเท้าจนดับ “โกรธ?” ฉันถาม “จะโกรธทำไม” มองนิ่งๆ เหมือนไม่ใส่ใจ “เพื่อนกันเป็นห่วงกันมันก็ดีอยู่แล้ว เตือนกันตรงๆ ได้” หลังจากนั้นเซธเล่าว่าเขาโตมากับคุณลุงที่เข้มงวดหลังจากพ่อเสียชีวิตและแม่ป่วยหนักยาวนานหลายปี ฟังดูไม่ค่อยได้รับความอบอุ่นสักเท่าไหร่ แต่เพราะเซธแกร่งเกินจะแคร์ในความคิดของฉันเขาถึงดูปกติแบบนี้ได้ ไม่ได้ดูขาดความอบอุ่นเลยสักนิด ถึงจะดูเหมือนโกรธและไม่ถูกกับลุงที่เป็นอัยการเรืองนามของเมืองนี้อยู่บ้าง เคยได้ยินชื่อของท่านซึ่งมีนามสกุลเดียวกับเซธอยู่เหมือนกัน และอาจเพราะเหตุนี้เขาถึงมาเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนแทนที่จะอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ “เสียใจด้วย” ฉันบอกจากใจ “ลุงเองก็มีปัญหาส่วนตัวมากอยู่แล้ว เพิ่งเลิกกับภรรยา และฉันจะไม่เอาปัญหาไปใส่บ่าใครอีก” “มีแต่คนที่ความคิดโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเท่านั้นถึงจะพูดแบบนี้ได้” เซธเก่ง เข้มแข็ง ฉันคิดแบบนั้นแต่ไม่ได้พูดออกไป รู้สึกเหมือนได้รู้จักเซธในอีกแง่มุมมากขึ้น “ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน” เขาบอกฉัน “เหรอ” “ฟังแล้วอย่าไปบอกใคร” “รู้อยู่แล้ว” ฉันตอบ “อยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหนกัน” แซคชะโงกหน้าออกมาจากประตูกระจก “จะเปิดหนังแล้ว เข้ามาซะที” “มานั่งนี่เลย” เมื่อไปถึงห้องนั่งเล่นเคนตันให้ฉันนั่งข้างเขาบนโซฟาที่คาเมรอน นิคและวิคกี้นั่งอยู่แล้ว ส่วนเซธให้ไปนั่งที่โซฟาอีกตัวข้างๆ แล้วจู่ๆ แขนของเคนตันเคลื่อนมาโอบไหล่ฉัน ก่อนยื่นหน้ามาซะชิดด้วย และดันหัวฉันให้ไปอิงเขา “ทำอะไร?” แชะ “ถ่ายรูปไง” กดชัตเตอร์แล้วอีกฝ่ายเพิ่งตอบฉัน “ดูไงก็แอ๊บไม่เหมือนแฟนว่ะ” แซควิจารณ์หลังดึงรูปในมือถือเคนตันไปดู “เออน่า ใช้ได้อยู่” เคนตันตอบง่ายๆ ก่อนอัพรูปลงเฟสบุ๊คของเขา ฉันถาม “อัพทำไม?” “หลอกว่าเราเป็นแฟนกัน” เคนตันตอบยิ้มๆ ฉันศอกร่างสูงดังปึ้ก แต่มือใหญ่รับทัน “กันผู้หญิงมาจีบกู น่ารำคาญ” เคนตันให้เหตุผลเพื่อนคนอื่นสั้นๆ “นะพูม่า ถือว่าช่วยกัน” หลังจากนั้นรูปที่เพิ่งถ่ายก็แพร่กระจายออกไป วันรุ่งขึ้น “นั่นแฟนเคนตันนี่” พวกผู้หญิงต่างวิทยาลัยพูดกันจอแจเมื่อเห็นฉันเดินอยู่คนเดียว ก่อนจะเข้ามาหาเรื่อง “นี่ ไปให้ไกลๆ เคนตันซะนะยะ” “ถ้าไม่แล้วจะทำไม” ฉันก้าวเข้าไปหาผู้หญิงที่ชี้หน้าด่าฉันจนชิดตัว มองต่ำ กดคาง เพราะฉันสูงกว่านิดๆ ก็ไม่ได้ชอบที่เคนตันแอบอ้างแบบนั้นหรอก แต่ทำไงได้ “เสียใจ เธอนั่นแหละไปซะ” ฉันบอกพวกเธอ หน้านิ่ง เพื่อนควรช่วยเพื่อน ถ้าเพื่อนไม่อยากถูกรบกวนก็ช่วยตามนั้น มันไม่ได้ยกอะไร และคงเพราะดูเหมือนว่าถ้าต่อความอาจแพ้อีกฝ่ายเลยเดินสะบัดหนีไปอย่างแค้นใจ ทันใดสายตาฉันเห็นเซธมองอยู่ไกลๆ และดูเหมือนจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด มองทำไม? กลัวฉันตบพวกเธอ? ไม่อยู่แล้ว ไล่ตีแต่ผู้ชาย ก็เท่านั้น ก่อนที่เซธจะหันกลับไปทางเดิมและเดินต่อไป -End of Puma’s Talk - ก่อนหน้านี้ครู่หนึ่ง “เซธ มองอะไรอยู่วะ?” คาเมรอนถามเซธที่มองออกไปริมรั้วขณะเดินมาด้วยกัน ที่นั่นพูม่ายืนอยู่ขณะที่ผู้หญิงอีกคนเหมือนกลัวเธอแล้วเดินหนีไปอย่างฉุนเฉียว “เปล่า” ถึงตอบคาเมรอนแบบนั้นแต่เซธได้ยิน ตั้งแต่แรกที่ผู้หญิงคนนั้นขู่พูม่าไม่ให้เป็นแฟนเคนตันและที่พูม่าไม่ได้ปฏิเสธ หนำซ้ำไล่เธออีก “พูม่าถูกผู้หญิงของเคนตันหาเรื่องนั่นเอง” เมื่อคาเมรอนเห็นก็เข้าใจ ก่อนยิ้ม “บางทีเคนตันอาจเริ่มชอบพูม่าก็ได้” เซธนิ่งไป “เหรอ” “อือ” ใบหน้าคมคายของเซธหยุดมองพูม่า ครุ่นคิดในแววตาทว่าไม่พูดอะไร ก่อนร่างสูงนั้นจะก้าวเดินต่อไป